0111-KDIB1-2.4010.508.2021.1.DP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP w tym samym dniu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku podpisania Umowy o której mowa we wniosku, czynność ta doprowadzi do powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku podpisania Umowy o której mowa we wniosku, czynność ta doprowadzi do powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka Akcyjna z siedzibą w (…) (zwana dalej: „Spółką” lub „Wnioskodawcą”) jest Spółką, której jedynym akcjonariuszem jest Skarb Państwa. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym - podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie ze statutem S.A. przedmiot działalności Spółki obejmuje:

1. działalność firm centralnych (head offices) i holdingów z wyłączenie holdingów finansowych (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 70.10.Z),

2. wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z),

3. kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek (PKD 68.10.Z),

4. zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie (PKD 68.32.Z),

5. pośrednictwo w obrocie nieruchomościami (PKD 68.31.Z),

6. działalność usługowa wspomagająca transport lądowy (PKD 52.21.Z),

7. roboty związane z budową dróg szynowych i kolei podziemnej (PKD 42.12.Z),

8. realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (PKD 41.10.Z),

9. roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (PKD 41.20.Z),

10. roboty związane z budową mostów i tuneli (PKD 42.13.Z),

11. przygotowanie terenu pod budowę (PKD 43.12.Z),

12. rozbiórka i burzenie obiektów budowlanych (PKD 43.11.Z),

13. działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne (PKD 71.12.Z),

14. praktyka lekarska ogólna (PKD 86.21.Z),

15. pozostała działalność w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowana (PKD 86.90.E),

16. badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych (PKD 72.19.Z),

17. działalność archiwów (PKD 91.01.B),

18. pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (PKD 64.99.Z),

19. działalność związaną z zarządzaniem funduszami (PKD 66.30.Z),

20. obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania (PKD 55.20.Z),

21. pozostałe zakwaterowanie (PKD 55.90.Z),

22. magazynowanie i przechowywanie pozostałych towarów (PKD 52.10.B),

23. demontaż wyrobów zużytych (PKD 38.31.Z),

24. sprzedaż hurtowa odpadów i złomu (PKD 46.77.Z),

25. wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek (PKD 77.11.Z),

26. wynajem i dzierżawa pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKD 77.12.Z),

27. działalność związana z organizacją targów, wystaw i kongresów (PKD 82.30.Z),

28. badanie rynku i opinii publicznej (PKD 73.20.Z),

29. działalność agencji reklamowych (PKD 73.11.Z),

30. pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody (PKD 36.00.Z),

31. odprowadzanie i oczyszczanie ścieków (PKD 37.00.Z),

32. pozostałe drukowanie (PKD 18.12.Z),

33. dzierżawa własności intelektualnej i podobnych produktów, z wyłączeniem prac chronionych prawem autorskim (PKD 77.40.Z),

34. wykonywanie pozostałych robót budowlanych wykończeniowych (PKD 43.39.Z),

35. niespecjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych (PKD 81.21.Z),

36. działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki (PKD 62.02.Z),

37. przetwarzanie danych: zarządzanie stronami internetowymi (hosting) i podobna działalność (PKD 63.11.Z),

38. pozostała działalność usługowa w zakresie informacji, gdzie indziej niesklasyfikowana (PKD 63.99.Z),

39. pozostałe pośrednictwo pieniężne (PKD 64.19.Z),

40. pozostałe formy udzielania kredytów (PKD.64.92.Z),

41. działalność rachunkowo-księgowa: doradztwo podatkowe (PKD 69.20.Z),

42. pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKD 70.22.Z),

43. pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana (PKD 74.90.Z),

44. działalność świadczona przez agencje inkasa i biura kredytowe (PKD 82.91.Z),

45. działalność wspomagająca edukację (PKD 85.60.Z),

46. sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet (47.91.Z),

47. pozostała sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach (47.19.Z),

48. sprzedaż detaliczna pozostałych nowych wyrobów prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach (47.78.Z).

49. działalność w zakresie architektury (71.11.Z),

50. działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne (71.12.Z),

51. drukowanie gazet (PKD 18.11.Z),

52. działalność usługowa związana z przygotowaniem do druku (PKD 18.13.Z),

53. introligatorstwo i podobne usługi (PKD 18.14.Z),

54. reprodukcja zapisanych nośników informacji (PKD 18.20.Z),

55. wydawanie czasopism i pozostałych periodyków (PKD 58.14.Z),

56. pozostała działalność wydawnicza (PKD 58.19.Z).

W ujęciu ogólnym, działalność Spółki koncentruje się przede wszystkim na dwóch obszarach: zarządzania majątkiem oraz nadzoru właścicielskiego nad spółkami, w których akcje/udziały posiada Wnioskodawca.

W zakresie zarządzania majątkiem, zaznaczyć należy, iż Wnioskodawca jest jednym z największych posiadaczy nieruchomości w Polsce. W zasobach Spółki znajduje się w szczególności około 96 tys. ha gruntów oraz około 52 tys. budynków i budowli (dalej jako „Nieruchomości”). Nieruchomości, których posiadaczem jest Wnioskodawca, w zależności od konkretnego przypadku, stanowią jego własność albo prawo użytkowania wieczystego lub też Spółka jest w posiadaniu Nieruchomości w związku z niezakończonym procesem uwłaszczenia.

Majątek Spółki stanowią zarówno Nieruchomości pełniące funkcje związane z transportem i obsługą podróżnych (dalej jako „Dworce”), jak i Nieruchomości stricte komercyjne. Wnioskodawca prowadzi aktywne działania jako zarządca, polegające m.in. na inicjowaniu inwestycji oraz szukaniu sposobów optymalnego zagospodarowania Nieruchomości.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej realizuje liczne przedsięwzięcia inwestycyjne, m.in. polegające na przebudowie Dworców i infrastruktury im towarzyszącej. Spółka realizuje szeroko zakrojony program modernizacji Dworców, którego celem jest dostosowanie ich do potrzeb zarówno podróżnych, jak i lokalnych społeczności. W ramach modernizacji dworców wdrażane będą innowacyjne rozwiązania techniczne i architektoniczne. Realizując inwestycje usprawniające rozwój polskiego transportu (m.in. w zakresie tworzenia węzłów przesiadkowych, integrujących kolej z innymi środkami komunikacji), Wnioskodawca zamierza ściśle współpracować ze wszystkimi podmiotami mającymi związek z ww. obszarem, tj. z samorządami oraz innymi spółkami, w tym spółkami kolejowymi.

W zakresie pełnienia nadzoru właścicielskiego i w obszarze sprawowania kontroli nad spółkami, w których udziały/akcje posiada Wnioskodawca, uwaga Spółki skierowana jest na efektywny nadzór i koordynację trwających procesów restrukturyzacyjnych, do których realizacji Wnioskodawca został zobowiązany w sposób szczególny (jako następca prawny przedsiębiorstwa państwowego „X”).

Jedną z Nieruchomości, na której Wnioskodawca planuje zrealizować inwestycję, jest nieruchomość, na której znajduje się dworzec kolejowy XYZ.

Dworzec kolejowy XYZ znajduje się obecnie na działce o numerze 13/30, która powstała w wyniku podziału działki o numerze 13/3 (podział ten opisano w dalszej części wniosku). Działka o numerze 13/30 objęta jest księgą wieczystą o numerze (…).

Wnioskodawca nabył na podstawie decyzji uwłaszczeniowej prawo użytkowania wieczystego działki o numerze 13/3 (dalej jako: „Działka 13/3”) oraz prawo własności budynków i budowli posadowionych na Działce 13/3. Działka 13/3 była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej.

Minister Infrastruktury w imieniu Spółki X S.A. z siedzibą w (…) (dalej jako: „Spółka X”) wystąpił do Wojewody (…) z wnioskiem o ustalenie lokalizacji linii kolejowej.

Wojewoda (…)w decyzji z (…) 2008 r. (dalej jako: „Decyzja Lokalizacyjna”) ustalił lokalizację linii kolejowej. W Decyzji Lokalizacyjnej została wskazana Działka 13/3, przy czym tylko na części Działki 13/3 miała być realizowana inwestycja dotycząca linii kolejowej.

Na podstawie Decyzji Lokalizacyjnej, wydanej w trybie art. 9o ust. 1, art. 9q ust. 6, art. 9s ust. 1, 2 i 3 oraz art. 9w ust. 1 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (tj. z dnia 22 maja 2020 r., Dz. U. z 2020 r., poz. 1043, ze zm., dalej jako „Ustawa o Transporcie”), w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania Decyzji Lokalizacyjnej, mogło dojść do wywłaszczenia całej Działki 13/3 oraz do przejścia prawa użytkowania wieczystego Działki 13/3 z mocy prawa na rzecz Spółki X.

Stosownie do art. 9o ust. 1 Ustawy o Transporcie „Decyzję o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej wydaje wojewoda, na wniosek ministra właściwego do spraw transportu”.

Zgodnie z art. 9q ust. 6 Ustawy o Transporcie „Decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej określa termin wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń. Termin ten nie może być krótszy niż 30 dni od dnia, kiedy decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stała się ostateczna”.

Stosownie do art. 9s ust. 1-3 Ustawy o Transporcie:

„1. Decyzją o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej zatwierdza się podział nieruchomości. Mapy z projektami podziału nieruchomości stanowią integralną część decyzji o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej.

2. Linie rozgraniczające teren ustalone decyzją o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stanowią linie podziału nieruchomości.

3. Nieruchomości wydzielone liniami rozgraniczającymi teren, o którym mowa w ust. 2, stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stała się ostateczna, za odszkodowaniem ustalonym przez wojewodę w odrębnej decyzji”.

Stosownie do art. 9w ust. 1 Ustawy o Transporcie „Wojewoda nadaje decyzji o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej rygor natychmiastowej wykonalności na wniosek ministra właściwego do spraw transportu, uzasadniony interesem społecznym lub gospodarczym”.

Decyzja Lokalizacyjna dotyczyła lokalizacji linii kolejowej o państwowym znaczeniu, zlokalizowanej m.in. na Działce 13/3. Linie rozgraniczające ww. inwestycję obejmowały jedynie część Działki 13/3, mimo to Decyzja Lokalizacyjna wskazała jako działkę przeznaczoną pod inwestycję całą Działkę 13/3.

Decyzja Lokalizacyjna została wydana w czasie obowiązywania art. 9x ust. 4 Ustawy o Transporcie. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli przeznaczona na pas gruntu pod linię kolejową nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa została oddana w użytkowanie wieczyste (albo stanowi przedmiot użytkowania wieczystego nabytego w inny sposób niż w drodze umowy), użytkowanie to wygasa za odszkodowaniem, z dniem w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stała się ostateczna.

Decyzja Lokalizacyjna stała się ostateczna w (…) 2009 r. Zanim Decyzja Lokalizacyjna stała się ostateczna doszło do zmiany Ustawy o Transporcie dokonanej na mocy ustawy z dnia 6 grudnia 2008 roku o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2009 r. Nr 1, poz. 3, dalej jako „Ustawa Zmieniająca”). Ustawa Zmieniająca w art. 9x Ustawy o Transporcie dodała ust. 6, przesądzając wyraźnie, że art. 9x ust. 4 Ustawy o Transporcie nie ma zastosowania do nieruchomości będących w użytkowaniu wieczystym Wnioskodawcy, tj. że skutek wywłaszczenia ma nie dotyczyć nieruchomości będących w użytkowaniu wieczystym (…).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy Zmieniającej do spraw wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną do dnia wejścia w życie Ustawy Zmieniającej stosuje się jednak przepisy dotychczasowe.

Ponadto Ustawa Zmieniająca w art. 3 ust. 4 postanowiła, że jeżeli wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej został złożony na podstawie przepisów dotychczasowych, Spółka X nabywa z mocy prawa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stała się ostateczna, prawo użytkowania wieczystego nieruchomości wywłaszczonych na rzecz Skarbu Państwa, objętych tą decyzją oraz prawo własności budynków, innych urządzeń i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach.

Na podstawie art. 9y ust. 1 Ustawy o Transporcie „Wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 9s ust. 3, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej przez organ I instancji oraz według jej wartości w dniu wydania decyzji ustalającej wysokość odszkodowania. Do określenia wartości nieruchomości mają zastosowanie odpowiednio przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami”.

Odszkodowanie za wywłaszczenie Działki 13/3 nie zostało nigdy wypłacone Wnioskodawcy. Nie została również wydana przez Wojewodę (…) decyzja o ustaleniu wysokości odszkodowania.

Z uwagi na powyższe fakty oraz treść i cel przytoczonych powyżej przepisów powstała wątpliwość, czy prawo użytkowania wieczystego Wnioskodawcy do Działki 13/3 wygasło, czy też nie.

Z tego względu, w (…) 2015 r. Wnioskodawca oraz Spółka X zawarli porozumienie w formie aktu notarialnego, w którym m.in.:

1. Wnioskodawca oświadczył, iż jest wpisany do księgi wieczystej prowadzonej m.in. dla Działki 13/3 jako wyłączny użytkownik wieczysty;

2. Spółka X oświadczyła, że m.in. Działka 13/3 nie została przez Spółkę X nigdy nabyta na mocy Decyzji Lokalizacyjnej, jak też Spółce X nie przysługują w stosunku Działki 13/3 żadne roszczenia wynikające z Decyzji Lokalizacyjnej, w tym roszczenia o ustanowienie na rzecz Spółki X prawa użytkowania wieczystego, jak też Spółka X nie nabyła prawa użytkowania wieczystego Działki 13/3 z mocy prawa.

Powyższe porozumienie może być jednak interpretowane jako niewystarczające do stwierdzenia, że Wnioskodawcy przysługuje prawo użytkowania wieczystego do Działki 13/3.

Następnie, decyzją Prezydenta miasta (…) z (…) 2016 r. nr 12/2016, zatwierdzono podział Działki 13/3, w wyniku którego powstały działki 13/28, 13/29 i 13/30. Działka 13/30, wydzielona z Działki 13/3, znajduje się w całości poza granicami linii rozgraniczających inwestycję lokalizacji linii kolejowej wskazanymi w załącznikach do Decyzji Lokalizacyjnej. Wniosek o wydanie decyzji podziałowej wprawdzie formalnie złożył Wnioskodawca, ale w uzgodnieniu ze Spółką X, które nie było formalnym wnioskodawcą z uwagi na niejasność prawną skutków Decyzji Lokalizacyjnej i ujawnienie Wnioskodawcy jako użytkownika wieczystego Działki 13/3 w księdze wieczystej.

Działka 13/30 jest zabudowana ujawnionymi w dziale I-O księgi wieczystej budynkami: (i) budynek handlowo-usługowy - ujawniony pod Lp.1, (ii) budynek transportu i łączności - ujawniony pod Lp.2, (iii) budynek transportu i łączności - ujawniony pod Lp.3, (iv) pozostały budynek niemieszkalny - ujawniony pod Lp.4, (v) pozostały budynek niemieszkalny - ujawniony pod Lp.5, (vi) budynek transportu i łączności - ujawniony pod Lp.6, (vii) pozostały budynek niemieszkalny - ujawniony pod Lp.7, (viii) budynek handlowo-usługowy - ujawniony pod Lp.8, a także nieujawnionymi w dziale I-O księgi wieczystej budynkami i budowlami (w dalszej części wniosku działka 13/30 oraz budynki i budowle i urządzenia znajdujące się na działce 13/30 będą łącznie nazywane jako „Działka”).

Wnioskodawca jest uwidoczniony w księdze wieczystej prowadzonej dla Działki jako wyłączny użytkownik wieczysty. Stosownie do art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2019 r. poz. 2204 ze zm.,) „W razie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym treść księgi rozstrzyga na korzyść tego, kto przez czynność prawną z osobą uprawnioną według treści księgi nabył własność lub inne prawo rzeczowe (rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych)”. Działka od chwili wydania decyzji uwłaszczającej po dziś dzień jest aktywem Wnioskodawcy, wpisanym do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.

Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca powziął wątpliwość co do przysługującego mu prawa użytkowania wieczystego Działki, dlatego ma zamiar wystąpić do Spółki X z wnioskiem o zawarcie umowy (dalej jako „Umowa”) na podstawie której Spółka X, w porozumieniu z Wnioskodawcą, zostanie wpisana do księgi wieczystej prowadzonej dla Działki, a następnie dokona formalnego przeniesienia na Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego Działki, w zamian za zrzeczenie się przez Wnioskodawcę jakichkolwiek roszczeń w stosunku do Spółki X związanych z wcześniejszą utratą prawa użytkowania wieczystego Działki i nabyciem tego prawa przez Spółkę X (w tym o zapłatę odszkodowania), a Wnioskodawca nabędzie prawo użytkowania wieczystego Działki, zrzekając się jakichkolwiek roszczeń w stosunku do Spółki X związanych z wcześniejszą utratą prawa użytkowania wieczystego Działki i nabyciem tego prawa przez Spółkę X (w tym o zapłatę odszkodowania). Czynność prawna określona w Umowie nie ma na celu nabycia Działki przez Wnioskodawcę w drodze klasycznej czynności odpłatnej (np. na podstawie umowy sprzedaży), lecz ma na celu wyłącznie uporządkowanie stanu prawnego Działki, który na skutek wydania Decyzji Lokalizacyjnej przez Wojewodę (…) jest obecnie zdaniem Wnioskodawcy wymagającym naprawy.

W chwili obecnej nie istnieje możliwość stwierdzenia nieważności Decyzji Lokalizacyjnej, albo wznowienia postępowania administracyjnego.

Należy przy tym podkreślić, że we wspomnianym wcześniej porozumieniu z (…) 2015 r. Wnioskodawca i Spółka X zgodnie uznały, że Spółka X nie nabyła prawa użytkowania wieczystego Działki 13/3 z mocy prawa wskutek uzyskania przez Decyzję Lokalizacyjną przymiotu ostateczności. Niemniej, ze względu na nadal istniejące wątpliwości co do tytułu prawnego do Działki, zawarcie i wykonanie Umowy wydaje się jedynym rozwiązaniem, które może ostatecznie usunąć wątpliwości co do tytułu prawnego do Działki i w konsekwencji umożliwić Wnioskodawcy realizację inwestycji na Działce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku podpisania Umowy czynność ta doprowadzi do powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, podpisanie Umowy nie spowoduje powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie Wnioskodawcy

Zdaniem Wnioskodawcy planowana czynność prawna wynikająca z Umowy nie powinna rodzić po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych. Taka konstatacja wynika z faktu, iż Wnioskodawca jest w chwili obecnej uwidoczniony w księdze wieczystej prowadzonej dla Działki jako jedyny użytkownik wieczysty. W związku z powyższym można stwierdzić, iż celem zawarcia Umowy jest jedynie definitywne uregulowanie stanu prawnego Działki, w taki sposób aby raz na zawsze wykluczyć wątpliwości dotyczące tego komu prawo użytkowania wieczystego Działki przysługuje. W tej mierze wymaga podkreślenia fakt, iż celem Umowy jest jedynie formalne przeniesienie tytułu prawnego do Działki na Wnioskodawcę, natomiast przyjąć należy, że prawo to przysługuje Wnioskodawcy nieprzerwanie od dnia wydania decyzji uwłaszczeniowej. Innymi słowy czynność prawna wynikająca z Umowy nie doprowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania Działką jak właściciel, lecz służy jedynie naprawieniu sytuacji prawnej powstałej wskutek wydania Decyzji Lokalizacyjnej, i uzyskania przez Decyzję Lokalizacyjną przymiotu ostateczności, w obowiązującym wówczas stanie prawnym.

Wnioskodawca w zamian za przeniesienie na jego rzecz prawa użytkowania wieczystego Działki zrzeknie się odszkodowania przysługującego w odniesieniu do Działki, które powinno było wcześniej zostać wypłacone przez Spółkę X. Tym samym czynność zakładana przez Wnioskodawcę w Umowie będzie musiała zostać uznana za czynność wzajemnie zobowiązującą pomiędzy Spółką X, a Wnioskodawcą.

Fakt braku uprzedniego otrzymania od Spółki X odszkodowania w związku z wywłaszczeniem Działki oraz zwrot Działki nie będzie zdaniem Wnioskodawcy wpływał na możliwość określenia Wnioskodawcy przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), gdyż brak jest spełnienia przesłanek do uznania planowanej czynności wynikającej z Umowy za nieodpłatne przysporzenie po stronie Wnioskodawcy.

Innymi słowy w ramach planowanej czynności prawnej wynikającej z Umowy dojdzie jedynie do formalnego przekazania Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego Działki, które nie wiąże się ze zwiększeniem aktywów (majątku) Wnioskodawcy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT „Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie”.

Stosownie do orzecznictwa „Na podstawie art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. można stwierdzić, że co do zasady, przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną. Przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika. Tym samym o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi” (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 kwietnia 2021 r. sygn. I SA/Gl 368/21).

Zgodnie z orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej jako „NSA”) z dnia 9 sierpnia 2017 r. sygn. II FSK 1908/15 „Na pojęcie "przychodu" zawarte w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. składają się trwałe i realne zwiększenia majątku podatnika. Pojęcie przychodu, który ma charakter pierwotny warunkuje możliwość powstania dochodu albowiem jest ściśle związane z pojęciem dochodu, który zgodnie z art. 7 u.p.d.o.p., jest - co do zasady - przedmiotem podatku dochodowego od osób prawnych”.

Odnosząc powyższe tezy judykatury na grunt przedstawionego stanu faktycznego należy wskazać, iż wdrożenie planowanej czynności prawnej wynikającej z Umowy nie będzie powodowało powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń po stronie Wnioskodawcy, ponieważ czynność ta nie doprowadzi do zwiększenia aktywów (majątku) Wnioskodawcy, a jedynie ma na celu uregulowanie sytuacji prawnej dotyczącej Działki, w taki sposób, aby nie występowały żadne wątpliwości co do prawa Wnioskodawcy do Działki. Innymi słowy wdrożenie zakładanej czynności prawnej wynikającej z Umowy nie doprowadzi do zwiększenia majątku Wnioskodawcy, gdyż Wnioskodawcy przysługuje prawo użytkowania wieczystego Działki nieprzerwanie od dnia nabycia jej na podstawie decyzji uwłaszczeniowej. Podkreślenia wymaga również fakt, iż Działka jest aktywem, wpisanym do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.

Wnioskodawca zauważa, iż do przedstawionego stanu faktycznego mogą znaleźć zastosowanie w drodze analogii następujące interpretacje indywidualne:

1. w interpretacji indywidualnej z dnia z dnia 25 sierpnia 2011 r. sygn. IBPBII/2/415-679/11/JG, Organ podatkowy wskazał, że „Decyzja o zwrocie nieruchomości nie jest zdarzeniem prawnym określonym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wywołującym konsekwencje podatkowe w postaci zapłaty podatku dochodowego. Decyzja o zwrocie nieruchomości pełni jedynie funkcję restytucyjną, czyli jest aktem prawnym, który wywiera bezpośrednio skutki w sferze prawa cywilnego. Przywraca bowiem prawo własności nieruchomości jej poprzedniemu właścicielowi lub jego następcom prawnym. Jest więc zdarzeniem prawnym zmieniającym podmiotową stronę stosunku prawnorzeczowego odnośnie zwracanej nieruchomości. Decyzja o zwrocie powoduje zatem przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela lub jego spadkobierców, jednakże nie kreuje tego prawa, przywraca tylko wcześniej panujące stosunku prawnorzeczowe. Stąd też zwrot nieruchomości nie jest podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych świadczeniem na rzecz otrzymującego własność.”;

2. w interpretacji indywidualnej z dnia 17 czerwca 2014 r. sygn. ILPB2/415-358/14-3/AJ, Organ wskazał, że „W przypadku zwrotu nieruchomości nie mamy więc, do czynienia z kreowaniem prawa własności tylko z jego przywróceniem. Nie dochodzi do przeniesienia prawa własności na zasadach ogólnych wynikających z przepisów o charakterze cywilnoprawnym, ale jedynie do restytucji (przywrócenia) stanu sprzed wywłaszczenia. Zwrot wywłaszczonej nieruchomości nie stanowi nabycia nieruchomości. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że zwrot uprzednio wywłaszczonej nieruchomości nie jest nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwrotu - a tym samym, zmiany stanu prawnorzeczowego - dokonano w trybie postępowania administracyjnego, którego celem było przywrócenie stosunków własnościowych sprzed wywłaszczenia. Jednocześnie należy stwierdzić, że zwrot uprzednio wywłaszczonej nieruchomości nie powoduje powstania przychodu po stronie Wnioskodawczyni".

Mając na uwadze powyższe zdaniem Wnioskodawcy wdrożenie planowanej czynności prawnej wynikającej z Umowy nie doprowadzi do powstania przychodu po stronie Wnioskodawcy. Innymi słowy planowana czynność wynikająca z Umowy powinna być kwalifikowana jako czynność transparentna podatkowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800; dalej: „updop”), nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1-3, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (ust. 4).

Z istoty podatku dochodowego od osób prawnych wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

Powołana ustawa ustala zdarzenia, które powodują powstanie obowiązku podatkowego, czyli powinności przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem tych zdarzeń. Ustala, kiedy i w jakich sytuacjach powstanie obowiązek podatkowy. Oznacza to, że powstaje on w okolicznościach wskazanych przez prawo, niezależnie od woli podlegających mu osób czy podmiotów. Na gruncie ustaw podatkowych abstrakcyjny obowiązek podatkowy przekształca się w skonkretyzowane zobowiązanie podatkowe. Zdarzeniem, z którym ustawodawca wiąże obowiązek podatkowy jest m.in. otrzymanie „nieodpłatnego świadczenia”.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Z powołanego art. 12 ust. 1 pkt 2 updop wynika więc, że gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą otrzyma nieodpłatne świadczenie (lub świadczenie częściowo odpłatne) obowiązany jest wykazać z tego tytułu przychód podatkowy. Co istotne, przysporzenie majątkowe musi być powiązane z uzyskaniem przez podatnika korzyści niezwiązanej z jakikolwiek świadczeniem ekwiwalentnym.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne lub częściowo odpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje przy tym, co należy rozumieć przez „nieodpłatne” czy „częściowo odpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 5-6a ustawy, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń.

Mimo że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, to jednak w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowała się linia orzecznicza, zgodnie z którą pojęcie to ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy” (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02, potwierdzona uchwałą powiększonego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

Aby móc w pełni zdefiniować pojęcie „nieodpłatne” zasadnym jest także odwołanie się do wykładni gramatycznej, zgodnie z którą odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Zatem nieodpłatnym świadczeniem są wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

O nieodpłatnym świadczeniu, mającym cechy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym można więc mówić tylko w sytuacji, gdy:

­ podmiot, na rzecz którego dokonywane jest tego rodzaju świadczenie odnosi korzyść, a więc musi zaistnieć u niego trwałe przysporzenie majątkowe,

­ korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinna istnieć możliwość ustalenia kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,

­ korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,

­ świadczenie musi mieć charakter nieodpłatny – nie może ono zatem wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika.

Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Nieodpłatne świadczenie ma miejsce, gdy świadczeniu jednego z podmiotów nie towarzyszy świadczenie drugostronne, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów. Świadczenia otrzymującego, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie podmiotu je otrzymującego przychodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku podmiotu otrzymującego nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Najbardziej istotną dla pojęcia nieodpłatnego świadczenia jest przesłanka, dotycząca ekwiwalentności, w istocie pozwalająca na stwierdzenie, kiedy mamy do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym. Tylko świadczenia nieekwiwalentne mogą stanowić przychód podatkowy po stronie otrzymującego. Ekwiwalentność, która wyłącza możliwość powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego przysporzenia, oznacza wystąpienie świadczenia wzajemnego. Ekwiwalentność nie może wystąpić ani w momencie dokonywania świadczenia, ani w jakimkolwiek momencie w przyszłości. Jeżeli bowiem występuje ekwiwalent, jest też korzyść po drugiej stronie, a więc wyłączona jest możliwość uznania świadczenia za nieodpłatne. Przysporzenie w majątku podatnika musi mieć dla niego pewną wartość, którą można wyrazić w wymiarze finansowym. Chodzi o to, by świadczenie otrzymane bez wynagrodzenia było dla otrzymującego wartościowe. Świadczenie nieodpłatne będące przychodem podatkowym powinno wynikać z dwustronnego stosunku, tzn. powinien istnieć możliwy do identyfikacji podmiot świadczący oraz podmiot otrzymujący. Wynika to wprost z brzmienia ustawy, która mówi o świadczeniu, a nie o przysporzeniu. Zgodnie z definicją słownikową „świadczenie” oznacza obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz.

Należy podkreślić, że o świadczeniu wzajemnym możemy mówić wówczas, gdy podmiot uzyskujący świadczenie wykonuje ekwiwalentne świadczenie na rzecz podmiotu, od którego to świadczenie uzyskuje. Brak świadczenia wzajemnego świadczy natomiast o braku ekwiwalentności.

Pojęcie „ekwiwalentny” należy rozumieć jako równoważny, równowartościowy, współmierny, identyczny, analogiczny, tożsamy. Podnieść także należy, że ekwiwalentność ta powinna odnosić się do dwóch konkretnych podmiotów udzielających sobie wzajemnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że jedną z Nieruchomości, na której Wnioskodawca planuje zrealizować inwestycję, jest nieruchomość, na której znajduje się dworzec kolejowy XYZ. Dworzec kolejowy XYZ znajduje się obecnie na działce o numerze 13/30, która powstała w wyniku podziału działki o numerze 13/3. Wnioskodawca nabył na podstawie decyzji uwłaszczeniowej prawo użytkowania wieczystego działki o numerze 13/3 oraz prawo własności budynków i budowli posadowionych na Działce 13/3. Działka 13/3 była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej.

Wojewoda w decyzji z 2008 r. ustalił lokalizację linii kolejowej. W Decyzji Lokalizacyjnej została wskazana Działka 13/3, przy czym tylko na części Działki 13/3 miała być realizowana inwestycja dotycząca linii kolejowej, mimo to Decyzja Lokalizacyjna wskazała jako działkę przeznaczoną pod inwestycję całą Działkę 13/3.

Na postawie obowiązujących w tym czasie przepisów za wywłaszczenie powyższej Działki 13/3 należało się Wnioskodawcy odszkodowanie. Jednak odszkodowanie to nie zostało nigdy wypłacone Wnioskodawcy. Nie została również wydana przez Wojewodę decyzja o ustaleniu wysokości odszkodowania.

W 2015 r. Wnioskodawca oraz Spółka X zawarli porozumienie w formie aktu notarialnego, w którym m.in.:

1. Wnioskodawca oświadczył, iż jest wpisany do księgi wieczystej prowadzonej m.in. dla Działki 13/3 jako wyłączny użytkownik wieczysty;

2. Spółka X oświadczyła, że m.in. Działka 13/3 nie została przez Spółkę X nigdy nabyta na mocy Decyzji Lokalizacyjnej, jak też Spółce X nie przysługują w stosunku Działki 13/3 żadne roszczenia wynikające z Decyzji Lokalizacyjnej, w tym roszczenia o ustanowienie na rzecz Spółki X prawa użytkowania wieczystego, jak też Spółka X nie nabyła prawa użytkowania wieczystego Działki 13/3 z mocy prawa.

Następnie, decyzją Prezydenta miasta z 2016 r., zatwierdzono podział Działki 13/3, w wyniku którego powstały działki 13/28, 13/29 i 13/30. Działka 13/30, wydzielona z Działki 13/3, znajduje się w całości poza granicami linii rozgraniczających inwestycję lokalizacji linii kolejowej wskazanymi w załącznikach do Decyzji Lokalizacyjnej. Wnioskodawca jest uwidoczniony w księdze wieczystej prowadzonej dla Działki jako wyłączny użytkownik wieczysty. Działka od chwili wydania decyzji uwłaszczającej po dziś dzień jest aktywem Wnioskodawcy, wpisanym do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.

Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca powziął wątpliwość co do przysługującego mu prawa użytkowania wieczystego Działki, dlatego ma zamiar wystąpić do Spółki X z wnioskiem o zawarcie umowy na podstawie której Spółka X, w porozumieniu z Wnioskodawcą, zostanie wpisana do księgi wieczystej prowadzonej dla Działki, a następnie dokona formalnego przeniesienia na Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego Działki, w zamian za zrzeczenie się przez Wnioskodawcę jakichkolwiek roszczeń w stosunku do Spółki X związanych z wcześniejszą utratą prawa użytkowania wieczystego Działki i nabyciem tego prawa przez Spółkę X (w tym o zapłatę odszkodowania), a Wnioskodawca nabędzie prawo użytkowania wieczystego Działki, zrzekając się jakichkolwiek roszczeń w stosunku do Spółki X związanych z wcześniejszą utratą prawa użytkowania wieczystego Działki i nabyciem tego prawa przez Spółkę X (w tym o zapłatę odszkodowania). Czynność prawna określona w Umowie nie ma na celu nabycia Działki przez Wnioskodawcę w drodze klasycznej czynności odpłatnej (np. na podstawie umowy sprzedaży), lecz ma na celu wyłącznie uporządkowanie stanu prawnego Działki, który na skutek wydania Decyzji Lokalizacyjnej przez Wojewodę jest obecnie zdaniem Wnioskodawcy wymagającym naprawy. Ze względu na nadal istniejące wątpliwości co do tytułu prawnego do Działki, zawarcie i wykonanie Umowy wydaje się jedynym rozwiązaniem, które może ostatecznie usunąć wątpliwości co do tytułu prawnego do Działki i w konsekwencji umożliwić Wnioskodawcy realizację inwestycji na Działce.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy w przypadku podpisania Umowy o której mowa we wniosku, czynność ta doprowadzi do powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego prowadzi do wniosku, że po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 updop. Z opisu sprawy wynika, że w ramach zawartej Umowy dokonywane będą świadczenia wzajemne pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką X. Jak wskazano bowiem w opisie, Wnioskodawca w zamian za przeniesienie na jego rzecz prawa użytkowania wieczystego Działki zrzeknie się odszkodowania przysługującego w odniesieniu do Działki, które powinno było wcześniej zostać wypłacone przez Spółkę X. Ze względu na okoliczność, że z analizowanej sprawy wynika wzajemność i ekwiwalentność świadczeń, co jest niezbędnym warunkiem braku powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Należy przyznać rację Wnioskodawcy, że w ramach planowanej czynności prawnej wynikającej z Umowy dojdzie jedynie do formalnego przekazania Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego Działki, które nie wiąże się ze zwiększeniem aktywów (majątku) Wnioskodawcy, ponieważ jak sam wskazał, Działka ta od chwili wydania decyzji uwłaszczającej po dziś dzień jest aktywem Wnioskodawcy, wpisanym do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Podsumowując, w przypadku podpisania Umowy o której mowa we wniosku nie powstanie jakikolwiek przychód podatkowy, w tym w szczególności przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Należy jednak podkreślić, że pytanie Wnioskodawcy wyznacza zakres wniosku, zatem interpretacja ta odnosi się wyłącznie do skutków podatkowych zawarcia przedmiotowej Umowy. Organ nie odniósł się w niniejszej interpretacji do faktu nabycia przez Wnioskodawcę na podstawie decyzji uwłaszczeniowej prawa do użytkowania wieczystego działki o numerze 13/3 i związanych z tym skutków podatkowych, w szczególności powstania ewentualnego przychodu z tego tytułu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.