0111-KDIB1-2.4010.487.2021.1.MZA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 września 2021 r. (data wpływu 21 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w dacie podjęcia uchwały Zarządu Spółki o trwałym zaniechaniu inwestycji wydatków:

- wymienionych w punktach 1 do 4 i 6 – jest prawidłowe,

- wymienionych w punkcie 5 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie uprawniona do zaliczenia wszystkich wymienionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w dacie podjęcia uchwały Zarządu Spółki o trwałym zaniechaniu inwestycji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy, będącym spółką akcyjną (dalej: Spółka) jest ujmowanie, uzdatnianie i dostarczanie wody odbiorcom na terenie województwa. Spółka realizuje również działalność inwestycyjną polegającą na budowie nowych lub modernizacji istniejących sieci wodociągowych oraz infrastruktury towarzyszącej. Dla każdego zadania inwestycyjnego prowadzona jest szczegółowa ewidencja księgowa. Do czasu zakończenia inwestycji, zadania wykazywane są w bilansie w pozycji „środki trwałe w budowie”. Po zakończeniu zadania, środek trwały jest przyjmowany do ewidencji księgowej pod datą, pod którą został przyjęty do używania. Natomiast w przypadku ulepszenia środka trwałego następuje podwyższenie jego wartości początkowej. Rozpoczęcie amortyzacji środka trwałego następuje począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek trwały przyjęto do używania.

Planowanie i realizacja zadań inwestycyjnych jest procesem długotrwałym, ściśle związanym z realizacją strategii Spółki, warunkami ekonomicznymi, otoczeniem gospodarczym i rynkowym. Niektóre zadania inwestycyjne nie zostały ukończone z uwagi na brak ich ekonomicznego i gospodarczego uzasadnienia. W związku z tym Spółka utworzyła odpis aktualizujący wartość poniesionych nakładów inwestycyjnych, który nie został rozpoznany przez Spółkę dla celów podatkowych.

Spółka w ramach realizacji wstrzymanych zadań inwestycyjnych poniosła koszty o charakterze niematerialnym, w szczególności:

1. opracowanie koncepcji budowy/modernizacji/zagospodarowania obiektów,

2. opracowywanie dokumentacji projektowej/technicznej inwestycji,

3. koszty wynagrodzeń pracowników zajmujących się danym zadaniem,

4. koszty podróży służbowych związanych z danym zadaniem,

5. koszty dzierżawy nieruchomości,

6. koszty pozwoleń/opłat administracyjnych ponoszonych w związku z inwestycją i wynikających z odpowiednich przepisów m.in. budowlanych.

Spółka dokonała ostatecznej oceny przydatności wstrzymanych zadań inwestycyjnych objętych odpisem aktualizującym. W związku z zanikiem ekonomicznego uzasadnienia ich kontynuowania, Zarząd Spółki zamierza podjąć decyzję o trwałym zaniechaniu przedmiotowych inwestycji. Decyzja zostanie podjęta w formie uchwały Zarządu Spółki wskazującej na definitywny i trwały charakter zaniechania inwestycji wraz z protokołem likwidacji jako załącznikiem do uchwały uzasadniającym przyczyny likwidacji. Pod tą samą datą zaniechane inwestycje zostaną wyksięgowane z ewidencji księgowej. Ww. uchwała wskaże również, że żadne elementy zaniechanych inwestycji nie będą wykorzystywane w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Spółka będzie uprawniona do zaliczenia wszystkich wymienionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w dacie podjęcia uchwały Zarządu Spółki o trwałym zaniechaniu inwestycji?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1406, dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu lub źródła tego przychodu. Związek ten natomiast może być bezpośredni lub pośredni.

Za koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Natomiast kosztami tzw. pośrednimi są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z uzyskiwaniem przychodów, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z jego funkcjonowaniem.

Poniesione przez Spółkę wydatki spełniają ww. przesłanki, pozwalające za uznanie ich za koszty uzyskania przychodów ponieważ miały charakter definitywny oraz pozostawały w bezpośrednim związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę. Dodatkowo, ich poniesienie miało na celu uzyskanie przez Spółkę przychodów z podstawowej działalności Spółki jaką jest ujmowanie, uzdatnianie i dostarczanie wody odbiorcom.

Jednocześnie zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy o CIT koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji.

Ustawa o CIT, definiuje wprost, co należy rozumieć pod pojęciem „inwestycja”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach - oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r. poz. 217).

Z kolei środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Z powyższego wynika, że inwestycje to aktywa trwałe w okresie realizacji inwestycji, które nie są jeszcze środkami trwałymi w myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT. Zatem, inwestycja to nakład gospodarczy na tworzenie lub zwiększanie majątku trwałego.

Ustawodawca nie wprowadził natomiast do przepisów podatkowych definicji „likwidacja inwestycji”, dlatego też dokonując interpretacji przepisów dotyczących likwidacji należy posłużyć się wykładnią językową tego pojęcia. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN, zlikwidować to „powodować, że coś przestaje istnieć lub traci ważność, usuwać, pozbywać się czegoś”.

Analizując istotę likwidacji jako procesu gospodarczego należy przyjąć, że powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym. Zatem dla celów zaliczenia kosztów zaniechanej inwestycji do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest:

- zaniechanie wszelkich działań w związku z inwestycją,

- podjęcie decyzji o zaniechaniu inwestycji oraz

- brak możliwości wykorzystania poszczególnych elementów inwestycji w przyszłości.

Spółka zaniechała kontynuacji inwestycji, ponieważ przygotowane analizy i przyjęta strategia wskazały na utratę zasadności ekonomicznej inwestycji. Ze względu na zmianę sytuacji gospodarczej, zaniechanie kontynuacji nieopłacalnych inwestycji to sytuacja, która prowadzi do zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów na niezmienionym poziomie poprzez rezygnację z działalności, która przynosiłaby straty.

Pojęcie „likwidacja” rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny uchwałą w składzie 7 sędziów z dnia 25 czerwca 2012 roku (sygn. akt II FPS 2/12). W uchwale rozpatrywano problem likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym, niemniej sens ekonomiczny jest ten sam jak w przypadku likwidacji zaniechanych inwestycji. Zgodnie z uchwałą pojęcie „likwidacji” nie oznacza tylko i wyłącznie fizyczną likwidację środka trwałego, ale jest to również „wycofanie” (wykreślenie) środka trwałego z ewidencji, np. w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym, czy też utratą przydatności gospodarczej. Taka sytuacja będzie miała miejsce w przypadku rozpatrywanych inwestycji, gdyż Spółka nie dokona fizycznej likwidacji inwestycji lecz wykreśli je z ewidencji w oparciu o uchwałę Zarządu i protokół ich likwidacji.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty zaniechanych inwestycji w dacie podjęcia przez Zarząd Spółki jako organu uprawnionego, uchwały o definitywnym ich zakończeniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest częściowo prawidłowe a w częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa definicja ma charakter ogólny, dlatego każdorazowo, jeśli ustawa nie wskazuje bezpośrednio, dany wydatek powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej pod kątem istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na jego działalność przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu.

W opisie zdarzenia przyszłego Spółka wskazała m.in., że planowanie i realizacja zadań inwestycyjnych jest procesem długotrwałym, ściśle związanym z realizacją strategii Spółki, warunkami ekonomicznymi, otoczeniem gospodarczym i rynkowym. Niektóre zadania inwestycyjne nie zostały ukończone z uwagi na brak ich ekonomicznego i gospodarczego uzasadnienia. W związku z tym Spółka utworzyła odpis aktualizujący wartość poniesionych nakładów inwestycyjnych, który nie został rozpoznany przez Spółkę dla celów podatkowych.

Spółka w ramach realizacji wstrzymanych zadań inwestycyjnych poniosła koszty o charakterze niematerialnym, w szczególności:

- opracowanie koncepcji budowy/modernizacji/zagospodarowania obiektów,

- opracowywanie dokumentacji projektowej/technicznej inwestycji,

- koszty wynagrodzeń pracowników zajmujących się danym zadaniem,

- koszty podróży służbowych związanych z danym zadaniem,

- koszty dzierżawy nieruchomości,

- koszty pozwoleń/opłat administracyjnych ponoszonych w związku z inwestycją i wynikających z odpowiednich przepisów m.in. budowlanych.

Spółka dokonała ostatecznej oceny przydatności wstrzymanych zadań inwestycyjnych objętych odpisem aktualizującym. W związku z zanikiem ekonomicznego uzasadnienia ich kontynuowania, Zarząd Spółki zamierza podjąć decyzję o trwałym zaniechaniu inwestycji. Decyzja zostanie podjęta w formie uchwały Zarządu Spółki wskazującej na definitywny i trwały charakter zaniechania inwestycji wraz z protokołem likwidacji jako załącznikiem do uchwały uzasadniającym przyczyny likwidacji. Pod tą samą datą zaniechane inwestycje zostaną wyksięgowane z ewidencji księgowej. Ww. uchwała wskaże również, że żadne elementy zaniechanych inwestycji nie będą wykorzystywane w przyszłości.

W świetle art. 4a pkt 1 ustawy o CIT, pod pojęciem inwestycji rozumie się środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2021 r. poz. 217 ze zm.), czyli zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy podejmują zadania inwestycyjne związane w szczególności z nabyciem, wytworzeniem lub ulepszeniem środków trwałych. W toku prowadzonej inwestycji może również dojść do jej zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Innymi słowy jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji. Przy czym zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji z inwestycji na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną budową.

Wydatki ponoszone w związku z inwestycją nie podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Gdy powiększają wartość inwestycji, wpływają na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie po zakończeniu inwestycji. Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, staną się, co do zasady, kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Ustawodawca pozwala także rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została przez podatnika dokończona, nie żądając spełnienia jakiś dodatkowych warunków np. zaniechania z określonych powodów. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Jest to podstawowy warunek zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy o CIT, koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji. Zatem wydatki poniesione na niedokończoną inwestycję, mogą być kosztami uzyskania przychodów w dwóch sytuacjach:

- zbycia niedokończonej inwestycji,

- zlikwidowania zaniechanej inwestycji.

Analizując istotę likwidacji jako procesu gospodarczego należy przyjąć, że powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym. Aby uznać powyższe wydatki za koszty zaniechanych inwestycji, na podstawie art. 15 ust. 4f ustawy o CIT − co do zasady − musi dojść do fizycznej likwidacji. Przy czym zlikwidowanie inwestycji należy co do zasady traktować dosłownie, tzn. tylko fizyczna likwidacja inwestycji (np. jej rozbiórka, złomowanie, zniszczenie), umożliwi uznanie poniesionych na nią wydatków za koszty uzyskania przychodów. Z czynności tej sporządza się protokół fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego. W odniesieniu do niektórych „składników” inwestycji, wystarczy natomiast dokonanie odpowiednich wpisów w ewidencji prowadzonych inwestycji, albowiem możliwa jest likwidacja inwestycji w księgach rachunkowych, mimo że inwestycja ta nadal będzie fizycznie istniała (np. zgromadzona dokumentacja prawna i techniczna, koszty wstępne ponoszone przed rozpoczęciem konkretnych prac inwestycyjnych w obiekcie). Istotne jest w tym przypadku podjęcie decyzji o trwałej likwidacji inwestycji.

W przypadku likwidacji inwestycji w odniesieniu do dokumentacji, należy bowiem interpretować przepis art. 15 ust. 4f ustawy o CIT z uwzględnieniem obowiązków wynikających z innych przepisów prawa tj. przepisów ww. ustawy o rachunkowości, w tym art. 74 tej ustawy, określającego terminy jej przechowywania, w myśl którego m. in.:

- dowody księgowe dotyczące środków trwałych w budowie, pożyczek, kredytów oraz umów handlowych, roszczeń dochodzonych w postępowaniu cywilnym lub objętych postępowaniem karnym albo podatkowym - przechowuje się przez 5 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym operacje, transakcje i postępowanie zostały ostatecznie zakończone, spłacone, rozliczone lub przedawnione;

- pozostałe dowody księgowe i dokumenty - 5 lat.

Systemowa wykładnia tych przepisów daje podstawę do oceny, iż w ramach likwidacji zaniechanych inwestycji, wystarczające do uznania kosztów wytworzenia dokumentacji inwestycyjnej, jako kosztów uzyskania przychodów, będzie podjęcie decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego.

W tym miejscu należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że może on zaliczyć wydatki wymienione w punktach od 1-4 i 6 do kosztów uzyskania przychodów jako koszty zaniechanych inwestycji w dacie podjęcia przez Zarząd Spółki jako organu uprawnionego, uchwały o definitywnym ich zakończeniu.

Jak już wskazano, zgodnie z art. 4a ustawy o CIT inwestycją są środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy o rachunkowości, czyli środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia istniejącego środka trwałego. Środkami trwałymi są m.in. nieruchomości. Z inwestycją w nieruchomości mamy więc do czynienia wtedy, gdy podatnik dysponuje przedmiotem inwestycji, czyli tą nieruchomością. Zatem, wszelkie działania zmierzające do uzyskania tytułu prawnego do nieruchomości oraz opłaty ponoszone w związku z korzystaniem z nieruchomości nie mogą być potraktowane jako etap inwestycyjny. Powtórzyć ponownie należy, że inwestycją jest tylko prowadzona na nieruchomości budowa, montaż lub ulepszenie, zaś aby mówić o takiej budowie, montażu lub ulepszeniu sama nieruchomość musi już znajdować się w dyspozycji podatnika. Koszty poniesione w celu uzyskania tytułu do nieruchomości a także koszty związane z użytkowaniem nieruchomości (koszty dzierżawy) nie są kosztami inwestycji, co nie zmienia faktu, że są one kosztami uzyskania przychodu.

Wobec powyższego, działania wśród których znajdują się m.in. czynności nie związane stricte z „procesem inwestycyjnym” rozumianym jako budowa, przebudowa, czyli takie jak w przypadku Spółki koszty dzierżawy nieruchomości nie stanowią kosztów inwestycji, są to bowiem koszty ponoszone w związku z posiadaniem tytułu prawnego do nieruchomości.

Wydatki poniesione na dzierżawę gruntu, na którym ma być prowadzona inwestycja, nie zwiększają wartości wytworzonego środka trwałego. Wydatki te wynikają z samego faktu dzierżawienia nieruchomości przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą – w tym przypadku Spółkę – i należy klasyfikować je jako element kosztów ogólnych, które podatnik jest obowiązany uiszczać w związku z majątkiem będącym w jego władaniu. Wydatki te są ponoszone w związku z samym faktem dzierżawy nieruchomości przez Spółkę, niezależnie od tego, czy jest na niej prowadzona inwestycja, czy też nie. Innymi słowy wydatki na dzierżawę gruntu, który jest wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym gruntu pozyskanego w celu prowadzenia inwestycji stanowią koszty pośrednio związane z uzyskanym przychodem. Zatem, do wydatków wymienionych przez Wnioskodawcę w punktach 5 znajdzie zastosowanie ogólna zasada wyrażona w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a nie jak twierdzi Wnioskodawca art. 15 ust. 4f tej ustawy.

W odniesieniu do pozostałych wymienionych w punktach 1 do 4 i 6 w opisie sprawy wydatków (zwiększających wartość początkową inwestycji) stwierdzić należy, że mogą stanowić one koszty zaniechanych inwestycji na podstawie art. 15 ust. 4f ustawy CIT, gdyż jak już wcześniej wskazano, zaniechanie inwestycji polega na tym, iż podatnik pomimo poniesienia pewnych wydatków odstępuje od podejmowania dalszych czynności inwestycyjnych.

Wskazać jednakże należy, iż momentem zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest co do zasady moment fizycznej likwidacji inwestycji. Natomiast w przypadku likwidacji inwestycji w odniesieniu do dokumentacji, istotne jest podjęcie decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego. Jednak warunkiem uznania tych wydatków za koszty podatkowe jest, aby efekt nakładów poniesionych na zaniechaną inwestycję nie był wykorzystywany w przyszłości.

Jednocześnie należy podkreślić, że prawidłowe udokumentowanie wydatku, jak i ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w dacie podjęcia uchwały Zarządu Spółki o trwałym zaniechaniu inwestycji wydatków:

- wymienionych w punktach 1 do 4 i 6 jest prawidłowe,

- wymienionych w punkcie 5 jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.