0111-KDIB1-2.4010.438.2021.1.MZA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 września 2021 r. (data wpływu do Organu 14 września 2021 r.), uzupełnionym 22 września 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na artykuły spożywcze, takie jak woda, kawa, herbata, cukier, mleko, napoje, soki, ciastka, herbatniki, paluszki, cukierki, owoce itp. udostępniane w biurze Spółki pracownikom i współpracownikom podczas godzin pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na artykuły spożywcze, takie jak woda, kawa, herbata, cukier, mleko, napoje, soki, ciastka, herbatniki, paluszki, cukierki, owoce itp. udostępniane w biurze Spółki pracownikom i współpracownikom podczas godzin pracy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca („Spółka ) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży pasz dla zwierząt.

Spółka zatrudnia pracowników (na podstawie umów o pracę), a także współpracuje z osobami prowadzącymi jednoosobową działalność gospodarczą świadczącymi usługi na rzecz Spółki na podstawie stałej umowy o współpracę (obecnie Spółka współpracuje z jedną taką osobą). Spółka nie wyklucza, że w przyszłości będzie również współpracować z osobami zatrudnionymi na podstawie umów zlecenia i umów o dzieło. Ilekroć w dalszej części wniosku mowa jest o „współpracownikach”, należy przez to rozumieć osoby stale współpracujące ze Spółką na podstawie umów zlecenia, umów o dzieło oraz osoby świadczące stałe usługi w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej.

Spółka ponosi wydatki na artykuły spożywcze, które udostępnia nieodpłatnie swoim pracownikom, współpracownikom oraz kontrahentom. Są to w szczególności artykuły takie jak woda, kawa, herbata, cukier, mleko, napoje, soki, ciastka, herbatniki, paluszki, cukierki, owoce itp. Produkty te są dostępne we wspólnych pomieszczeniach biurowych Spółki, a ich wykorzystanie nie jest szczegółowo ewidencjonowane ani limitowane. Pracownicy i współpracownicy Spółki mogą korzystać ze wskazanych artykułów tylko w czasie godzin pracy (w tym podczas przerw). W przypadku kontrahentów, są oni częstowani wskazanymi artykułami podczas spotkań biznesowych, np. w trakcie negocjacji umów.

Artykuły spożywcze nabywane przez Spółkę nie są wystawne, okazałe lub luksusowe. Standardem na rynku jest udostępnianie tego rodzaju artykułów swoim pracownikom, współpracownikom oraz kontrahentom, a Spółka stara się nie odbiegać od powyższego standardu.

Spółka nabywa i udostępnia wskazane produkty pracownikom i współpracownikom celem zapewnienia im komfortu pracy. Pracownicy mają możliwość napicia się kawy, herbaty, soku, czy też poczęstowania się herbatnikami, paluszkami itp. na przykład podczas przerwy, a także w trakcie wewnętrznych spotkań. Jak wskazano, poczęstunek służy zapewnieniu komfortu, co w efekcie ma na celu przyczynienie się do utrzymania motywacji do należytego wykonywania obowiązków i odpowiedniego poziomu satysfakcji z pracy. Powyższe pozytywnie wpływa na działalność Spółki, ponieważ stanowi zachętę do dalszej pracy w Spółce. W zamyśle Spółki powinno się to pozytywne przekładać na efekty ekonomiczne, bowiem Spółce łatwiej jest zatrudniać (i zatrzymać) specjalistów, którzy prawidłowo wykonują swoje zadania. W rezultacie, Spółka może osiągać dobre wyniki biznesowe, a w szczególności uzyskiwać coraz wyższe przychody.

Ze wskazanych artykułów korzystać również mogą kontrahenci podczas spotkań biznesowych w biurze Spółki. Tak jak wskazano, udostępniane produkty spożywcze nie są wystawne czy luksusowe, lecz stanowią zwyczajowy poczęstunek.

Środki na nabycie wskazanych artykułów spożywczych nie pochodzą z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wydatki na zakup powyższych produktów są należycie dokumentowane (Spółka dysponuje fakturami wystawionymi przez sprzedawców tych towarów).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na artykuły spożywcze, takie jak woda, kawa, herbata, cukier, mleko, napoje, soki, ciastka, herbatniki, paluszki, cukierki, owoce itp. udostępniane w biurze Spółki pracownikom i współpracownikom podczas ich pracy? (część sformułowanego we wniosku pytania; w pozostałej części wydano odrębne rozstrzygnięcie)

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na artykuły spożywcze, takie jak woda, kawa, herbata, cukier, mleko, napoje, soki, ciastka, herbatniki, paluszki, cukierki, owoce itp. udostępniane w biurze Spółki pracownikom i współpracownikom podczas ich pracy. (…)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa definicja kosztów uzyskania przychodu była wielokrotnie analizowana przez organy podatkowe i sądy administracyjne. Zgodnie z orzecznictwem sądów, w celu uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu spełnione muszą zostać łącznie następujące warunki:

- wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

- poniesienie go jest definitywne,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może być wskazany w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT zawierającym katalog wydatków wyłączonych z kosztów podatkowych.

Zdaniem Spółki, w omawianym przypadku, spełnione są wszystkie powyższe warunki.

Wydatki na opisane artykuły spożywcze mają związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Zakupione produkty są bowiem udostępniane pracownikom i współpracownikom w trakcie wykonywania przez nich zadań na rzecz Spółki i w celu zapewnienia im komfortu pracy. (…)

Wydatki na omawiane produkty są definitywne.

Artykuły spożywcze są nabywane w celu uzyskania przychodów oraz zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Związek między wskazanymi wydatkami a przychodami Spółki, choć pośredni, jest niezaprzeczalny. Artykuły spożywcze są nabywane po to, aby pracownicy i współpracownicy Spółki należycie wykonywali swoje obowiązki, co w konsekwencji prowadzić ma do zadowalających wyników w zakresie uzyskiwanych przez Spółkę przychodów. Należy zaznaczyć, że chociaż udostępnianie pracownikom wody, kawy, herbaty, czy herbatników nie jest jedynym (ani nawet najistotniejszym) czynnikiem wpływającym na motywację do pracy i wyznaczającym poziom satysfakcji z jej wykonywania, to jednak związek w tym zakresie z pewnością istnieje. Pracownik, który w trakcie zajęć może napić się kawy lub wody, czy też poczęstować paluszkami lub ciastkiem z pewnością jest bardziej zadowolony z pracy niż osoba, która takiej możliwości nie ma. (…)

Analizowane wydatki są należycie dokumentowane. Spółka dysponuje fakturami dokumentującymi ich nabycie.

W ocenie Spółki, przedmiotowe koszty nie są wydatkami, o których mowa w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. W szczególności, nie ma w niniejszej sprawie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 28 Ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Przepis ten odnosi się m.in. do „żywności oraz napojów”. Należy jednak zaznaczyć, że wskazana regulacja nie wyklucza z kosztów uzyskania wszelkich wydatków na żywność i napoje, ale tylko takie z nich, które są „kosztami reprezentacji”. Za koszty reprezentacji, o których mowa rozumie się natomiast wydatki służące wytworzeniu pozytywnego wizerunku podatnika. Najczęściej przez koszty reprezentacji należy rozumieć wydatki na nabycie towarów i usług o wystawnym charakterze. Nie można zaś mówić o kosztach reprezentacji w przypadku zwyczajowego, niewykraczającego poza ogólnie przyjęte normy, poczęstunku. Jakkolwiek w pewnym zakresie też wpływa on na dobry wizerunek Spółki, lecz nie można z tego powodu uznać go za koszt reprezentacji podlegający wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów. W innym razie, katalog kosztów reprezentacji byłby absurdalnie szeroki, np. do takich kosztów należałoby zaliczyć wydatki na papier firmowy (który niewątpliwie też wpływa na pozytywny odbiór ze strony kontrahentów), czy też usługi sprzątania biura (czyste biuro także buduje dobry wizerunek firmy u osób je odwiedzających). Oferowanie poczęstunku, o którym mowa w niniejszym wniosku pracownikom, współpracownikom (…) jest zachowaniem naturalnym i powszechnie stosowanym w istniejących realiach rynkowych i kulturowych, a raczej jego brak trzeba by uznać za nietypowe podejście do prowadzenia działalności gospodarczej w sferze relacji z pracownikami i partnerami biznesowymi.

Stanowisko, zgodnie z którym omawiane wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów znajduje potwierdzenie w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach organów podatkowych. Tytułem przykładu, wskazać można interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 marca 2021 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.24.2020.7.IM. w której organ zaakceptował możliwość zaliczenie analizowanych wydatków do kosztów podatkowych.

Warto również zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 stycznia 2019 r., sygn. II FSK 3524/16. W wyroku tym sąd zwrócił uwagę, że „celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny”. Przekładając powyższe na grunt analizowanej sprawy trzeba stwierdzić, że głównym celem ponoszonych przez Spółkę wydatków na artykuły spożywcze nie jest „kreowanie wizerunku” firmy, lecz zapewnienie komfortu pracy. (…) W rezultacie, brak jest podstaw do wyłączenia wskazanych wydatków z kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, zdaniem Spółki, ma ona prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na artykuły spożywcze, takie jak woda, kawa, herbata, cukier, mleko, napoje, soki, ciastka, herbatniki, paluszki, cukierki, owoce itp. udostępniane w biurze Spółki pracownikom i współpracownikom podczas ich pracy (…).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na artykuły spożywcze, takie jak woda, kawa, herbata, cukier, mleko, napoje, soki, ciastka, herbatniki, paluszki, cukierki, owoce itp. udostępniane w biurze Spółki pracownikom oraz współpracownikom wykonującym czynności na rzecz Spółki. Natomiast w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na produkty udostępniane kontrahentom podczas spotkań biznesowych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym art. 15 ust. 1 updop, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić wcześniej opisany związek. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu). Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. kwestii ustalenia, czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na artykuły spożywcze, takie jak woda, kawa, herbata, cukier, mleko, napoje, soki, ciastka, herbatniki, paluszki, cukierki, owoce itp. udostępniane w biurze Spółki pracownikom i współpracownikom w czasie godzin pracy.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to Spółka zobowiązana jest wykazać, że ponoszone przez nią ww. wydatki pozostają w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą i pozostają w związku o jakim mowa w art. 15 ust. 1 updop. Wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 updop.

Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił – w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop – koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Mimo, że updop nie definiuje terminu „reprezentacja”, to zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami.

Zatem reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu wykreowania pozytywnego wizerunku podatnika. Co istotne, działania o charakterze reprezentacyjnym podejmowane są w stosunku do podmiotów lub ich przedstawicieli zewnętrznych. Pojęcie reprezentacji nie obejmuje natomiast tych działań, które podejmowane są w stosunku do własnych pracowników oraz współpracowników. Koszty te nie podlegają wyłączeniu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, natomiast pozostają w związku z osiąganymi przychodami. Bezsprzecznie bowiem stworzenie przyjaznej atmosfery w miejscu pracy, dbałość o pracownika/współpracownika wiąże te osoby z Wnioskodawcą co przekłada się na większą efektywność podejmowanych przez ww. osoby działań, skutkiem czego są wyższe przychody Wnioskodawcy.

W konsekwencji za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z nabyciem artykułów spożywczych, które są udostępniane w siedzibie spółki podczas spotkań i narad, w trakcie których omawiane są istotne sprawy z punktu widzenia bieżącej i przyszłej działalności spółki czy w ogólnodostępnej przestrzeni wspólnej, np. kuchniach pracowniczych. Produkty te nie noszą znamion „okazałości”, ani „wykwintności”. Z opisu sprawy nie wynika też aby powodem organizacji spotkań była chęć zaimponowania okazałością, czy wystawnością. Tym samym wydatki te nie stanowią kosztów reprezentacji, o których w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, zatem mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka ponosząc faktycznie ww. wydatki, pokryte z jej własnych zasobów finansowych, mające definitywny charakter może je zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

Zatem wydatki ponoszone w związku z nabyciem artykułów spożywczych, które są udostępniane w biurze Spółki pracownikom oraz współpracownikom, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym stanowisko Spółki ww. zakresie uznano za prawidłowe.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie dotyczącym kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na produkty udostępniane kontrahentom podczas spotkań biznesowych zostanie/zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we `(...)`, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.