0111-KDIB1-2.4010.408.2021.1.AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 sierpnia 2021 r. (data wpływu 30 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

- otrzymane od Ubezpieczyciela odszkodowanie stanowiące zwrot całości lub części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) - jest nieprawidłowe,

- otrzymany od podmiotu z Grupy współodpowiedzialnego za powstanie szkody zwrot całości lub części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, odpowiadający części wartości Kary niepokrytej ewentualnym Odszkodowaniem, stanowi dla Spółki przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o CIT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

- otrzymane od Ubezpieczyciela odszkodowanie stanowiące zwrot całości lub części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o CIT,

- otrzymany od podmiotu z Grupy współodpowiedzialnego za powstanie szkody zwrot całości lub części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, odpowiadający części wartości Kary niepokrytej ewentualnym Odszkodowaniem, stanowi dla Spółki przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o CIT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz jest zarejestrowanym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”), podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”), specjalizującej się w (…). Jedynym udziałowcem Spółki jest X (dalej: „X” lub „Usługodawca”), podmiot będący rezydentem podatkowym w Szwecji. Wnioskodawca oraz (…) są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży (…). W związku z prowadzoną działalnością, zdarzają się i mogą zdarzyć się w przyszłości sytuacje, w których Spółka jest zobowiązana do zapłaty kar umownych lub innych obciążeń o charakterze odszkodowań wynikających z uchybień w realizacji dostawy przez Spółkę na rzecz klientów (dalej: „Kary”). W przypadku uznania roszczenia klienta za zasadne Spółka dokonuje wypłaty Kary bezpośrednio na rzecz klienta. W tym zakresie, klient wystawia na Spółkę notę obciążeniową/noty obciążeniowe. Spółka traktuje wypłacone Kary jako niestanowiące kosztu uzyskania przychodu na gruncie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Wnioskodawca pragnie w tym miejscu wskazać, że wypłacane przez Spółkę kary i pozostałe obciążenia umowne związane z reklamacjami oraz innymi roszczeniami klientów Spółki są każdorazowo analizowane przez Spółkę z perspektywy możliwości uznania ich za koszty uzyskania przychodów Spółki na gruncie art. 15 ustawy o CIT, w tym zwłaszcza biorąc pod uwagę charakter danej płatności, przyczyny jej naliczenia oraz czy wynika ona z okoliczności zawinionych przez Spółkę. Wniosek odnosi się przy tym wyłącznie do kar oraz obciążeń należnych klientom Wnioskodawcy, które na gruncie regulacji ustawy o CIT, w tym w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 22 tej ustawy, zostały przez Spółkę uznane za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Odpowiedzialność cywilna powstała w związku z produktami Grupy, w tym Wnioskodawcy oraz X, jest przedmiotem umów ubezpieczenia zawartych na poziomie Grupy, przy czym może się zdarzyć, że niektóre z umów ubezpieczenia dedykowane są wyłącznie zobowiązaniom powstałym w związku z dostarczeniem produktów i/lub usług do jednego, wskazanego w nich kontrahenta. Na podstawie ww. umów ubezpieczenia, w przypadku powstania zobowiązania do zapłaty Kary na rzecz klienta przez Spółkę, wartość wypłaconego przez Wnioskodawcę roszczenia może zostać mu zwrócona, w całości bądź części, w drodze odszkodowania wypłaconego przez ubezpieczyciela (dalej: „Ubezpieczyciel”). Wypłata odszkodowania, którego zasadność zostaje potwierdzona przeprowadzeniem odpowiednich procedur przez Ubezpieczyciela dokonywana jest bezpośrednio na rachunek bankowy Wnioskodawcy. W praktyce wartość wypłaconego odszkodowania pokrywa najczęściej wyłącznie część wypłaconej Kary umownej.

Z uwagi na model współpracy realizowany w Grupie, zdarzają się i mogą zdarzyć się w przyszłości przypadki, w których inny podmiot z Grupy, w tym zwłaszcza X, współuczestniczy w powstaniu szkody (wady) zgłoszonej przez klienta. Przykładowo, powyższe może dotyczyć sytuacji, gdy podmiot z Grupy jest producentem określonego komponentu, wyrobu lub jego części, który był przedmiotem dostawy dokonanej przez Spółkę. W takiej sytuacji, zapłaty Kary na rzecz klienta dokonuje w całości Spółka jako bezpośredni dostawca i po otrzymaniu ewentualnego zwrotu części wypłaconej Kary w drodze odszkodowania, Spółka następnie obciąża podmiot współodpowiedzialny poniesionymi kosztami Kary, niepokrytymi otrzymanym odszkodowaniem, w odpowiedniej proporcji. Obciążenie następuje w drodze noty debetowej wystawionej przez Spółkę wskazującej odpowiedni tytuł obciążenia, tj. obciążenie w związku z udziałem w szkodzie wyrządzonej klientowi. Na podstawie ww. noty, podmiot współuczestniczący w szkodzie dokonuje zwrotu na rzecz Spółki odpowiedniej części Kary zapłaconej przez Spółkę na rzecz Klienta, która nie została pokryta odszkodowaniem wypłaconym przez Ubezpieczyciela.

Wartość otrzymanego zwrotu nie przewyższa zatem nigdy wartości wypłaconej Kary pomniejszonej o ewentualne otrzymane odszkodowanie.

W kontekście powyższego, wątpliwości Spółki dotyczą w szczególności następującego stanu faktycznego (zaistniałego zdarzenia).

Spółka została obciążona przez kontrahenta dodatkowymi kosztami wynikającymi z uchybień w realizacji dostawy przez Spółkę, obejmującymi koszty poniesione przez kontrahenta na skutek wystąpienia opóźnień w dostarczaniu wyrobów przez Spółkę. Spółka traktuje wypłacone roszczenie jako niestanowiące kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o CIT (zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT). Jak wskazano powyżej, roszczenia powstałe w związku z dostarczeniem produktów na rzecz kontrahenta są przedmiotem umowy ubezpieczenia obowiązującej w Grupie. Z tytułu ww. umowy ubezpieczenia, Spółce zostało wypłacone odszkodowanie przez Ubezpieczyciela pokrywające część wypłaconej kary. W odniesieniu do pozostałej część wypłaconej kary, nieobjętej zwrotem od ubezpieczyciela, Spółka przeniosła część tej pozostałej wartości na rzecz X - jako podmiotu współuczestniczącego w powstaniu szkody - w drodze noty obciążeniowej.

Nota księgowa wystawiona przez Spółkę na rzecz (…) (winno być: „X”) zawiera w szczególności następujące elementy:

- informację o przyczynie obciążenia X poprzez wskazanie, że „Obie firmy (…) oraz X brały udział w szkodach wyrządzonych kontrahentowi [nazwa Kontrahenta - przyp. Wnioskodawcy). Ze względu na dużą złożoność problemów związanych z (…) wyprodukowanymi i dostarczonymi przez (…) oraz wzajemną odpowiedzialnością obu firm Wnioskodawca obciąża X kwotą według poniższej kalkulacji”;

- kalkulację kwoty zwrotu należnego od X zawierającą:

• listę konkretnych pozycji (numery not obciążających i odpowiednie wartości) na podstawie których Spółka wypłaciła karę na rzecz kontrahenta wraz z wskazaniem łącznej wartość tego obciążenia;
• wartość otrzymanego zwrotu od Ubezpieczyciela;
• wartość pozostałej kwoty Kary, niepokrytej otrzymanym odszkodowaniem;
• wartość zwrotu należnego od X.

Jednocześnie, jak wskazano na wstępie, analogiczne sytuacje i związane z nimi rozliczenia mogą mieć miejsce w przyszłości. Przedmiotem wniosku jest zarówno wskazane zaistniałe zdarzenie (stan faktyczny), jak i potencjalne zdarzenia przyszłe, tj. analogiczne rozliczenia w przyszłości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy otrzymane od Ubezpieczyciela odszkodowanie stanowiące zwrot całości lub części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o CIT?

2. Czy otrzymany od podmiotu z Grupy współodpowiedzialnego za powstanie szkody zwrot całości lub części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, odpowiadający części wartości Kary niepokrytej ewentualnym Odszkodowaniem, stanowi dla Spółki przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, otrzymane od Ubezpieczyciela odszkodowanie stanowiące zwrot całości bądź części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, nie będzie stanowiło przychodu podatkowego dla Spółki na gruncie ustawy o CIT.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy, otrzymany od podmiotu z Grupy współodpowiedzialnego za powstanie szkody zwrot całości lub części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, odpowiadający części wartości Kary niepokrytej ewentualnym Odszkodowaniem, nie będzie stanowił przychodu podatkowego dla Spółki na gruncie ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ustawodawca nie wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ogólnej definicji przychodu podatkowego.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Treść art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, ustanawia jedynie przykładowe przysporzenia zaliczane do kategorii przychodów. Na gruncie ww. regulacji, zasadniczo całość otrzymanych przez dany podmiot pieniędzy, wartości pieniężnych oraz innych rzeczy, praw lub świadczeń otrzymanych nieodpłatnie powinna być przez niego rozpoznana jako przychód w rozumieniu ustawy o CIT.

Tym samym przychód podatkowy stanowi każde świadczenie, które powiększa aktywa podatnika w sposób trwały (definitywny), a zatem które skutkuje uzyskaniem realnej korzyści przez podatnika.

Jednocześnie, w ustawie o CIT przewidziane zostały wyjątki, do których wprost odwołuje się przytoczona powyżej regulacja art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT poprzez zwrot „z zastrzeżeniem”, w przypadku których przychód podatkowy nie powstaje. W rezultacie, w sytuacji, gdy dana kategoria otrzymanego świadczenia, w tym pieniędzy, jest objęta przedmiotowym wyjątkiem, nie stanowi ono przychodu w rozumieniu ustawy o CIT.

Kategorie przysporzeń, które z mocy ustawy o CIT, nie są zaliczane do przychodów i tym samym, nie powinny być uwzględniane w kalkulacji podstawy opodatkowania, wymienia art. 12 ust. 4 ustawy o CIT. Stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że do przychodów nie zalicza się „innych wydatków”, które kumulatywnie spełniają poniższe warunki:

(i) nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

(ii) zostały zwrócone podatnikowi.

Innymi słowy, na gruncie ww. regulacji, w sytuacji gdy dany wydatek nie stanowi dla podatnika kosztu uzyskania przychodu, tj. nie wpływa na zmniejszenie podstawy opodatkowania, również zwrot takiego wydatku bądź jego części powinien pozostać neutralny dla takiego podatnika, czyli nie powinien wpływać na zwiększenie podstawy opodatkowania poprzez zaliczenie go do przychodów zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o CIT.

Należy przy tym podkreślić, że przytoczony przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy ustawy do CIT do kosztów uzyskania przychodów. Rozważając więc możliwość zastosowania powyżej przywołanego przepisu, należy zatem w pierwszej kolejności określić, czy dane wydatki (podlegające zwrotowi) stanowią koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Jednocześnie, podkreśla się, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków” wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w powołanym przepisie, wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” należy rozumieć jako ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony. „Zwróconym innym wydatkiem” nie będzie zatem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku.

Powyższa przesłanka, zgodnie z orzecznictwem Sądów Administracyjnych, powinna przy tym być rozumiana w taki sposób, że „zwrot rzeczy, wydatków jest zatem pojmowany jako zwrot tej samej rzeczy, ale także jako zrekompensowanie równowartości jej odpowiadającej. Powyższe pozwala uznać, że wydatek zwrócony to ten sam wydatek, jaki podatnik poniósł, także wtedy, gdy został on zrekompensowany przez ubezpieczyciela." (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 26 listopada 2019 r. o sygn. III SA/Wa 792/19).

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, jak wskazano na wstępie, Kary będące przedmiotem wniosku, tj. poniesiona na rzecz kontrahenta oraz potencjalne inne Kary, które mogą powstać w przyszłości, mieszczą się w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Spółka podkreśla przy tym, że każda zapłacona kara umowna oraz odszkodowanie jest przedmiotem indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności których była następstwem oraz formy udokumentowania, natomiast wniosek dotyczy wyłącznie Kar (powstałych i przyszłych), które podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu na gruncie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Tym samym, pierwszy warunek zastosowania regulacji art. art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, tj. brak zaliczenia poniesionych wydatków będących przedmiotem zwrotu do kosztów uzyskania przychodów, został spełniony.

W zakresie natomiast drugiej z przesłanek, wskazującej na fakt otrzymania zwrotu wydatku, w ocenie Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że zarówno otrzymanie odszkodowania od Ubezpieczyciela, jak również zwrot od podmiotu z Grupy współuczestniczącego w powstaniu szkody, wskazane w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, wypełniają tą przesłankę. Każdorazowo bowiem otrzymanie takich zwrotów jest funkcjonalnie tym samym wydatkiem (a nie jedynie takim samym wydatkiem), który został uprzednio poniesiony przez Wnioskodawcę na zapłatę Kary. Nie ulega bowiem wątpliwości, że zarówno odpowiedzialność Spółki względem klientów, jak i otrzymanie odszkodowania od Ubezpieczyciela oraz roszczenie regresowe wobec podmiotów powiązanych współodpowiedzialnych za szkodę będą opierać się na tożsamym zdarzeniu faktycznym, tj. wystąpieniu szkody u klienta. Tym samym, ubezpieczenie uzyskane od Ubezpieczyciela, jak również zwrot całości lub części (niepokrytej odszkodowaniem) kary od podmiotu współodpowiedzialnego za powstanie szkody stanowi zwrot wydatków poniesionych przez Spółkę na rzecz klientów, przy czym wydatek zwrócony jest odpowiednikiem odpowiednich części wydatku poniesionego przez Spółkę, który u Wnioskodawcy w całości nie stanowił kosztu uzyskania przychodu.

Konsekwentnie, skoro w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, kwoty wynikające z not obciążeniowych wystawionych na rzecz Wnioskodawcy przez klienta nie mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów podatkowych, to w tej części kwoty otrzymane przez Wnioskodawcę z tytułu odszkodowania oraz not obciążeniowych, zapłaconych przez podmiot z Grupy współuczestniczący w powstaniu szkody, jako zwrot innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT nie będzie stanowił przychodu Wnioskodawcy.

Końcowo, Wnioskodawca pragnie wskazać, że w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem wniosku, zarówno Ubezpieczyciel, wypłacając odszkodowanie na rzecz Wnioskodawcy, jak i podmiot z Grupy współuczestniczący w szkodzie obciążony częścią zapłaconej Kary, dokonują zwrotu wydatków, jakie Wnioskodawca ponosi w celu odtworzenia stanu sprzed zajścia zdarzenia skutkującego koniecznością zapłaty Kary. W konsekwencji, na skutek wypłaty odszkodowania, Spółka nie uzyskuje zatem żadnego przysporzenia majątkowego.

W stanowiskach organów podatkowych i orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejsza jego zobowiązania w sposób trwały.

Tymczasem, uzyskiwanych przez Spółkę środków pieniężnych z tytułu odszkodowania wypłaconego przez Ubezpieczyciela oraz zwrotu od podmiotu z Grupy współuczestniczącego w szkodzie, nie można uznać za rzeczywiste, definitywne i bezwarunkowe przysporzenie. Spółka jest bowiem zobowiązana do wypłaty środków w tej samej wysokości innemu podmiotowi (klientowi). Nie ma przy tym znaczenia kolejność przepływów pieniężnych. W obu przypadkach bilans ekonomiczny jest bowiem neutralny - w części objętej zwrotem nie zwiększają się aktywa ani pasywa Spółki.

Brak definitywności przysporzenia mającego charakter zwrotu jest również podkreślany w orzecznictwie sądowym: „Powołana norma (art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT - przyp. Wnioskodawcy) służy zagwarantowaniu neutralności podatkowej w przypadku niedefinitywnych transferów majątkowych. Hipoteza omawianego przepisu opisuje zatem sytuację, gdy podatnik ponosi wydatek na rzecz innego podmiotu, a następnie wydatek ten jest podatnikowi zwracany. W przypadku, gdy zdarzenie w postaci poniesienia wydatków nie wywołało skutków podatkowych (w postaci zmniejszenia podstawy opodatkowania na skutek zaliczenia wydatku w poczet kosztów), późniejszy zwrot tego wydatku do majątku podatnika - z uwagi na nie definitywność całej operacji majątkowej - również powinien być neutralny podatkowo” (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 stycznia 2019 r. o sygn. II FSK 3612/16).

Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do sytuacji, w której podatnik nie mógłby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Kar zapłaconych na rzecz swoich klientów, a zarazem musiałby zaliczyć do przychodu otrzymane od Ubezpieczyciela odszkodowanie oraz otrzymany od podmiotu współuczestniczącego w szkodzie zwrot części wypłaconej Kary, które w praktyce w całości przekazał już klientom i które mają za celu rekompensatę szkody pokrytej uprzednio klientom.

W rezultacie zatem skutki podatkowe wskazywałyby na uzyskanie przez Spółkę przysporzenia majątkowego, które w analizowanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym nie powstaje. Odszkodowania wypłacone Spółce, jak i częściowy zwrot otrzymany od podmiotu współuczestniczącego w szkodzie, w związku z wypłaceniem przez Spółkę Kar na rzecz klientów mają bowiem charakter kompensaty poniesionego przez Spółkę i w żaden sposób niezrekompensowanego uszczerbku. Zarówno natomiast otrzymane odszkodowanie, jak i częściowy zwrot poniesionej Kary, nie skutkują powstaniem realnej korzyści dla Spółki.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, będące przedmiotem Wniosku:

- otrzymane od Ubezpieczyciela odszkodowanie stanowiące zwrot całości bądź części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu (pytanie 1 Wniosku),

- otrzymany od podmiotu z Grupy współodpowiedzialnego za powstanie szkody zwrot całości bądź części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, odpowiadający części wartości Kary niepokrytej ewentualnym Odszkodowaniem (pytanie 2 Wniosku),

nie będą stanowiły przychodu podatkowego na gruncie ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wydawanych na tle analogicznych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych, przykładowo:

- w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 marca 2018 r. (znak: 0111-KDIB1-2.4010.483.2017.1.ANK), gdzie organ stwierdził:

„Dodatkowo zgodnie z przedstawioną powyżej wykładnią przepisu art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. należy stwierdzić, że otrzymana przez Spółkę kwota w postaci odszkodowania (kary) od Dostawcy jest tym samym wydatkiem (a nie takim samym wydatkiem), który został uprzednio poniesiony przez Wnioskodawcę na zapłatę odszkodowania (kary) Kontrahentowi.

Mając na względzie fakt, że zarówno odpowiedzialność Spółki względem klientów jak i roszczenie regresowe wobec Dostawców będą opierać się na tożsamym stanie faktycznym (szkody u klienta) uznać należy, że odszkodowania (kary) uzyskiwane od Dostawców stanowią zwrot wydatków poniesionych przez Spółkę na rzecz klientów, przy czym wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego, który u Wnioskodawcy nie stanowił kosztu uzyskania przychodu. Reasumując, otrzymany od Dostawcy zwrot wypłaconego przez Spółkę odszkodowania (kary) stosownie do powołanego wcześniej art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., nie będzie stanowił przychodu podatkowego”

- w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 maja 2018 r., (znak: 0111-KDIB1-3.4010.95.2018.1.PC), w której organ stwierdził:

„Stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. (powołanego wyżej), do przychodów, nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Przy czym należy podkreślić, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków", o których mowa w powołanym przepisie, konieczne jest by wydatek ten został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie został mu zwrócony. Dodatkowo należy zastrzec, że wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony. „Zwróconym innym wydatkiem” nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku. W związku z tak rozumianą wykładnią omawianego przepisu należy stwierdzić, że kwoty otrzymane przez Wnioskodawcę z tytułu zapłaty not obciążeniowych przez Przewoźnika w ww. sytuacjach są tym samym wydatkiem (a nie takim samym wydatkiem), który został uprzednio poniesiony przez Wnioskodawcę na zapłatę not obciążeniowych, wystawionych przez Klienta. Ustawa podatkowa nakazuje bowiem takie rozliczenie opisanych zdarzeń, które nie pozwala na pominięcie zarówno kosztów jak i przychodów.

Skoro zatem w sytuacji opisanej we wniosku, zgodnie żart. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p., kwoty wynikające z not obciążeniowych wystawionych Wnioskodawcy przez Klientów nie mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów podatkowych, to w tej części kwoty otrzymane przez Wnioskodawcę z tytułu not obciążeniowych, zapłaconych przez Przewoźników, jako zwrot innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., nie będzie stanowił przychodu Wnioskodawcy".

- w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 stycznia 2019 r. (znak: 0111-KDIB2-3.4010.376.2018.1.MK), gdzie organ uznał, że:

„Przy czym należy podkreślić, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii "innych wydatków", o których mowa w powołanym przepisie, konieczne jest by wydatek ten został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie został mu zwrócony. Dodatkowo należy zastrzec, że wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony. „Zwróconym innym wydatkiem” nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku.

W świetle powyższych wyjaśnień, skoro w sytuacji opisanej we wniosku, zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kara regulaminowa zapłacona przez Spółkę nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Spółki, to w konsekwencji ewentualny zwrot kary przez kontrahenta Spółki, jako zwrot innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. nie będzie stanowił przychodu podatkowego Spółki."

Ponadto, stanowisko Wnioskodawcy jest zgodne z stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie Sądów Administracyjnych, przykładowo:

- Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 26 listopada 2019 r. (sygn. III SA/Wa 792/19), w którym Sąd wskazał, że:

„Odszkodowanie wypłacane przez ubezpieczyciela stanowi zatem zwrot uszczerbku spowodowanego wyrządzoną w majątku ubezpieczonego szkody. Nie jest zatem tak, że ubezpieczenie wypłacane przez ubezpieczyciela stanowi zwrot wpłaconych na rzecz ubezpieczyciela składek; stanowi ono naprawienie uszczerbku spowodowanego wystąpieniem określonego, wywołującego ten uszczerbek zdarzenia (wypadku).

Rację ma zatem Skarżąca prezentując we wniosku interpretację zapatrywanie, zgodnie z którym zwrot odszkodowania przez ubezpieczyciela dotyczy bezpośrednio konkretnej szkody, w powierzonych Spółce towarach w ramach świadczonych przez nią usług transportowych a nie stanowi zwrotu wpłaconych składek.

Odszkodowania wypłacane przez ubezpieczyciela w związku z wypłatą przez Skarżącą na rzecz podmiotów korzystających z jej usług odszkodowań za wyrządzoną szkodę w powierzonych towarach w ramach świadczonych przez Skarżącą usług transportowych, które to odszkodowania nie stanowić kosztów uzyskania przychodów, stanowią zatem zwrot wydatków poniesionych przez Skarżącą na rzecz klientów, przy czym wydatek zwrócony przez ubezpieczyciela jest odpowiednikiem wydatku poniesionego na rzecz poszkodowanego klienta, który to wydatek nie stanowił kosztu uzyskania przychodów.

(`(...)`) Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że zaskarżona interpretacja narusza art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.do.p. poprzez błędne uznanie, że otrzymane przez Spółkę zwroty kwot od ubezpieczyciela odpowiadające wypłaconym odszkodowaniom nie stanowią „zwróconych innych wydatków” w rozumieniu tego przepisu."

Ponadto, analogiczne stanowisko odnośnie do interpretacji regulacji związanych z zaliczaniem do przychodów otrzymanych odszkodowań w związku z pokryciem szkód wyrządzonych klientom było już wyrażane, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 sierpnia 2019 r. (sygn. II FSK 3067/17), gdzie Sąd wskazał, że:

„Skoro zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f, nota obciążeniowa wystawiona wnioskodawczyni przez zleceniodawcę jak i wypłacone mu przez wnioskodawczynię odszkodowanie (otrzymane od ubezpieczyciela podwykonawcy) nie może zostać zaliczone w ciężar kosztów podatkowych, to w tej części kwota otrzymana przez wnioskodawczynię z tytułu noty obciążeniowej, uregulowanej przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe podwykonawcy, jako zwrot innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 3a u.p.d.o.f, nie będzie stanowić przychodu z prowadzonej przez wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Świadczenie pieniężne uzyskane od ubezpieczyciela podwykonawcy obejmowało koszty dotyczące wyrządzonych szkód w towarach powstałych podczas wykonywania usługi transportowej, więc pod względem podatkowym może być ono uznane za zwrot poniesionych wydatków (kategoria kosztów obejmuje pojęcie wydatków), które nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych, i dlatego ich zwrot nie stanowi przychodu podatkowego."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest w części nieprawidłowe, a w części prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), nie zawiera definicji przychodu podatkowego.

Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną – przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika, czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek, wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

Ponadto, wyjątek od reguły, zgodnie z którą przychodem podatnika są przysporzenia faktycznie przez niego uzyskane wprowadza art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Stosownie do tego przepisu, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. W piśmiennictwie i judykaturze przychód podatkowy identyfikowany jest z trwałym przysporzeniem majątkowym zwiększającym wartość aktywów (zob. P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość – Komentarz do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. LEX 2014). Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1248/11 stwierdzając, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jest ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejsza jego zobowiązania w sposób trwały, a nie tymczasowy. Owa definitywność w zakresie środków pieniężnych definiowana powinna być przez pryzmat możliwości swobodnego nimi dysponowania. W ocenie organu przysporzenie w postaci otrzymania przez podatnika środków pieniężnych zostać może uznane za przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, o ile łącznie zostaną spełnione poniższe warunki:

- przysporzenie to ma charakter definitywny, powodujący w sposób trwały zwiększenie wartości aktywów podatnika lub też zmniejszenie wysokości jego zobowiązań oraz

- podatnik może rozporządzać otrzymanymi środkami jak własnymi.

Przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że cytowany przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, konieczne jest, by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu przepisu art. 16 tej ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

Biorąc pod uwagę wyłączenia ustawowe wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, brak jest w nich wykluczenia z kosztów uzależnionego od zawarcia umowy ubezpieczenia. Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka została obciążona przez kontrahenta dodatkowymi kosztami wynikającymi z uchybień w realizacji dostawy przez Spółkę, obejmującymi koszty poniesione przez kontrahenta na skutek wystąpienia opóźnień w dostarczaniu wyrobów przez Spółkę. Spółka traktuje wypłacone roszczenie jako niestanowiące kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o CIT (zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT). Roszczenia powstałe w związku z dostarczeniem produktów na rzecz kontrahenta są przedmiotem umowy ubezpieczenia obowiązującej w Grupie. Z tytułu ww. umowy ubezpieczenia, Spółce zostało wypłacone odszkodowanie przez Ubezpieczyciela pokrywające część wypłaconej kary. W odniesieniu do pozostałej część wypłaconej kary, nieobjętej zwrotem od ubezpieczyciela, Spółka przeniosła część tej pozostałej wartości na rzecz podmiotu współuczestniczącego w powstaniu szkody - w drodze noty obciążeniowej.

Zgodnie z cyt. powyżej art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Zauważyć należy, że kwota pieniężna jaką Wnioskodawca otrzymuje od ubezpieczyciela nie może być uznana za pożytek, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, ponieważ stanowi ona odszkodowanie będące wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia, a nie zwrot wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec tego w stosunku do otrzymanego od ubezpieczyciela odszkodowania nie został spełniony jeden z warunków art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, o których mowa powyżej, dlatego też nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, a otrzymane od ubezpieczyciela odszkodowanie w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, stanowić będzie przychód podatkowy.

Wskazać bowiem należy, że wypłacone odszkodowanie zaliczane do przychodów, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jest powiązane (koresponduje) z kosztami ubezpieczenia Wnioskodawcy na wypadek konieczności zapłacenia odszkodowania/kary umownej, nie podlegającymi wyłączeniu z kosztów podatkowych, a nie z zapłaceniem tego odszkodowania/kary umownej. Fakt, że zgodnie z umową zawartą z ubezpieczycielem wysokość odszkodowania może stanowić równowartość kwoty zapłaconego odszkodowania na rzecz klientów, pozostaje bez znaczenia dla kwalifikacji odszkodowania otrzymanego od ubezpieczyciela, jako przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Odszkodowania otrzymanego od ubezpieczyciela nie można utożsamiać ze zwrotem zapłaconego odszkodowania na rzecz kontrahenta, gdyż takim zwrotem nie jest. Wynika bowiem z umowy ubezpieczenia zawartej przez Wnioskodawcę z ubezpieczycielem, a zatem z innego tytułu.

W związku z powyższym, kwotę otrzymywaną przez Wnioskodawcę z tytułu odszkodowania od ubezpieczyciela, będącego wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia, należy traktować jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Natomiast otrzymany od podmiotu z Grupy współodpowiedzialnego za powstanie szkody zwrot całości lub części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, odpowiadający części wartości Kary niepokrytej odszkodowaniem, nie będzie stanowił przychodu podatkowego dla Spółki. W tej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

Zwrot całości lub części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem kary umownej od podmiotu z Grupy (współodpowiedzialnego za powstanie szkody) będzie opierał się bowiem na tym samym stanie faktycznym (szkody u klienta), a wydatek zwrócony jest odpowiednikiem wydatku poniesionego przez Wnioskodawcę.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

- otrzymane od Ubezpieczyciela odszkodowanie stanowiące zwrot całości lub części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o CIT - jest nieprawidłowe.

- otrzymany od podmiotu z Grupy współodpowiedzialnego za powstanie szkody zwrot całości lub części kwoty wypłaconej na rzecz kontrahenta tytułem Kary, niestanowiącej dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, odpowiadający części wartości Kary niepokrytej ewentualnym Odszkodowaniem, stanowi dla Spółki przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o CIT - jest prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych i wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że nie są one wiążące dla organu podatkowego. Orzeczenia te i rozstrzygnięcia dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osadzonych w określonych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i tylko w tych sprawach wydane rozstrzygnięcia są wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Nadmienić należy, że stanowisko Organu zostało potwierdzone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 9 czerwca 2021 r., sygn. akt I SA/Kr 470/21.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)`, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.