0111-KDIB1-1.4010.409.2021.1.EJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 sierpnia 2021 r. (data wpływu 27 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

- wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych zarówno w działalności rolniczej, jak i w działalności gospodarczej, będzie stanowiła w całości koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę rocznych odpisów amortyzacyjnych od tak wykorzystywanych środków trwałych – jest prawidłowe,

- dopuszczalne jest zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wszystkich środków trwałych znajdujących się w tym samym grupowaniu (rodzaju) Klasyfikacji Środka Trwałego, co środek trwały wykorzystywany w działalności mieszanej (rolniczej i gospodarczej) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W 27 sierpnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

- wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych zarówno w działalności rolniczej, jak i w działalności gospodarczej, będzie stanowiła w całości koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę rocznych odpisów amortyzacyjnych od tak wykorzystywanych środków trwałych,

- dopuszczalne jest zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wszystkich środków trwałych znajdujących się w tym samym grupowaniu (rodzaju) Klasyfikacji Środka Trwałego, co środek trwały wykorzystywany w działalności mieszanej (rolniczej i gospodarczej).

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Spółka”). W ramach rozważanych scenariuszy działalności planowane jest skoncentrowanie się na działalności rolniczej. Przewidywane jest również równoczesne prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej.

W celu prowadzenia powyższych rodzajów działalności Spółka zamierza nabyć stosowny katalog środków trwałych (dalej również jako: „śt”) pozwalających realizować takie aktywności (będą one wprowadzone do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej). Planowane jest nabycie śt, sklasyfikowanych według grupowania od 1 do 8 zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej jako: „KŚT”), czyli będą to m.in. środki trwałe, takie jak: budynki, budowle, maszyny rolnicze, środki transportu (np. ciągniki rolnicze) i inne. Spółka z wykorzystaniem tych śt będzie realizowała działalność rolniczą (w głównej mierze będzie prowadzić produkcję rolną), a także w określonych sytuacjach dopuszczone będzie wykorzystanie tych śt w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej.

W ramach działalności pozarolniczej (w działalności gospodarczej) będzie świadczyć usługi z wykorzystaniem nabytych śt (usługowa uprawa ziemi, zbiór płodów rolnych na zlecenie zewnętrzne itp.), będzie wynajmować maszyny rolnicze czy też dzierżawić grunty rolne. W efekcie Spółka będzie zatem prowadzić działalność rolniczą (niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) oraz pozarolniczą działalność gospodarczą. Obie formy działalności prowadzone będą jednocześnie z wykorzystywaniem tych samych środków trwałych. Poszczególne środki trwałe będą wykorzystywane zatem w sposób mieszany zarówno na potrzeby działalności rolniczej oraz działalności gospodarczej (proporcję zaangażowania ukształtuje bieżąca działalność i kontakty z kontrahentami, ale przewiduje się wykorzystanie śt w działalności gospodarczej w mniejszej skali, niż do działalności rolniczej).

Spółka dopuszcza również możliwość wystąpienia sytuacji, gdzie wykorzystanie danego środka trwałego (np. maszyny i ciągnika rolniczego) na potrzeby działalności gospodarczej może być okazjonalne w roku i przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym wygenerowane przy wykorzystaniu danego śt będą niewielkie (w stosunku np. do wykorzystania w ramach działalności rolniczej).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych zarówno w działalności rolniczej, jak i w działalności gospodarczej, będzie stanowiła w całości koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę rocznych odpisów amortyzacyjnych od tak wykorzystywanych środków trwałych?
2. Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze jest twierdząca, to czy prawidłowym będzie zaliczanie odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów tylko w stosunku do poszczególnych i indywidualnie oznaczonych środków trwałych wykorzystywanych w działalności mieszanej (rolniczej i gospodarczej), czy też dopuszczalne jest zaliczanie odpisów amortyzacyjnych od wszystkich środków trwałych znajdujących się w tym samym grupowaniu (rodzaju) KŚT, co środek trwały wykorzystywany w działalności mieszanej (rolniczej i gospodarczej)?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość odpisów amortyzacyjnych poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych zarówno w działalności rolniczej, jak i w działalności gospodarczej, będzie stanowiła w całości koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę rocznych odpisów amortyzacyjnych od tak wykorzystywanych środków trwałych.

Jak wskazał Wnioskodawca w zdarzeniu przyszłym, Spółka planuje skoncentrowanie swojej działalności na działalności rolniczej oraz równoczesne prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 1406 ze zm., dalej jako: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”) (winno być: Dz.U. z 2020 r. poz. 1406), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej oraz dochodów opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych.

Przez działalność rolniczą, w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o CIT, rozumie się działalność polegającą na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1. miesiąc - w przypadku roślin,

2. 16 dni - w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi i kaczek,

3. 6 tygodni - w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,

4. 2 miesiące - w przypadku pozostałych zwierząt

- licząc od dnia nabycia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 16f ust. 1 ustawy o CIT, co do zasady podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem w świetle powyższych przepisów, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć m.in. odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej składników majątku zaliczanych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o CIT, przy czym środki trwałe są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zasadę tę stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania (art. 15 ust. 2a ustawy o CIT).

W ocenie Spółki, przepisy art. 15 ust. 2 oraz art. 15 ust. 2a ustawy o CIT, nie dotyczą jednak odpisów amortyzacyjnych z uwagi na to, że amortyzacja generuje koszty związane z utratą wartości środków trwałych w czasie, a nie w toku ich eksploatacji - niezależnie od wykorzystywania danych środków trwałych w działalności rolniczej. Odpisy amortyzacyjne od środków trwałych, wykorzystywanych w działalności gospodarczej, będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od tego, że te środki trwałe będą częściowo wykorzystywane poza prowadzeniem działalności gospodarczej - tak jak w przypadku Wnioskodawcy środki trwałe będą również wykorzystywane do działalności rolniczej.

Reasumując, w opinii Wnioskodawcy, składniki majątku, które będą wykorzystywane zarówno w działalności rolniczej jak i pozarolniczej działalności gospodarczej będą mogły stanowić środki trwałe w pozarolniczej działalności gospodarczej Spółki. Spółka będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych i następnie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę rocznych odpisów amortyzacyjnych od tak wykorzystywanych środków trwałych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje się na wydawane w podobnych stanach faktycznych indywidualne interpretacje podatkowe, przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 10 sierpnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.279.2018.2.NL, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podkreślił, że: „(`(...)`) składniki majątku wykorzystywane zarówno w działalności rolniczej jak i pozarolniczej działalności gospodarczej mogą stanowić środki trwałe w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej od wartości początkowej których Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości. (`(...)`) Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy, że amortyzacja środków trwałych służących zarówno działalności gospodarczej jaki i rolniczej w całości będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym Wnioskodawca może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć całą kwotę odpisów amortyzacyjnych od posiadanych środków trwałych należało uznać za prawidłowe.” Podobne stanowisko zajął organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z dnia 23 maja 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.45.2018.3.KB oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 28 lutego 2019 r., Znak: 0112-KDIL3-1.4011. 3.2019.1.KF.

Ad.2

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od wszystkich środków trwałych znajdujących się w tym samym grupowaniu (rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych, co pojedynczy środek trwały wykorzystywany w działalności mieszanej (rolniczej i gospodarczej).

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą -poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wnioskodawca zauważa, że w Klasyfikacji Środków Trwałych, za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego, spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.

Na podstawie Klasyfikacji Środków Trwałych, zgodnie z podziałem środków trwałych wyodrębnia się na pierwszym szczeblu podziału klasyfikacyjnego 10 następujących jednocyfrowych grup środków trwałych:

- 0 - grunty

- 1 - budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego

- 2 - obiekty inżynierii lądowej i wodnej

- 3 - kotły i maszyny energetyczne

- 4 - maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania

- 5 - maszyny, urządzenia i aparaty specjalistyczne

- 6 - urządzenia technicznie

- 7 - środki transport

- 8 - narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane

- 9 - inwentarz żywy.

Tak jak wskazał Wnioskodawca w zdarzeniu przyszłym, Spółka zamierza nabyć katalog środków trwałych pozwalających prowadzić działalność rolniczą oraz równocześnie działalność gospodarczą oraz środki te zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej. Spółka planuje nabyć środki trwałe z grup Klasyfikacji Środków Trwałych od 1 do 8, czyli będą to m.in. środki trwałe, takie jak: budynki, budowle, maszyny rolnicze, środki transportu (np. ciągniki rolnicze) i inne.

Ponadto Spółka dopuszcza również możliwość wystąpienia sytuacji, gdzie wykorzystanie danego środka trwałego (np. maszyny i ciągnika rolniczego) na potrzeby działalności gospodarczej może być okazjonalne w roku i przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym wygenerowane przy wykorzystaniu danego śt będą niewielkie (w stosunku np. do wykorzystania w ramach działalności rolniczej).

W związku z planowaniem przez Spółkę prowadzenia równocześnie działalności gospodarczej oraz działalności rolniczej, wszystkie nabywane środki trwałe będą wykorzystywane w związku z prowadzoną działalnością rolniczą oraz będą mogły być również wykorzystywane na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza bowiem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczyć przykładowo usługi z wykorzystaniem nabytych środków trwałych (usługowa uprawa ziemi, zbiór płodów rolnych na zlecenie zewnętrzne itp.), czy też wynajmować maszyny rolnicze.

Wnioskodawca nabywając dany środek trwały (np. ciągnik rolniczy) planuje jego wykorzystywanie nie tylko w związku z prowadzoną działalnością rolniczą, ale również w związku z działalnością gospodarczą. Może okazać się, że Spółka nabędzie kilka środków trwałych danego rodzaju (np. ciągników rolniczych) w związku planowanym prowadzeniem działalności mieszanej (rolniczej i gospodarczej), natomiast z uwagi np. na brak popytu na usługi rolnicze lub brak zleceń zewnętrznych w ciągu roku na cele działalności gospodarczej będzie wykorzystywała faktycznie jeden z nich.

W związku z tym, że Spółka nabędzie wszystkie te środki trwałe (oznaczone wg jednego rodzaju w Klasyfikacji Środków Trwałych) zarówno na cele prowadzonej działalności rolniczej jak i działalności gospodarczej, Wnioskodawca uważa, że właściwym podejściem będzie zatem dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wszystkich środków trwałych objętych danym grupowaniem (rodzajem) Klasyfikacji Środków Trwałych (np. dla ciągników rolniczych Klasyfikacji Środka Trwałego 746), a następnie ujmowanie tych odpisów w kosztach uzyskania przychodów Spółki. Należy zauważyć, że ewidencjonowanie wykorzystania poszczególnych środków trwałych na potrzeby działalności gospodarczej nie jest przewidziane przepisami prawa podatkowego, a więc Wnioskodawca nie jest do tego zobowiązany. W efekcie tego (i wobec braku możliwości wydzielenia poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej) Spółka uznaje, że będzie uprawniona do rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpisów amortyzacyjnych łącznie w ramach całego grupowania środka trwałego (oznaczonego wg jednego rodzaju w Klasyfikacji Środków Trwałych - np. ciągnik rolniczy. Przykładowo posiadając 2 ciągniki rolnicze, a tylko jeden wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej, Spółka będzie uprawniona do zaliczania odpisów amortyzacyjnych obu ciągników w koszty podatkowe).

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na planowane prowadzenie działalności w formie mieszanej tj. prowadzenie działalności rolniczej oraz działalności gospodarczej, Spółka, przyjmując, że oznaczony pojedynczy środek trwały w danym grupowaniu (wg rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych będzie wykorzystywany w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz działalnością rolniczą, to tym samym wszystkie środki trwałe sklasyfikowane przez Wnioskodawcę wg tego samego rodzaju, Spółka będzie miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne od wszystkich środków trwałych znajdujących się w tym samym grupowaniu (rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawy o CIT”), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej oraz dochodów opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych.

Pojęcie działalności rolniczej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zostało określone w art. 2 ust. 2 ww. ustawy, zgodnie z którym działalnością rolniczą w rozumieniu ust. 1 pkt 1 jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1. miesiąc - w przypadku roślin,

2. 16 dni - w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi i kaczek,

3. 6 tygodni - w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,

4. 2 miesiące - w przypadku pozostałych zwierząt

- licząc od dnia nabycia.

Jak stanowi treść art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do art. 15 ust. 2 tej ustawy, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Metoda proporcjonalnego dzielenia kosztów, określona w art. 15 ust. 2 analizowanej ustawy, ma zastosowanie, jeżeli kumulatywnie zaistnieją następujące przesłanki:

1. podatnik osiąga przychody ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz przychody z innych źródeł,
2. w związku z tym faktycznie ponosi określone koszty uzyskania przychodów, które są ujęte łącznie i nie ma możliwości ich wyodrębnienia dla poszczególnych źródeł przychodów.

Przepis art. 15 ust. 2a updop stosuje się natomiast, jeżeli zaistnieją łącznie następujące przesłanki:

1. podatnik osiąga przychody ze źródeł, z których część dochodów podlega opodatkowaniu a część nie podlega opodatkowaniu i tworzących dochód niepodlegający opodatkowaniu albo wolny od podatku,
2. w związku z tym faktycznie ponosi określone koszty uzyskania przychodów, które są ujęte łącznie i nie ma możliwości ich wyodrębnienia dla przychodów tworzących dochód podlegający opodatkowaniu i tworzących dochód niepodlegający opodatkowaniu albo wolny od podatku.

Powyższe prowadzi do wniosku, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje jedynie dwie metody przyporządkowania kosztów wspólnych do poszczególnych kategorii przychodów:

1. w rzeczywistej wysokości, w jakiej koszty te zostały poniesione, aby uzyskać określone przychody, tj. przychody, z których dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym bądź jest zwolniony z tego opodatkowania lub
2. według proporcji określonej w art. 15 ust. 2 tej ustawy, tj. w takiej proporcji w jakiej ww. przychody (z których dochód podlega opodatkowaniu lub jest zwolniony z opodatkowania) pozostają do ogólnej kwoty przychodów.

Na podstawie tych uregulowań podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, jednak pod tym warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej należy brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu a także racjonalność, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, mogą być kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Przepisy prawa nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku uznanych za środki trwałe, które będą wykorzystywane zarówno na potrzeby tej działalności jak i na inne cele, nie związane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Za środki trwałe podlegające amortyzacji, w świetle art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uznaje się z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwale podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (tzw. operacyjnego),
• nie są wymamione w katalogu środków trwałych w art. 16c ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, iż jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie zaś do treści art. 16f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Wartość początkową środka trwałego należy ustalić, z uwagi na wskazany we wniosku sposób jego nabycia, zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o CIT, mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2).

Stosownie do treści art. 16h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy również mieć na uwadze brzmienie art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność (…).

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”). Wnioskodawca planuje prowadzić działalność mieszaną, tj. działalność rolnicza i działalność pozarolniczą. W celu prowadzenia działalności rolniczej i działalności pozarolniczej Spółka zamierza nabyć stosowny katalog środków trwałych, sklasyfikowanych według grupowania od 1 do 8 zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji środków trwałych, czyli będą to miedzy innymi środki trwałe, takie jak: budynki, budowle, maszyny rolnicze, środki transportu (np. ciągniki rolnicze) i inne. Spółka z wykorzystaniem tych środków trwałych będzie realizowała działowość rolniczą (w głównej mierze będzie prowadzić produkcję rolną). W ramach działalności pozarolniczej (w działalności gospodarczej) Spółka będzie świadczyć usługi z wykorzystaniem nabytych środków trwałych, takie jak: usługowa uprawa ziemi, zbiór płodów rolnych za zlecenie zewnętrzne oraz będzie wynajmować maszyny rolnicze czy też dzierżawić grunty rolne. Obie formy działalności prowadzone będą z wykorzystaniem tych samych środków trwałych.

Wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 budzi kwestia, czy wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych zarówno w działalności rolniczej, jak i w działalności gospodarczej, będzie stanowiła w całości koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę rocznych odpisów amortyzacyjnych od tak wykorzystywanych środków trwałych.

W świetle przytoczonych przepisów, składniki majątku wykorzystywane zarówno w działalności rolniczej jak i pozarolniczej działalności gospodarczej mogą stanowić środki trwałe w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej od wartości początkowej których Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości. Jednocześnie warunkiem koniecznym dla uznania odpisów amortyzacyjnych od danego środka trwałego w postaci m.in. maszyn, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, iż wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy eksploatacją tego środka trwałego a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy, że wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych zarówno w działalności rolniczej, jak i w działalności gospodarczej, będzie stanowiła w całości koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę rocznych odpisów amortyzacyjnych od tak wykorzystywanych środków trwałych należało uznać za prawidłowe.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 1 jest prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii wskazanej w pytaniu Nr 2 dotyczącej, ustalenia, czy dopuszczalne jest zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wszystkich środków trwałych znajdujących się w tym samym grupowaniu (rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych, co środek trwały wykorzystywany w działalności mieszanej (rolniczej i gospodarczej), wskazać należy na definicję środków trwałych zawartą w cytowanym wyżej art. 16a ust. 1 ustawy o CIT.

Z powyższego przepisu wynika, iż jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

We wniosku Wnioskodawca wskazał, że może okazać się, iż Spółka nabędzie kilka środków trwałych danego rodzaju (np. ciągników rolniczych) w związku planowanym prowadzeniem działalności mieszanej (rolniczej i gospodarczej), natomiast z uwagi np. na brak popytu na usługi rolnicze lub brak zleceń zewnętrznych w ciągu roku na cele działalności gospodarczej będzie wykorzystywała faktycznie jeden z nich. Wnioskodawca wskazał przykładowo, że posiadając 2 ciągniki rolnicze, a tylko jeden z nich wykorzystywany będzie w ramach działalności gospodarczej, to będzie on uprawniony do zaliczania odpisów amortyzacyjnych obu ciągników w koszty podatkowe.

Odnosząc się do powyższych okoliczności sprawy, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy w tym zakresie, ponieważ w sytuacji gdy składnik majątku nie jest wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, to nie spełnia podstawowej przesłanki warunkującej uznaniem go za środek trwały. Brak możliwości uznania tego składnika majątku za środek trwały, wyklucza możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji, jeżeli Wnioskodawca posiada składniki majątku sklasyfikowane przez niego jako środki trwałe wg tego samego rodzaju, ale nie wszystkie z nich (tylko niektóre) wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej, to Wnioskodawca nie będzie miał prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wszystkich środków trwałych znajdujących się w tym samym grupowaniu (rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych, lecz tylko od tych środków trwałych które będą wykorzystywane (w całości lub częściowo) w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy dot. pytania Nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Resumując stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

- wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych zarówno w działalności rolniczej, jak i w działalności gospodarczej, będzie stanowiła w całości koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę rocznych odpisów amortyzacyjnych od tak wykorzystywanych środków trwałych – jest prawidłowe.

- dopuszczalne jest zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wszystkich środków trwałych znajdujących się w tym samym grupowaniu (rodzaju) KŚT, co środek trwały wykorzystywany w działalności mieszanej (rolniczej i gospodarczej) – jest nieprawidłowe.

Końcowo odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we `(...)`, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.