0114-KDIP2-2.4010.215.2021.1.ASK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 sierpnia 2021 r.(data wpływu 12 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wydatki remontowe Spółki (remonty komponentowe) niemające charakteru ulepszenia istniejących środków trwałych, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodu, które powinny być rozpoznane jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. zgodnie z regulacją art. 15 ust. 4d i 4e ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), na moment ujęcia w księgach rachunkowych, bez względu na rodzaj konta, na jakim dokonany zostanie księgowy zapis dotyczący poniesionych wydatków (za wyjątkiem ujęcia na kontach rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wydatki remontowe Spółki (remonty komponentowe) niemające charakteru ulepszenia istniejących środków trwałych, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodu, które powinny być rozpoznane jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. zgodnie z regulacją art. 15 ust. 4d i 4e ustawy CIT, na moment ujęcia w księgach rachunkowych, bez względu na rodzaj konta, na jakim dokonany zostanie księgowy zapis dotyczący poniesionych wydatków (za wyjątkiem ujęcia na kontach rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (…) (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest przedsiębiorstwem energetycznym prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania i obrotu energią elektryczną oraz wytwarzania i przesyłu ciepła.

Spółka posiada w swoim majątku liczne środki trwałe wykorzystywane do wytwarzania energii elektrycznej i ciepła (dalej: energii). Z uwagi na intensywną i stałą eksploatację przedmiotowych środków Spółka dokonuje ich periodycznych remontów. Przedmiotowe remonty zmierzają zasadniczo - bądź do odtworzenia stanu poprzedniego środków trwałych, bądź do utrzymania właściwości wymaganych dla efektywnego i bezpiecznego kontynuowania produkcji energii.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm. (dalej jako ustawa CIT), Spółka prowadzi ewidencję rachunkową, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także uwzględnia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy CIT.

W stosowanych przez Spółkę standardach rachunkowości niektóre kwestie zostały uregulowane w sposób odmienny, niż wynika to z przepisów ustawy CIT. W związku z tym Wnioskodawca prowadzi ewidencję pozabilansową w sposób umożliwiający spełnienie przez Spółkę wymogów wynikających z ustawy CIT, w tym z ww. przepisu art. 9 ust. 1.

Ponadto, zgodnie z art. 45 ust. 1b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 217 ze zm., Spółka w swojej sprawozdawczości stosuje Międzynarodowe Standardy Rachunkowości, Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej oraz związane z nimi interpretacje ogłaszane w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej (zwane dalej: „MSR”).

Konsekwencją sporządzania sprawozdań finansowych zgodnie z MSR jest prowadzenie ksiąg rachunkowych w sposób wskazany w MSR, a jedynie w zakresie nieuregulowanym przez MSR stosowanie przepisów ustawy o rachunkowości oraz przepisów wykonawczych do niej - w myśl art. 2 ust. 3 ustawy o rachunkowości.

Jednym ze stosowanych w praktyce Spółki standardów jest MSR 16 - „Rzeczowe aktywa trwałe” (w skrócie określany jako „MSR 16”). Wymaga on, aby części składowe aktywów były identyfikowalne dla celów ujmowania kosztów ich wymiany oraz usuwania z bilansu. Tym samym zostały one odróżnione od kosztów bieżącego utrzymania składnika aktywów.

Standard MSR 16 wprowadza również kategorię „istotnych części składowych” tj. części, których wartość jest znacząca w stosunku do całkowitej wartości składnika aktywów.

Stosownie do paragrafu 43 MSR 16, każda część składowa pozycji rzeczowych aktywów trwałych, której cena nabycia lub koszt wytworzenia są istotne w porównaniu z ceną nabycia lub kosztem wytworzenia całej pozycji jest amortyzowana osobno. Jednakże, części o tym samym okresie użytkowania i metodzie amortyzacji mogą być grupowane w celu ustalenia odpisu amortyzacyjnego (paragraf 45 MSR 16).

Powyższej zasadzie podlegają również wydatki dotyczące wymiany znaczących części składowych (remonty komponentowe), na które składają się zarówno cena nabycia lub wytworzenia tych części, jak również koszt samej wymiany, a okres ich amortyzacji ustalany jest jako okres do następnej planowanej wymiany. W zakres remontów komponentowych mogą wchodzić również wymiany elementów pomocniczych, które zużywają się podczas codziennej, intensywnej eksploatacji środków trwałych.

Należy zaznaczyć, iż wymieniane elementy oraz części składowe nie są odrębnie kompletne i zdatne do użytku, a stanowią każdorazowo element większego urządzenia, maszyny lub budowli.

Spółka pragnie podkreślić, że remonty dokonywane przez Spółkę mają na celu bądź odtworzenie stanu poprzedniego określonych środków trwałych, bądź utrzymanie właściwości wymaganych dla efektywnego i bezpiecznego kontynuowania produkcji energii. Powyższe wydatki nie mają charakteru ulepszenia istniejących środków trwałych.

Ponadto należy wskazać, iż planowany okres do przeprowadzenia następnego remontu komponentowego bardzo często odbiega od rzeczywistego momentu jego przeprowadzenia. Jest to podyktowane występującymi awariami czy wykorzystaniem postojów instalacji. Instalacje funkcjonujące w Spółce stanowią system naczyń połączonych. Awaria/remont/postój jednej instalacji powoduje często konieczność wyłączenia drugiej instalacji. Takie sytuacje, ze względów ekonomicznych (każdy postój wiąże się ze stratą finansową dla Spółki), wykorzystywane są do przesunięcia terminu przeprowadzenia remontu komponentowego na instalacjach będących w fazie postoju. W sytuacji zatem zmiany okresu przeprowadzenia remontu komponentowego, zmianie również ulega okres, w jakim dany składnik jest amortyzowany bilansowo w ewidencji.

Zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, dla celów bilansowych Spółka ujmuje określone wydatki związane z przeprowadzaniem remontów, klasyfikowane dla celów księgowych jako remonty komponentowe na koncie środków trwałych w budowie, a po ich oddaniu do użytkowania (zakończenie remontu) na koncie środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki remontowe Spółki (remonty komponentowe) niemające charakteru ulepszenia istniejących środków trwałych, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodu, które powinny być rozpoznane jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. zgodnie z regulacją art. 15 ust. 4d i 4e ustawy CIT, na moment ujęcia w księgach rachunkowych, bez względu na rodzaj konta, na jakim dokonany zostanie księgowy zapis poniesionych wydatków (za wyjątkiem ujęcia na kontach rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów)?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki remontowe Spółki (remonty komponentowe) niemające charakteru ulepszenia istniejących środków trwałych, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodu, które powinny być rozpoznane jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. zgodnie z regulacją art. 15 ust. 4d i 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2021 r. poz. 1800, dalej: „ustawa CIT”), na moment ujęcia w księgach rachunkowych, bez względu na rodzaj konta, na jakim dokonany zostanie księgowy zapis dotyczący poniesionych wydatków (za wyjątkiem ujęcia na kontach rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów).

Uzasadnienie:

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jako kosztów podatkowych nie uznaje się jednakże tych wydatków, które zostały wprost wskazane przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełniać następujące warunki:

• zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

• być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie może zostać podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

• pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

• zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, lub mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

• zostać właściwie udokumentowany;

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy CIT, nie uważa się za koszty podatkowe wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (wydatki te mogą natomiast stanowić koszty podatkowe w chwili sprzedaży środka trwałego). Jednakże, na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16 m ustawy o CIT, z uwzględnieniem art. 16.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż ustawa o CIT zawiera zamknięty katalog środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (dalej jako WNiP), które podlegają amortyzacji dla potrzeb podatkowych.

Zgodnie z art. 16a ustawy o CIT amortyzacji mogą podlegać następujące środki trwałe:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

• maszyny, urządzenia i środku transportu,

• inne przedmioty,

- o przewidywalnym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzona działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Ponadto, amortyzacji mogą podlegać inwestycje w obcych środkach trwałych, budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, aktywa użytkowane na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tabor transportu morskiego w budowie.

W świetle powyższych regulacji, mając na uwadze istotę remontu, brak jest podstaw do uznania, iż mógłby on zostać sklasyfikowany do którejkolwiek z wymienionych w tym przepisie kategorii środków trwałych.

Tytułem uzupełnienia należy dodać, że art. 16b ustawy CIT przewiduje również zamknięty katalog WNiP, które mogą podlegać amortyzacji podatkowej. Należy uznać, iż wydatki remontowe nie stanowią również WNiP, od których Spółka byłaby zobowiązana do dokonywania odpisów amortyzacyjnych na podstawie przepisów ustawy CIT.

Obowiązek amortyzacji określonych wydatków może wynikać również z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT.

Zgodnie z tym przepisem należy zwiększyć wartość początkową środków trwałych, które uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. W konsekwencji takich czynności, wydatki z nimi związane stają się kosztem podatkowym w wyniku ich kapitalizacji do wartości początkowej danego środka trwałego i dokonania późniejszych odpisów amortyzacyjnych.

Ulepszeniem środka trwałego w rozumieniu art. 16g ust. 13 ustawy CIT jest:

• przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,

• rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,

• rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,

• adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,

• modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Przenosząc powyższe na kanwę przedstawionego stanu faktycznego należy wskazać, że w przepisach ustaw podatkowych nie zostało zdefiniowane pojęcie remontu. Zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem, istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji - będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji niezwiększające jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16g ust. 13 ustawy CIT.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych, a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tych składników majątkowych. Taką definicję pojęcia remontu przedstawił między innymi Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 3.03.2020 r. (znak: 0111-KDIB1-2.4010.10.2020.1.MZA).

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego decyduje zatem każdorazowo zakres przeprowadzonych robót. Odpowiednie zakwalifikowanie poniesionych nakładów ma natomiast istotne znaczenie, bowiem dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z ulepszeniem środka trwałego.

Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to co do zasady ma prawo zaliczyć te wydatki do kosztów uzyskania przychodów, w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Natomiast nakłady skutkujące ulepszeniem środka trwałego należy uznać, za powiększające wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy CIT) podlegające amortyzacji w wyniku ich kapitalizacji do wartości początkowej środka trwałego.

Remonty dokonywane przez Spółkę mają na celu bądź odtworzenie stanu poprzedniego określonych środków trwałych, bądź utrzymanie właściwości wymaganych dla efektywnego i bezpiecznego kontynuowania produkcji energii. Jednocześnie, efektem wykonywanych remontów nie jest ulepszenie (modernizacja) posiadanych już środków trwałych. W konsekwencji, zdaniem Spółki, wykonywane przez nią prace remontowe nie mogą zostać zaliczone, na podstawie art. 16g ust. 13 ustawy CIT, do kategorii wydatków wpływających na zwiększenie wartości początkowej środków trwałych. Wydatki ponoszone na remonty przez Spółkę nie powinny zatem być dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych kapitalizowane do wartości początkowej środków trwałych lub WNiP.

Realizowane remonty nie mogą także – jak wskazano powyżej – zostać uznane za odrębny środek trwały lub WNiP. Nie ulega więc wątpliwości, iż wydatki poniesione przez Spółkę na realizację remontów środków trwałych nie będą podlegały amortyzacji podatkowej.

Skoro zatem ww. wydatki nie mogą zostać uznane za środek trwały lub WNiP oraz nie zwiększają wartości początkowej środków trwałych to należy je odnieść do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że wydatki dotyczące przedmiotowych remontów zostają niewątpliwie ponoszone w celu uzyskania przychodów (remontowane środki trwałe są wykorzystywane do wytwarzania energii, której sprzedaż jest przedmiotem działalności Spółki). Spółka ma zatem możliwość zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów jako spełniających przesłanki zawarte w art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

W tym miejscu należy jednak zauważyć, że ustawodawca dzieli koszty uzyskania przychodów w oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów z przychodami, na koszty:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) - zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c - oraz

• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie) - art. 15 ust. 4d ustawy CIT stanowi, że koszty te są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W celu prawidłowego rozliczenia przedmiotowych wydatków związanych z remontami komponentowymi środków trwałych należy zatem rozstrzygnąć, czy stanowią one bezpośrednie, czy pośrednie koszty uzyskania przychodów.

Jak już zostało podkreślone, istotą dokonywanych przez Spółkę remontów jest odtworzenie środka trwałego i przywrócenie jego pierwotnego stanu technicznego i użytkowego. Tak więc, Spółka nie jest w stanie przypisać ich wartości do określonych przychodów. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż środki trwałe, których dotyczy remont, po jego wykonaniu są przez Spółkę wykorzystywane przez długi okres czasu i tym samym wpływają na powstanie strumienia przychodów w różnych latach podatkowych. W konsekwencji, należy uznać, iż wydatki na remont są kosztami pośrednio związanymi z przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wnioskodawca stoi przy tym na stanowisku, iż przepis art. 15 ust. 4e ustawy CIT nie uzależnia momentu, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów, od momentu ujęcia go w księgach jako kosztu bilansowego zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości.

Zawarte w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT sformułowanie „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku)” powoduje, że przez moment poniesienia kosztu pośredniego należy rozumieć datę, pod którą wydatek stanowiący ten koszt pośredni jest księgowany dla celów rachunkowych. Jednakże odwołania do rachunkowego ujęcia, zdaniem Wnioskodawcy, nie należy rozumieć w taki sposób, że zapis w księgach musi być dokonywany wyłącznie na koncie kosztowym. Na podstawie treści powyższej regulacji, nie sposób wywieść wniosku, iż wyłącznie zaksięgowanie danego wydatku dla celów rachunkowych na koncie kosztowym pozwala na rozpoznanie go w kosztach podatkowych.

Tym samym zdaniem Wnioskodawcy, bez względu na rodzaj konta, na jakim dokonywany jest zapis księgowy odzwierciedlający poniesienie danego wydatku stanowiącego pośredni koszt uzyskania przychodu, tj. bez względu na to czy jest to konto kosztowe mające wpływ na wynik finansowy (gdy dany wydatek jest ujmowany w księgach rachunkowych jako koszt), czy konto bilansowe (gdy dla celów bilansowych dany wydatek księgowany jest przykładowo do kategorii zobowiązań, środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych czy też czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów), w dacie, pod którą dany wydatek jest ujmowany w księgach rachunkowych powinien on zostać rozpoznany dla celów podatkowych jako koszt uzyskania przychodów.

Innymi słowy, warunkiem poniesienia kosztu jest zaksięgowanie w księgach rachunkowych podatnika niezależnie od rodzaju konta, na którym taka operacja zostanie dokonana.

Wnioskodawca wskazuje, że gdyby celem ustawodawcy było uzależnienie momentu rozpoznania danego wydatku w kosztach podatkowych od jednoczesnego ujęcia go jako kosztu w księgach rachunkowych, zostałoby to wyraźnie wskazane w treści art. 15 ust. 4e, np. poprzez użycie sformułowania „dzień, na który ujęto dany koszt w księgach rachunkowych jako koszt”. Tymczasem przepis ten nie wymaga ujęcia wydatku w księgach rachunkowych jako kosztu.

Należy wskazać, że za prawidłowością przedstawionego przez Wnioskodawcę stanowiska, zgodnie z którym należy odróżnić pojęcie kosztu na gruncie bilansowym od kosztu na gruncie podatkowym, przemawia ugruntowana w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz akceptowana przez organy podatkowe zasada autonomii prawa podatkowego, w stosunku do prawa bilansowego, w odniesieniu do kwestii momentu rozpoznania kosztów o charakterze pośrednim, w myśl której moment rozliczania dla celów bilansowych kosztów pośrednich, nie powinien wpływać na potrącalność tych kosztów dla celów podatkowych.

Do zasady autonomii prawa podatkowego oraz prawa bilansowego w odniesieniu do momentu rozpoznania kosztu odwołano się między innymi w:

• wyroku NSA z 6 grudnia 2018 r., sygn. akt: II FSK 3437/16,

• wyroku NSA z 9 czerwca 2015 r., sygn.. akt: II FSK 1237/13,

• wyroku NSA z 24 czerwca 2016 r., sygn. akt: II FSK 1555/14,

• wyroku NSA z 6 maja 2015 r., sygn. akt: II FSK 1071/13,

• wyroku NSA 20 lipca 2011 r., sygn.. akt: II FSK 414/10.

Na niezależne traktowanie pojęcia kosztu na gruncie bilansowym oraz kosztu na gruncie podatkowym zwrócono także uwagę między innymi w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 maja 2020 r., 0111- KDIB2-1.4010.47.2020.1.PB,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 lipca 2020 r., 0111- KDWB.4010.10.2020.1.APA,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 czerwca 2019 r., 0111-KDIB1-2.4010.198.2019.1.AK,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 kwietnia 2020 r., 0111-KDIB1-2.4010.89.2020.1.BG.

Podsumowując, dzień uznania wydatku za koszt podatkowy nie jest zatem uzależniony od równoczesnego uznania go za koszt dla celów bilansowych.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że ponoszone przez niego wydatki związane z przeprowadzanymi remontami, z uwagi ich charakter, nie powinny być powiązane z okresem przekraczającym rok podatkowy. Efekt prac remontowych wiąże się co prawda z przywróceniem właściwości środków trwałych, a co za tym idzie poprawą warunków ich eksploatacji w przyszłości, nie mniej jednak, ich charakter nie umożliwia powiązania z konkretnym okresem czasu. W takim przypadku rozliczenie przedmiotowych kosztów remontu, powinno następować w dacie poniesienia kosztu, tj. w dniu, w którym zaksięgowano operację na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto tę operację na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) w księgach rachunkowych.

Stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę, zgodnie z którym wydatki o charakterze remontowym (w tym dotyczące remontów komponentowych) powinny być zaliczane do pośrednich kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w momencie poniesienia, tj. na moment ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), bez względu na rodzaj konta, na jakim dokonany zostanie księgowy zapis poniesionych wydatków, znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych oraz sądów administracyjnych wydawanych w podobnych stanach faktycznych.

Tytułem przykładu należy tu wskazać między innymi:

• interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5.02.2020 r., znak: 0111- KDIB2-1.4010.561.2019.1.PB,
• interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2.07.2019 r., znak: 0111- KDIB1-2.4010.235.2019.1.MM,
• interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13.04.2017 r., znak: IBPBI/2/423-1210/13-1/MS, w których organ odstąpił od uzasadnienia prawnego uznając za w pełni prawidłowe stanowisko podatnika oraz
• interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1.07.2019 r, znak: 0111- KDIB1-2.4010.224.2019.1.DP,
• interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 3.03.2020 r., znak: 0111- KDIB1-2.4010.10.2020.1.MZA,
• interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2.07.2019 r., znak: 0111- KDIB1-1.4010.204.2019.1.MG,
• wyrok WSA z 9.06.2017 r., sygn. akt: I SA/Lu 319/17,
• wyrok NSA z 9.06.2015 r., sygn. akt: II FSK 1236/13.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wydatki remontowe Spółki (remonty komponentowe) stanowią pośredni koszt uzyskania przychodu jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. zgodnie z regulacją art. 15 ust. 4d i 4e ustawy CIT, na moment ujęcia w księgach rachunkowych, bez względu na rodzaj konta, na jakim dokonany zostanie księgowy zapis poniesionych wydatków (z wyjątkiem ujęcia na kontach rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ustalenia czy wydatki remontowe Spółki (remonty komponentowe) niemające charakteru ulepszenia istniejących środków trwałych, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodu, które powinny być rozpoznane jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. zgodnie z regulacją art. 15 ust. 4d i 4e ustawy CIT, na moment ujęcia w księgach rachunkowych, bez względu na rodzaj konta, na jakim dokonany zostanie księgowy zapis dotyczący poniesionych wydatków (za wyjątkiem ujęcia na kontach rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów) – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroku sądu administracyjnego i interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i tylko do nich się odnoszą; w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.