0111-KDWB.4010.54.2021.1.HK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 września 2021 r. (data wpływu – 27 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwoty niespłaconych pożyczek od Udziałowca (kapitał pożyczek) pozostałe w Spółce na dzień zakończenia jej likwidacji i wykreślenia z rejestru przedsiębiorców KRS (Krajowy Rejestr Sądowy), będą stanowiły dla niej przychód do opodatkowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwoty niespłaconych pożyczek od Udziałowca (kapitał pożyczek) pozostałe w Spółce na dzień zakończenia jej likwidacji i wykreślenia z rejestru przedsiębiorców KRS, będą stanowiły dla niej przychód do opodatkowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką, której jedynym udziałowcem jest spółka z siedzibą w Niemczech. Głównym przedmiotem działalności jest produkcja maszyn specjalnego przeznaczenia. Kapitał zakładowy Spółki wynosi 100.000 PLN. Udziałowiec udzielił Spółce oprocentowanych pożyczek na podstawie następujących umów:

1. umowa pożyczki zawarta 31 grudnia 2011 r. na kwotę 400.000 Euro (pożyczka przekazana Spółce w transzach),

2. umowa pożyczki zawarta 31 grudnia 2011 r. na kwotę 45.000 Euro (pożyczka przekazana Spółce w jednej transzy),

3. umowa pożyczki na kwotę 1.395.000 Euro (pożyczka przekazana Spółce w transzach w latach 2016, 2017, 2018, 2019 zgodnie z harmonogramem),

4. umowa pożyczki zawarta 23 marca 2021 r. na kwotę 360.000 Euro (pożyczka przekazana Spółce w jednej transzy).

Do dnia sporządzenia niniejszego wniosku, Spółka posiada otwarte pożyczki od Udziałowca, które wykazuje jako:

- krótkoterminowe w kwocie: 1.095.000,00 Euro (kwota pożyczki 1.395.000 Euro, z czego 20 grudnia 2019 r. spłacono 300.000,00 Euro) oraz

- długoterminowe w kwocie: 805.000,00 Euro (umowy z 31 grudnia 2011 r. i umowa z 23 marca 2021 r.).

Spółka dokonywała wpłat tytułem odsetek na podstawie wystawionych obciążeń od Udziałowca. Na dzień składnia wniosku nie otrzymuje takich obciążeń, ani nie zalega z zapłatą odsetek.

W dniu 30 kwietnia 2021 r. Uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników podjęto decyzję w sprawie rozwiązania spółki i otwarcia jej likwidacji. Decyzja ta była spowodowana sytuacją pandemiczną Covid-19. Zamknięte granice w marcu 2020 r. spowodowały utratę nowego zlecenia. Spółka miała zatrudnić dodatkowych pracowników. Pracownicy Spółki w marcu 2020 r. przebywali na delegacji w Niemczech, następnie miało odbyć się w Polsce szkolenie ze strony niemieckich pracowników, które nie doszło już do skutku przez zamknięte granice. Sytuacja na Świecie zniweczyła plany, na które Spółka przygotowywała się kilka miesięcy wcześniej z całym swoim wolumenem pracowniczym.

Zgodnie z art. 282 § 1 kodeksu spółek handlowych (dalej: „KSH (Krajowa Administracja Skarbowa)”), w ramach procesu likwidacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, likwidator powinien zakończyć interesy bieżące spółki, ściągnąć wierzytelności, wypełnić zobowiązania i upłynnić majątek spółki (czynności likwidacyjne). Z danych finansowych Spółki wynika, że wartość majątku Spółki jest niższa niż wartość zobowiązań finansowych wobec wierzycieli. Po przeprowadzeniu likwidacji, likwidator, złoży wniosek o wykreślenie Spółki z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego (dalej: „KRS”), pomimo istnienia wciąż nieuiszczonych zobowiązań pożyczkowych. Co do zasady w bilansie Spółki mogą pozostać niewielkie aktywa w postaci środków pieniężnych oraz pasywa, obejmujące, poza kapitałami własnymi, przede wszystkim niespłacone pożyczki. Posiadane przez Spółkę aktywa nie wystarczą na pokrycie całości zobowiązań pożyczkowych wobec Udziałowca. Niemniej jednak ewentualne środki pieniężne pozostałe na dzień faktycznej likwidacji zostaną przekazane Udziałowcowi tytułem spłaty części zobowiązań pożyczkowych.

W konsekwencji, pomimo upłynnienia całego majątku Spółki w celu spłacenia istniejącego zadłużenia, istotna część zobowiązań pożyczkowych nie zostanie w trakcie postępowania likwidacyjnego spłacona. Jednocześnie, Udziałowiec nie zamierza i nie wyraża zgody na umorzenie ww. zobowiązań pożyczkowych (Udziałowiec nie zwolni Spółki z długu). Tym samym, na moment zakończenia likwidacji i wykreślenia Spółki z rejestru przedsiębiorców KRS, zobowiązania te będą nadal istnieć, przy czym nie będą to należności przedawnione.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwoty niespłaconych pożyczek od Udziałowca (kapitał pożyczek) pozostałe w Spółce na dzień zakończenia jej likwidacji i wykreślenia z rejestru przedsiębiorców KRS, będą stanowiły dla niej przychód do opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość zobowiązań z tytułu oprocentowanych pożyczek udzielonych jej przez Udziałowców, pozostających w Spółce na dzień zakończenia jej likwidacji i wykreślenia z rejestru przedsiębiorców KRS nie spowoduje dla niej powstania przychodu do opodatkowania, a w szczególności przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 lub pkt 3 lit. a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., winno być: „Dz. U. z 2021 r. poz. 1800”, dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”).

Zgodnie z art. 272 kodeksu spółek handlowych (ustawa z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych, Dz. U. z 2020 poz. 1526 ze zm., dalej: „KSH”) w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością rozwiązanie spółki następuje po przeprowadzeniu likwidacji, z chwilą wykreślenia spółki z rejestru.

W myśl z kolei art. 282 § 1 zdanie pierwsze KSH, likwidatorzy powinni zakończyć interesy bieżące spółki, ściągnąć wierzytelności, wypełnić zobowiązania i upłynnić majątek spółki (czynności likwidacyjne).

Jednocześnie, brak jest w KSH precyzyjnych przepisów, które wprost odnosiłyby się do możliwości wykreślenia spółki z rejestru (Rejestru Przedsiębiorców KRS) w sytuacji, gdy po zakończeniu likwidacji pozostaną w niej niespłacone zobowiązania. Jednakże powyższa kwestia była już przedmiotem orzecznictwa Sądu Najwyższego. I tak, w postanowieniu z 5 grudnia 2003 r., sygn. akt IV CK 256/02, Sąd Najwyższy stwierdził, że w sytuacji, w której spółka będąca w likwidacji nie prowadzi żadnych interesów i nie ma żadnego majątku, bezzasadne jest przyjęcie założenia, że istnieje realna możliwość zaspokojenia wierzycieli, dlatego utrzymywanie jej bytu prawnego nie jest konieczne, a takie podmioty należy eliminować z życia publicznego. Jednocześnie Sąd Najwyższy podkreślił, że obowiązujące w tym zakresie przepisy KSH nie regulują sytuacji, w której spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ma niewypełnione ciążące na niej zobowiązania (mimo zbycia w toku postępowania likwidacyjnego całego majątku i przeznaczenie go na spłatę długów). Zdaniem Sądu nie można jednak uznać, że uniemożliwia to wykreślenie z rejestru przedsiębiorców spółki niezdolnej do działania i niemającej majątku. Ponadto, zdaniem Sądu Najwyższego art. 282 § 1 KSH należy rozumieć w ten sposób, że zobowiązania tej spółki powinny być wykonane w takim zakresie, w jakim wystarcza na to majątek spółki. Analogiczne zdanie Sąd Najwyższy zaprezentował w postanowieniu z 8 stycznia 2002 r., sygn. akt I CKN 752/99 r. Z kolei, w postanowieniu z 20 września 2007 r., sygn. akt II CSK 240/07 Sąd Najwyższy wskazał, że likwidacja jest ukończona wówczas, gdy w majątku spółki nie ma już żadnych składników majątkowych i okoliczność ta zostanie stwierdzona sprawozdaniem likwidacyjnym.

W konsekwencji możliwe jest wykreślenie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z rejestru handlowego także wtedy, jeżeli nie ma ona majątku pozwalającego na wypełnienie w toku postępowania likwidacyjnego wszystkich jej zobowiązań i pozostaną one niezaspokojone. Istnienie niezaspokojonych wierzycieli nie może być zatem powodem utrzymywania przy życiu „martwego” podmiotu gospodarczego i spółka taka powinna zostać wykreślona, skoro utraciła możność prowadzenia działalności.

Biorąc pod uwagę powyższą argumentację prezentowaną w praktyce orzeczniczej Sądu Najwyższego można stwierdzić, iż możliwe będzie wykreślenie Spółki z rejestru przedsiębiorców KRS, a tym samym zakończenie jej istnienia, pomimo, iż na dzień zakończenia likwidacji, Spółka nadal będzie posiadała nieuregulowane zobowiązania, a jej wierzyciele (Udziałowcy) nie zostaną zaspokojeni z tytułu zobowiązań pożyczkowych.

Brak przychodu w rozumieniu ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki, likwidacja działalności oraz wykreślenie jej z rejestru w przedstawionych okolicznościach nie będzie wiązało się z powstaniem po jej stronie przychodu w wysokości niespłaconych zobowiązań pożyczkowych.

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a w zw. z ust. 4 pkt 8 ustawy o CIT, przychodem jest wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy – z zastrzeżeniem jednak, że do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także z tytułu pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z:

a) bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub

b) postępowaniem restrukturyzacyjnym, postępowaniem upadłościowym lub

c) realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw lub

d) przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji.

Jednocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, przychodem jest również wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

Brzmienie powyższych przepisów wskazuje, że aby powstał przychód podatkowy, konieczne jest przede wszystkim, aby po stronie podatnika doszło do faktycznego przysporzenia majątkowego, mającego konkretny wymiar finansowy – bądź to wskutek otrzymania czegoś nieodpłatnie, bądź na skutek umorzenia istniejącego już zobowiązania. W niniejszej sprawie, nie sposób uznać, aby Spółka miała otrzymać jakiekolwiek nieodpłatne (lub częściowo odpłatne) świadczenie. Otrzymane przez nią pożyczki były bowiem oprocentowane. Natomiast w związku z samą likwidacją i wykreśleniem Spółki z rejestru nie otrzyma ona żadnego dodatkowego świadczenia. Tym samym nie można tutaj mówić o przychodzie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Jednocześnie, zdaniem Spółki nie dojdzie tutaj również do powstania przychodu z umorzenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT. Jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego, Udziałowiec Spółki nie wyraził zgody na umorzenie zobowiązań Spółki z tytułu udzielonych jej pożyczek.

Wskazać przy tym należy, że ustawa o CIT nie określa, co należy rozumieć pod pojęciem „umorzenia”. Według definicji słownikowej (Słownik języka polskiego PWN) „umorzenie” oznacza „zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela”. Skutkiem umorzenia jest zatem zmniejszenie lub zlikwidowanie w całości lub w części zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania.

Zgodnie z kolei z orzecznictwem, pod pojęciem „umorzonych zobowiązań” generujących przychód w podatku dochodowym należy rozumieć takie instytucje prawa cywilnego jak potrącenie, odnowienie, czy zwolnienie z długu (tak m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 czerwca 2010 r., sygn. akt II FSK 345/09).

W ocenie Spółki, w przedmiotowej sytuacji z całą pewnością nie mamy do czynienia z potrąceniem. Zgodnie bowiem z art. 498 Kodeksu cywilnego, potrącenie polega na umorzeniu wzajemnych wierzytelności dłużnika i wierzyciela (po zaistnieniu określonych przesłanek). W stanie faktycznym potrącenie nie może nastąpić, gdyż Spółka nie posiada wierzytelności wobec udziałowca.

Nie dojdzie również do zastosowanie instytucji odnowienia. Odnowienie jest bowiem, w myśl art. 506 Kodeksu cywilnego, umową między dłużnikiem i wierzycielem, na podstawie której dłużnik, w celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania zobowiązuje się wobec wierzyciela i za jego zgodą spełnić inne świadczenie albo to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej.

W efekcie odnowienia dotychczasowe zobowiązanie zostaje umorzone, jednakże na jego miejsce pojawia się nowe. W opisanym zdarzeniu przyszłym natomiast nie dojdzie do zastąpienia zobowiązań Spółki nowymi zobowiązaniami wobec jej wierzyciela – Udziałowca.

W ocenie Spółki, nie będzie można mówić tutaj również o zwolnieniu z długu. W myśl bowiem art. 508 Kodeksu cywilnego „zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje”. Z brzmienia tego przepisu wynika, że zwolnienie z długu dochodzi do skutku w wyniku umowy stron. Pozostaje to w zgodzie z cytowaną powyżej definicją słownikową „umorzenia”, która również wskazuje na współdziałanie dłużnika i wierzyciela. Jeżeli więc obie strony, tj. zarówno wierzyciel, jak i dłużnik nie wyrażą woli umorzenia zobowiązania, to do takiego umorzenia dojść nie może. Biorąc zatem pod uwagę, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, wierzyciel (Udziałowiec) nie wyraża zgody na umorzenie zobowiązań Spółki – umorzenie takie nie nastąpi. Wygaśnięcie zobowiązań, wynikające z wykreślenia Spółki z rejestru, nastąpi bowiem automatycznie bez woli i ingerencji stron, tj. bez zawierania umowy z wierzycielem (Udziałowcem) i bez wyrażania zgody przez Spółkę jako dłużnika. W konsekwencji opisane zdarzenie w stanie faktycznym nie może być więc utożsamiane z umorzeniem zobowiązań, które mogłoby generować po stronie Spółki przychód do opodatkowania w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, tj. w wysokości wartości umorzonych zobowiązań (Wnioskodawca jeszcze raz podkreślił, że do umorzenia nie dojdzie).

Jednocześnie Wnioskodawca zwrócił uwagę na fakt, że podstawę do rozpoznania przychodu podatkowego zawsze powinno stanowić wystąpienie realnego przysporzenia majątkowego po stronie podatnika. Takie przysporzenie natomiast po stronie Spółki nie nastąpi. W momencie bowiem wygaśnięcia zobowiązania (co nastąpi w dacie wykreślenia Spółki z rejestru), Spółka przestanie istnieć. Niemożliwe będzie zatem przypisanie jej (jako podmiotowi już nieistniejącemu) jakiekolwiek przysporzenia, a tym samym przychodu z tego tytułu. Powyższe znajduje także potwierdzenie w treści art. 8 ust. 6 ustawy o CIT. Zgodnie z tą regulacją, jeżeli z odrębnych przepisów wynika obowiązek zamknięcia ksiąg rachunkowych (sporządzenia bilansu) przed upływem przyjętego przez podatnika roku podatkowego, za rok podatkowy uważa się okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do dnia zamknięcia ksiąg rachunkowych.

Zgodnie z kolei z ustawą o rachunkowości, księgi zamyka się m.in. na dzień zakończenia działalności jednostki, w tym również jej sprzedaży, zakończenia likwidacji lub postępowania upadłościowego, o ile nie nastąpiło jego umorzenie (art. 12 ust. 2 pkt 2 tejże ustawy).

Tym samym rok podatkowy Spółki zakończy się z dniem zakończenia likwidacji. Na ten dzień zobowiązania wobec Udziałowca będą jeszcze istnieć, gdyż wygasną dopiero z momentem wykreślenia Spółki z rejestru. Zobowiązania te nie powinny zatem powodować powstania przychodu podatkowego na gruncie CIT, gdyż na moment zakończenia likwidacji będą jeszcze istnieć, a w dacie ich wygaśnięcia Spółka utraci byt prawny.

Spółka dodatkowo wskazała, że prezentowane przez nią stanowisko znajduje potwierdzenie w ugruntowanej linii interpretacyjnej organów podatkowych:

· Interpretacja Dyrektora KIS z 12 września 2017 r., znak: 0114-KDIP2-3.4010.223.2017.1.PS – W stanie faktycznym podatnik wskazał, że zobowiązania pożyczkowe nie zostaną spłacone w trakcie postępowania likwidacyjnego. Udziałowcy nie zamierzają i nie wyrażą zgody na umorzenie ww. zobowiązań pożyczkowych (Udziałowcy nie zwolnią Spółki z długu). Na moment zakończenia likwidacji i wykreślenia Spółki z rejestru przedsiębiorców KRS, zobowiązania te będą nadal istnieć, przy czym nie będą to należności przedawnione. Organ podatkowy zgodził się z podatnikiem, że wartość zobowiązań z tytułu oprocentowanych pożyczek udzielonych jej przez Udziałowców, pozostających w Spółce na dzień zakończenia jej likwidacji i wykreślenia z rejestru przedsiębiorców KRS – nie spowoduje dla niej powstania przychodu do opodatkowania, a w szczególności przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 lub pkt 3 lit. a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

· Interpretacja Dyrektora KIS z 7 stycznia 2021 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.466.2020.2.BG – Sprawa dotyczyła spółki z o.o. będącej w likwidacji, której wspólnikami są zagraniczne osoby prawne. Spółka nie spłaciła pożyczki zaciągniętej w 2015 r. Do zwrotu pozostaje zarówno kwota kapitału, jak i naliczonych odsetek. Spółka nie prowadzi już działalności gospodarczej, a jej aktywność została ograniczona do procesu likwidacji. W chwili wykreślenia spółki z rejestru przedsiębiorców KRS jej zobowiązania pożyczkowe nadal będą istnieć i się nie przedawnią. Wierzyciel nie zgadza się na jej zwolnienie z długu ani umorzenie zobowiązań. Spółka zapytała, czy wartość niespłaconych zobowiązań będzie stanowić dla niej przychód podatkowy w rozumieniu ustawy o CIT. Organ podatkowy uznał, że nie. Według niego nie można przyjąć, aby wnioskodawca miał otrzymać jakiekolwiek nieodpłatne (lub częściowo odpłatne) świadczenie (realne przysporzenie). Nie można więc mówić o przychodzie na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. W momencie wykreślenia z KRS spółka przestanie istnieć. Niemożliwe będzie zatem przypisanie jej – jako podmiotowi już nieistniejącemu – jakiegokolwiek przysporzenia, a tym samym przychodu. W efekcie wartość niespłaconego zobowiązania (pożyczki) istniejącego na dzień zakończenia likwidacji nie będzie stanowiła dla spółki przychodu podatkowego.

· Interpretacja Dyrektora KIS z 22 listopada 2019 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.415.2019.2.AT – Organ podatkowy odniósł się do sytuacji, kiedy dojdzie do zwolnienia z długu a wiec powstania przychodu. Organ zgodził się z podatnikiem, że „Z powyższej analizy wynika, że umorzenie zobowiązań będzie przychodem podatkowym wyłącznie w sytuacji, w której dojdzie ono do skutku w drodze nieodpłatnego zwolnienia z długu. Z kolei nieodpłatne zwolnienie z długu może nastąpić jedynie w drodze umowy zawartej przez dłużnika z wierzycielem. Wygaśnięcie zobowiązań Spółki nastąpi zatem automatycznie, bez zawierania umowy z wierzycielem i bez wyrażania zgody przez dłużnika. Dlatego też w ocenie Wnioskodawcy opisywana sytuacja nie może być utożsamiana z umorzeniem zobowiązań i tym samym nie będzie stanowiła dla niej przychodu podatkowego”. (`(...)`) „Spółka stoi na stanowisku, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w momencie wykreślenia Wnioskodawcy z rejestru przedsiębiorców KRS, Spółka przestanie istnieć. Niemożliwe będzie zatem przypisanie jej – jako podmiotowi już nieistniejącemu – jakiegokolwiek przysporzenia, a tym samym przychodu z tytułu niespłaconych i nieprzedawnionych pożyczek, pozostających na dzień wykreślenia Spółki z rejestru”.

Wnioskodawca wskazał, że podobne do powyższego stanowisko zostało zaprezentowane w następujących interpretacjach podatkowych:

· interpretacja Dyrektora KIS z 18 listopada 2019 r., znak: 0114-KDIP2-2.4010.361.2019.1.AM,

· interpretacja Dyrektora KIS z 9 maja 2019 r., znak: 0111-KDIB1-1.4010.99.2019.1.ŚS,

· interpretacja Dyrektora KIS z 5 kwietnia 2019 r., znak: 0111-KDIB1-1.4010.44.2019.1.ŚS,

· interpretacja Dyrektora KIS z 29 maja 2019 r., znak: 0111-KDIB2-3.4010.118.2019.1.AD,

· interpretacja Dyrektora KIS z 8 kwietnia 2020 r., znak: 0114-KDIP2-2.4010.62.2020.1.AG,

· interpretacja Dyrektora KIS z 1 czerwca 2020 r., znak: 0111-KDIB1-1.4010.168.2020.1.DK,

· interpretacja Dyrektora KIS z 19 października 2018 r., znak: 0114-KDIP2-2.4010.394.2018.2.AS.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że w świetle przepisów ustawy o CIT, wartość zobowiązań z tytułu pożyczek pozostałych w Spółce na dzień jej likwidacji i wykreślenia z Rejestru Przedsiębiorców, nie będzie stanowiła dla niej przychodu podatkowego, a w szczególności przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 (z tytułu nieodpłatnego świadczenia), bądź w art. 12 ust. pkt 3 lit. a (z tytułu umorzenia zobowiązań).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie problematyki będącej ściśle przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, tj. ustalenia czy kwoty niespłaconych pożyczek od Udziałowca (kapitał pożyczek) pozostałe w Spółce na dzień zakończenia jej likwidacji i wykreślenia z rejestru przedsiębiorców KRS, będą stanowiły dla niej przychód do opodatkowania. Treść pytania wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji. Zatem, ocenie organu nie podlegała możliwość wykreślenia Wnioskodawcy z KRS w sytuacji opisanej we wniosku. Dopuszczalność takiego rozwiązania, w tym świetle przepisów KSH, podlega ocenie sądu właściwego w sprawie dokonania wykreślenia w KRS. Organ wydający interpretację przyjmuje możliwość dokonania wykreślenia Wnioskodawcy z KRS w sytuacji istnienia niespłaconych zobowiązań jako element stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (`(...)`) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie e-PUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.