0111-KDWB.4010.38.2021.1.APA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 9 września 2021 r. (data wpływu 15 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na wypłaty dla pracowników zapomogi będą stanowiły koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na wypłaty dla pracowników zapomogi będą stanowiły koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka” lub „Pracodawca”) to firma oferująca międzynarodowy i krajowy transport chemii płynnej oraz niebezpiecznych ładunków. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm., dalej: „Ustawa CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”). Spółka by efektywnie świadczyć oferowane usługi spedycyjne zatrudnia w tym celu pracowników, którzy biorą udział w transporcie chemii płynnej oraz niebezpiecznych ładunków.

Wnioskodawca nie ma utworzonego Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Spółka planuje zaktualizować Regulamin Wynagradzania Pracowników. Na podstawie zmodyfikowanego w przyszłości regulaminu pracownikom przysługiwać będą poza wynagrodzeniem i dodatkami również inne świadczenia. Wnioskodawca rozważa, bowiem przyznanie dla swoich pracowników zapomogi ze środków pochodzących z działalności operacyjnej w oparciu o stosowny regulamin, w którym zostanie wskazane, że taka zapomoga może być otrzymana w przypadku wystąpienia zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci.

Wysokość zapomogi będzie ustalana z góry w sposób zbiorowy w oparciu o wskazane powyżej tytuły przez Zarząd Spółki i będzie niezależna od innych, ponad przedstawione powyżej, przesłanki. Zapomoga taka będzie przyznawana na wniosek, który będzie rozpoznawany przez powołaną do tego komisję. Rozpatrując wniosek komisja nie będzie badać i analizować związku pomiędzy wartością przyznawanego świadczenia a rozpatrywaną sytuacją życiową, rodzinną i materialną osoby uprawnionej. Komisja będzie, zatem odpowiedzialna za zbiorową kwalifikację wniosków.

Przedmiotowe wydatki nie będą w żadnej mierze związane z sytuacją życiową ani materialną pracowników Spółki. Kwota zapomogi z konkretnego tytułu będzie, bowiem taka sama dla wszystkich uprawnionych pracowników bez względu na wynagrodzenie zasadnicze, zajmowane stanowisko czy długość zatrudnienia. Sytuacja rodzinna pracownika nie będzie miała znaczenia dla przyznania zapomogi i jej wysokości. Podobnie bez znaczenia pozostawać będzie, np. ilość osób w gospodarstwie domowym czy dochód tegoż gospodarstwa. Realizacja zapomogi będzie udokumentowana poprzez przelew na konta bankowe pracowników.

Zapomoga wypłacana pracownikom zgodnie z regulaminem stanowić będzie dla nich przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426). Pracownicy, którym zostanie przyznana taka zapomoga będą jednak korzystać ze zwolnienia przedmiotowego do wysokości kwoty określonej w art. 21 ust. 1 pkt 26 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem wskazane we wniosku i regulaminie jednorazowe świadczenie pieniężne (zapomoga) będzie przyznawane w związku z zaistnieniem zdarzenia losowego, czyli nagłego, niespodziewanego, pojedynczego zdarzenia wywołanego przyczynami zewnętrznymi, których nie można przewidzieć, a które są niezależne od człowieka, nawet przy zachowaniu należytej staranności.

Powyższe wynika z faktu, iż Wnioskodawca chciałby:

- wytworzyć z pracownikami silną więź i stworzyć poczucie lojalności;

- zatrzymać u siebie wartościowe osoby i stworzyć mechanizmy, które spowodują, że pracownicy będą chcieli pracować długoterminowo;

- zapewnić pracownikom komfort psychiczny poprzez udzielenie zabezpieczenia na wypadek choroby/śmierci;

- zaoferować pracownikom dodatkowe wsparcie, tak, aby jego oferta, jako pracodawcy była konkurencyjna na rynku pracy.

Reasumując, w opinii Wnioskodawcy wypłacane w przyszłości zapomogi nie będą stanowić przejawu działalności socjalnej, a w konsekwencji przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 Ustawy CIT nie będzie miał zastosowania. Tym samym Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wypłaty ww. zapomogi na rzecz swoich pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na wypłaty dla pracowników zapomogi będą stanowiły koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na wypłaty dla pracowników zapomogi będą stanowiły koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm., winno być: Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim, więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest, więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

- „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

- „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

- „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można, więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z przedstawioną definicją, do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć tzw. koszty pracownicze. Pojęcie to obejmuje przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, ale może obejmować również inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników. Świadczenia na rzecz pracowników są – co do zasady – kosztem uzyskania przychodów pracodawcy niezależnie od tego, czy podstawą ich wypłaty jest Kodeks Pracy, wydane na jego podstawie przepisy wykonawcze, układ zbiorowy pracy, czy też regulamin pracy chyba, że przepisy w sposób wyraźny taką możliwość ograniczają lub wyłączają.

W ocenie Wnioskodawcy wydatki z tytułu wypłaty zapomogi powinny stanowić właśnie ten typ kosztów, a tym samym będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodu. Dodatkowo zdaniem Wnioskodawcy analizowane wydatki nie mieszczą się w kategorii działalności socjalnej, której finansowanie jest wyłączone wprost z kosztów uzyskania przychodów. Co istotne, na coraz bardziej konkurencyjnym rynku pracy, możliwość wypłaty zapomogi wpłynie na zmniejszenie fluktuacji pracowników, a to z kolei bezpośrednio przełoży się na możliwość ciągłego i niezakłóconego działania Wnioskodawcy. Biorąc powyższe pod uwagę ww. zapomoga przełoży się bezpośrednio na możliwość osiągania przez Wnioskodawcę przychodów.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o CIT, kosztów uzyskania przychodów nie stanowią wydatki pracodawcy poniesione na działalność socjalną, o której mowa w regulacjach dotyczących zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, za wyjątkiem świadczeń urlopowych wypłacanych zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Podnieść należy, że pod pojęciem działalności socjalnej, o której mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych z dnia 4 marca 1994 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 800, z późn zm., winno być: Dz. U. 2021 r. poz. 746; dalej: „Ustawa o ZFŚS”) należy rozumieć usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową (art. 2 pkt 1 Ustawy o ZFŚS).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o ZFŚS przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu. Powyższy przepis wyraźnie określa związek pomiędzy wartością przyznawanego świadczenia a łącznie rozpatrywaną sytuacją życiową, rodzinną i materialną osoby uprawnionej. Nakłada to na przyznających świadczenia obowiązek indywidualnej (w żadnym wypadku zbiorowej) kwalifikacji wniosków. W przypadku, jeśli wydatek nie jest zależny od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby korzystającej ze świadczenia, traci on przymiot związanego z działalnością socjalną. W ocenie Wnioskodawcy przedmiotowe wydatki nie będą w żadnej mierze związane z sytuacją życiową ani materialną pracowników Spółki. Kwota zapomogi będzie, bowiem taka sama dla wszystkich uprawnionych pracowników bez względu na wynagrodzenie zasadnicze, zajmowane stanowisko czy długość zatrudnienia. Sytuacja rodzinna pracownika nie będzie miała znaczenia podobnie jak, np. ilość osób w gospodarstwie domowym czy dochód tegoż gospodarstwa.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na rzecz zatrudnionych na umowę o pracę pracowników, sfinansowane ze środków obrotowych Spółki, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z cyt. art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, albowiem otrzymywana w przyszłości przez pracowników zapomoga stanowić będzie dla nich przychód. Jednocześnie, jako wypłacany łącznie z innymi składnikami wynagrodzenia udokumentowany będzie przelewami na konta bankowe pracowników. Oferowanie możliwości skorzystania z zapomogi ma jednocześnie na celu motywowanie pracowników do pracy poprzez poprawę atmosfery w pracy, ściślejsze związanie Wnioskodawcy z pracownikami i wykreowanie wewnątrz Wnioskodawcy wizerunku pracodawcy dbającego o swoich pracowników i ich potrzeby rodzinne. Takie wydatki, chociaż nie wpływają wprost na wysokość uzyskiwanych przez Wnioskodawcę przychodów, to niewątpliwie wiążą pracodawcę z pracownikami, zmniejszając fluktuację pracowników, a to z kolei bezpośrednio przekłada się na możliwość ciągłego i niezakłóconego działania Wnioskodawcy. Ponadto ww. wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie cyt. art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o CIT, gdyż jak wskazano we wniosku, wydatki te będą finansowane ze środków obrotowych Spółki. Wobec powyższego zdaniem Wnioskodawcy wydatki takie mogą stanowić koszty podatkowe Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że wydana interpretacja rozstrzyga tylko w zakresie objętym pytaniem Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, w tym dotyczące możliwości zastosowania zwolnienia z opodatkowania otrzymanych przez pracowników zapomóg, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Ponadto, podkreślenia wymaga w tym miejscu fakt, że uregulowane w art. 14b-14h Ordynacji podatkowej postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych jest postępowaniem odrębnym od postępowania podatkowego czy kontrolnego, w ramach których prowadzone jest postępowanie dowodowe. Regulacje ww. ustawy nie przewidują prowadzenia postępowania dowodowego w sprawach o interpretację przepisów prawa podatkowego. Należy zatem wskazać, że to na podatniku ciąży obowiązek prawidłowego udokumentowania poniesionych wydatków oraz wykazania związku przyczynowo-skutkowego opisanych we wniosku wydatków z uzyskiwanymi w ramach działalności gospodarczej przychodami lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem tego źródła przychodów

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (`(...)`), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.