0111-KDIB2-1.4010.331.2021.2.AP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym,który 29 lipca 2021 r. wpłynął do tut. Organu za pośrednictwem platformy ePUAP, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wynagrodzenie, które Spółka będzie wypłacała Wspólnikowi za zachowanie zakazu konkurencji będzie kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wynagrodzenie, które Spółka będzie wypłacała Wspólnikowi za zachowanie zakazu konkurencji będzie kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

We wniosku, złożonym przez:

- Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

C. Sp. z o.o. Sp. Komandytowa (dalej jako: „C. Sp. z o.o. sp.k.”),

- Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

A.B. (dalej jako: „Wspólnik”).

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Pan A.B. (dalej: „Wspólnik”) jest komandytariuszem C. Sp. z o.o. sp.k. (dalej: „Spółka”). Obecnie Wspólnik zamierza zakończyć współpracę ze Spółką i z niej wystąpić. W związku z wystąpieniem Wspólnika nie jest planowana likwidacja Spółki, lecz pozostali wspólnicy zamierzają kontynuować prowadzenie działalności. Wystąpienie Wspólnika ze Spółki ma mieć miejsce do końca bieżącego roku kalendarzowego. Wspólnik nie zamierza sprzedawać udziałów w Spółce, lecz zakończenie jego uczestnictwa w Spółce nastąpi na skutek upływu okresu wypowiedzenia przez niego umowy Spółki. Spółka ma siedzibę w Polsce i zgodnie z decyzją Spółki - o czym Spółka poinformowała właściwy dla niej urząd skarbowy - od 1 maja 2021 r. stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i tym samym rezydentem podatkowym Polski.

Z kolei Wspólnik ma miejsce zamieszkania na terytorium Niemiec i jest również niemieckim rezydentem podatkowym (w razie potrzeby Wspólnik bez problemu może potwierdzić rezydencję podatkową w Niemczech odpowiednim certyfikatem rezydencji podatkowej wystawionym prze niemieckie władze podatkowego). Z punktu widzenia prawa podatkowego w Polsce udział Wspólnika w spółce komandytowej do końca kwietnia 2021 r. konstytuował zakład podatkowy na terytorium Polski. Innymi słowy, Wspólnik od dochodów z tytułu udziału w zyskach Spółki płacił podatek dochodowy od dochodów uzyskanych z tytułu udziału w Spółce.

Z uwagi na planowane wystąpienie Wspólnika ze Spółki, Spółka obawia się, że Wspólnik może podjąć działalność naruszającą jej interesy. Z tego powodu Spółka gotowa jest zawrzeć ze Wspólnikiem umowę o zakazie wykonywania działalności konkurencyjnej, w ramach której Wspólnik za wynagrodzeniem wypłacanym przez Spółkę, nie podejmie żadnych działań, które mogłyby naruszać interesy Spółki.

Pan A.B. jest jednym z założycieli Spółki, brał udział w jej tworzeniu i posiada informacje w zakresie każdego aspektu działalności Spółki. Wspólnik poprzez swoje kontakty w branży, m.in. w C. i D. w Niemczech budował system sprzedaży usług oferowanych przez Spółkę. Jako osoba która założyła w 2007 r. spółkę zajmującą się sprzedażą usług opieki w Niemczech, również obecnie byłby on w stanie z łatwością rozpocząć działalność konkurencyjną względem działalności Spółki lub też rozpocząć współpracę z bezpośrednimi konkurentami Spółki na rynku polskim, dostarczając tym podmiotom konkurencyjnym istotne doświadczenie, wiedzę i kontakty.

Co ważniejsze, z punktu widzenia Spółki i ochrony jej interesów, na równi czy nawet bardziej niż znajomość Spółki i jej działalności, zagrożeniem dla interesów Spółki jest ryzyko wykorzystania doświadczenia, wiedzy i kontaktów Wspólnika na niemieckim rynku opieki, które zdobywał on między innymi w trakcie działania w Spółce i dzięki którym Spółka osiągnęła na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat tak wysoką pozycję i renomę oraz sukces finansowy.

Wspólnik zdobył w Niemczech wykształcenie z zakresu pedagogiki oraz terapii (…). Jest autorem wydanej w (…) publikacji zatytułowanej "(…)". Już w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku Wspólnik zaangażował się w opiekę i zakwaterowanie seniorów potrzebujących opieki. Dodatkowo był on związany z organizacją G. P. i założył centrum doradztwa mieszkaniowego dla seniorów i osób niepełnosprawnych, a także kafejkę internetową dla seniorów w A. Wspólnik w 2002 r. rozpoczął rozwój internetowych baz danych w sektorze seniorów, a od 2010 r. jest konsultantem ubezpieczeniowym Niemieckiego Towarzystwa Ubezpieczeń Emerytalnych. Od 2006 r. działa także na forum publicznym biorąc udział w dyskusjach na temat kryzysu opieki nad osobami w podeszłym wieku panującego w Niemczech i możliwości jego uzupełniania przez działania sektora prywatnego.

Pan A.B. podejmuje działania mające na celu zapewnienie obywatelom Niemiec godne starzenie się, a także działania propagujące opiekę domową. W 2010 r. podsumował swoje doświadczenia dotyczące opieki 24-godzinnej w książce „(…)", w której odniósł się również do problemów poruszanych w licznych debatach i dyskusjach w których uczestniczył.

Jak wynika z przytoczonego, rzecz jasna skrótowego, opisu doświadczenia Wspólnika i jego znajomości rynku opieki nad seniorami dzięki swojemu doświadczeniu, rozpoznawalności jako osoba działająca na rzecz opieki nad seniorami oraz kontaktom biznesowym, pan A.B. jest osobą posiadającą unikatową wartość dla każdego podmiotu działającego na rynku usług opieki w szczególności w odniesieniu do oferowania tego typu usług na terytorium Niemiec.

Nawiązanie przez Wspólnika współpracy z podmiotem konkurencyjnym lub prowadzenie przez pana A.B. działalności konkurencyjnej względem Spółki, mogłoby zagrozić przychodom Spółki, a w szczególności mogłoby prowadzić do utraty kluczowych klientów Spółki, czy też zmniejszeniem napływu nowych klientów. Sektor opieki nad osobami w podeszłym wieku, niepełnosprawnymi i chorymi opiera się w dużym stopniu na zaufaniu potencjalnych klientów (i ich rodzin) w stosunku do podmiotów i osób opiekujących się seniorami. Rozpoczęcie działalności konkurencyjnej przez Wspólnika, który przez kilkanaście lat związany był i kojarzony ze Spółką niewątpliwie mogłoby wpłynąć na przychody Spółki, wysokość marż, czy też spowodować odejście części klientów Spółki lub zmniejszenie liczby nowych klientów.

Wspólnik oraz Spółka zamierzają zawrzeć umowę o zakazie konkurencji przed wystąpieniem Wspólnika ze Spółki tak, aby najpóźniej w momencie wystąpienia Wspólnika ze Spółki, Spółka była już zabezpieczona umową o zakazie konkurencji. Okres na jaki Wnioskodawcy zamierzają zawrzeć umowę nie został jeszcze ostatecznie określony - Wnioskodawcy zakładają że będzie to klika lat - prawdopodobnie będzie to około 5 lat. Wnioskodawcy zamierzają uregulować wynagrodzenie z tytułu zakazu konkurencji w ten sposób, że w początkowej fazie umowy wynagrodzenie będzie stanowiło określoną kwotę X (np. przez pierwszy rok trwania umowy), a w kolejnych latach wynagrodzenie to będzie systematycznie malało. Takie działania - co wynika z opisu zdarzenia przyszłego - podyktowane jest tym, że wraz z upływem czasu ryzyko wyrządzenia Spółce szkód przez jej byłego Wspólnika zmniejsza się, w związku z tym uzasadnione jest wypłacanie mniejszego wynagrodzenia. Tak więc z punktu widzenia Spółki i ochrony jej interesów istotne znaczenie mają pierwsze lata obowiązywania zakazu konkurencji, gdyż w tym okresie wynagrodzenie będzie najwyższe i interesy Spółki są najbardziej narażone na ryzyko ich naruszenia działaniami Wspólnika. Tak więc nawet przy długotrwałej umowie o zakazie konkurencji największe wynagrodzenie zostanie wypłacone w pierwszych latach obowiązywania tej umowy.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wynagrodzenie, które Spółka będzie wypłacała Wspólnikowi za zachowanie zakazu konkurencji będzie kosztem uzyskania przychodu podatkowego Spółki?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Zainteresowanych, wynagrodzenie, które Spółka będzie wypłacała Wspólnikowi za zachowanie zakazu konkurencji będzie kosztem uzyskania przychodu podatkowego Spółki.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że wypłata wynagrodzenia za zakaz konkurencji będzie miała miejsce już po objęciu Spółki regulacjami ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), a więc kwestia możliwości zaliczenia wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę za zakaz konkurencji do kosztów podatkowych Spółki należy oceniać przez pryzmat ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższej regulacji wynika więc, że w celu zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych konieczne jest spełnienie dwóch warunków:

a. wydatek musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

b. wydatek nie został wymieniony w art. 16 ustawy o CIT.

W ocenie Spółki wydatek na wynagrodzenie za zachowanie przez Wspólnika zakazu konkurencji ma na celu zabezpieczenie źródła przychodów. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego Wspólnik był jednym z założycieli Spółki, brał udział w jej tworzeniu i posiada informacje, których ujawnienie lub wykorzystanie mogłoby narazić Spółkę na stratę jej klientów, a tym samym na zmniejszenie przychodów podatkowych Spółki. Tym samym wynagrodzenie za zachowanie przez Wspólnika zakazu konkurencji jest wydatkiem poniesionym w celu zabezpieczenia przychodów Spółki.

Wydatek z tytułu zachowania przez byłego Wspólnika zakazu konkurencji nie został również wymieniony w art. 16 ustawy o CIT.

|

Jednocześnie ograniczenia wywodzone z ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz.U. z 2020 r. poz. 1913 ze zm.), tj. „zakaz ujawniania tajemnicy przedsiębiorstwa”, w żaden sposób nie są w stanie zapewnić Spółce pełnej ochrony przed wykonywaniem działalności konkurencyjnej przez Wspólnika występującego ze Spółki. Stanowisko Spółki oparte jest przede wszystkim na ogromnej znajomości rynku usług opieki nad osobami starszymi w Niemczech przez pana A.B. a także posiadaniem przez niego nie tylko dużej ilości kontaktów biznesowych ale także „nazwiska" rozpoznawalnego w branży opieki nad osobami starszymi w Niemczech, które do tej pory było kojarzone ze Spółką może skutkować działaniem na niekorzyść Spółki be znaruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa Spółki. Innymi słowy, Wspólnik może prowadzić działalność konkurencyjną niekoniecznie wykorzystując tajemnicę przedsiębiorstwa Spółki. Przykładowo, zaangażowanie pana A.B. w działalność na rzecz innego podmiotu mogłoby spowodować sytuację, w której kontrahenci sami podjęliby czynności celem podjęcia współpracy z tym podmiotem.

W konsekwencji nie powinno budzić wątpliwości, że wydatek, który Spółka poniesie z tytułu wypłaty wynagrodzenia za zakaz konkurencji będzie jej kosztem podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objętym wskazanym wyżej pytaniem. Natomiast w pozostałym zakresie wniosku, tj. w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Na wstępie zauważyć należy, że zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

- przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

- potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się m.in. wydatków związanych z dokonywaniem jednostronnych świadczeń na rzecz wspólników lub członków spółdzielni niebędących pracownikami w rozumieniu odrębnych przepisów (pkt 38) oraz wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych oraz spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji (pkt 38a).

Jak wynika z KRS (Krajowy Rejestr Sądowy)-u oraz opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca - Sp. z o.o. sp.k. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pomocy społecznej bez zakwaterowania dla osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych.

Wspólnik - niemiecki rezydent podatkowy - zamierza zakończyć współpracę ze Spółką i z niej wystąpić do końca bieżącego roku kalendarzowego. Spółka, która od 1 maja 2021 r. stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych - w związku z wystąpieniem Wspólnika nie zamierza przeprowadzać likwidacji Spółki, lecz pozostali wspólnicy zamierzają kontynuować prowadzenie działalności.

Z uwagi na planowane wystąpienie Wspólnika ze Spółki, Wnioskodawca obawia się, że Wspólnik może podjąć działalność naruszającą jej interesy. Z tego powodu Spółka gotowa jest zawrzeć ze Wspólnikiem umowę o zakazie wykonywania działalności konkurencyjnej, w ramach której Wspólnik za wynagrodzeniem wypłacanym przez Spółkę, nie podejmie żadnych działań, które mogłyby naruszać interesy Spółki.

Jak wynika z opisu sprawy, Wspólnik jednym z założycieli Spółki, brał udział w jej tworzeniu i posiada doświadczenie, wiedzę i kontakty na niemieckim rynku opieki, które zdobywał między innymi w trakcie działania w Spółce i dzięki którym Spółka osiągnęła na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat tak wysoką pozycję i renomę oraz sukces finansowy. Co równie istotne, Wspólnik dzięki swojemu doświadczeniu, rozpoznawalności jako osoba działająca na rzecz opieki nad seniorami oraz kontaktom biznesowym, jest osobą posiadającą unikatową wartość dla każdego podmiotu działającego na rynku usług opieki w szczególności w odniesieniu do oferowania tego typu usług na terytorium Niemiec.

Rozpoczęcie działalności konkurencyjnej przez Wspólnika, który przez kilkanaście lat związany i kojarzony był ze Spółką - niewątpliwie mogłoby wpłynąć na przychody Spółki, wysokość marż, czy też spowodować odejście części klientów Spółki lub zmniejszenie liczby nowych klientów.

Wnioskodawca oraz Wspólnik zamierzają zawrzeć umowę o zakazie konkurencji przed wystąpieniem Wspólnika ze Spółki tak, aby najpóźniej w momencie wystąpienia Wspólnika ze Spółki, Spółka była już zabezpieczona umową o zakazie konkurencji. Okres na jaki Wnioskodawcy zamierzają zawrzeć umowę nie został jeszcze ostatecznie określony - Wnioskodawcy zakładają że będzie to klika lat - prawdopodobnie będzie to około 5 lat. Wnioskodawcy zamierzają uregulować wynagrodzenie z tytułu zakazu konkurencji w ten sposób, że w początkowej fazie umowy wynagrodzenie będzie stanowiło określoną kwotę X (np. przez pierwszy rok trwania umowy), a w kolejnych latach wynagrodzenie to będzie systematycznie malało.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia, które Spółka będzie wypłacała Wspólnikowi za zachowanie zakazu konkurencji.

Na wstępie należy wskazać, że przywołany wyżej przepisy art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy o CIT, w danej sprawie nie znajduje zastosowania. Wnioskodawca zawierając ze Wspólnikiem umowę o zakazie wykonywania przez niego po wystąpieniu ze Spółki działalności konkurencyjnej i wypłacając mu z tego tytułu określone wynagrodzenie, nie dokonuje jednostronnego świadczenia na rzez byłego Wspólnika. Umowa bowiem zobowiązuje obie strony do określonych czynności – Wnioskodawca zobowiązuje się do ponoszenia ustalonego wydatku na rzecz Wspólnika, Wspólnik zaś zobowiązuje się do powstrzymywania od dokonywania czynności konkurencyjnych wobec działalności Spółki.

W danej sprawie nie znajduje również zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o CIT. Analizowany wniosek nie dotyczy osób, o których mowa w przywołanym przepisie.

W dobie gospodarki rynkowej i wiążącej się z tym konkurencji, wydatki ponoszone na rzecz byłego Wspólnika Spółki w związku z zawartą umową odpłatnego terminowego powstrzymywania się od dokonywania czynności konkurencyjnych wobec działalności Spółki, a więc ponoszone na ochronę interesów Spółki w celu ich zabezpieczenia (np. gdy Wspólnik posiada informacje, których ujawnienie lub wykorzystanie mogłoby narazić Spółkę na stratę jej klientów), należy uznać za racjonalne. Wyeliminowanie bądź ograniczenie skutków konkurencji może przyczynić się do zwiększenia konkurencyjności jednostki, a zatem także do zabezpieczenia osiąganych przychodów. Wydatki, o których mowa w przedmiotowym wniosku poniesione przez Spółkę na rzecz byłego Wspólnika, który był jednym z założycieli Spółki, w związku z zawartą umową o zakazie konkurencji mają zapobiec temu, aby informacje, które są w jego posiadaniu nie trafiły do konkurencji. Nawiązanie przez Wspólnika współpracy z podmiotem konkurencyjnym lub prowadzenie przez niego działalności konkurencyjnej względem Spółki, mogłoby zagrozić przychodom Spółki, a w szczególności mogłoby prowadzić do utraty kluczowych klientów Spółki, czy też zmniejszeniem napływu nowych klientów.

Oznacza to, że wynagrodzenie wypłacane z tytułu zakazu konkurencji ma na celu ochronę interesów Spółki i tym samym, jest ponoszone w celu zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów Spółki. W konsekwencji, takie wydatki spełniają dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie zostały także wymienione w katalogu art. 16 ust. 1 ww. ustawy wyłączającym możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych. Zatem, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jaki wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe i przywołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że wydatki ponoszone na rzecz byłego Wspólnika Spółki w związku z zawartą umową z tytułu zakazu konkurencji wobec działalności Spółki, które spełniają ogólne przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy ich właściwym udokumentowaniu uzasadniającym celowość poniesienia przedmiotowych wydatków mogą stanowić koszt podatkowy w Spółce.

Zatem stanowisko Spółki w zakresie możliwości zaliczenia wynagrodzenia za zachowanie przez Wspólnika zakazu konkurencji do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy, jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.