INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 lipca 2021 r. (data wpływu 30 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na Wnioskodawcy, w przypadku dokonania płatności omyłkowej lub w imieniu i zamiast Wnioskodawcy przez inny podmiot z Grupy, będzie ciążył obowiązek działania w charakterze płatnika w rozumieniu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), w odniesieniu do regulowanych należności – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 30 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na Wnioskodawcy, w przypadku dokonania płatności omyłkowej lub w imieniu i zamiast Wnioskodawcy przez inny podmiot z Grupy, będzie ciążył obowiązek działania w charakterze płatnika w rozumieniu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, w odniesieniu do regulowanych należności.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:
Spółka Akcyjna (dalej jako „Wnioskodawca”), działa w ramach grupy kapitałowej (dalej jako „Grupa”) oraz podlega w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. W toku działalności Grupy, podmioty będące jej członkami (m.in. Wnioskodawca) niejednokrotnie zobowiązane są do regulowania na rzecz podmiotów podlegających w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j.: Dz. U. z 2021 r., poz. 1800., dalej jako „ustawa o CIT”) – tzw. nierezydentów – należności objętych zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Należności wypłacane ze wskazanych tytułów, są w świetle przepisów ustawy o CIT objęte opodatkowaniem „u źródła”, o którym mowa w tym przepisie.
W Grupie dochodzi do sytuacji, w których Wnioskodawca, jako podmiot zobowiązany na podstawie danego stosunku prawnego do zapłaty należności na rzecz nierezydenta, nie zawsze dokonuje takiej płatności sam. Nie są wykluczone przypadki, w których dochodzi/może dojść do dokonania zapłaty z takiego tytułu przez inny podmiot z Grupy.
Powyższa sytuacja może mieć miejsce z dwóch powodów:
1. Płatność omyłkowa – dokonanie płatności przez inny podmiot z Grupy przez pomyłkę (np. poprzez użycie karty płatniczej nienależącej do Wnioskodawcy), lub
2. Płatność w imieniu i zamiast innego podmiotu – dokonanie płatności w imieniu i zamiast Wnioskodawcy przez inny podmiot z Grupy może nastąpić:
a) W związku z funkcjonowaniem w Grupie tzw. systemu in-house bankingu – działania takie są dopuszczalne w ramach umów regulujących działanie wskazanego systemu, natomiast powstałe w ten sposób roszczenia między jego uczestnikami (m.in. Wnioskodawcą) są również rozliczane za jego pomocą.
b) Poza wskazanym w pkt. a systemem – w takim wypadku pomiędzy Wnioskodawcą, jako podmiotem zobowiązanym do uregulowania należności, a podmiotem należność tę pokrywającym również dochodzi do rozliczenia, jednakże poza systemem in-house banking.
Co do zasady, podmiotem dokonującym płatności na rzecz nierezydentów jest koordynator systemu in-house banking (podmiot z Grupy), nie można jednak wykluczyć sytuacji, w której dokonają jej także inni uczestnicy. Możliwe jest także wystąpienie sytuacji, w której płatności zostaną dokonane przez podmioty z Grupy niebędące członkami systemu in-house bankingu, lub będące podmiotami zagranicznymi, niebędącymi polskim rezydentami podatkowymi. Sytuacje takie występują np. ze względu na fakt, że płatności dokonywane są przez inny podmiot z Grupy z powodu niższych kosztów obsługi transakcyjnej takiej płatności niż w sytuacji, gdy płatności dokonywałby podmiot bezpośrednio do tego zobowiązany (co może wynikać z posiadanych rachunków bankowych, waluty danej płatności i potrzeby przewalutowania).
Należy nadmienić, iż niezależnie od tego, która ze wskazanych powyżej sytuacji wystąpi, każdorazowo pomiędzy podmiotami zaangażowanymi (dokonującym płatności oraz zobowiązanym do jej dokonania) dochodzi do rozliczenia płatności – ostatecznie obciążony zostaje nią podmiot zobowiązany do jej dokonania. W sytuacji, gdy będzie to dotyczyło podmiotów działających w ramach systemu in-house bankingu, rozliczenie to nastąpi w ramach tego systemu (także przy płatności omyłkowej), w przypadku natomiast podmiotów działających poza wskazanym systemem – rozliczenie zostanie dokonane w odrębny sposób.
Wnioskodawca pragnie wskazać, że każdorazowo pierwotny obowiązek uiszczenia należności objętej zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o CIT wynika ze stosunków prawnych łączących pierwotnie zobowiązanego z podmiotem uprawnionym do otrzymania należności.
Podmiot dokonujący bezpośredniej płatności (czy to omyłkowo, czy też w ramach systemu in-house banking) nie wykonuje czynności o charakterze pośrednictwa (np. przy zawieraniu umowy) oraz nie jest w żadnym stopniu stroną bądź uczestnikiem stosunku prawnego polegającego na wyświadczeniu np. usługi objętej art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Podmiot płacący jedynie technicznie przekazuje środki pieniężne czy to dlatego, że dokonał omyłkowej zapłaty, czy też dlatego, że łączy go z podmiotem zobowiązanym do zapłaty odrębny stosunek prawny w ramach, którego płaci w jego imieniu i zamiast niego.
Wnioskodawca pragnie wskazać, iż nie jest jego intencją uzyskanie stanowiska w zakresie wystąpienia obowiązku poboru podatku „u źródła” od wypłacanych należności wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT lub stosowania zwolnień lub obniżonych stawek podatku wobec takich należności. Wnioskodawca jest również świadomy przepisów dotyczących podatku „u źródła” dotyczących zmiany metod stosowania obniżonych stawek/zwolnień/ nieopodatkowywania w momencie wypłaty przy przekroczeniu progu płatności 2 mln PLN do danego podatnika – powyższe jednak również w żadnym stopniu nie jest przedmiotem wniosku. Przedmiotem wniosku jest wyłącznie określenie, czy Wnioskodawca, jako podmiot zobowiązany do uregulowania należności, powinien pełnić każdorazowo rolę płatnika podatku „u źródła” w sytuacji opisanej w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, mimo dokonania przez inny podmiot z Grupy bezpośredniej zapłaty, omyłkowo albo celowo, w imieniu i zamiast Wnioskodawcy (w ramach systemu in-house banking lub poza nim).
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
1. Czy na Wnioskodawcy, w przypadku dokonania omyłkowej płatności przez inny podmiot z Grupy, będzie ciążył obowiązek działania w charakterze płatnika w rozumieniu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, w odniesieniu do regulowanych należności?
2. Czy na Wnioskodawcy, w przypadku dokonania płatności w imieniu i zamiast Wnioskodawcy przez inny podmiot z Grupy (w ramach systemu in-house banking lub poza nim), będzie ciążył obowiązek działania w charakterze płatnika w rozumieniu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w odniesieniu do regulowanych należności?
Zdaniem Wnioskodawcy:
1. W przypadku omyłkowej zapłaty przez inny podmiot z Grupy – podmiotem występującym w charakterze płatnika będzie Wnioskodawca, jako podmiot zobowiązany do uregulowania należności, a nie podmiot omyłkowo dokonujący zapłaty.
2. W przypadku dokonania płatności przez inny podmiot z Grupy, w imieniu i zamiast Wnioskodawcy (w ramach systemu in-house banking lub poza nim) – podmiotem występującym w charakterze płatnika będzie Wnioskodawca, jako podmiot zobowiązany do jej uregulowania, a nie podmiot dokonujący zapłaty w jego imieniu i zamiast niego.
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 8 Ordynacji podatkowej (ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
Jak wskazano w art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800, dalej: „ustawa o CIT”) osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d. w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e.
Z zestawienia powyższych przepisów wynika, że w stosunku do wypłat należności podlegających na gruncie ustawy o CIT opodatkowaniu „u źródła”, ustawa ta identyfikuje jako płatnika podmiot dokonujący wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1. Przy czym podmiotem tym musi być jednostka będąca osobą prawną, jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej lub osoba fizyczna będąca przedsiębiorcą.
W opinii Wnioskodawcy, regulacja ta nie może być interpretowana w sposób prowadzący do konkluzji, że sam fakt przekazania środków pieniężnych przez dany podmiot warunkuje uznanie go za płatnika podatku „u źródła” w danej sytuacji.
Podmiot dokonujący płatności nie jest bowiem, jak wskazano, związany z pierwotnym stosunkiem prawnym/umownym będącym podstawą do wypłaty należności, a jedynie dokonuje ich zapłaty (omyłkowo, bądź celowo – w imieniu i zamiast Wnioskodawcy, tj. podmiotu zobowiązanego do ich uregulowania). W opinii Wnioskodawcy nakładanie na taki podmiot obowiązku działania w charakterze płatnika nie jest zasadne, bowiem może prowadzić do trudnych do zaakceptowania skutków oraz nie znajduje potwierdzenia w brzmieniu przepisów i płynących z nich wykładni prawa.
Przepisy prawa, również podatkowego, należy interpretować zgodnie z ich wykładnią literalną. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy prowadziłoby to do wyników wykładni niedających pogodzić się z racjonalnymi wynikami i celem, jaki ma przyświecać danej ustawie i jej przepisom. Nie można również stosować wykładni literalnej wówczas, gdy jest ona systemowo i wewnętrznie sprzeczna z innymi przepisami ustawy.
Zdaniem Wnioskodawcy, taka sytuacja ma właśnie miejsce odnośnie interpretacji przepisu art. 26 ust 1 ustawy o CIT w stosunku do sytuacji opisanej we wniosku.
W łatwy sposób można bowiem wyobrazić sobie sytuację, w której spółka będąca polskim rezydentem podatkowym wykorzystuje do przekazania należności powiązaną spółkę podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w jurysdykcji podatkowej innego państwa. W takiej sytuacji niemożliwe byłoby uznanie polskiej spółki za płatnika podatku „u źródła”. Jeżeli przepisy należałoby interpretować w taki sposób, iż nakładają one obowiązki płatnika na podmiot dokonujący danej płatności, a nie na ten, na którym ciąży dany stosunek zobowiązaniowy, z którego wynika obowiązek zapłaty podatku „u źródła”, wówczas w przedstawionej wyżej sytuacji nie doszłoby do powstania zobowiązania w podatku „u źródła” w Polsce (brak źródła przychodu w Polsce). Należy bowiem podkreślić, że zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia. Jeżeli więc wypłaty takiej nie dokonywałby polski podmiot, o którym mowa w tym przepisie, brak byłoby w tej sytuacji przesłanek do uznania, że przychody podmiotu zagranicznego mają źródło w Polsce, w rozumieniu ustawy o CIT
Nie można więc zgodzić się z tezą, że należy patrzeć jedynie na podmiot fizycznie dokonujący wypłaty należności, gdyż takie podejście do obowiązujących już od wielu lat przepisów powodowałoby możliwość bardzo łatwego uniknięcia powstania obowiązku w podatku „u źródła” w Polsce.
Niezasadne wydawałoby się także w takim przypadku uznanie za płatnika podmiotu zagranicznego dokonującego wypłaty – nie sposób bowiem wymagać wypełnienia tychże obowiązków przez jednostkę, która nie jest (co do zasady) objęta jurysdykcją polskich przepisów podatkowych, z samego tylko faktu dokonania zapłaty zamiast podmiotu polskiego (Wnioskodawcy) lub omyłkowo. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 26 listopada 2019 r., sygn. I SA/GI 727/19: „odnosząc się do treści art. 26 ust. 1 i nast. u.p.d.o.p. wskazać przyjdzie, że regulacja ta nie przesądza o obowiązku podatkowym podmiotów zagranicznych. Te bowiem – jak wskazano powyżej – zostały uregulowane w art. 3 ust. 2 i 5 oraz art. 21 ust. 1 ustawy podatkowej. Przepisy art. 26 ustawy określają obowiązki podmiotów krajowych przekazujących należności podmiotom zagranicznym. Ujmując rzecz inaczej, art. 26 u.p.d.o.p. stanowi "techniczne" zabezpieczenie realizacji obowiązku wynikającego z przepisów art. 3 ust. 2 i 5 oraz art. 21 ust. 1 ustawy podatkowej.(`(...)`) podkreślić trzeba przede wszystkim, że polskie prawo podatkowe reguluje sytuację polskich podmiotów gospodarczych bądź podmiotów, które uzyskują dochody na terenie RP. Oczywiste jest więc, że prawo to nie reguluje obowiązków płatników mających siedzibę poza terytorium Polski. (`(...)`) a zatem, regulacja zawarta w art. 26 odnosi się wyłącznie do polskich podmiotów krajowych będących płatnikami. Przepis ten w ogóle nie odnosi się – z przyczyn oczywistych (nie może polskie prawo ingerować w podmioty mające siedzibę poza krajem) – do płatników zagranicznych”. Uznając zatem, iż to podmiot dokonujący zapłaty jest płatnikiem podatku „u źródła”, w przypadku dokonania takiej płatności przez podmiot zagraniczny żaden z podmiotów nie byłby zobowiązany do pełnienia roli płatnika w rozumieniu polskich przepisów.
Zbliżony problem, w przypadku uznania, iż zobowiązany do działania w charakterze płatnika jest podmiot bezpośrednio dokonujący zapłaty, może także wystąpić w innym przypadku.
Przykładowo, w sytuacji nabycia usług wskazanych np. w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT przez danego podatnika CIT i omyłkowego posłużenia się prywatną i nienależącą do danego podatnika karta płatniczą, np. kartą należącą do pracownika takiego podatnika, art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w ogóle nie znalazłby zastosowania, bowiem jako podmioty objęte zakresem tej regulacji ustawodawca określa osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami. W takiej sytuacji również posługiwanie się np. kartą kredytową pracownika i następnie refundacja tak poniesionego kosztu przez podatnika na rzecz jego pracownika prowadziłaby do prostego obejścia przepisów i braku obowiązków w zakresie podatku „u źródła” przez płatnika w Polsce. Jak zatem słusznie wskazuje się w literaturze: „(`(...)`) zgodnie z tą definicją płatnikiem nie będzie nigdy osoba fizyczna niebędąca przedsiębiorcą, tj. osoba nieprowadząca działalności gospodarczej. Zatem, w przypadku dokonywania wypłat należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pdopru oraz 22 ust. 1 pdopru przez osobę fizyczną niebędącą przedsiębiorcą, na takiej osobie nie będzie ciążył obowiązek poboru podatku i jego zapłaty” (E. Adamus [w:] G. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2019, Legalis). Biorąc to pod uwagę przyjęcie wykładni, iż w sytuacji omyłkowej zapłaty (np. kartą płatniczą innego podmiotu niż nabywca usług objętych art. 21 ust. 1 ustawy o CIT), to podmiot dokonujący zapłaty jest płatnikiem podatku „u źródła”, może ponownie doprowadzić do sytuacji, w której żaden podmiot nie będzie płatnikiem tego podatku.
Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, należy wskazać, iż przyjęcie stanowiska, zgodnie z którym to podmiot wyłącznie regulujący należność powinien pełnić obowiązki płatnika prowadziłoby do sytuacji, w których de facto płatnik w ogóle by nie występował, a w określonych przypadkach – obowiązek podatkowy w zakresie podatku „u źródła” mógłby w ogóle w Polsce nie powstawać.
Powyższe prowadzi do wniosku, iż dokonywanie wykładni art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wyłącznie w oparciu o jego literalne brzmienie nie jest zasadne. Nie negując przy tym prymatu dyrektywy językowej wykładni przepisów prawa podatkowego, w opinii Wnioskodawcy należy odwołać się w tym przypadku do wykładni celowościowej i systemowej, na podstawie których, biorąc pod uwagę istotę instytucji płatnika oraz spójność systemu podatkowego, jak również kwestię zabezpieczenia interesów sektora finansów publicznych związanych z wpływami z danin publicznych (m.in. podatków), nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem, iż do nałożenia na dany podmiot obowiązku działania w charakterze płatnika podatku wystarczające jest wyłącznie dokonanie wypłaty należności.
Dla powyższego wniosku w niniejszej sprawie bez znaczenia pozostaje również okoliczność, czy płatności dokonywane na rzecz podmiotu zagranicznego, które klasyfikują się do katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o CIT dokonywane są omyłkowo (np. w ramach zapłaty kartą należącą do innego podmiotu), czy też celowo – w ramach funkcjonującego w ramach grupy systemu tzw. in-house bankingu, którego wykorzystanie pozwala m.in. na zoptymalizowanie kosztów obsługi płatności w różnych walutach albo poza tym systemem. Wnioskodawca nie widzi powodów, dla których wskazane sytuacje miałyby zostać inaczej zinterpretowane w odniesieniu do określenia, na którym podmiocie ciążą obowiązki płatnika w zakresie podatku „u źródła”.
Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, płatnikiem podatku „u źródła” będzie w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym każdorazowo Wnioskodawca, jako jednostka, która jest zobowiązana do uregulowania należności na podstawie stosunku prawnego będącego ich źródłem oraz – w ostatecznym rozrachunku – ponosząca ekonomiczny ciężar tychże należności. Podmiot, który faktycznie dokonuje zapłaty, w opinii Wnioskodawcy, pełni wyłącznie rolę pośrednika w płatności – nie jest on stroną stosunku prawnego (np. umowy zawartej z zagranicznym usługodawcą) będącego podstawą do wypłaty należności, a jego rola sprowadza się wyłącznie do przekazania środków.
Należy wskazać, iż stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego, przykładowo:
- W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 sierpnia 2019 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.240.2019.2.JC, gdzie wskazano: „Odnosząc treść przytoczonych powyżej przepisów do przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że jeżeli spółka wypłaca wynagrodzenie – należność licencyjną (z praw autorskich lub praw pokrewnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.), tym samym spełnia warunki określone w art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. do tego ażeby można jej było przypisać obowiązki płatnika wynikające z tego przepisu. W szczególności zauważyć należy, że ustawodawca w omawianym przepisie posłużył się terminem "wypłat należności" nie zaś przekazywania należności, tym samym istotne jest w omawianej sytuacji to, kto wypłaca, płaci należności nie zaś, to kto dane należności przekazuje. (`(...)`) pośrednik nie dokonuje wypłaty wynagrodzenia, o którym mowa powyżej ale jest zobowiązany do przekazania wynagrodzenia, udostępnienia rachunku”.
- W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 października 2019 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.330.2019.2.JF, gdzie za prawidłowe uznano stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Wnioskodawca, będąc jedynie pośrednikiem płatności, nie jest płatnikiem podatku u źródła, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, zobligowanym do poboru i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez Z. przychodu (wynagrodzenie za wynajem pojazdów)”.
- W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 stycznia 2020 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.449.2019.2.SG, gdzie wskazano, że: „Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika m.in., że osoby prawne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Natomiast w opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika jednoznacznie, że kwota dotycząca usług świadczonych przez wydawców, wynikająca z faktur wystawianych przez wnioskodawcę, będzie przekazywana przez wnioskodawcę do wydawcy za pośrednictwem spółki szwedzkiej. Zatem podmiotem, który dokonuje wypłat z tytułu świadczonych usług przez wydawców będzie wnioskodawca”.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Na marginesie należy zauważyć, że – zgodnie z wolą Wnioskodawcy – niniejsza interpretacja nie dotyczy ustalenia czy należności, o których mowa we wniosku, wypełniają ustawowe przesłanki zawarte w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, lecz dotyczy wyłącznie określenia, czy Wnioskodawca powinien pełnić każdorazowo rolę płatnika podatku „u źródła” w sytuacjach opisanych we wniosku.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.