0111-KDIB1-2.4010.333.2021.1.BD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 lipca 2021 r. (data wpływu 12 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy nieodpłatne podpisanie oświadczenia przez Spółkę dominującą stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy nieodpłatne podpisanie oświadczenia przez Spółkę dominującą stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna (dalej: „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą polegającą w przeważającej części na produkcji tworzyw sztucznych w formach podstawowych (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności): 20.16.Z).

Jedynym akcjonariuszem oraz jednocześnie podmiotem powiązanym Wnioskodawcy w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, t.j. z dnia 18 sierpnia 2020 r.; dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”) jest spółka C Sp. z o.o. (dalej: „Spółka dominująca”).

Zarówno Wnioskodawca, jak i Spółka dominująca podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów w Rzeczpospolitej Polskiej.

W związku z dynamicznym rozwojem, Wnioskodawca zamierza uzyskać kredyt bankowy na sfinansowanie ekspansji swojej działalności.

W ramach tej transakcji, Spółka dominująca jako jedyny akcjonariusz Wnioskodawcy ma podpisać oświadczenie dla banku o następującej treści:

− Spółka dominująca oświadcza, że zapoznała się z warunkami umowy kredytu;

− Spółka dominująca wie, że udzielenie finansowania przez bank zostało ściśle uzależnione od bycia przez Spółkę dominującą jedynym akcjonariuszem Wnioskodawcy;

− Spółka dominująca nie zbędzie swoich akcji we Wnioskodawcy w całości ani w części bez uprzedniego poinformowania o tym banku z dostatecznym wyprzedzeniem;

− Spółka dominująca potwierdza, że podejmie wszelkie stosowne kroki w celu zapewnienia odpowiedniej kondycji finansowej Wnioskodawcy tak, aby mógł on przez cały czas należycie wywiązywać się z zobowiązań zaciągniętych z tytułu udzielonego finansowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy nieodpłatne podpisanie przedmiotowego Oświadczenia przez Spółkę dominującą stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód z nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne podpisanie przedmiotowego Oświadczenia przez Spółkę dominującą nie stanowi przychodu z nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, przychodami są w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

Pojęcie nieodpłatnego świadczenia nie zostało zdefiniowane w ustawie o CIT. Jednak zdefiniowało je w praktyce liczne orzecznictwo. Przykładowo, w wyroku WSA w Gliwicach z 5 maja 2008 r., I SA/GI 201/08, LEX nr 469703, stwierdzono: „Pojęcie nieodpłatne świadczenie na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenie gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, iż opisywane powyżej Oświadczenie również nie zostało stworzone poprzez wprowadzenie odpowiedniej regulacji ustawowej, ale jest jedynie opartym na zasadzie swobody umów uregulowanej w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (dalej: „Kodeks Cywilny”), wytworem praktyków zajmujących się prawem gospodarczym i podmiotów kredytujących, służącym jedynie honorowemu zobowiązaniu do nieutrudniania i niepogorszania sytuacji prawnej podmiotu powiązanego. Zasadnym byłoby więc porównanie go w skutkach do listu intencyjnego będącego specyficzną formą zabezpieczenia spłaty.

Warto zaznaczyć, iż zwyczaj w zakresie oświadczeń woli tego rodzaju ma swoją bogatą praktykę zarówno w ustawodawstwie jak i orzecznictwie zagranicznym, dzięki czemu możemy wskazać na pewne cechy charakterystyczne tego rozwiązania oraz różnice w porównaniu do polskich instytucji, których immamentną cechą jest powstanie stosunku zobowiązaniowego pomiędzy osobą, która składa oświadczenia, a tą która je odbiera.

W doktrynie prawniczej wskazuje się, iż ta oryginalna konstrukcja prawna opiera się w głównej mierze na zaufaniu pomiędzy podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą lub wcześniejszych relacjach istniejących między spółką dominującą, a wierzycielem. Ma ona jedynie charakter oświadczeń dobrej woli i niekreujących żadnego obowiązku prawnego spółki dominującej wobec banku - kredytodawcy. W treści przedmiotowego dokumentu nie zawarto żadnego zobowiązania lub wyraźnie wyrażono zamiar wywołania pozbawionego znaczenia prawnego zobowiązania moralnego. Tak sformułowane Oświadczenie jest więc dokumentem pozbawionym doniosłości prawnej. Sąd zapewne odmówiłby nadania charakteru zobowiązującego stwierdzeniom zawartym w tym Oświadczeniu, chyba że towarzyszyłaby im wyrażona w jakiejkolwiek formie deklaracja powzięcia konkretnych działań w razie problemów z wykonaniem zobowiązania przez Wnioskodawcę. Dopiero wtedy Oświadczenie takie może stać się niekwestionowanym źródłem zobowiązania.

Wnioskodawca wskazuje, iż przedmiotowe Oświadczenie stanowi tylko ogólne i honorowe zobowiązanie do zapewnienia takiego kierowania majątkiem Wnioskodawcy przez Spółkę dominującą, że będzie on w stanie spłacać swoje zobowiązania. Spółka dominująca nie zobowiązała się do wykonania umowy „za” drugi podmiot w przypadku, gdy Wnioskodawca nie spłaci swoich zobowiązań z kredytu, a jedynie zobowiązał się do utrzymywania go w dobrej „kondycji” finansowej i organizacyjnej. W momencie podpisania Oświadczenia, Wnioskodawca nie uzyska bowiem żadnych korzyści majątkowych względem Spółki dominującej.

W tym momencie należy jednoznacznie wyłączyć możliwość zakwalifikowania, ww. Oświadczenia, jako rodzaju gwarancji czy poręczenia. Zgodnie bowiem z art. 876 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Natomiast w przypadku gwarancji świadczeniodawca (podmiot udzielający gwarancji) wyraża pozytywną wolę świadczenia, tzn. w razie zaistnienia konieczności zobowiązuje się do spłaty zobowiązania ciążącego na innym podmiocie (dłużniku). Co za tym idzie, wyraża gotowość do zaangażowania własnych aktywów w przyszłości na ewentualną spłatę zobowiązania dłużnika. Gotowość taka posiada swoją wartość, czego dowodzi to, że istnieją niezależne instytucje finansowe, które świadczą odpłatnie tego typu usługi.

Zarówno poręczenie, jak i gwarancja są umowami obligacyjnymi, o czym świadczy miejsce ich regulacji. Stanowią typowe zabezpieczenie osobiste. Są to umowy kauzalne. Trzeba skłonić się do poglądu, że przyczyną prawną udzielenia poręczenia lub gwarancji jest zabezpieczenie roszczeń wierzyciela (causa cavendi). Wierzyciel może dochodzić świadczenia od poręczyciela oraz gwaranta, jeśli dłużnik opóźni się z wykonaniem zobowiązania głównego.

Natomiast patrząc przez pryzmat ekonomicznej identyfikacji treści transakcji finansowej podpisanie Oświadczenia nie jest prawnie wiążące dla Spółki dominującej, nie ma cechy egzekwowalności, a jest tylko pewną formą komunikatu między Spółką dominującą, a kredytodawcą, który wskazuje na początkową chęć zaciągnięcia zobowiązania umownego bez elementów prawnie wykonalnej umowy. Jego celem jest więc w pewien sposób zapewnienie moralnie wiążącej, ale nie prawnie wiążącej gwarancji. Nie jest ona bowiem nawet formą deklaracji finansowego wsparcia Wnioskodawcy, a jedynie pewną formą zabezpieczenia urzeczywistniającą się w „zapewnieniu odpowiedniej kondycji finansowej”.

Należy zasygnalizować również, że korzyści związane z prowadzeniem działalności w ramach grup kapitałowych to nie tylko pewna dywersyfikacja ryzyka biznesowego, ale również możliwość wykorzystania wiarygodności innego podmiotu z grupy w celu pozyskania finansowania zewnętrznego. Jeżeli spółka powiązana chce uzyskać takie finansowanie, bank może zażądać dostarczenia odpowiedniego rodzaju zabezpieczeń, również innych niż poręczenia i gwarancje, które byłoby udzielone przez podmiot powiązany.

W związku z powyższym, zakładając, iż w następstwie wystawienia Oświadczenia, Spółka dominująca nie ponosi żadnych ujemnych skutków prawnych, jak i nie ryzykuje swoimi aktywami, zabezpieczając w sposób prawnie wiążący majątek Wnioskodawcy, nie ma podstaw do twierdzenia, iż Oświadczenie takie miałoby stanowić jakiekolwiek przysporzenie majątkowe. W orzecznictwie dodatkowo wskazuje się, iż ,,Otrzymanie nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw nie powoduje powstania przychodu w sytuacji, gdy czynność prawna jest ze swej istoty zawsze nieodpłatna” (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lutego 2017 r. III SA/Wa 433/16). Nie jest bowiem możliwe pobieranie należności za jedynie honorowe przyrzeczenie do utrzymania podmiotu w stanie umożliwiającym mu regulowanie jego zobowiązań. Dopiero nastąpi to w sytuacji kiedy podatnik uzyska przychód, jeśli wykona czynność prawną jako nieodpłatną, zmieniając tym samym jej charakter.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1-3, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (ust. 4).

Z istoty podatku dochodowego od osób prawnych wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

Powołana ustawa ustala zdarzenia, które powodują powstanie obowiązku podatkowego, czyli powinności przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem tych zdarzeń. Ustala, kiedy i w jakich sytuacjach powstanie obowiązek podatkowy. Oznacza to, że powstaje on w okolicznościach wskazanych przez prawo, niezależnie od woli podlegających mu osób, czy podmiotów. Na gruncie ustaw podatkowych abstrakcyjny obowiązek podatkowy przekształca się w skonkretyzowane zobowiązanie podatkowe. Zdarzeniem, z którym ustawodawca wiąże obowiązek podatkowy jest m.in. otrzymanie „nieodpłatnego świadczenia”.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Z powołanego art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT wynika więc, że gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą otrzyma nieodpłatne świadczenie (lub świadczenie częściowo odpłatne) obowiązany jest wykazać z tego tytułu przychód podatkowy. Co istotne, przysporzenie majątkowe musi być powiązane z uzyskaniem przez podatnika korzyści niezwiązanej z jakimkolwiek świadczeniem ekwiwalentnym.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne lub częściowo odpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje przy tym, co należy rozumieć przez „nieodpłatne” czy „częściowo odpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 5-6a ustawy, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń.

Mimo że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, to jednak w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowała się linia orzecznicza, zgodnie z którą pojęcie to ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy” (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02, potwierdzona uchwałą powiększonego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

Aby móc w pełni zdefiniować pojęcie „nieodpłatne” zasadnym jest także odwołanie się do wykładni gramatycznej, zgodnie z którą odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Zatem, nieodpłatnym świadczeniem są wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

O nieodpłatnym świadczeniu, mającym cechy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym można więc mówić tylko w sytuacji, gdy:

§ podmiot, na rzecz którego dokonywane jest tego rodzaju świadczenie odnosi korzyść, a więc musi zaistnieć u niego trwałe przysporzenie majątkowe,

§ korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinna istnieć możliwość ustalenia kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,

§ korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,

§ świadczenie musi mieć charakter nieodpłatny – nie może ono zatem wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika.

Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Nieodpłatne świadczenie ma miejsce, gdy świadczeniu jednego z podmiotów nie towarzyszy świadczenie drugostronne, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów. Świadczenia otrzymującego, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie podmiotu je otrzymującego przychodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku podmiotu otrzymującego nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Najbardziej istotną dla pojęcia nieodpłatnego świadczenia jest przesłanka, dotycząca ekwiwalentności, w istocie pozwalająca na stwierdzenie, kiedy mamy do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym. Tylko świadczenia nieekwiwalentne mogą stanowić przychód podatkowy po stronie otrzymującego. Ekwiwalentność, która wyłącza możliwość powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego przysporzenia, oznacza wystąpienie świadczenia wzajemnego. Ekwiwalentność nie może wystąpić ani w momencie dokonywania świadczenia, ani w jakimkolwiek momencie w przyszłości. Jeżeli bowiem występuje ekwiwalent, jest też korzyść po drugiej stronie, a więc wyłączona jest możliwość uznania świadczenia za nieodpłatne. Przysporzenie w majątku podatnika musi mieć dla niego pewną wartość, którą można wyrazić w wymiarze finansowym. Chodzi o to, by świadczenie otrzymane bez wynagrodzenia było dla otrzymującego wartościowe. Świadczenie nieodpłatne będące przychodem podatkowym powinno wynikać z dwustronnego stosunku, tzn. powinien istnieć możliwy do identyfikacji podmiot świadczący oraz podmiot otrzymujący. Wynika to wprost z brzmienia ustawy, która mówi o świadczeniu, a nie o przysporzeniu. Zgodnie z definicją słownikową „świadczenie” oznacza obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz.

Należy podkreślić, że o świadczeniu wzajemnym możemy mówić wówczas, gdy podmiot uzyskujący świadczenie wykonuje ekwiwalentne świadczenie na rzecz podmiotu, od którego to świadczenie uzyskuje. Brak świadczenia wzajemnego świadczy natomiast o braku ekwiwalentności.

Pojęcie „ekwiwalentny” należy rozumieć jako równoważny, równowartościowy, współmierny, identyczny, analogiczny, tożsamy. Podnieść także należy, że ekwiwalentność ta powinna odnosić się do dwóch konkretnych podmiotów udzielających sobie wzajemnych świadczeń.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest w głównej mierze produkcja tworzyw sztucznych w formach podstawowych. Jedynym akcjonariuszem oraz podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą jest Spółka dominująca. Wnioskodawca zamierza uzyskać kredyt bankowy na sfinansowanie ekspansji swojej działalności. W celu uzyskania ww. przysporzenia Spółka dominująca jak jedyny akcjonariusz Wnioskodawcy, ma podpisać dla Banku stosowane Oświadczenie.

Przedmiotem zainteresowania Wnioskodawcy jest ustalenie, czy nieodpłatne podpisanie oświadczenia przez Spółkę dominującą stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Odnosząc się do powyższego zauważyć należy, że aby powstał przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, świadczenie otrzymane bez wynagrodzenia ma być dla otrzymującego wartościowe. Zatem, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć takie przychody, które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na fakt, że nieodpłatne otrzymanie przez Spółkę Oświadczenia podpisanego przez Spółkę dominującą nie będzie powodowało powstania żadnego realnego (trwałego) przysporzenia, ponieważ efektem ww. czynności będzie możliwość uzyskania kredytu bankowego na sfinansowanie ekspansji działalności Wnioskodawcy. Podkreślić również należy, że Oświadczenie to nie jest w istocie żadnym poręczeniem wymaganym przy udzieleniu kredytu, a jedynie zabezpieczeniem prawnym majątku Wnioskodawcy. Ponadto, istotne znaczenie w tej sytuacji ma fakt, że w odniesieniu do kredytów - kwota główna (kapitał) kredytu jest podatkowo obojętna. Zatem, zarówno otrzymanie, jak i zwrot kredytu nie wpływa zasadniczo na powstanie przychodów. Tym samym, Wnioskodawca nie uzyska korzyści w postaci środków finansowych w wyniku podpisania ww. Oświadczenia przez Spółkę dominującą.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić zatem należy, że Wnioskodawca, a wiec podmiot na rzecz którego Spółka dominująca podpisze stosowne oświadczenie, nie odniesie korzyści mającej konkretny wymiar finansowy kosztem innego podmiotu, zatem nie zaistnieje u niego trwałe przysporzenie majątkowe.

Również, z podatkowego punktu widzenia w Spółce nie dojdzie do powstania żadnego przysporzenia po jej stronie, gdyż jej stan posiadania nie zwiększy się w żaden sposób w wyniku uzyskania przedmiotowego kredytu, bowiem uzyskane przez Wnioskodawcę środki musza zostać zwrócone. Zatem, w sytuacji, o której mowa w rozpatrywanej sprawie, po stronie Spółki otrzymującej Oświadczenie nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Tym samym, Wnioskodawca w związku z otrzymaniem nieodpłatnego Oświadczenia nie osiągnie korzyści, które będą miały cechy ww. świadczenia. Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego prowadzi zatem do wniosku, że po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące ustalenia, czy nieodpłatne podpisanie oświadczenia przez Spółkę dominującą stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT jest prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że nie są one wiążące dla organu podatkowego. Orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osadzonych w określonych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i tylko w tych sprawach wydane rozstrzygnięcia są wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.