0111-KDIB1-2.4010.311.2021.2.BD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 czerwca 2021 r. (data wpływu 30 czerwca 2021 r.), uzupełnionym 26 września 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

- obowiązku Wnioskodawcy jako płatnika podatku u źródła z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego, dostępu do wersji elektronicznych baz danych, licencji do wyświetlania filmów produktowych;

- pobierania certyfikatów rezydencji;

- sporządzania deklaracji CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)-10 oraz informacji IFT-2/IFT-2R

- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

- obowiązku Wnioskodawcy jako płatnika podatku u źródła z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego, dostępu do wersji elektronicznych baz danych, licencji do wyświetlania filmów produktowych;

- pobierania certyfikatów rezydencji;

- sporządzania deklaracji CIT-10 oraz informacji IFT-2/IFT-2R.

Wniosek uzupełniono 26 września 2021 r. odpowiedzią na wezwanie Organu z 16 września 2021 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.311.2021.1.AW.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (zwana dalej także: „Spółką”). W ramach prowadzonej działalności zajmuje się przede wszystkim sprzedażą i serwisem pojazdów samochodowych poprzez prowadzone salony samochodowe marek dwóch globalnych koncernów. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (jest rezydentem podatkowym w Polsce).

W związku z prowadzoną działalnością Spółka korzysta z oprogramowania komputerowego. Spółka nie ma prawa i możliwości modyfikowania tych programów, ich kopiowania, rozpowszechniania, nie sprzedaje praw autorskich do tych programów innym podmiotom.

Spółka nabyła także od nierezydentów subskrypcję na dostęp do wersji elektronicznej bazy danych zawierającej informacje przydatne w procesie napraw i ubezpieczeń pojazdów oraz dostęp do platformy – bazy danych zawierającej ofertę samochodów używanych marki samochodów obsługiwanej przez Spółkę. Subskrypcje są przyznawane za opłatą oraz mają charakter niewyłącznych i niezbywalnych licencji na dostęp i korzystanie z danych i produktów on-line. Licencje na dostęp i korzystanie z wersji elektronicznych baz danych są użytkowane wyłącznie na potrzeby własnej działalności Spółki. Spółka nie publikuje ich, ani nie udostępnia osobom trzecim.

Wnioskodawca zakupił także licencję do wyświetlania na monitorach umieszczonych w salonach samochodowych prowadzonych przez Spółkę tzw. filmów produktowych prezentujących samochody sprzedawanych marek (filmy mogą oglądać klienci odwiedzający salony, Spółka oczywiście nie pobiera z tytułu wyświetlania filmów jakichkolwiek opłat od kogokolwiek).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz nierezydentów z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego, dostępu do wersji elektronicznych baz danych oraz licencji do wyświetlania w salonach samochodowych filmów reklamowych podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła w oparciu o art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i czy Spółka jest zobowiązana do potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 updop – dalej „podatek u źródła”?

2. Czy Wnioskodawca ma obowiązek pobrać certyfikaty rezydencji od kontrahentów świadczących wyżej wymienione usługi?

3. Czy Wnioskodawca ma obowiązek w odniesieniu do opisanych we wniosku transakcji sporządzić deklaracje: CIT-10 oraz informację IFT-2/IFT-2R?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz nierezydentów z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego, dostępu do wersji elektronicznych baz danych oraz licencji do wyświetlania w salonach samochodowych filmów produktowych nie podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2343, z późn. zm., dalej updop), w związku z czym nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce. Spółka nie jest zatem zobowiązana do potrącania tego podatku od wynagrodzenia wypłacanego kontrahentom. Stosownie do art. 3 ust. 2 updop podatnicy, którzy nie mają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, tzw. „nierezydenci”, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium RP.

Zgodnie zaś z treścią art. 21 ust. 1 updop podatek dochodowy z tytułu uzyskanych przez nierezydentów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychodów:

- z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

- z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

- z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – ustala się w wysokości 20% przychodów;

- z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

- uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej

-ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz podmiotów zagranicznych tytułem zakupu licencji na oprogramowanie i dostępu do wersji elektronicznych baz danych, nie kwalifikuje się do żadnej z ww. kategorii przychodów, w szczególności zaś nie kwalifikuje się do kategorii przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. Na mocy tego przepisu opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym podlegają przychody z tytułu tzw. należności licencyjnych, czyli przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, należności za udostępnienie tajemnicy, receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia przemysłowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). Przepis ten winien być jednak stosowany z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Zgodnie z brzmieniem Komentarza OECD do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (komentarz do art. 12 Konwencji Modelowej), jeżeli z umowy zawartej pomiędzy polskim a zagranicznym kontrahentem wynika, że nabywca oprogramowania komputerowego nabywa egzemplarz lub egzemplarze oprogramowania jedynie do własnego użytku, w takim przypadku nie następuje udzielenie prawa do korzystania z cudzych praw majątkowych.

Ten sam wniosek należy odnieść też do subskrypcji na dostęp do wersji elektronicznych baz danych. W obu przypadkach bowiem występuje sytuacja, w której:

- zakres uprawnień nabywcy do korzystania z egzemplarza oprogramowania komputerowego jest ograniczony jedynie do działań umożliwiających mu skorzystanie z legalnie zakupionego egzemplarza tego oprogramowania oraz

- zakres uprawnień nabywcy do korzystania z bazy danych jest ograniczony jedynie do działań umożliwiających mu skorzystanie z zakupionej bazy wyłącznie na własny użytek.

Tym samym należność za użytkowanie oprogramowania lub bazy danych jak również wyświetlanie filmów reklamowych w sposób opisany w treści stanu faktycznego wniosku w takim zakresie nie jest należnością licencyjną w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Taka też sytuacja ma miejsce w przypadkach opisanych we wniosku – na podstawie zawartych umów dotyczących nabycia licencji do korzystania z programów komputerowych, dostępu do baz danych oraz wyświetlanych w salonach filmów Spółka nie nabywa prawa do kopiowania, powielania, modyfikowania, rozpowszechniania oprogramowania komputerowego/filmów lub udzielenia dalszej licencji na dostęp do bazy danych. Spółka nabywa prawo do korzystania z oprogramowania, filmów produktowych oraz bazy danych jedynie na własny użytek, nie może tych praw odsprzedawać czy udzielać dalszej licencji. Spółka jest końcowym użytkownikiem w odniesieniu do praw nabytych zarówno do oprogramowania jak i baz danych. Zatem płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz zagranicznych kontrahentów z tytułu nabycia licencji do programu komputerowego, dostępu do baz danych jak i prawa do wyświetlania filmów nie są kwalifikowane jako należności licencyjne w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania ani też nie są objęte dyspozycją art. 21 updop. Zdaniem Spółki nie będzie ona zobowiązana do potrącania od tych płatności zryczałtowanego podatku dochodowego.

Stanowisko zgodne z zaprezentowanym we wniosku, prezentują też organy podatkowe. Dla przykładu Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 19 listopada 2015 r. sygn. ILPB4/4510-1-419/15-2/ŁM wskazał, że: „(`(...)`) prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego, zgodnego z prawem autorskim, przekazywane może być na wiele sposobów, z których każdy odmiennie określa kwestie natury praw, jakie odbiorca nabywa w ramach konkretnych uzgodnień dotyczących programu. Zaliczenie należności, wypłacanych przez Wnioskodawcę, do odpowiedniej kategorii przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz umowy polsko-niemieckiej zależy od istoty praw, jakie Wnioskodawca nabywa w ramach umowy przewidującej prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego. Jak wskazano wyżej Wnioskodawca nabywa od firmy niemieckiej licencję do programu będącą licencją niewyłączną i nieprzekazywalną. Spółka jako użytkownik nie posiada prawa własności, czyli prawa do udzielania licencji. Zatem płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz firmy z siedzibą w Niemczech nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca nie ma więc obowiązku potrącenia od nich podatku u źródła. W takiej sytuacji dochód podmiotu niemieckiego w postaci wynagrodzenia, jakie otrzymuje z tytułu sprzedaży licencji do programu komputerowego, należy kwalifikować jako "zyski przedsiębiorstwa" w rozumieniu art. 7 umowy polsko-niemieckiej. Reasumując – Wnioskodawca nie jest zobowiązany do potrącenia i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu wypłacanego wynagrodzenia”.

Spółka zgadza się z powyższą tezą oraz wskazuje, że z uwagi na jednakowy zakres praw, określanych jako „end user” dla nabywanych przez nią programów komputerowych, jak i dostępu do baz danych, prawa te nie są kwalifikowane jako należności licencyjne tylko zyski przedsiębiorstwa, a zatem nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 updop. To stanowisko zostało potwierdzone m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 kwietnia 2016 r. sygn. ILPB4/4510-1-36/16-4/DS oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 9 czerwca 2016 r. sygn. IPPB5/4510-546/16-2/AJ. Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 29 listopada 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.407.2018.1.AJ.

Wobec powyższego, Spółka nie ma obowiązku potrącenia i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat na rzecz kontrahentów zagranicznych tytułem nabycia licencji do programów komputerowych, dostępu do baz danych oraz licencji na wyświetlanie filmów produktowych w salonach samochodowych opisanych zgodnie ze stanem faktycznym wniosku.

W związku z powyższym, Wnioskodawca nie ma obowiązku pobrania certyfikatów rezydencji od kontrahentów świadczących wyżej wymienione usługi.

W odniesieniu do opisanych we wniosku transakcji Spółka nie będzie zobowiązana do sporządzenia deklaracji CIT-10Z oraz IFT-2/IFT-2R.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800, dalej: „ustawa o CIT”) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 tej ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 ww. ustawy za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

– ustala się w wysokości 20% przychodów; (…).

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e tej ustawy jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a przywołanej ustawy przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

1. posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;

2. po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności nie posiada wiedzy o istnieniu okoliczności uniemożliwiających spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6.

Jednocześnie szczegółowe reguły składania tego rodzaju oświadczenia określają przepisy art. 26 ust. 7b-7j cyt. ustawy.

Natomiast na mocy art. 26 ust. 9 powołanej ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, grupy podatników, grupy płatników lub czynności, w przypadku których zostanie wyłączone lub ograniczone stosowanie ust. 2e, jeżeli spełnione zostały warunki do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikające z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, uwzględniając istnienie określonych uwarunkowań obrotu gospodarczego, specyficzny status niektórych grup podatników i płatników oraz specyfikę dokonywania niektórych czynności.

Na podstawie ww. delegacji ustawowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2545; dalej: Rozporządzenie). Zgodnie z § 4 tego Rozporządzenia wyłącza się stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy w przypadku dokonywanych do dnia 31 grudnia 2021 r. wypłat należności:

1. innych niż określone w § 2 ust. 1 pkt 7-9 na rzecz podatników, o których mowa w § 2 ust. 2, jeżeli istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników;

2. z tytułu dywidend i innych przychodów (dochodów) z udziału w zyskach osób prawnych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy.

Z treści przepisów ustawy o CIT wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w związku z prowadzoną działalnością Spółka korzysta z oprogramowania komputerowego. Spółka nie ma prawa i możliwości modyfikowania tych programów, ich kopiowania, rozpowszechniania, nie sprzedaje praw autorskich do tych programów innym podmiotom.

Spółka nabyła także od nierezydentów subskrypcję na dostęp do wersji elektronicznej bazy danych zawierającej informacje przydatne w procesie napraw i ubezpieczeń pojazdów oraz dostęp do platformy – bazy danych zawierającej ofertę samochodów używanych marki samochodów obsługiwanej przez Spółkę. Subskrypcje są przyznawane za opłatą oraz mają charakter niewyłącznych i niezbywalnych licencji na dostęp i korzystanie z danych i produktów on-line. Licencje na dostęp i korzystanie z wersji elektronicznych baz danych są użytkowane wyłącznie na potrzeby własnej działalności Spółki. Spółka nie publikuje ich, ani nie udostępnia osobom trzecim.

Wnioskodawca zakupił także licencję do wyświetlania na monitorach umieszczonych w salonach samochodowych prowadzonych przez Spółkę tzw. filmów produktowych prezentujących samochody sprzedawanych marek (filmy mogą oglądać klienci odwiedzający salony, Spółka oczywiście nie pobiera z tytułu wyświetlania filmów jakichkolwiek opłat od kogokolwiek).

Odnosząc zawarty we wniosku opis sprawy do obowiązujących przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że z powołanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wynika, iż jego ewentualne zastosowanie może dotyczyć przychodów z praw autorskich uzyskanych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem analizując obowiązek pobrania podatku u źródła od nabycia oprogramowania komputerowego oraz licencji do wyświetlania filmów reklamowych należy odnieść się również do przepisów określających zakres praw autorskich.

W celu określenia zakresu praw autorskich według polskich przepisów należy wskazać na art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1062, dalej: ustawa o prawie autorskim), który stwierdza, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Według art. 1 ust. 2 tej ustawy w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);

2. plastyczne;

3. fotograficzne;

4. lutnicze;

5. wzornictwa przemysłowego;

6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;

7. muzyczne i słowno-muzyczne;

8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;

9. audiowizualne (w tym filmowe).

Art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim zawiera ogólną normę opisującą utwór będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty.

Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 i 9 stanowią niejednorodne grupy utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupy te zostały wyodrębnione ze względu na stosowane przez twórców techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi lub audiowizualne. W grupach tych wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe, a także filmy.

Jednocześnie w świetle art. 17 ustawy o prawie autorskim jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Na mocy art. 70 ust. 1 ustawy o prawie autorskim domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości.

Z kolei na podstawie art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w niej postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

I tak, pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”, której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego. Natomiast w pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji wskazano, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że nabywanie przez Wnioskodawcę oprogramowania komputerowego oraz licencji do wyświetlania filmów reklamowych nie wiąże się z nabywaniem praw autorskich. Z wniosku wynika bowiem, że – jak podała Spółka – jedynie korzysta z oprogramowania komputerowego, nie ma prawa i możliwości modyfikowania tych programów, ich kopiowania, rozpowszechniania, nie sprzedaje praw autorskich do tych programów innym podmiotom i jest końcowym użytkownikiem oprogramowania oraz że filmy produktowe będą wyświetlane wyłącznie na monitorach umieszczonych w salonach samochodowych prowadzonych przez Spółkę, będą prezentować samochody sprzedawanych marek za co Spółka nie pobiera jakichkolwiek opłat od kogokolwiek.

Ponieważ więc opisane transakcje nie powodują przeniesienia praw autorskich do oprogramowania komputerowego czy filmów produktowych, przychód z nimi związany nie będzie uznany za przychód z praw autorskich w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT.

Stąd wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz nierezydentów z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego oraz filmów produktowych – jako niemieszczące się w dyspozycji art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT – nie podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Spółka nie jest zatem zobowiązana do potrącania tego podatku od wynagrodzenia wypłacanego kontrahentom.

Również zakres uprawnień nabywcy do korzystania z baz danych jest ograniczony jedynie do wykorzystania ich na własne potrzeby. Jak bowiem wynika z wniosku, Spółka nabyła od nierezydentów subskrypcję na dostęp do wersji elektronicznej bazy danych zawierającej informacje przydatne w procesie napraw i ubezpieczeń pojazdów oraz dostęp do platformy – bazy danych zawierającej ofertę samochodów używanych marki samochodów obsługiwanej przez Spółkę. Subskrypcje są przyznawane za opłatą oraz mają charakter niewyłącznych i niezbywalnych licencji na dostęp i korzystanie z danych i produktów on-line. Licencje na dostęp i korzystanie z wersji elektronicznych baz danych są użytkowane wyłącznie na potrzeby własnej działalności Spółki. Spółka nie publikuje ich, ani nie udostępnia osobom trzecim.

W związku z powyższym nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich ani do przekazania tych praw do używania Wnioskodawcy, a co za tym idzie należności z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego, licencji do wyświetlania filmów produktowych oraz dostępu do wersji elektronicznych baz danych nie są należnościami wskazanymi w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 – jest prawidłowe.

Obowiązek posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta zagranicznego wynika z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT jednakże tylko w sytuacji, gdy płatnik dokonuje wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ww. ustawy i w związku z tym zamierza zastosować stawkę podatku wynikającą z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo nie pobierać podatku zgodnie z taką umową.

Jak wykazano powyżej, należności z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego, licencji do wyświetlania filmów produktowych oraz dostępu do wersji elektronicznych baz danych nie są należnościami wskazanymi w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, zatem dokonując wypłaty tych należności Wnioskodawca nie realizuje dyspozycji art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Wobec braku powstania obowiązku podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta zagranicznego. W rozważanym przypadku certyfikat rezydencji nie będzie warunkował możliwości braku pobrania podatku dochodowego, bowiem nie powstanie w ogóle obowiązek podatkowy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 – jest prawidłowe.

Informację o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co do zasady sporządza płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, który dokonuje wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust 1 ustawy o CIT na formularzu IFT-2/IFT-2R.

Zgodnie bowiem z art. 26 ust. 3 ustawy o CIT płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b, 2d i 2e pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, albo – w przypadku dochodu, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. f – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby płatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1. art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

2. art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

– sporządzone według ustalonego wzoru.

Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze.

W myśl art. 26 ust. 3a ustawy o CIT płatnicy są obowiązani przesłać informację, o której mowa w ust. 3 pkt 1, w terminie przekazania kwoty pobranego podatku, a informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat, o których mowa w ust. 1, również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 3b.

W świetle art. 26 ust. 3d ustawy o CIT informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że gdy określony podmiot nie dokonuje wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust 1 ustawy o CIT, to nie ma obowiązku wypełniania formularza IFT-2/IFT-2R, ani składania deklaracji o wysokości pobranego przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, od dochodów (przychodów) osiągniętych przez podatników niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 – jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.