0111-KDIB1-1.4010.292.2021.2.MF

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 czerwca 2021 r. (data wpływu 18 czerwca 2021 r.), uzupełnionym 23 września 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

· czy jeżeli przedmiotem darowizny opisanej w stanie faktycznym będą środki trwałe, to czy ewentualna nieumorzona wartość tych środków trwałych stanowić będzie koszt uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe,

· czy jeżeli przedmiotem darowizny opisanej w stanie faktycznym będą towary niestanowiące środków trwałych oraz wyposażenia, to czy cena ich zakupu stanowić będzie koszt podatkowy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia,

• czy jeżeli przedmiotem darowizny opisanej w stanie faktycznym będą środki trwałe, to czy ewentualna nieumorzona wartość tych środków trwałych stanowić będzie koszt uzyskania przychodów,
• czy jeżeli przedmiotem darowizny opisanej w stanie faktycznym będą towary niestanowiące środków trwałych oraz wyposażenia, to czy cena ich zakupu stanowić będzie koszt podatkowy.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 7 września 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.292.2021.1.MF wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 23 września 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej zwany: „Spółką”), jest podmiotem którego podstawowym zadaniem jest prowadzenie (`(...)`). Spółka realizuje zadania związane z usuwaniem (`(...)`). Spółka zagospodarowuje także majątek oraz sprzedaje nieruchomości (`(...)`). Do zadań Spółki należy również tworzenie nowych miejsc pracy, w szczególności dla pracowników (`(...)`).

Spółka w związku z rozporządzaniem majątkiem (`(...)`) dokonuje darowizn na rzecz innych podmiotów.

Podstawą prawną przedmiotowych darowizn jest art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 2007 o funkcjonowaniu górnictwa węgla kamiennego (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1821 ze zm.), z godnie z którym: „Przedsiębiorstwo górnicze może dokonać darowizny mienia na rzecz gminy górniczej albo spółdzielni mieszkaniowej, za ich zgodą, na cele związane z realizacją urządzeń infrastruktury technicznej lub innych celów publicznych, a także w celu pobudzania aktywności gospodarczej w gminie górniczej.”

Spółka dokonuje darowizn, które są dokonywane w formie pisemnego porozumienia. W treści porozumienia są wyszczególnione nieruchomości i ruchomości oraz ich forma opodatkowania. Jeśli są opodatkowane podatkiem VAT (podatek od towarów i usług), obdarowany zobowiązany jest do zwrotu równowartości kwoty podatku, który został zapłacony z tytułu przedmiotowej darowizny.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 20 września 2021 r. Wnioskodawca:

I. wskazał, że Spółka oczekuję interpretacji wyłącznie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, gdyż w zakresie podatku VAT już posiada – w dniu 7 września 2021 r. Spółka otrzymała interpretację, Znak: 0111-KDIB3-2.4012.463.2021.1.AZ w której potwierdzono stanowisko Spółki, że czynność przekazania mienia w zamian za zwrot równowartości kwoty podatku VAT, który został zapłacony z tytułu darowizny stanowi odpłatną dostawę – przy czym kwota ta stanowi wartość brutto,

II. doprecyzował opis zdarzenia przyszłego, wskazując iż:

1. Spółka chce rozpoznać przychód podatkowy w równowartości kwoty netto otrzymanego ekwiwalentu za zapłacony tytułem darowizny podatek VAT - kwotę przychodu należałoby obliczyć metodą „w stu” (z otrzymanej interpretacji z zakresu podatku VAT wynika, że czynność przekazania mienia w zamian za zwrot równowartości kwoty podatku VAT, który został zapłacony z tytułu darowizny stanowi odpłatną dostawę towaru - przy czym kwota ta stanowi wartość brutto).

2. Spółka wprowadza nieruchomości i ruchomości, które stanowią przedmiot darowizny jako środki trwałe do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki i dokonywała ich amortyzacji. Spółka zaznacza, że dokonuje również darowizn towarów, które nie stanowią środków trwałych w rozumieniu ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych).

3. Na moment przekazania darowizny niektóre środki trwałe zostały w pełni zamortyzowane, a niektóre nie.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 20 września 2021 r.):

1. Czy jeżeli przedmiotem darowizny opisanej w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) będą środki trwałe, to czy ewentualna nieumorzona wartość tych środków trwałych stanowić będzie koszt uzyskania przychodów?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

2. Czy jeżeli przedmiotem darowizny opisanej w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) będą towary niestanowiące środków trwałych oraz wyposażenia, to czy cena ich zakupu stanowić będzie koszt podatkowy?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy: (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 20 września 2021 r.)

1. Jeżeli przedmiotem darowizny opisanej w stanie faktycznym będą środki trwałe, to ewentualna nieumorzona wartość tych środków trwałych stanowić będzie koszt uzyskania przychodów.

2. Jeżeli przedmiotem darowizny opisanej w stanie faktycznym będą towary niestanowiące środków trwałych oraz wyposażenia, to cena ich zakupu stanowić będzie koszt podatkowy.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Umowa darowizny jest czynnością prawną, na mocy której darczyńca zobowiązuje się do jednostronnego bezpłatnego świadczenia kosztem swojego majątku na rzecz obdarowanego, przy równoczesnym braku nałożenia na niego obowiązku świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Korzyść osiągana przez jedną stronę umowy nie znajduje odpowiednika po drugiej stronie.

Nieodpłatny charakter świadczenia darczyńcy jest cechą charakterystyczną umowy darowizny - jej istota polega na braku po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego. Brak tej cechy, przejawiający się w zastrzeżeniu odpłaty, powoduje zniweczenie causae, a tym samym umowa darowizny nie dochodzi w ogóle do skutku. Nie budzi wątpliwości, że ekwiwalentność należy rozumieć szeroko, a zatem bez ograniczenia do aspektów stricte ekonomicznych. Poza sporem pozostaje też, że świadczenie darczyńcy musi być bezpłatne subiektywnie i obiektywnie, przy czym decydujące znaczenie należy przypisać zamiarowi stron. Przyjęta przez strony ekwiwalentność świadczeń (lub jej brak) nie może być korygowana wbrew ich woli (to same strony decydują, czy uznają określoną korzyść za ekwiwalent przysporzenia). W razie znaczącej dysproporcji świadczeń nie wyklucza się jednak możliwości badania, czy oświadczenie woli nie zostało dotknięte wadą w postaci pozorności (art. 83 k.c.).

Ostatecznie nie będzie można mówić o świadczeniu nieodpłatnym wtedy, jeśli świadczenie wzajemne, choć bez wartości w obrocie, będzie ją miało dla stron, a także jeśli zostało spełnione pod warunkiem, że druga strona spełni inne świadczenie, nawet jeśli to drugie świadczenie także określono jako nieodpłatne. Nie wyklucza to jednak możliwości uznania za darowizny dwóch odrębnych umów, w których uczestniczą te same osoby i które dokonują dla siebie wzajemnych przysporzeń pod tytułem darmowym.

Decydujące znaczenie należy przypisać zamiarowi stron i wykreowanym przez nie causae każdej z umów. Świadczenie może uzyskać darmowy charakter także po jego wykonaniu, jeśli strony uzgodniły, że choć pierwotnie odpłatne, będzie ono traktowane jako darowizna, co może łączyć się np. ze zwolnieniem z długu. Zgodnie przyjmuje się, że nałożenie na obdarowanego polecenia, choćby jego beneficjentem był sam darczyńca, nie niweczy nieodpłatnego charakteru świadczenia - może ono zmniejszyć korzyść przypadającą obdarowanemu z tytułu darowizny, jednak nigdy nie pomniejsza jego majątku, ponieważ wykonanie polecenia odbywa się co najwyżej kosztem otrzymanego przysporzenia. Polecenie nie może jednak polegać na nałożeniu na obdarowanego takich obowiązków, które odbierają czynności charakter zdziałanej pod tytułem darmowym (Fras Mariusz (red.), Habdas Magdalena (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom V. Zobowiązania. Część szczególna (art. 765-921(16)) Publikacja LEX). (…)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększa wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z powyższego wynika, że ewentualna nieumorzona wartość środka trwałego w przypadku opisanej w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) czynności - stanowić będzie koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.; dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 updop, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia/wytworzenia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Stosownie do art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika m.in., że Spółka dokonuje darowizn, na podstawie pisemnego porozumienia. W treści porozumienia są wyszczególnione nieruchomości i ruchomości oraz ich forma opodatkowania.

Spółka wprowadza nieruchomości i ruchomości, które stanowią przedmiot darowizny jako środki trwałe do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki i dokonywała ich amortyzacji. Spółka zaznacza, że dokonuje również darowizn towarów, które nie stanowią środków trwałych w rozumieniu ustawy o CIT.

Na moment przekazania darowizny niektóre środki trwałe zostały w pełni zamortyzowane, a niektóre nie.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia:

• czy jeżeli przedmiotem darowizny będą środki trwałe, to czy ewentualna nieumorzona wartość tych środków trwałych stanowić będzie koszt uzyskania przychodów oraz
• czy jeżeli przedmiotem darowizny będą towary niestanowiące środków trwałych oraz wyposażenia, to czy cena ich zakupu stanowić będzie koszt podatkowy.

Odnosząc się do pierwszej z ww. wątpliwości, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na własne środki trwałe (a ściślej rzecz ujmując – nieumorzoną wartość początkową tych środków trwałych). Z wniosku wynika bowiem, że Spółka, wprowadza nieruchomości i ruchomości, które stanowią przedmiot darowizny jako środki trwałe do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki i dokonywała ich amortyzacji.

W konsekwencji przedmiotem darowizny opisanej w zdarzeniu przyszłym będą środki trwałe stanowiące nieodpłatne zbycie środków trwałych na rzecz innych podmiotów.

Zatem odnosząc powyższe do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie Środków Trwałych (a dokładniej - nieumorzonej wartości początkowej tych środków trwałych, z uwagi na fakt, że od środków tych dokonywane były odpisy amortyzacyjne do momentu darowania) wskazać należy na treść art. 16 ust. 1 pkt 1 updop. Z przepisu tego wynika, że wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie środków trwałych pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych (o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop), mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycie tych środków trwałych.

W związku z powyższym, skoro Wnioskodawca nieodpłatnie zbył (darował) środki trwałe na rzecz innych podmiotów, to zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 updop, nie będzie mógł zaliczyć do kosztów podatkowych wydatków poniesionych na nabycie Środków Trwałych (pomniejszonych o dokonane odpisy amortyzacyjne), a więc niezamortyzowanej części tych Środków Trwałych, ponieważ nie dokonał ich odpłatnego zbycia.

Zatem w świetle powyższego należy stwierdzić, iż jeżeli przedmiotem darowizny będą środki trwałe, Wnioskodawca nie będzie miał prawa do zaliczenia nieumorzonej (niezamortyzowanej) wartości tych środków trwałych, bowiem przekazanie (darowanie) środków trwałych ma charakter nieodpłatny.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia, czy jeżeli przedmiotem darowizny będą towary niestanowiące środków trwałych oraz wyposażenia, to czy cena ich zakupu stanowić będzie koszt podatkowy, wskazać należy, iż zastosowanie znajdzie tutaj art. 16 ust. 1 pkt 14 updop.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 14 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Wobec braku definicji „darowizny” w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, należy odnieść się do ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.; dalej: „Kodeks cywilny”). Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, iż istotą darowizny jest bezpłatne świadczenie kosztem majątku darczyńcy. Aby uznać daną czynność za darowiznę, konieczne jest zatem wystąpienie dyspozycji majątkowej darczyńcy, prowadzące do zmniejszenia jego majątku. Z powyższego wynika, że darowizna ma charakter świadczenia nieodpłatnego i nieekwiwalentnego, które dochodzi do skutku w drodze umowy jednostronnej zobowiązującej. Nieodpłatność świadczeń oznacza, że darczyńca w zamian za uczynioną darowiznę nie może uzyskać jakiegokolwiek ekwiwalentu ani w chwili dokonania darowizny, ani w przyszłości. Umowa darowizny ma charakter umowy zobowiązującej tj. do zawarcia umowy dochodzi z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia woli, oraz jednostronnej tj. zawarcie umowy nie przynosi darczyńcy żadnej opłaty.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Spółka nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów ceny zakupu towarów niestanowiących środków trwałych oraz wyposażenia z tytułu nieodpłatnego przekazania (tytułem umowy darowizny). Zauważyć bowiem należy, iż z opisu zdarzenia przyszłego sprawy jednoznacznie wynika, że Wnioskodawca dokonuje darowizn, które są dokonywane na podstawie pisemnego porozumienia. Tym samym skoro przekazanie nastąpi na podstawie umowy darowizny to na gruncie niniejszej sprawy zastosowanie znajdzie cyt. wyżej art. 16 ust. 1 pkt 14 updop.

W konsekwencji, jeśli przedmiotem darowizny będą towary niestanowiące środków trwałych oraz wyposażenia, to cena ich zakupu nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, z uwagi na treść art. 16 ust. 1 pkt 14 updop, który to przepis wyłącza z kosztów uzyskania przychodów m.in. darowizny.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

· czy jeżeli przedmiotem darowizny opisanej w stanie faktycznym będą środki trwałe, to czy ewentualna nieumorzona wartość tych środków trwałych stanowić będzie koszt uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe,

· czy jeżeli przedmiotem darowizny opisanej w stanie faktycznym będą towary niestanowiące środków trwałych oraz wyposażenia, to czy cena ich zakupu stanowić będzie koszt podatkowy – jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.