0114-KDIP2-2.4010.182.2021.1.KW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 czerwca 2021 r. (data wpływu 24 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty usług nabywanych od Usługodawcy stanowią dla Wnioskodawcy koszty usług, wymienionych w art. 15e ust. 11 Ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) i tym samym nie podlegają ograniczeniu o którym mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy CIT- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania wyłączenia wynikającego z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty usług nabywanych od Usługodawcy stanowią dla Wnioskodawcy koszty usług, wymienionych w art. 15e ust. 11 Ustawy CIT i tym samym nie podlegają ograniczeniu o którym mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy CIT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm. Dalej: „ustawa o CIT”) podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przedmiotem podstawowej działalności Wnioskodawcy według PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) są pozostałe badania i analizy techniczne (71 20 B).

Rys historyczny

Wnioskodawca zawarł z podmiotem powiązanym (dalej: „Firma”) w myśl art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT umowę współpracy, która odnosi się do wykorzystania takich zasobów, jak:

a) outsourcing pracowniczy,

b) know-how,

c) znak towarowy.

Ponoszone, w związku z tym opłaty są traktowane przez Wnioskodawcę jako koszty o znaczeniu strategicznym. Bez znaku towarowego i całej wiedzy, technologii opracowanej przez Firmę Wnioskodawca nie byłby w stanie świadczyć usług dla Klientów zewnętrznych.

Zasoby ww. sprawiają, że Wnioskodawca zyskuje rozpoznawalność na rynku, tym samym jego działania utożsamiane są z najwyższą jakością świadczonych usług. Niniejsze przekłada się na pozytywne postrzegane biznesu, co ma duży wpływ na pozyskanie nowych Klientów.

Outsorcing pracowniczy

W ramach współpracy Firma udostępnia Wnioskodawcy zasoby ludzkie i kapitałowe w obszarze kontroli jakości oraz innych zadań w procesie produkcji na rzecz jego Klientów zewnętrznych. Świadczenie tych usług realizowane jest przez osoby z personelu Firmy lub inne wskazane przez nią osoby na warunkach odrębnie ustalonych przez Strony w danym zleceniu. Firma ma możliwość odmówienia świadczenia zleconych usług jeżeli uzna, że bieżący potencjał operacyjny umożliwi efektywne i należyte ich wykonanie.

Działalność Wnioskodawcy zogniskowana jest na diagnozowaniu i rozwiązywaniu problemów jakościowych na wejściu i wyjściu procesu produkcyjnego, a także w odniesieniu do procesów kontroli jakości w przedsiębiorstwie.

Działania ww. koncentrują się na poprawie komunikacji pomiędzy kluczowymi działaniami przedsiębiorstwa, zwiększeniu efektywności zarządzania dostawcami, czy szybkości wdrożenia działań naprawczych.

Organizowanie kontroli wejściowych przez Firmę pozwala na wyeliminowanie niezgodnych dostaw jeszcze przed rozpoczęciem procesu produkcyjnego. Niniejsze skutkuje zapobieganiem strat na późniejszych etapach produkcji oraz pozwala na standaryzację wymagań jakościowych w przedsiębiorstwie wobec dostawców, m.in. tworząc odpowiednie bazy danych.

W trakcie realizacji usług Firma bierze na siebie odpowiedzialność za kontrolę jakościową oraz ilościową komponentów i surowców przed przekazaniem ich do magazynów bądź na linię produkcyjną poprzez wyspecjalizowany dział składający się z inżynierów oraz kontrolerów.

Wśród kluczowych elementów realizowanych usług, wyróżnia się tzw. Ścianę Jakości, umożliwiającą kontrolę wizualną, funkcjonalną oraz pomiary produktu finalnego przed opuszczeniem fabryki. Jest to swoisty system pomiarowy, służący do wykrywania niezgodności, który jest stale walidowany, powtarzalny i odtwarzalny oraz stale udoskonalany i monitorowany. Wspomniane rozwiązanie dostosowywane jest do Klienta zarówno pod kątem zakresu kontroli, jak i raportowania.

Firma wykonuje również audytowanie i mapowanie procesów kontroli jakości w przedsiębiorstwach, zgodnie z wdrożonymi normami lub zgodnie ze specyficznymi wymaganiami Klienta, wykorzystując przy ich realizacji swoją wiedzę oraz doświadczenie osób w zespole.

Dodatkowo Firma wspiera realizację wszystkich procesów logistycznych w przedsiębiorstwie od przyjęcia dostaw po konfekcjonowanie i zarządzanie stanami opakowań produkcyjnych, przy pomocy doświadczonych magazynierów, obecnych na obszarach przyjęć dostaw konfekcji oraz wysyłek.

Zatem, wsparcie produkcji przez outsourcing pracowniczy umożliwia uwolnienie zasobów ludzkich oraz kapitałowych przedsiębiorstwa dla realizacji innych celów. Firma zapewnia dostęp do specjalistów oraz pracowników sezonowych bez zbędnych formalności rozwiązując problem braków kadrowych.

Wnioskodawca wymaga od Firmy, aby oddelegowani pracownicy mieli świadomość procesu produkcyjnego jeszcze przed powierzeniem im zadań w fabryce Klienta. W tym celu przeprowadzane są szkolenia z zakresu BHP oraz wstępne szkolenie stanowiskowe, w wyniku czego pracownicy:

• są odpowiednio przygotowani do wykonywania powierzonych zadań,

• są zaangażowani i nastawieni na rozwiązywanie problemów,

• pracują efektywnie, z dbałością o szczegóły,

• mają wsparcie merytoryczne w każdym momencie wykonywania pracy.

Know-how

Z uwagi na cel świadczonych usług Firma udziela Wnioskodawcy dla potrzeb prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej prawa do korzystania z informacji i doświadczeń (dalej: „know-how”), stanowiących chronioną tajemnicę Firmy, obejmujących informacje i doświadczenia o charakterze organizacyjnym, techniczno-organizacyjnym, finansowym i handlowym, posiadające wartość gospodarczą.

Know-how wykorzystywane jest jako narzędzie zarządzania konkurencyjnością, innowacjami w działalności badawczej, a także do szerokiej gamy informacji wykraczających poza wiedzę techniczną i dane handlowe takich jak informacje dotyczące Klientów i dostawców, prawa autorskie do opracowanych treści oraz badania i strategie rynkowe, w szczególności:

• strategia komunikacji marketingowej,

• system i wiedza w zakresie pozyskiwania pracowników,

• zasady premiowania i pracy,

• wzory dokumentów rekrutacyjnych i korporacyjnych,

• prawa autorskie do materiałów szkoleniowych,

• system kontroli, zbierania i agregacji danych,

• wzory dokumentów raportowych i system raportowania,

• metody zapewnienia szczelności „Ściany Jakości” oraz prawidłowego przebiegu wykonanych czynności,

• sposób zbierania dokumentacji dla klienta,

• system zarządzania obiegiem dokumentów.

Przedmiotowe know-how znajduje zastosowanie przede wszystkim w działalności przedsiębiorstw produkcyjnych w branży motoryzacyjnej. Wykorzystywanie wiedzy i doświadczenia posiadanego przez Firmę, pomaga Wnioskodawcy zapewnić wysoki poziom świadczonych usług oraz zachować konkurencyjność i odpowiednią rentowność, dzięki rozsądnej polityce w zakresie kosztów operacyjnych.

Dodatkowo, korzystanie z know-how wypracowanego przez Firmę dostarcza Wnioskodawcy niezbędnych instrukcji zachowania się w różnych sytuacjach, co znacznie usprawnia kontakt z Klientem, jak i szybkość działań prowadzonych przez Niego.

Znak towarowy

Podobnie jak w przypadku know-how ze względu na cel świadczonych usług Firma udziela Wnioskodawcy dla potrzeb prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej prawa do korzystania ze znaku towarowego:

• słowno-graficznego (…),

• znaku towarowego słownego (…)

- zgłoszonych do Urzędu Unii Europejskiej Do Spraw Własności Intelektualnej (EUIPO) (…).

Powyższa licencja zarówno na know-how, jak i znak towarowy, nie może podlegać zbyciu oraz innemu przekazaniu podmiotom trzecim, w tym w szczególności na podstawie sublicencji - bez zgody Firmy wyrażonej w formie pisemnej pod rygorem nieważności.

Wnioskodawca obowiązany jest do działania w granicach wyznaczonych licencją, tj. korzystania z tych praw dla celów realizacji statutowych zadań na terytorium prowadzonej działalności gospodarczej, a także do informowania Firmy o każdym przypadku naruszenia przedmiotowych praw.

Dla znaku towarowego opracowane zostały:

a) wytyczne dotyczące projektu i marki stanowiące swego rodzaju przewodnik dla użytkownika zawierające: wizualizacje logo w różnych wersjach, logo na siatce modułowej, wizualizację pola ochronnego, zasady dotyczące rozmiaru logo, zasady typografii i kolorystyki, niedopuszczalne modyfikacje, materiały firmowe, zasady wizualizacji w mediach społecznościowych,

b) strategia komunikacji marketingowej, w której ujęto zagadnienia dotyczące celów marki, rynku konkurencji, kolorystyki, odbiorców marki z podziałem na B2B i B2E,

W przeważającej mierze z usług Wnioskodawcy korzystają duże międzynarodowe przedsiębiorstwa, które oczekują obsługi na najwyższym poziomie.

Z uwagi na specyficzne warunki panujące na rynku badań i analiz technicznych jednym z kluczowych czynników budujących przewagę konkurencyjną jest rozpoznawalność i kojarzona z nią wysoka jakość realizowanych zleceń.

Na podstawie przeprowadzonej przez profesjonalny zespół ekspertów analizy stawek opłat licencyjnych zarekomendowano przyjęcie na potrzeby transakcji pomiędzy powiązanymi podmiotami, wynagrodzenie określone jako stawki procentowe liczone od przychodów z działalności wykonywanej pod Znakiem Towarowym, czy na podstawie posiadanego Know-How.

Podsumowanie

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca jest zainteresowany potwierdzeniem, czy należności za opisane we wniosku czynności, powinny podlegać ograniczeniom w możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wynikających z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, poprzez rozstrzygnięcie, czy wspomniane wydatki są bezpośrednio związane ze świadczeniem przez Niego finalnej usługi kontroli jakości na rzecz Klientów zewnętrznych, zgodnie z ust. 11 pkt 1 przedmiotowego przepisu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ponoszone przez Wnioskodawcę na podstawie umowy współpracy koszty wynagrodzenia z tytułu korzystania z zasobów Firmy opisanych w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym wniosku, tj. outsourcing pracowniczy, know-how, znak towarowy - będą stanowić koszt bezpośrednio związany ze świadczeniem przez Niego usług w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a przez to wydatki, wynikające z zawartego kontraktu, nie będą podlegać ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust, 1 ustawy o CIT ?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zagadnienia ogólne

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wynagrodzenia z tytułu korzystania z zasobów Firmy wynikające z umowy współpracy, ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu powiązanego stanowią koszty bezpośrednio związane ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym nie będą podlegać ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodny są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskana, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Natomiast art. 15e ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

· usług doradczych, badania rynku usług reklamowych zarządzania i kontroli, przetwarzania danych ubezpieczeń gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

· wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,

· przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze,

· poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art.11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych o których mowa w art. 16a-16m i odsetek.

W myśl natomiast art. 15e ust. 12 ustawy o CIT przepis ust. 1 stosuje się do nadwyżki wartość kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11 przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwotę 3 000 000 zł. Jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Powyższe ograniczenie zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania w stosunku do kosztów usług, opłat i należności zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Pojęcie kosztów bezpośrednio związanych ze świadczeniem usług

Podkreślenia wymaga fakt, że ani ustawa o CIT ani żaden inny akt prawny nie zawiera definicji kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

W ustawie o CIT odnaleźć można jedynie odniesienie do pojęcia kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Podkreślić należy, że ustawa o CIT nie definiuje również tego pojęcia (tj. kosztów bezpośrednio związanych z przychodami), a jedynie wskazuje na zasady potrącalności tych kosztów. Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Niezależnie od braku ustawowych definicji obu tych pojęć należy podkreślić, iż pojęcie „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami” nie jest tożsame z pojęciem „kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”.

Za przyjęciem takiej tezy przemawia bowiem odrębność sformułowań, którymi ustawodawca posłużył się w art. 15 ust. 4 oraz art. 15 ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT odwołując się odpowiednio do „kosztów związanych bezpośrednio z przychodem” i „kosztów związanych bezpośrednio z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usług”.

W procesie wykładni prawa podatkowego ważną kategorię dyrektyw interpretacyjnych stanowią domniemania interpretacyjne, w tym dotyczące racjonalności ustawodawcy. Założenie racjonalnego prawodawcy zakłada istnienie takiego prawodawcy, który tworzy przepisy w sposób sensowny, racjonalny i celowy, znając cały system prawny i nadając poszczególnym słowom i zwrotom zawsze takie samo znaczenie nie zamieszczając jednocześnie zbędnych sformułowań (uznał tak m.in. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 22 czerwca 1999 r. sygn. akt. I KZP 19/99). Zatem, jeżeli u podstaw każdej wykładni przepisu prawnego tkwić winno założenie racjonalności ustawodawcy to interpretator powinien dążyć do takiego tłumaczenia norm, które stworzyłoby spójny z celowościowego punktu widzenia system.

Uzasadnionym będzie zatem twierdzenie, zgodnie z którym w przypadku, gdyby ustawodawca dążył do tożsamego rozumienia sformułowań ujętych w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT oraz art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, ukształtowałby treść tych przepisów jednolicie bądź posłużyłby się w jednym z nich odesłaniem. W związku z powyższym, treść art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT powinna być analizowana w oderwaniu od treści art. 15 ust. 4 ustawy o CIT.

Powyżej wskazaną argumentację zakładającą odrębne rozumienie przesłanek zawartych w wyżej wymienionych artykułach w oparciu o ich językową odmienność potwierdzają wyjaśnienia opublikowane przez Ministerstwo Finansów 23 kwietnia 2018 r. (dalej „Wyjaśnienia”), odnoszące się do stosowania art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Wyjaśnienia wskazują, że w związku z funkcjonalną wykładnią wyrażenia „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub nabyciem usługi należy uznać, że „(…) koszt, o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu inkorporowanych w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi”.

W literaturze przedmiotu podkreśla się, iż „ograniczenie wskazane w art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p nie znajdzie zastosowania w przypadku tych kategorii kosztów, które mają charakter kosztów bezpośrednio wpływających na koszt wytworzenia danego towaru lub świadczonej usługi jak również do kosztów refakturowanych przez podatnika ust. 11. Celem tego wyłączenia w zakresie kosztów bezpośrednio związanych z przychodami ze sprzedaży towaru lub usług - jest uwzględnienie sytuacji gdy cena danego towaru lub usługi w istotnym zakresie jest determinowana wysokością kosztu nabycia wartości niematerialnej i prawnej. W takich przypadkach koszt nabycia określonego prawa może być (jest) zupełnie nieadekwatny do dochodu (marży) uzyskiwanego z danej działalności”. P. Małecki, M. Mazurkiewicz [w] P. Małecki M. Mazurkiewicz, CIT Komentarz Podatki rachunkowość wyd. XI Warszawa 2020 r., art. 15(e).

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny przyjmuje, że wyłączenie ograniczenia z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT przewidziane w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT dotyczy tych kosztów, które przy przyjętym przez podatnika sposobie wytworzenia nabycia towaru lub świadczenia usług będą niezbędne czyli inaczej mówiąc tych, które pozostają w takim związku przyczynowo-skutkowym, że warunkują w przyjętym modelu biznesowym, nabycie lub wytworzenie danego rodzaju towarów bądź świadczenie konkretnego typu usług tak m.in. w wyroku z 26 sierpnia 2020 r. II FSK 2605/19, LEX nr 3067628.

Odnosząc tak zakreślone kryteria do ponoszonych przez Wnioskodawcę na podstawie umowy współpracy kosztów wynagrodzenia z tytułu korzystania z zasobów Firmy tj. outsourcing pracowniczy, know-how, znak towarowy można bez wątpienia wskazać, że koszty te kształtują poziom cen usług świadczonych przez Wnioskodawcę i wpływają na ich finalną cenę w sposób bezpośredni.

Wykorzystanie zasobów Firmy w działalności Wnioskodawcy

Outsourcing pracowniczy.

Istota działalności Wnioskodawcy skupia się na świadczeniu trzech typów usług, tj.:

a) diagnozowania i rozwiązania problemów jakościowych,

b) wsparcia produkcji poprzez oddelegowanie pracowników do produkcji,

c) wsparcia w zakresie realizacji procesów logistycznych.

Wnioskodawca samodzielne zatrudnia wyższą kadrę kierowniczą jednak ze względu na uwarunkowania biznesowe w szczególności niestabilność rynku pracy czy trudność w znalezieniu specjalistów korzysta On również z usług outsourcingu pracowniczego Firmy, która dostarcza zasoby ludzkie niezbędne do wyświadczenia zleceń kontroli jakości u Klientów zewnętrznych.

Model działania oparty na synergii kadr kierowniczych Wnioskodawcy z kontrolerami jakości, udostępnionymi przez Firmę pozwala na pełne wykorzystanie doświadczenia gospodarczego obu podmiotów, co bezpośrednio przekłada się na jakość świadczonych usług na rzecz partnerów zewnętrznych, tym samym mając pozytywny wpływ na ich wartość.

Nie ulega wątpliwości, iż bez zakupu usług outsourcingu pracowniczego od Firmy, niemożliwe byłoby finalne świadczenie Wnioskodawcy w zakresie kontroli jakości. Kolejno, rozszerzenie w ramach prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa działu zajmującego się pozyskiwaniem pracowników niższego szczebla, nie miałoby jakiegokolwiek uzasadnienia ekonomicznego, tj. zwiększenie kosztów działalność, spadek jakości świadczonych usług, ograniczenia administracyjne m.in. rozwiązywanie braków kadrowych. Konkludując, zapewniony w wyniku outsourcingu pracowniczego przez Firmę dostęp do specjalistów oraz pracowników sezonowych bez zbędnych formalności pozwala na uwolnienie zasobów ludzkich i kapitałowych przedsiębiorstwa Wnioskodawcy dla realizacji innych usług.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy ponoszone wydatki na nabycie usług outsourcingu pracowniczego od Firmy, stanowią koszty bezpośrednio związane ze świadczeniem przez Niego usług, a przez to na podstawie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT nie podlegają ograniczeniom w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 tej ustawy. Analogiczne stanowisko potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w licznych interpretacjach indywidualnych, przykładowo:

· pismo z dnia 5 stycznia 2021 r. o znaku 0111-KDIB1-1.4010.458.2020.2.NL,

„Jak wynika z wniosku do Usług Niematerialnych należą m.in. zarządzane personelem Spółki wykonującym Usługi CUW oraz kontrola nad każdym z procesów CUW realizowanym przez Spółkę (ze względu na specyfikę struktury organizacyjnej Grupy świadczenie poszczególnych usług CUW przez pracowników Spółki jest nadzorowane/kontrolowane/koordynowane przez osoby pełniące funkcje wyższego szczebla, zatrudnione w innych podmiotach w Grupie - osoby takie obok wkładu technicznego do danej usługi CUW są odpowiedzialne również za prawidłowość i odpowiednią jakość danego procesu CUW) (…). Poniesienie Kosztów Usług Niematerialnych jest absolutnie niezbędne z perspektywy możliwości świadczenia przez Spółkę Usług CUW, bowiem stanową one ich integralną część. Bez poniesienia ww. kosztów świadczenie przez Spółkę Usług CUW w ich obecnym kształcie byłoby niemożliwe. Nie są to zatem usługi związane z ogólnym funkcjonowaniem/działalnością Spółki, ale bezpośrednio dotyczącą poszczególnych Usług CUW świadczonych przez Spółkę”.

· pismo z dnia 7 sierpnia 2020 r. o znaku 0114-KDIP2-2.4010.128.2020.2.RK,

„Wnioskodawca nie byłby w stanie efektywnie bez zakupu usług od Spółki B świadczyć ww. usług samodzielnie albowiem część raportowania czy zarządzania korporacyjnego musi uwzględniać specyfikę funkcjonowania polskich Spółek Obiektowych w grupie kapitałowej X a tutaj bez doświadczenia i wiedzy eksperckiej Spółki B nie byłoby to możliwe. Jednocześnie ponieważ usługi świadczone przez Spółkę B obejmują swoim zakresem raportowanie grupowe zarządzanie czy doradztwo obejmujące polskie Spółki Obiektowe, zasadne jest obciążenie polskich Spółek Obiektowych kosztami usług Spółki B poprzez ich inkorporowane (wliczenie w cenę) do usług świadczonych przez Spółkę a Wnioskodawca ponosi je, aby polskie Spółki Obiektowe były właściwie zarządzane w zakresie posiadanych przez nie aktywów nieruchomościowych. Należy zatem uznać, że spełniona została przesłanka bezpośredniego związku przedmiotowego kosztu z wyświadczeniem usług przez Wnioskodawcę, ponieważ są one niezbędne dla prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności operacyjnej”,

· pismo z dnia 19 listopada 2019 r. o znaku 0111-KDIB2-1.4010.412.2019.2.BJ,

„Wnioskodawca w toku swojej działalności oraz realizacji projektów na rzecz konkretnego Klienta korzysta z efektów usług Usługodawcy. W przypadku braku korzystania z takich usług realizacja danego projektu na rzecz konkretnego Klienta byłaby w praktyce niemożliwa. Tym samym, Usługi umożliwiają realizację świadczeń na rzecz Klientów Wnioskodawcy. Ponadto poniesienie tych kosztów jest uzasadnione z perspektywy gospodarczej bowiem w przypadku gdyby Wnioskodawca nie świadczył usług na rzecz Klientów w zaprezentowanym w stanie faktycznym zakresie Wnioskodawca nie nabywałby Usług”,

· pismo z dnia 7 grudnia 2018 r. o znaku 0111-KDIB1-1.4010.410.2018.1.ŚS,

„W stosunku do Kosztów Świadczeń Niematerialnych, o których mowa we wniosku tj. obejmujących koszty oddelegowania do Wnioskodawcy pracowników z innych spółek z Grupy zaangażowanych bezpośrednio do świadczenia Usług Wsparcia przez Spółkę, koszty korzystania z licencji do oprogramowania potrzebnego do wykonywania Usług Wsparcia ponoszone przez Spółkę, znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w przepisie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT. Brak poniesienia przedmiotowych Kosztów Świadczeń Niematerialnych uniemożliwiłby Spółce świadczenie Usług Wsparcia na rzecz innych Spółek z Grupy”.

Know-how

Jak zaznaczono w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, w ramach ponoszonych opłat licencyjnych Wnioskodawcy udostępniane są nie tylko znaki towarowe lecz również know-how.

Należy podkreślić, iż korzystanie z wiedzy i doświadczenia wypracowanego przez Firmę, dostarcza Wnioskodawcy niezbędnych instrukcji zachowania się w różnych sytuacjach co znacznie usprawnia kontakt z Klientem jak i szybkość działań prowadzonych przez Niego. Taki stan rzeczy powoduje, że działania Wnioskodawcy są szybsze, jednocześnie będąc mniej narażone na błędy pozwalając na zwiększenie efektywności w procesie obsługi Klientów.

Korzyści płynące z wykorzystywania know-how pozwalają Wnioskodawcy łatwiej sprostać standardom obsługi wyznaczonym przez jego Klientów. Korzystając z wiedzy i doświadczenia Firmy Wnioskodawca nie tylko zapewnia najwyższe standardy obsługi Klienta lecz ma możliwość realizowania innowacyjnych usług np. Ściana Jakości, tym samym zyskując przewagę technologiczną na rynku.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone wydatki na opłaty za prawa do korzystania z know-how Firmy stanowią koszty bezpośrednio związane ze świadczeniem przez Niego usług, a przez to na podstawie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT nie podlegają ograniczeniom w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 tej ustawy. Podobne stanowisko zaaprobował Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w licznych interpretacjach indywidualnych, przykładowo:

· pismo z dnia 19 marca 2021 r. o znaku 0114-KDIP2-2.4010.28.2021.1.RK,

„W tym miejscu szczególnie należy zwrócić uwagę na fakt, że korzystanie przez Spółkę z know-how udostępnionego Spółce na podstawie Umowy zawartej z Podmiotem powiązanym jest niezbędne w procesie produkcji, który jest podstawowym przedmiotem działalność Spółki. Jak wynika wprost z Umowy, know-how stanowi dokumentację techniczną zawierającą stosowne informacje i dane, oraz informacje i wiedzę dostarczoną lub udostępnioną w inny sposób, które są konieczne w procesie produkcji aparatury bez udzielenia Wnioskodawcy przedmiotowej licencji, Spółka nie mogłaby wytwarzać tych produktów, ponieważ nie posiadałaby odpowiedniego doświadczenia technicznego czy szczegółowej wiedzy na temat konkretnych procedur produkcyjnych”,

· pismo z dnia 3 marca 2021 r. o znaku 0111-KDIB1-1 4010.575.2020.2.MMU,

„Reasumując - biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy, należy się zgodzić ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że ww. koszty tj. opłaty za know-how związane z dystrybucją części zamiennych ponoszonych na rzecz Licencjodawcy będącego w stosunku do Spółki podmiotem powiązanym stanowią w całości koszty uzyskania przychodów niezależnie od ograniczenia, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych a jednocześnie zastosowanie znajdzie wyłączenie, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT”,

· pismo z dnia 5 lutego 2021 r. o znaku 0114-KDIP2-2.4010.337.2020.1.JG,

„Ponoszone koszty Licencji spełniają definicję kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem towarów lub świadczeniem usług, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, bowiem w ocenie Wnioskodawcy jest to koszt ekonomicznie uzasadniony oraz niezbędny dla prowadzenia działalności w punktach sprzedaży Wnioskodawcy, ponieważ bez przedmiotowych znaków towarowych oraz know-how Wnioskodawca nie mógłby prowadzić swojej działalności w takim zakresie. (`(...)`) Ponadto, bez wątpienia koszty Licencji mają wpływ na cenę sprzedawanego przez Wnioskodawcę towaru oraz świadczonych usług, bowiem koszty Licencji jak zostało wskazane w opisie zaistniałego stanu faktycznego są uzależnione od osiąganego przez Wnioskodawcę przychodu”.

· pismo z dnia 7 grudnia 2020 r. o znaku 0111-KDIB1-1.4010.406.2020.1.ŚS,

„Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego jednoznacznie wynika, że koszty licencji stanowić będą wynagrodzenie za korzystanie z wartości, które są nieodłącznie związane z wytwarzanymi Silnikami, a zatem są niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Bez uzyskania wskazanego we wniosku Know-how nie byłoby tym samym możliwe wyprodukowanie towarów wytwarzanych przez Spółkę (`(...)`). W celu uregulowania sposobu udostępniania Know-how przez Podmiot powiązany, w tym metody ustalania wynagrodzenia. Spółka oraz Podmiot powiązany, dokonają zawarcia umowy licencyjnej na podstawie której Wnioskodawca będzie zobowiązany do uiszczania opłaty licencyjnej za możliwość wykorzystywania Know-how w procesie produkcji Silników”.

Znak towarowy

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy polega na świadczeniu usług w zakresie kontroli jakości dla Klientów głównie z branży motoryzacyjnej. W przeważającej mierze realizuje On zlecenia na rzecz dużych międzynarodowych przedsiębiorstw, które oczekują obsługi na najwyższym poziomie.

Nadmienić należy, że usługi świadczone pod marką (…) są powszechnie rozpoznawalne w branży ze względu na swoją wysoką jakość. Z uwagi na specyficzne warunki panujące na rynku badań i analiz technicznych, jednym z kluczowych czynników budujących przewagę konkurencyjną jest rozpoznawalność i kojarzona z nią renoma realizowanych zleceń.

Możliwość posługiwania się znakiem towarowym (słowno-graficznym oraz słownym) umożliwia Wnioskodawcy utrzymanie stabilnej pozycji na rynku oraz istotnie zwiększa szansę na pozyskiwanie nowych Klientów a przez to zwiększenie przychodów.

W sytuacji gdyby Wnioskodawca nie dysponował prawem do korzystania ze znaku towarowego (…) wysoce prawdopodobne jest, że nie pozyskałby on Klientów, których już obsługuje oraz nie stanowiłby dla potencjalnych Klientów wiarygodnego partnera biznesowego.

Znak towarowy umieszczany jest m.in. na stronie internetowej Wnioskodawcy oraz na dokumentach związanych z różnymi procesami biznesowymi marka (…) jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę także do prowadzenia działalności marketingowej (znaki towarowe są wykorzystywane np. podczas spotkań z Klientami). Pozbawienie możliwości korzystania ze znaku towarowego uniemożliwiłoby Wnioskodawcy czerpanie zysków z faktu dokonywania usług kontroli jakości pod renomowanym oznaczeniem. Okoliczność ta świadczy o występowaniu ekonomicznego powiązania między licencjonowanym znakiem towarowym, a usługami świadczonymi przez Wnioskodawcę.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy ponoszone wydatki na opłaty za prawa do korzystania ze znaku towarowego Firmy stanowią koszty bezpośrednio związane ze świadczeniem przez Niego usług, a przez to na podstawie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT nie podlegają ograniczeniom w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 tej ustawy. Analogiczne stanowisko potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w licznych interpretacjach indywidualnych, przykładowo:

· pismo z dnia 22 grudnia 2020 r. o znaku 0111-KDIB1-1.4010.432.2020.1.MMU,

„Nabycie zatem praw do IP, w tym znaków towarowych, wpływa na liczbę klientów wybierających produkty ze względu na markę, a tym samym na zwiększenie poziomu sprzedaży. Ponadto, opatrzenie Produktów znakami towarowymi lub logo pozwala na pozycjonowanie produktów Wnioskodawcy w odpowiednim segmencie rynku, co z kolei umożliwia odpowiednie dostosowanie cen. Jednocześnie brak oznakowania Produktów Spółki znakiem towarowymi X w konsekwencji mógłby prowadzić do obniżenia popytu na sprzedawane Produkty i Usługi, co w konsekwencji prowadziłby do obniżenia przychodów Wnioskodawcy. Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Spółki wydatki z tytułu Opłaty licencyjnej powinny zostać zaklasyfikowane jako koszty usług, opłat i należności bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi, o których mowa w art.15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT skutkujące wyłączeniem zastosowania do nich ograniczenia, o którymi mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT”,

· pismo z dnia 21 września 2020 r. o znaku 0114-KDIP2-2.4010.197.2020.1.RK,

„Udzielona Spółce licencja dotyczy prawa do używania tych znaków na terytorium Polski, tj. prawa do wykorzystania tych znaków w dystrybucji produktów oraz prawa do prowadzenia działalności marketingowej i promocyjnej tych produktów w Polsce. W szczególności Spółka nabywa prawo do wykorzystywania znaków towarowych w kampaniach marketingowych produkcji i dystrybucji materiałów promocyjnych. Brak posiadania przedmiotowej licencji uniemożliwiłby Spółce w praktyce sprzedaż produktów na rzecz konsumentów w Polsce. (…) Wnioskodawca jest zdania, że wynagrodzenie w postaci opłat licencyjnych ponoszone przez B w ramach licencjonowania znaku towarowego nie będzie objęte ograniczeniem w zaliczaniu do kosztów podatkowych z uwagi na spełnienie przesłanki wyłączającej zastosowanie art. 15e ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. czyli bezpośredni związek ponoszonych opłat z procesem produkcyjnym i sprzedażowym realizowanym przez B”,

· pismo z dnia 3 sierpnia 2020 r. o znaku 0111-KDIB2-1.4010.181.2020.2.AM,

„Jak wskazano we wniosku, koszty Licencji Znakowej mają bezpośredni związek ze sprzedażą przez Spółkę danej kategorii produktów, a przemawia za tym fakt, że brak nabycia ww. licencji uniemożliwiłoby sprzedaż towarów (produktów) klientom na określonym w Umowie terytorium. (…) Podsumowując, koszty opłat z tytułu korzystania z prawa do stosowania Znaków towarowych i Autoryzowanej Nazwy Domeny stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości”.

Kalkulacja wynagrodzenia

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, wysokość opłat licencyjnych za prawo do korzystania ze znaku towarowego oraz know-how ma swoje oparcie w raporcie przygotowanym dla Wnioskodawcy przez profesjonalny zespól ekspertów, który zarekomendował przyjęcie na potrzeby transakcji pomiędzy powiązanymi podmiotami wynagrodzenia, określonego jako stawki procentowe liczone od przychodów z działalności wykonywanej pod danym prawem. Podobnie kwestia cenotwórcza kształtuje się w przypadku nabywanych przez Wnioskodawcę usług outsourcingu pracowniczego od Firmy, w tym wypadku można jednak wprost ustalić wartość wspomnianych czynności dla finalnie wyświadczonego na rzecz Klienta zewnętrznego zlecania. Wynika to z faktu, że Firma otrzymuje od Wnioskodawcy wynagrodzenie godzinowe za wypracowane godziny świadczenia w ramach danego zadania, co jest ustalane każdorazowo w odrębnym dokumencie.

Zatem przewidziany w umowie współpracy sposób kalkulacji wynagrodzeń powoduje, że spełniony jest warunek o którym mowa w Wyjaśnieniach :

- „Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - w przeciwieństwie do art. 15 ust. 4 i nast. - nie odnosi się do sposobu „związania kosztu z przychodami”, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. (`(...)`) należy uznać, iż koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi”.

Powiązanie wydatków z tytułu prawa do korzystania ze znaku towarowego i know-how oraz usług outsourcingu pracowniczego z przychodem z tytułu świadczonych usług kontroli jakości, zdaniem Wnioskodawcy, świadczy o tym, że między przedmiotowymi kosztami, a realizowanymi zleceniami zachodzi bezpośredni związek, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca podziela także pogląd wyrażany w doktrynie prawa podatkowego i wynikający z wydawanych interpretacji indywidualnych, iż wykładnia art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT pozwala na stosowanie wyłączenia do „wszystkich usług (wartości lub praw) związanych z procesem produkcji, dystrybucji czy świadczeniem usług, w przypadku których wynagrodzenie ustalane jest jako procent przychodu ze sprzedaży” (por. M. Raińczuk, Komentarz do art. 15e ustawy o CIT, (w) K. Gil, A Obońska, A Wactawczyk, A Walter (red.). Podatek dochodowy od osób prawnych Komentarz, Warszawa 2019). W ocenie Wnioskodawcy, teza przedstawiona w powołanym Komentarzu do art. 15e ustawy o CIT w pełni znajduje odniesienie ponoszonych przez Wnioskodawcę należności.

Cel regulacji art. 15e ustawy o CIT

Warto również zwrócić uwagę, iż zgodnie z treścią uzasadnienia do projektu Ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175), która to ustawa wprowadziła art. 15e do ustawy o CIT, instrument ten ma zapobiegać działaniom związanym z agresywną optymalizacją podatkową, której przedmiotem są prawa i wartości o charakterze niematerialnym. Dodatkowo, w uzasadnieniu zostało wskazane, że brak możliwości powiązania usług niematerialnych z realnie istniejącą substancją skutkuje wykorzystywaniem tego rodzaju usług do sztucznego generowania kosztów podatkowych.

Mając na względzie powyższą treść uzasadnienia wprowadzenia przedmiotowego przepisu Wnioskodawca wskazuje, że celem przepisów art. 15e jest w szczególności przeciwdziałanie agresywnej optymalizacji podatkowej. Choć w wykładni przepisów prawa podatkowego priorytet ma wykładnia językowa, nie bez znaczenia pozostaje sam cel wprowadzenia regulacji. Tym celem jest przeciwdziałanie optymalizacji podatkowej.

W sytuacji przedstawionej we wniosku nie może być mowy o jakiejkolwiek optymalizacji podatkowej - Wnioskodawca ponosi wydatki związane z realizacją umowy współpracy z Firmą, w zamian za co, otrzymuje identyfikowalne usługi (znak towarowy, know-how, outsourcing pracowniczy), które są wykorzystywane w działalności gospodarczej prowadzonej przez Niego.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy ponoszone wydatki w ramach umowy współpracy z Firmą stanowią koszty bezpośrednio związane ze świadczeniem przez Niego usług kontroli jakości, a przez to, na podstawie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, nie podlegają ograniczeniom w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 tej ustawy. W związku z tym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska wyrażonego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto organ informuje, że z uwagi na dokonanie opłaty wyższej od należnej kwota 40 zł stanowi nadpłatę podlegającą zwrotowi zgodnie z art. 14f § 2b pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) oraz z § 18 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 2010 r. w sprawie sposobu prowadzenia gospodarki finansowej jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1718). Opłata zostanie zwrócona, na rachunek bankowy wskazany we wniosku ORD-IN.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.