0114-KDIP2-2.4010.168.2021.2.RK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 maja 2021 r. (data wpływu 16 czerwca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 25 sierpnia 2021 r. (data nadania i data wpływu 25 sierpnia 2021 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP2-2.4010.168.2021.1.RK z 24 sierpnia 2021 r. (data nadania 24 sierpnia 2021 r., data odbioru 26 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji wydatków poniesionych na opracowanie planu sukcesyjnego do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

16 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji wydatków poniesionych na opracowanie planu sukcesyjnego do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka komandytowa, w której wspólnikami są Y. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jako komandytariusz oraz Z i P jako komplementariusze jest osobową spółką prawa handlowego posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i tym samym podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka działa w sektorze produktów infrastruktury drogowej i produkuje wyroby z gumy wulkanizowanej, różnego rodzaju tworzyw sztucznych oraz recyklatu granulatu gumowego i PCV takie jak progi zwalniające, ograniczniki czy podstawy pod znaki.

Spółka ta reprezentowana przez wspólników zawarła w dniu 1 stycznia 2021 r umowę na realizację przez wyspecjalizowany podmiot zewnętrzny usługi polegającej na opracowaniu raportu sukcesyjnego czyli rodzaju scenariusza sukcesji umożliwiającego zachowanie trwałości prowadzonego od 15 lat przedsiębiorstwa. Będzie się on opierał na scenariuszu płynnego i planowanego przekazania przedsiębiorstwa oraz nagłego i niespodziewanego przekazania przedsiębiorstwa. Sam raport ma zawierać wytyczne co do formy prawnej w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej, wytyczne co do sporządzenia stosownej dokumentacji w zakresie dziedziczenia i przejęcia prowadzenia działalności przez spadkobierców, koncept zabezpieczenia finansowego Casch on the Table (TM) umożliwiający realizację założeń sukcesyjnych.

Za wykonaną usługę zostanie wystawiona faktura VAT (podatek od towarów i usług) a sam wydatek spółka zamierza zaliczyć do kosztów podatkowych, zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „updop”), tj. z dnia 27 lipca 2020 r. (winno być: z dnia 15 lutego 1992 r.) (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406). Spółka jest zdania, że wydatek ten spełnia kryteria wskazane w art. 15 updop, gdyż ma zabezpieczać w przyszłości źródło osiąganych przez nią przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na opracowanie przedmiotowego planu sukcesyjnego, stanowią koszty uzyskania przychodu dla Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na opracowanie planu sukcesyjnego, stanowią koszty uzyskania przychodu dla Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów ale nie wymienionych w art. 16 ust 1 updop, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 updop.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten polega na tym, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu lub, co ma w tym przypadku miejsce, zabezpieczenie źródła osiągania przychodów także w przyszłości.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Analiza normatywnego zwrotu „w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” wskazuje więc, że odnosi się on zarówno do przychodów faktycznie osiągniętych, jak i tych, których podatnik mógł racjonalnie (obiektywnie) oczekiwać, że zostaną osiągnięte. Innymi słowy, przepis art. 15 updop , nie ogranicza określonych wydatków tylko do „osiągnięcia przychodów” lecz traktuje je w szerszym kontekście, gdyż wydatki ponoszone przez podatnika dotyczą de facto prognozowania określonych zjawisk i procesów gospodarczych i związanych z nimi konsekwencji finansowych. Z powyższego można zatem wywieść, że o kwalifikacji wydatku jako kosztu podatkowego decyduje przede wszystkim racjonalny zamiar podatnika, o ile na tle całokształtu okoliczności faktycznych i prawnych można uznać, że zamiar ten ma cechę realności.

Nie jest to jednak jedyny warunek kwalifikacji wydatku jako kosztu podatkowego. Jak czytamy w wyroku WSA w Krakowie z 23.04.2009 r., sygn. akt I SA/Kr 296/09, „Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. Kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło ono przychody także w przyszłości. Związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni”.

Jeżeli wydatek nie został poniesiony w celu uzyskania przychodów, wystarczy, że poniesiono go w celu zabezpieczenia lub utrzymania źródła przychodów.

W wyroku WSA w Warszawie z 8.08.2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1447/06 stwierdzono, że: „1. Artykuł 15 ust 1 u.p.d.o.p. (`(...)`) ma zastosowanie również w sytuacji, gdy wydatek poniesiono nie tylko w celu osiągnięcia przychodu, ale także w celu zapobieżenia powstaniu straty; 2. W przypadku gdy podatnik nie ma możliwości powiązać konkretnych kosztów z konkretnymi przychodami, w myśl zasad przewidzianych w art. 15 ust 4 ustawy (`(...)`), winien zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia”.

„Aby uznać wydatek za spełniający to kryterium, powinien on dotyczyć zdarzenia, które miało lub potencjalnie mogło mieć wpływ na osiągnięcie przez podatnika przychodów” (wyrok WSA w Warszawie z 18 października 2016 r., sygn. akt III SA/WA 2194/15, wyrok WSA w Olsztynie z 18 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/OI 858/17.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

· „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

· „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

· „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

· został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

· jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

· pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

· poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

· został właściwie udokumentowany,

· nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust 1 updop ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, w okolicznościach opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, wymienione wyżej warunki zostaną spełnione. Wydatek za sporządzenie raportu sukcesyjnego zostanie poniesiony przez Wnioskodawcę z jego zasobów finansowych. Wydatek ten będzie mieć charakter definitywny. Wydatek zostanie właściwie i w sposób wystarczający udokumentowany. Przedmiotowy wydatek nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 updop.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Podobnie stwierdzono w wyroku WSA w Poznaniu z 27.11.2019 r., sygn. l SA/Po 674/19: „Działając w warunkach rynkowych, podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów”.

Spółka komandytowa jest rodzajem spółki osobowej. Zgodnie z art. 8 § 1 ustawy z 15 września 2000 r. kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1562 ze zm., dalej: „KSH (Krajowa Administracja Skarbowa)”) Spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą. Rozwinięcie tego przepisu stanowi art. 102 ksh zgodnie, z którym „Spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona”.

Zgodnie zaś z art. 111 ksh „Komandytariusz odpowiada za zobowiązania spółki wobec jej wierzycieli tylko do wysokości sumy komandytowej”.

Na wstępnie należy zaznaczyć, że w spółce komandytowej występują dwa rodzaje wspólników. Komplementariusz - odpowiadający całym swoim majątkiem za zobowiązania spółki - oraz komandytariusz - odpowiadający za zobowiązania spółki do wysokości sumy komandytowej. Występowanie dwóch rodzajów wspólników sprawia, iż śmierć każdego z nich może mieć różne skutki dla dalszego trwania spółki.

Zgodnie z art. 58 ksh śmierć wspólnika jest podstawą do rozwiązania spółki. Ponadto trzeba w tym miejscu wskazać na treść art. 60 ksh który wskazuje, na konieczność ustanowienia jednego przedstawiciela do realizacji praw spadkobierców w spółce.

W praktyce wielość spadkobierców czy przedłużające się postępowanie spadkowe może doprowadzić do paraliżu spółki. Dlatego tak istotną kwestią jest zabezpieczenie spółki i samych spadkobierców przed konfliktami i chaosem organizacyjnym po śmierci wspólnika. Wątpliwości prawne i faktyczne , które zaistnieją w takiej sytuacji w spółce w sposób bezpośredni będą rzutować na jej działalność i możliwość osiągania przez nią przychodów. Wyłonienie stosownego przedstawiciela lub przeprowadzenie najprostszej czynności jak poświadczenie dziedziczenia wymaga co najmniej kilkunastu dni, a nawet dłuższego okresu czasu - kilkunastu miesięcy, w sytuacji kiedy spadkobiercy nie będą umieli się porozumieć i podjąć zgodnych decyzji w tym zakresie. Działalność spółki w tym czasie będzie praktycznie zawieszona, a co najmniej ograniczona z uwagi na niemożność podjęcia ważnych i skutecznych prawnie i formalnie decyzji, a także i samych czynności faktycznych. W konsekwencji tego spółka będzie wyłączona lub mocno ograniczona w możliwości uzyskiwania przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Zapobiegnąć temu może szczegółowy plan sukcesyjny, który w swym zakresie będzie wskazywał rozwiązania mające na celu uregulowanie tych zagadnień w sposób kompleksowy i odnoszący się do danej działalności gospodarczej. Zawierał on będzie opinie i rozwiązania prawne i faktyczne jakie należy wdrożyć na wypadek śmierci wspólnika, tak aby wyeliminować lub przynajmniej w znaczny sposób zminimalizować negatywne konsekwencje takiego zdarzenia. Brak jasno określonego następstwa prawnego w spółce, w sposób bezpośredni przekłada się na brak osiąganych przez nią przychodów. Plan sukcesyjny jest sposobem na uniknięcie niepewności i umożliwia spółce dalsze działanie w sytuacji zaistnienia określonych losowo zdarzeń.

Plan sukcesyjny zawierać będzie rozwiązania prawne i faktyczne, w tym także wzory dokumentów prawnych, jakie mają zapobiec sytuacjom lub też poprzez zgromadzenie odpowiedniego kapitału umożliwić zaspokojenie roszczeń osób trzecich bez zagrożenia dla działalności spółki. Nastąpi to na podstawie przeprowadzonej analizy rozwiązań prawnych jakie funkcjonują w Polskim prawie a także obowiązujących spółkę umów i ryzyka ich wykonania, struktury kapitału, istniejących zobowiązań jakie ma ona na dzień dzisiejszy, a także jej wspólnicy i związanych z tym ryzyk finansowych i prawnych. Audyt taki jest podstawą planu sukcesyjnego pozwalającego na kontrolowane przejęcie i kontynuacje działalności spółki i uzyskiwania przez nią przychodów w przypadku zaistnienia zdarzeń losowych lub faktycznych mogących stanowić podstawy do jej rozwiązania.

Należy mieć na uwadze, że celowość kosztu oznacza jego nakierowanie na osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Przy czym za celowe można uznać jedynie takie wydatki, które oceniane przez pryzmat całokształtu okoliczności faktycznych pozwalają na przyjęcie, że zamiarem Wnioskodawcy w momencie poniesienia wydatku było właśnie albo osiągniecie przychodu albo ewentualnie jego zachowanie, czy też zabezpieczenie. Badanie całokształtu okoliczności faktycznych ma w sprawie kluczowe znaczenie, albowiem kategoria „kosztu podatkowego” nie ma charakteru czysto obiektywnego, rozumianego w sposób formalistyczny, lecz zakłada istnienie elementów subiektywnych zależnych od oceny tych okoliczności Skoro bowiem ustawodawca zakłada, że wydatek musi być celowy, to tym samym konieczne jest przeprowadzenie analizy owej celowości, która możliwa jest jedynie w oparciu o fakty przedstawione przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia przyszłego.

W tym przypadku została zachowa pełna celowość poniesienia takiego kosztu, którym jest zabezpieczenie źródła przychodów spółki na przyszłość.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.