DKP2.8011.14.2021

DKP2.8011.14.2021

z 23 sierpnia 2021 r.

INFORMACJA DOTYCZĄCA WYDANIA OPINII ZABEZPIECZAJĄCEJ

Dnia 23 sierpnia 2021 r. – na podstawie art. 119y § 1 w związku z art. 119a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm., dalej Ordynacja podatkowa) – po rozpatrzeniu wniosku z dnia 11 marca 2021 r., o wydanie opinii zabezpieczającej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej wydał opinię zabezpieczającą.

A. Opis czynności poddanej ocenie:

Przedmiotem postępowania zainicjowanego wnioskiem o wydanie opinii zabezpieczającej (dalej również jako: Wniosek) była analiza – dokonana na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej updop) – czy modyfikacja stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych, polegająca na ich obniżeniu, w okolicznościach wynikających ze złożonego Wniosku, odpowiada ustawowym kryteriom unikania opodatkowania wskazanym w art. 119a § 1 Ordynacji podatkowej.

Środki trwałe, w odniesieniu do których planowane jest obniżenie stawek amortyzacyjnych są wykorzystywane m.in. w prowadzeniu działalności gospodarczej polegającej na wytwarzaniu i sprzedaży energii. Środki te są amortyzowane dla celów podatkowych metodą liniową przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych w wysokości wynikającej z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącego załącznik nr 1 do updop, a w odniesieniu do niektórych z nich według stawek niższych od wynikających z Wykazu.

W przyszłości niewykluczone jest obniżanie stawek dla nowo nabytych lub wytwarzanych środków trwałych lub dalszej modyfikacji obniżonych stawek amortyzacyjnych poprzez ich podwyższanie lub dalsze obniżanie (np. w przypadku gdy zmienią się warunki wykorzystywania danego środka trwałego), jednakże w żadnym przypadku nie dojdzie w wyniku takiej modyfikacji do zmiany stawki na stawkę większą niż przewidziana w wykazie zawartym w ustawie.

Po rozliczeniu kosztów odsetkowych, Wnioskodawca planuje podwyższyć uprzednio obniżone stawki odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów.

B. Wyjaśnienie powodów podjętego rozstrzygnięcia:

a. Identyfikacja korzyści podatkowej

Wnioskodawca w celu osiągnięcia korzyści podatkowej zamierza zastosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące amortyzacji środków trwałych, w szczególności przepis art. 16i ust. 5 updop, regulujący możliwość i zasady obniżania stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16i ust. 5 updop – podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Jak wynika z przywołanego przepisu, podatnicy mogą dokonywać takiego obniżenia, począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Korzyścią podatkową podlegającą ocenie, którą Wnioskodawca wskazał we Wniosku, będzie niepowstanie zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych lub jego obniżenie w okresach rozliczeniowych, w których Spółka będzie korzystała z na nowo podwyższonych stawek amortyzacji oraz dodatkowo w okresach rozliczeniowych, w których Spółka będzie rozpoznawać koszty z tytułu odpisów amortyzacyjnych z uwagi na wydłużony okres amortyzacji.

W ocenie Szefa KAS zarządzanie kosztami podatkowymi w postaci odpisów amortyzacyjnych, jako wynik kształtowania poziomu dochodu do opodatkowania niewątpliwie może przynieść podatnikom określone korzyści. Zaplanowanie amortyzacji podatkowej jest sposobem na zarządzanie podatkowymi kosztami przedsiębiorstwa, bowiem już przez sam wybór najbardziej odpowiedniej dla siebie metody amortyzacji, podatnik uzyskuje możliwość wpływu na wysokość obciążeń podatkowych – opóźniając lub przyspieszając moment wykazania dochodu do opodatkowania – co finalnie może wpłynąć na odsunięcie w czasie powstania zobowiązania podatkowego lub obniżenie jego wysokości albo na powstanie lub zawyżenie straty podatkowej.

Przepisy podatkowe, oprócz możliwości podwyższania stawek amortyzacyjnych, przewidują również możliwość ich obniżania. Obniżanie stawek amortyzacji jest tożsame z generowaniem niższych kosztów uzyskania przychodów z tytułu zużywania się składników majątkowych. Co istotne – w kontekście identyfikacji potencjalnej korzyści podatkowej – działanie to nie wiąże się z ryzykiem bezpowrotnej utraty kosztu w postaci amortyzacji, ponieważ jest jedynie czasowe i w praktyce oznacza wydłużenie amortyzacji składnika majątkowego. Obniżenie stawek amortyzacyjnych pozwala na przesunięcie kosztów podatkowych w postaci odpisów amortyzacyjnych na przyszłe lata; dla przykładu, w okresie ponoszenia przez podatnika strat podatkowych, korzystnym rozwiązaniem może okazać się stosowanie maksymalnie obniżonych stawek amortyzacyjnych, a w okresie osiągania dochodów powrót do stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Przesunięcie w czasie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów wynikających z odpisów amortyzacyjnych na okres przypadający po rozliczeniu kosztów odsetkowych przyniesie Wnioskodawcy określone korzyści w postaci:

− zwiększenia dochodu podlegającego opodatkowaniu w okresie rozliczania kosztów odsetkowych,

− zmniejszenia dochodu podlegającego opodatkowaniu po rozliczaniu kosztów odsetkowych.

Podsumowując korzyścią podatkową, jaką osiągnie Wnioskodawca w efekcie pierwotnego obniżenia stawek amortyzacyjnych w okresie rozliczania kosztów odsetkowych i następczego podwyższenia ww. stawek po ich rozliczeniu, będzie możliwość zmniejszenia zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych w okresie, w którym Wnioskodawca według szacunków osiągnie dochód z działalności gospodarczej podlegający opodatkowaniu i umożliwiający rozpoznanie podwyższonych stawek amortyzacyjnych w kosztach podatkowych. Nie ulega zatem wątpliwości, że Wnioskodawca uzyska korzyść podatkową w rozumieniu art. 3 pkt 18 Ordynacji podatkowej.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że w niniejszej sprawie możliwe jest zidentyfikowanie pierwszej z przesłanek, koniecznych dla stwierdzenia unikania opodatkowywania – tj. powstania korzyści podatkowej.

b. Ustalenie czy osiągnięcie korzyści podatkowej było głównym lub jednym z głównych celów dokonania czynności

Obowiązkiem Szefa KAS jest rozważenie, czy osiągnięcie wyżej wskazanej korzyści podatkowej było głównym lub jednym z głównych celów dokonania czynności, w tym sensie czy było najważniejszym, podstawowym, zasadniczym lub jednym z najważniejszych, podstawowych, zasadniczych celów czynności. Badając tę okoliczność Szef KAS – zgodnie z regułą interpretacyjną zawartą w art. 119d Ordynacji podatkowej – wziął pod uwagę cele ekonomiczne wskazane przez stronę wynikające z treści wniosku.

Wnioskodawca wskazywał we Wniosku, że planując dokonanie czynności miał na uwadze rozliczenie dla celów podatkowych zdarzeń gospodarczych, które miały miejsce w przeszłości oraz zapobiegnięcie powstaniu/rozliczenie potencjalnych strat podatkowych. Zdarzenie przeszłe to zaciągnięcie pożyczki na wybudowanie elektrowni wiatrowej i związana z tym spłata oraz kapitalizacja odsetek, które było efektem poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków związanych z realizacją inwestycji w postaci budowy elektrowni wiatrowej. Natomiast, mogące mieć wpływ na powstanie potencjalnych strat podatkowych, obiektywne zdarzenia niezależne od Wnioskodawcy to sytuacja rynkowa, otoczenie prawno-regulacyjne branży energetyki wiatrowej w Polsce oraz niesprzyjające warunki atmosferyczne.

W związku z tym Szef KAS miał na uwadze cel czynności wskazany przez Wnioskodawcę, tj. przesunięcie w czasie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów wynikających z odpisów amortyzacyjnych na okres przypadający po rozliczeniu w kosztach uzyskania przychodów kosztów odsetkowych oraz ewentualnych, przyszłych strat podatkowych, a następnie ponowne ich podwyższenie i zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów. Cel czynności odnosi się do efektywniejszego rozliczenia podatkowego kosztów odsetkowych, potencjalnych strat podatkowych oraz amortyzacji środków trwałych.

Co za tym idzie w niniejszej sprawie doszło do spełnienia kolejnej przesłanki mogącej warunkować wydanie decyzji z zastosowaniem art. 119a Ordynacji podatkowej, tj. osiągnięcie korzyści podatkowej jest głównym lub jednym z głównych celów dokonania czynności.

c. Sprzeczność korzyści podatkowej w danych okolicznościach z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu

W ocenie Szefa KAS, sprzeczność korzyści podatkowej z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu należy dopatrywać w takich sytuacjach, w których podatnik poprzez sztuczne działania doprowadził do zastosowania lub niezastosowania norm skutkujących efektem podatkowym nieadekwatnym do charakteru realizowanych działań gospodarczych. Przy czym, adekwatność skutków podatkowych realizowanych działań, należałoby oceniać przez pryzmat sztucznie zastosowanych lub ominiętych przepisów prawa, jak i pod kątem założeń konstrukcyjnych danego podatku, a także rozbieżności pomiędzy ekonomicznymi i podatkowymi skutkami działań w danych okolicznościach.

W efekcie, poszukując sprzeczności korzyści podatkowej z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu – zdaniem Szefa KAS – nie można poprzestać wyłącznie na analizie konstrukcji danej normy prawnej i bez zbadania okoliczności zastosowania tejże normy przyjąć, że uzyskana w ten sposób korzyść podatkowa – w każdych okolicznościach – stanowi dopuszczalny element redukcji opodatkowania, bądź też – niezależnie od wszelkich innych okoliczności – stanowi przejaw unikania opodatkowania. Tym samym wyrażenie w danych okolicznościach, wymienione w art. 119a Ordynacji podatkowej, wskazuje, że zamysł ustawodawcy należy zawsze interpretować indywidualnie dla każdego przypadku. A zatem, nie można ustalać znaczenia normy prawa w oderwaniu od okoliczności, a następnie nakładać rezultatu jej wykładni na każdy zbliżony do siebie stan faktyczny.

Efektem planowanej Czynności nie jest rozpoznanie dodatkowych kosztów czy obniżenie podstawy opodatkowania w nadmierny sposób, a rezygnacja z jej obniżenia w danych okresach rozliczeniowych w zamian za możliwość obniżenia zobowiązania podatkowego w przyszłości.

Zdaniem Szefa KAS, Wnioskodawca w okresie rozliczania kosztów odsetkowych może zaplanować obniżenie stawki amortyzacyjnej środka trwałego i powrócić do stawki, tj. wyższych kosztów podatkowych, w sytuacji uzyskiwania dochodu podlegającego opodatkowaniu w okresie po ich rozliczeniu, a tym samym Wnioskodawca ma prawo – w opisanych we Wniosku okolicznościach – odpowiednio wpływać na wysokość dochodu do opodatkowania.

W aspekcie podatkowym, obniżenie stawek amortyzacyjnych pozwoli jedynie Wnioskodawcy na przesunięcie kosztów podatkowych w postaci odpisów amortyzacyjnych – które przecież Wnioskodawca i tak poniósł – na przyszłe lata. Dlatego też – w opinii Szefa KAS – uzyskana przez Wnioskodawcę korzyść podatkowa nie będzie sprzeczna z przedmiotem i celem przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych). Zgodnie z tym przepisem – kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16. Zdaniem Szefa KAS, pierwotne obniżenie stawek amortyzacyjnych środków trwałych jest sposobem na „zachowanie” kosztu podatkowego na czas, kiedy Wnioskodawca będzie mógł go uwzględnić przy ustalaniu podatku dochodowego. Obniżenie stawek amortyzacji w okresie rozliczania przez Wnioskodawcę kosztów odsetkowych spowoduje, że wydatki na nabycie niektórych (wybranych) środków trwałych będą stanowiły koszt uzyskania przychodu dopiero po ich rozliczeniu.

Realizowana Czynność będzie więc instrumentem polityki podatkowej prowadzonej przez Wnioskodawcę takim samym, o którym mowa w uzasadnieniu do projektu ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dzięki możliwości wynikającej wprost z przepisu art. 16i ust. 5 updop, Wnioskodawca dokona optymalnego wyboru dla niego sposobu dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Szef KAS stwierdza, że okoliczności przedstawionej przez Wnioskodawcę sprawy pozwalają uznać, że korzyść podatkowa będąca skutkiem pierwotnego obniżenia stawek amortyzacyjnych – w celu rozliczenia kosztów odsetkowych oraz potencjalnych strat podatkowych – i następczego powrotu do stawek przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych w Wykazie – w sytuacji generowania dochodu podlegającego opodatkowaniu w okresie po ich rozliczeniu – nie będzie sprzeczna z przedmiotem lub celem updop lub przepisu art. 16i ust. 5 i art. 15 ust. 6 updop.

d. Sztuczność sposobu działania Strony

W opinii Szefa KAS nie można w niniejszej sprawie stwierdzić, że Czynność została dokonana w sposób sztuczny, bo nie można stwierdzić, że podmiot działający rozsądnie i kierujący się zgodnymi z prawem celami nie zastosowałby tego sposobu działania w dominującej mierze z uzasadnionych przyczyn ekonomicznych. Kluczowe znaczenie pod kątem racjonalności podjęcia czynności ma przesłanka ekonomiczna, którą kierował się Wnioskodawca, dążąc do jak najbardziej efektywnego rozliczenia kosztów odsetkowych w sytuacji, w której ma na uwadze możliwość powstania potencjalnych strat podatkowych.

Jak wynika z przedstawionego przez Wnioskodawcę uzasadnienia ekonomicznego Czynności, gdyby nie skorzystał z polityki zarządzania podatkowego, o której mowa w art. 16i ust. 5 updop, rozpoznawanie kosztów finansowania dłużnego niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na ograniczenia tzw. cienkiej kapitalizacji, przez kolejnych 5 lat podatkowych spowodowałoby, że Wnioskodawca mógłby ponosić dodatkowe straty podatkowe. Tym samym, istniałoby ryzyko, że aktywa jakie mógłby wygenerować w postaci strat podatkowych mogłyby nigdy nie zostać rozliczone. Uzasadnione jest zatem przyjęcie, że efektywne rozliczenie kosztów odsetkowych oraz ewentualnych strat podatkowych prawdopodobnie nie byłoby możliwe bez wykorzystania opcji podatkowej, jaką jest prawo kształtowania odpisów amortyzacyjnych a wpływających bezpośrednio na wysokość kosztów podatkowych. Podmiot działający rozsądnie i kierujący się zgodnymi z prawem celami, niewątpliwie mógłby więc zastosować taki sposób działania kierując się w dominującej mierze uzasadnionymi przyczynami ekonomicznymi.

Badając ewentualny efekt sztuczności planowanej czynności, Szef KAS również zweryfikował wszystkie przesłanki art. 119c § 2 Ordynacji podatkowej. Należy zatem zauważyć, że czynność zostanie dokonana przez samego Wnioskodawcę, istota czynności sprowadza się do jednej operacji podatkowej polegającej na obniżeniu stawek amortyzacyjnych (poza potencjalnym ponownym podwyższeniem/dalszym obniżeniem stawek amortyzacyjnych oraz ewentualnym obniżeniem w przyszłości stawek amortyzacyjnych nowo nabywanych środków trwałych), a więc będzie charakteryzowała się niskim stopniem skomplikowania. Nie można również racjonalnie przyjąć, że mamy do czynienia z angażowaniem podmiotów pośredniczących jak i nieuzasadnionym dzieleniem operacji.

Ponadto nie sposób przyjąć, że efekt czynności sprowadzający się do przesunięcia w czasie wysokości odpisów amortyzacyjnych na okres po rozliczeniu kosztów odsetkowych będzie skutkował uzyskaniem stanu identycznego lub zbliżonego do stanu istniejącego przed dokonaniem czynności. W jednoetapowej strukturze czynności nie można również odnotować elementów wzajemnie się znoszących lub kompensujących. Badana Czynność nie wiąże się również w żaden sposób z ryzykiem gospodarczym przewyższającym spodziewane korzyści inne niż podatkowe w takim stopniu, że należałoby uznać, że działający rozsądnie podmiot nie wybrałby tego sposobu działania.

Uwagi końcowe

Podsumowując, stwierdzić należy, że czynność opisana we wniosku nie spełnia ustawowych kryteriów unikania opodatkowania. W ocenie Szefa KAS, pomimo możliwości osiągnięcia przez Wnioskodawcę korzyści podatkowej w rozumieniu art. 3 pkt 18 lit. a) Ordynacji podatkowej, a także stwierdzenia, że osiągnięcie korzyści podatkowej może być jednym z głównych celów dokonania czynności:

1. można przyjąć, że w przestawionych we wniosku okolicznościach opisana korzyść podatkowa nie pozostaje w sprzeczności z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu,

2. można uznać, że sposób dokonania czynności nie jest sztuczny, a zatem mógłby być zastosowany na podstawie przedstawionych okoliczności przez podmiot działający rozsądnie i kierujący się celami zgodnymi z prawem.

W konsekwencji przyjąć również należało, że do przedstawionej przez Wnioskodawcę korzyści podatkowej wynikającej z czynności nie znajdzie zastosowania art. 119a § 1 Ordynacji podatkowej i w związku z tym, stosownie do treści art. 119y § 1 tej ustawy, wydano opinię zabezpieczającą.