Spółka T. jest niemiecką spółką, która prowadzi działalność gospodarczą w Polsce poprzez oddział. Zawarła umowę z Bankiem, na mocy której Bank dokonuje automatycznych przeksięgowań środków pieniężnych pomiędzy rachunkami bankowymi Spółki w Polsce i Niemczech. Spółka zapytała, czy te przeksięgowania obligują ją do rozpoznania w Polsce przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Organ podatkowy uznał, że przeksięgowania środków pieniężnych między rachunkami Spółki nie są "świadczeniem" w rozumieniu przepisów podatkowych, lecz stanowią jedynie wewnętrzne rozliczenia Spółki. W związku z tym, Spółka nie ma obowiązku rozpoznawania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w Polsce. Organ podkreślił, że tego rodzaju wewnętrzne rozliczenia nie generują skutków podatkowych w podatku dochodowym.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 kwietnia 2021 r. (data wpływu 5 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w przypadku przeksięgowania środków pieniężnych z rachunku bankowego Spółki w Niemczech na rachunek bankowy w Polsce, Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania w Polsce przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w wartości rynkowej odsetek, jakie byłaby zobligowana zapłacić w zamian za udostępnione jej środki pieniężne przez podmiot niezależny – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 5 maja 2021 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w przypadku przeksięgowania środków pieniężnych z rachunku bankowego Spółki w Niemczech na rachunek bankowy w Polsce, Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania w Polsce przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w wartości rynkowej odsetek, jakie byłaby zobligowana zapłacić w zamian za udostępnione jej środki pieniężne przez podmiot niezależny.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Spółka T. jest spółką prawa niemieckiego. Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług architektonicznych, inżynierskich i konstrukcyjnych w zakresie budownictwa.
Spółka prowadzi na obszarze Polski działalność gospodarczą za pomocą oddziału zagranicznego przedsiębiorcy, zarejestrowanego w Krajowym Rejestrze Sądowym pod numerem (…) (tworzy on zakład w rozumieniu umowy podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. nr 12 poz. 90, dalej: „Polsko-Niemiecka UPO”)).
Zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami oddział spółki zagranicznej nie posiada odrębnej od spółki zagranicznej osobowości prawnej, dlatego też nie jest on w Polsce traktowany jako odrębny podatnik podatku dochodowego ani podatku od towarów i usług. W konsekwencji podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podatku od towarów i usług jest spółka zagraniczna i to ona ponosi odpowiedzialność za działalność oddziału.
Spółka w przeszłości zawarła z B. `(...)` (spółką prawa japońskiego, reprezentowaną przez swój oddział z siedzibą przy ulicy (…) w Republice Federalnej Niemiec) i B. S.A. (spółką prawa polskiego, reprezentowaną przez swój oddział z siedzibą przy ulicy (…) w Rzeczypospolitej Polskiej) (dalej łącznie jako: „Bank”) umowę mającą na celu zapewnienie środków finansowych na potrzeby działalności zakładu Spółki w Polsce.
W ramach tej umowy Bank jest odpowiedzialny za automatyczne przeksięgowywanie własnych środków pieniężnych Spółki pomiędzy rachunkiem bankowym Spółki prowadzonym w Polsce (związanym z jego działalnością w Polsce) a rachunkiem bankowym Spółki prowadzonym w Niemczech (związanym z jego działalnością w Niemczech).
W przypadku jeśli na rachunku bankowym Spółki prowadzonym w Polsce danego dnia odnotowana zostanie nadwyżka netto środków pieniężnych, Bank dokona automatycznego przeksięgowania tej nadwyżki na rachunek bankowy Spółki prowadzony w Niemczech. Z kolei w przypadku jeśli na rachunku bankowym Spółki prowadzonym w Polsce danego dnia odnotowany zostanie niedobór netto środków pieniężnych, Bank po zgłoszeniu zapotrzebowania na środki przeksięguje je z rachunku bankowego Spółki prowadzonego w Niemczech na jego rachunek prowadzony w Polsce.
Z tytułu przeksięgowywanych pomiędzy rachunkami bankowymi Spółki środków pieniężnych nie są naliczane, pobierane ani wypłacane żadne odsetki ani nie jest wypłacane żadne wynagrodzenie, ani inna forma rekompensaty należnej Spółce lub jej zakładowi w Polsce.
Na gruncie tak przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca powziął wątpliwości w zakresie ciążących na nim obowiązków podatkowych.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w przypadku przeksięgowania środków pieniężnych z rachunku bankowego Spółki w Niemczech na rachunek bankowy w Polsce, Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania w Polsce przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w wartości rynkowej odsetek, jakie byłaby zobligowana zapłacić w zamian za udostępnione jej środki pieniężne przez podmiot niezależny?
Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 Ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:
Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1-2 Ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:
Zgodnie z art. 12 ust. 6 Ustawy o CIT wartość świadczeń w naturze, w tym nieodpłatnych świadczeń, ustala się:
Dla określenia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym, ważne jest ustalenie formy prowadzenia przez podmioty zagraniczne działalności w Polsce, tj. czy działalność tych podmiotów prowadzona jest w Polsce za pośrednictwem zakładu. W świetle uregulowań art. 5 Polsko-Niemieckiej UPO, „zakład” oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie albo częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Ponadto z art. 7 ust. 1 ww. umowy wynika, że zyski zakładu położonego w Polsce podlegają opodatkowaniu w Polsce - jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.
Zgodnie z art. 7 ust. 2 Polsko-Niemieckiej UPO zakładowi należy przypisać takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.
Z kolei w myśl art. 7 ust. 3 Polsko-Niemieckiej UPO, przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczenie nakładów ponoszonych dla tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym zakład jest położony, czy gdzie indziej.
Zgodnie z art. 7 ust. 4 Polsko-Niemieckiej UPO, jeżeli w Umawiającym się Państwie istnieje zwyczaj ustalania zysków przez podział całkowitych zysków przedsiębiorstwa na poszczególne części, to postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu nie wykluczają ustalenia przez to Umawiające się Państwo zysku do opodatkowania według zwykle stosowanego podziału; sposób stosowanego podziału zysku musi być taki, żeby wynik był zgodny z zasadami zawartymi w tym artykule. Jednocześnie z ust. 5 wynika, że zakładowi nie można przypisać zysku tylko z tytułu samego zakupu dóbr lub towarów dla przedsiębiorstwa.
Pojęcie „zakład’ jest pojęciem abstrakcyjnym, które oznacza pewien zakres obowiązku podatkowego danego podmiotu z racji prowadzenia przez ten podmiot działalności w drugim państwie. Stwierdzenie istnienia na terytorium danego państwa zakładu przedsiębiorcy zagranicznego, nie powoduje jednak powstania nowego bytu podatkowego (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym) w tym państwie. Zakład nie jest podmiotem podatkowym, gdyż podmiotem takim pozostaje przedsiębiorca zagraniczny, który jednak podlega opodatkowaniu w tym państwie, w którym ma zakład, choć tylko od dochodów, jakie można mu przypisać, że uzyskał je dzięki temu zakładowi.
Tym samym, Wnioskodawca, prowadzący działalność w Polsce w formie oddziału, niewątpliwie spełnia przesłanki uznania go za „zakład’ w rozumieniu regulacji Polsko-Niemieckiej UPO.
Kwestie związane z funkcjonowaniem oddziału podmiotu zagranicznego w Polsce regulują również przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2021 r. poz. 994 ze zm.). Dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski przedsiębiorcy zagraniczni mogą, na zasadzie wzajemności (o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej), tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Polski. Zgodnie z art. 3 pkt 4 ww. ustawy, przez oddział rozumie się wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.
Z powołanych powyżej przepisów wynika, że oddział przedsiębiorcy zagranicznego nie posiada odrębnej osobowości (podmiotowości) prawnej, a źródłem jego aktywności jest osobowość prawna przedsiębiorcy zagranicznego.
Zdaniem Wnioskodawcy, w rozpatrywanej sprawie istotne jest to, że utworzenie na terytorium Polski zakładu, nie powoduje powstania nowego podmiotu podatkowego w Polsce. Jak wspomniano wyżej, zakład nie jest bowiem podmiotem podatkowym, gdyż podmiotem takim pozostaje przedsiębiorca zagraniczny. Posiadający siedzibę w Polsce oddział Spółki nie stanowi więc odrębnego podmiotu podatkowego w stosunku do Wnioskodawcy, ale stanowi jedynie organizacyjnie i majątkowo wyodrębnioną jego część.
Istnienie w Polsce zakładu Spółki powoduje opodatkowanie zysków zakładu, tj. oddziału Wnioskodawcy na zasadach przewidzianych w polskich przepisach podatkowych. Jednak finansowe rozliczenia wewnętrzne (przeksięgowania) dokonywane pomiędzy Spółką mającą siedzibę w Niemczech a jej zakładem (oddziałem) położonym w Polsce nie wywołują skutków podatkowych w podatku dochodowym, mimo że tego rodzaju operacje winny znaleźć stosowne odzwierciedlenie w ewidencji księgowej Spółki, prowadzącej działalność w Polsce poprzez położony tu zakład (oddział).
Zgodnie bowiem z pkt 28 Komentarza do art. 7 Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (wersja od 15 lipca 2014 r., dalej: „Komentarz”): „fikcja odrębnego i niezależnego przedsiębiorstwa przewidziana w ustępie 2 jest ograniczona do określenia zysków, które można przypisać zakładowi. Nie rozciąga się ona na stworzenie hipotetycznego dochodu przedsiębiorstwa, który umawiające się państwo może opodatkować jako taki na podstawie swojego prawa wewnętrznego (`(...)`)”. Komentarz nakazuje traktować transakcje pomiędzy spółką a jej zakładem jako „transakcje wewnętrzne” (pkt 28 i pkt 30 Komentarza do art. 7).
Należy wskazać, że Spółka zawarła z Bankiem umowę mając na uwadze zapewnienie szybkiego i sprawnego przekazywania posiadanych środków pomiędzy posiadanymi przez nią rachunkami założonymi w Polsce i w Niemczech w celu zapewnienia efektywnego finansowania prowadzonej przez nią działalności w obu krajach. Zdaniem Spółki, przeksięgowania dokonywane pomiędzy rachunkami bankowymi Spółki w Polsce i w Niemczech nie mają wpływu na podatkowe rozliczenie jej działalności w Polsce.
Wynika to z tego, że zgodnie z podstawową ideą leżącą u podstaw instytucji podatku dochodowego jest opodatkowania jedynie pozytywnych rezultatów działalności prowadzonej przez podatnika rozumianych jako wypracowany przez niego w danym okresie dochód. Dochód ustala się poprzez pomniejszenie otrzymanych przez podatnika świadczeń o koszty ich uzyskania.
Natomiast w przypadku rozliczeń opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie dochodzi do żadnych świadczeń. Bowiem zgodnie z definicją „świadczenia” zawartą w internetowym słowniku języka polskiego PWN, świadczenie oznacza „obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz” lub „to, co jest z tytułu takich zobowiązań wykonywane lub przekazywane” (https://sjp.pwn.pl/sjp/swiadczenie;2528166.html).
W sensie cywilistycznym natomiast, pojęcie świadczenia powiązane jest z istnieniem stosunku zobowiązaniowego. Zgodnie z art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.
Powyższe definicje świadczenia jednoznacznie wskazują na konieczność wystąpienia dwóch stron tj. dłużnika zobowiązanego do wykonania świadczenia i wierzyciela uprawnionego do żądania wykonania świadczenia. Mając na względzie powyższe, możliwe jest uznanie, iż w przypadku rozliczeń pomiędzy rachunkami bankowymi Spółki taki stosunek prawny nie występuje. Nie jest bowiem możliwe żądanie wykonania świadczenia od samego siebie (z uwagi na fakt, że Spółka i jej oddział w Polsce nie mają odrębnej osobowości prawnej).
O poprawności powyższego stwierdzenia świadczy interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 kwietnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.60.2019.2.DP, z której wynika, że: „z punktu prawnego nie jest możliwe dokonanie skutecznej czynności prawnej pomiędzy spółką macierzystą, a jej zakładem. Zawarcie umowy (dokonanie transakcji) wymaga bowiem złożenia zgodnych oświadczeń woli przez co najmniej dwie strony, tj. dwa odrębne podmioty, co w analizowanej sprawie nie ma miejsca”.
Tym samym, przeksięgowania pieniężne wynikające z rozliczeń wewnątrzzakładowych pomiędzy rachunkami bankowymi Spółki nie są rezultatem stosunku zobowiązaniowego w rozumieniu cywilistycznym, a stanowią w rzeczywistości jedynie przesunięcie własnych aktywów obrotowych w postaci środków pieniężnych pomiędzy różnymi rachunkami bankowymi Spółki. Z tytułu ww. przesunięć Spółka nie ponosi żadnych kosztów (poza wynagrodzeniem należnym Bankowi za wykonywanie umowy), nie uzyskuje przychodów ani nie generuje żadnego zysku.
Odnosząc się do pytania postawionego we wniosku, należy wskazać, że „nieodpłatne świadczenie” stanowi pewien rodzaj „świadczenia”, które jest otrzymywane przez podatnika pod tytułem darmym. Jednocześnie ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” w żadnym akcie prawnym. Przyjęło się, że rozumienie tego pojęcia należy oprzeć na definicji nieodpłatnego świadczenia, wypracowanej w orzecznictwie sądowo-administracyjnym (np.: uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02; uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10; uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 1999 r., sygn. akt III RN 31/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2002 r., sygn. akt III RN 106/01).
Zgodnie z przedmiotowym orzecznictwem „przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.
Mając na uwadze wypracowaną przez orzecznictwo definicję należy stwierdzić, że aby doszło do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:
Natomiast w zakresie przeksięgowań środków pieniężnych z rachunku bankowego Wnioskodawcy w Niemczech na rachunek bankowy w Polsce nie dochodzi w ogóle do jakiegokolwiek świadczenia. Przeksięgowania te polegają jedynie na swobodnym dysponowaniu przez Spółkę własnymi zasobami finansowymi. Konsekwentnie, z uwagi na to, że ww. przeksięgowania nie stanowią „świadczenia” to nie mogą również stanowić „świadczenia nieodpłatnego”.
O poprawności powyższego stwierdzenia świadczy interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 stycznia 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.519.2018.1.AJ, z której wynika, że: „przesunięcia majątku pomiędzy Centralą szwedzką a jej Oddziałem w Polsce nie prowadzą do powstania przychodu (`(...)`). Oddział jest jedynie wyodrębnioną jednostką organizacyjną i nie posiada odrębnej od Centrali osobowości prawnej, stąd świadczenie przez Centralę na rzecz Oddziału oraz przez Oddział na rzecz Centrali usług jest transakcją w ramach jednego podmiotu”.
W konsekwencji na pytanie postawione we wniosku należałoby odpowiedzieć przecząco. W przypadku przeksięgowania środków pieniężnych z rachunku bankowego Wnioskodawcy w Niemczech na rachunek bankowy w Polsce, Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania w Polsce przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w wartości rynkowej odsetek jakie byłaby zobligowana zapłacić w zamian za udostępnione jej środki pieniężne.
Powyższe stanowisko zostało wielokrotnie potwierdzone przez organy podatkowe w wydawanych indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego, przykładowo:
Dodatkowo Wnioskodawca pragnie podkreślić, że przytoczone we wniosku indywidualne interpretacje podatkowe, które jakkolwiek nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego, wpływają jednak na praktykę wykładni prawa podatkowego i jego stosowanie w indywidualnych sprawach. Uwzględnianie treści indywidualnych interpretacji podatkowych w rozstrzyganiu spraw o zbliżonych stanach faktycznych prowadzi bowiem do ujednolicenia stosowania prawa podatkowego, co z kolei jest zgodne z konstytucyjną zasadą równości podatników wobec prawa i zasadą budzenia zaufania do organów państwa.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili