Spółka, będąca polskim rezydentem podatkowym, zawarła umowę z zagranicznym kontrahentem z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Na mocy tej umowy kontrahent lub jego powiązany podmiot dostarczy Spółce substancję czynną do produkcji i sprzedaży preparatów na terytorium Polski oraz w wybranych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Rozpoczęcie dostaw substancji uzależnione jest od uzyskania przez Spółkę odpowiednich certyfikatów, które umożliwią dopuszczenie i obrót produktem na terytorium. W związku z tym kontrahent umożliwił Spółce korzystanie z danych i badań niezbędnych do zatwierdzenia substancji, jednak bez prawa wglądu ani dysponowania nimi. Spółka zapłaci kontrahentowi ryczałtową rekompensatę za koszty związane z badaniami, a następnie samodzielnie przeprowadzi rejestrację produktu, korzystając z uzyskanego prawa dostępu do danych. Organ uznał, że zakup przez Spółkę od zagranicznego kontrahenta prawa do korzystania z danych niezbędnych do rejestracji substancji, bez prawa do wglądu ani dysponowania nimi, nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 kwietnia 2021 r. (data wpływu 29 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym 28 czerwca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zakup od zagranicznego kontrahenta prawa do odwołania się do Danych niezbędnych do rejestracji Substancji, bez prawa do wglądu ani jakiegokolwiek dysponowania nimi, podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 29 kwietnia 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zakup od zagranicznego kontrahenta prawa do odwołania się do Danych niezbędnych do rejestracji Substancji, bez prawa do wglądu ani jakiegokolwiek dysponowania nimi, podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 18 czerwca 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.191.2021.1.AK wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 28 czerwca 2021 r.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:
Spółka (dalej również: „Wnioskodawca”), jest polskim rezydentem podatkowym, przedsiębiorcą działającym w dziedzinie (…). Działalność ta jest wykonywana w zakładzie produkcyjnym położonym na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej lub w innych krajach Unii Europejskiej na zasadzie zlecania usług w zakresie określonych procesów technologicznych.
Spółka zawarła umowę handlową z kontrahentem, będącym rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii (dalej: „Kontrahent”), na podstawie której kontrahent lub jego podmiot powiązany, również będący rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii (dalej: „Podmiot powiązany”), będzie dostarczać Spółce substancję czynną (dalej: „Substancja”) do produkcji i sprzedaży na terytorium Polski oraz określonych państw członkowskich Unii Europejskiej (dalej: „Terytorium”) preparatu w postaci koncentratu zawiesinowego (dalej: „Produkt”) oraz nowych preparatów opracowanych w przyszłości przez Spółkę i zawierających jako jeden ze składników Substancję (dalej łącznie nazywane: „Produktami”).
Spółka posiada wiedzę i doświadczenie niezbędne do wytwarzania Produktów przy użyciu Substancji oraz przeprowadziła badania związane z Produktem oraz prowadzi dalsze badania nad rozwojem kolejnych Produktów. Jednak warunkiem rozpoczęcia dostaw Substancji jest uzyskanie przez Spółkę odpowiednich certyfikatów umożliwiających dopuszczenie i obrót na Terytorium Produktu przy użyciu Substancji. W związku z powyższym, Kontrahent umożliwił Spółce odwołanie się do Annex II Data i Annex III Data, które odnoszą się do danych i/lub badań niezbędnych do zatwierdzenia Substancji (dalej: „Dane”).
Zgodnie z zawartą umową, odwołanie to następuje na podstawie Letter of Access (dalej: „LOA”), co oznacza oryginalny dokument wydany i podpisany przez Kontrahenta (lub jego Podmiot powiązany), umożliwiający Spółce odniesienie się do Danych, bez prawa do wglądu do tych Danych. Odwołanie się do Danych nie daje Spółce żadnego prawa do przeglądania lub uzyskiwania jakichkolwiek kopii Danych od Kontrahenta, Podmiotu powiązanego lub jakiegokolwiek organu regulacyjnego na Terytorium.
Strony zgodnie stwierdziły, że zgoda na odwołanie się do Danych w drodze LOA nie jest formą jakiejkolwiek licencji ani prawa do korzystania z Danych przez Spółkę dla celów innych niż służących spełnieniu wymogów administracyjnych organów regulacyjnych i jest niewyłączna i niezbywalna. Zakres Danych obejmuje tylko te badania, których Kontrahent jest właścicielem, współwłaścicielem lub w inny sposób uprawniony. Powyższe oznacza, że Spółka nie będzie miała wglądu w dane i nie będzie mogła w inny sposób z nich skorzystać niż w celach rejestracji.
Zgodnie z umową, za wyjątkiem własnych podmiotów powiązanych, LOA dla Danych nie może być przez Spółkę rozszerzany, cedowany ani przeniesiony osobom trzecim. W celu uniknięcia wątpliwości podmioty powiązane ze Spółką nie mogą również rozszerzać, cedować ani przenosić jakichkolwiek LOA otrzymanych od Kontrahenta lub jego Podmiotu powiązanego na jakąkolwiek stronę trzecią.
Strony uzgodniły, że Spółka zapłaci Kontrahentowi rekompensatę w formie ryczałtu za koszty poniesione w związku z badaniami. Po dokonaniu wpłaty, Spółka samodzielnie przeprowadzi rejestrację Produktu na Terytorium, z odwołaniem się do LOA. Następnie Spółka na podstawie posiadanej receptury/specyfikacji technicznej umożliwiającej jej produkcję, ma możliwość produkcji i dystrybucji Produktu na Terytorium oraz tworzenia innych produktów, których składnikiem będzie Substancja.
Strony umowy zgodnie potwierdziły, że żadne postanowienie umowy nie przyznaje Spółce żadnych praw do jakichkolwiek praw własności intelektualnej, a w szczególności licencji do dokumentacji, informacji zawartych w dokumentach, ani też do Substancji lub produktów drugiej Strony (łącznie z ich etykietami, opakowaniem i dokumentacją). Spółce nie będą przysługiwać żadne roszczenia do korzystania z Danych w jakikolwiek sposób i formie.
Wnioskodawca wskazuje również, że zgodnie z LOA, prawo odwołania do Danych, realizowane jest pod następującymi warunkami i na następujących zasadach:
W uzupełnieniu wniosku z 28 czerwca 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że posiada certyfikat rezydencji Kontrahenta od którego zakupił prawa do odwołania się do danych niezbędnych do rejestracji Substancji, o których mowa we wniosku oraz będzie posiadał certyfikat rezydencji Podmiotu Powiązanego (również rezydenta podatkowego Wielkiej Brytanii).
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy zakup od kontrahenta niemającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu prawa do odwołania się do Danych niezbędnych do rejestracji Substancji, bez prawa do wglądu ani jakiegokolwiek dysponowania nimi, podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła, zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
Zdaniem Wnioskodawcy:
Zakup prawa do odwołania się do Danych, niezbędnych do rejestracji Substancji, bez prawa do wglądu ani jakiegokolwiek dysponowania nimi, nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła, zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Stosownie do art. 21 ust. 1 ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) wynosi 20% przychodów.
W przypadku gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uwzględnić przepisy tej umowy (art. 21 ust. 2 tej ustawy).
Z art. 12 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, wynika, że należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Wielkiej Brytanii, mogą być opodatkowane w Wielkiej Brytanii. Jednakże takie należności mogą być opodatkowane także w Polsce tj. w państwie, w którym powstają i zgodnie z polskim ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto.
Zgodnie z art. 12 ust. 3 określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).
W tym kontekście ponoszone przez Spółkę wynagrodzenie za prawo do odwołania się do dokumentacji pozwalającej na rejestrację Produktów, nie spełnia definicji należności licencyjnej, w szczególności, nie stanowi informacji związanej z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).
Ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) nie zawiera legalnej definicji know-how. W Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD przyjmuje się, że know-how stanowi wszelkie nieujawnione informacje techniczne konieczne do przemysłowego odtworzenia produktu lub procesu w sposób bezpośredni i w tych samych warunkach niezależnie od tego czy informacja taka może podlegać ochronie patentowej, czy też nie, w zakresie, w jakim know-how jest wynikiem doświadczenia przedstawia ono to, czego wytwórca me jest w stanie dowiedzieć się jedynie na podstawie zbadania samego produktu lub jedynie dzięki znajomości postępu technicznego.
W orzecznictwie natomiast, m.in. w wyroku NSA z 15 marca 2012 r., sygn. I FSK 973/11 wskazuje się, że przez know-how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne i zidentyfikowane we właściwej formie.
Termin „poufny”, zdaniem NSA oznacza określoną konfigurację informacji i takie ich usytuowanie, które nie jest powszechnie znane lub łatwo dostępne.
Termin „istotny” oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części: sposobu wytwarzania, lub produktu i usługi, albo dla rozwoju powyższych i nie zawiera informacji banalnych. Know-how musi więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how.
Termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności, oraz aby zapewnić, że licencjobiorca nie jest nadmiernie ograniczony w korzystaniu ze swojej własnej technologii. Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby.
Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, należności przez nią przekazane nie były należnościami za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Spółka posiada niezbędną wiedzę specjalistyczną, niezbędną do samodzielnego wytwarzania produktu i w żaden sposób informacje zawarte w Letter of Access nie będą wykorzystywane przez Spółkę podczas procesu produkcyjnego ani w żaden inny sposób, poza spełnieniem wymogów regulacyjnych.
Zdaniem Spółki, jednym z czynników decydującym o tym, że należności przekazywane przez Spółkę nie stanowią know-how, jest fakt, że Spółka nie będzie miała wglądu w dane, nie będzie w żaden sposób nimi dysponować ani mieć żadnych praw do nich. Z tego względu, nie będzie spełniona przesłanka zidentyfikowanego charakteru, ponieważ Letter of Access nie będzie dostępny do dyspozycji Spółki w żadnym momencie, w tym Spółka nie otrzyma wglądu w informacje w nim zawarte
Zgodnie z punktem 11.1 Komentarza OECD do art. 12 Modelowej Konwencji „w umowie na zakup know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek". Podstawowym obowiązkiem przekazującego „know-how” jest zatem przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. W przypadku Spółki nie ma miejsca sytuacja, w której
Spółce zostaje udostępniona specjalistyczna wiedza i doświadczenie, ponieważ rejestracja substancji odbywa się jedynie z powołaniem na dokumenty, bez przekazania i wglądu w nie. W związku z tym, Kontrahent nie zapewnia faktycznej możliwość korzystania z Letter of Access.
Spółce znane są interpretacje indywidualne, w których organy podatkowe stwierdzały, że opłaty za nabywanie praw do posługiwania się posiadanymi wynikami badań z prawem do wglądu, spełniają ustawowe przesłanki uznania ich za „należności licencyjne” w rozumieniu art. 12 ust. 3 Umowy oraz art. 12 ust. 3 Konwencji, od których należy pobrać zryczałtowany podatek (zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 grudnia 2018 r. sygn. 0111-KDIB1-2.4010.415.2018.2.AW).
Jednak w niniejszym przypadku, nie ma miejsca sytuacja, w której Spółka uzyskuje prawo do wglądu do wyników badań, w żadnym momencie Spółka nie uzyskuje informacji, co do zawartości badań, a jedynie ma możliwość odwołania się do nich na potrzeby rejestracji. Wynagrodzenie płacone kontrahentowi stanowi w istocie rekompensatę za poniesione wydatki w związku z badaniami, do których danych Spółka odwoła się podczas procesu rejestracji
Spółce znane są także stanowiska organów, które pośrednio stwierdzają, że wydatki związane z udostępnieniem danych dotyczących produktu, w celu jego rejestracji, nie stanowią należności licencyjnych, np. w interpretacji indywidualnej z 18 grudnia 2013 r. sygn. IBPBI/2/423-1223/13/MS, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, że poniesione wydatki dotyczące kosztów związanych z udostępnieniem przez Konsorcjum danych dotyczących produktu X, niezbędnych do rejestracji przedmiotowej substancji powinny stanowić pośrednie koszty uzyskania przychodów, potrącalne w dacie poniesienia. Z powyższej interpretacji można wnioskować, że wydatki związane z udostępnieniem danych dotyczących produktu, w celu jego rejestracji, nie stanowią należności licencyjnych, ponieważ w przeciwnym razie byłyby amortyzowane, a nie potrącalne w dacie poniesienia.
Z uwagi na powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie z tytułu prawa do odwołania się do dokumentów nie podlega pod art. 21 ust. 1 ustawy CIT, a w związku z tym Spółka nie jest zobowiązana do poboru i zapłaty podatku u źródła.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
W myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:
Jak stanowi art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.
Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Podmioty podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce są zobowiązane do wykazania jedynie tych dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski i nie są w Polsce opodatkowane z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski zarówno siedziby, jak i faktycznego zarządu podatnika.
Natomiast co do oceny, czy przychody zagranicznych osób prawnych powstały na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, Organ zauważa, że – w świetle ww. przepisu – decydujące znaczenie ma miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi, wykonywania czynności lub miejsca dokonania wypłaty. Zatem bez znaczenia pozostaje fakt świadczenia usług poza terytorium Polski, gdyż tak jak wskazano, zasadnicze znaczenie ma miejsce położenia źródła. W tym przypadku zagraniczny podmiot będzie uzyskiwać dochód od Spółki, będącej polskim rezydentem podatkowym. W konsekwencji należy przyjąć, że źródło dochodów będzie położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdyż jego źródłem jest Spółka, będąca polskim rezydentem podatkowym. Powyższe rozważania na temat miejsca świadczenia usługi i jego wpływu na powstanie podatku u źródła są dygresją do głównej kwestii przedstawionej Organowi do rozstrzygnięcia sformułowanej w zadanym we wniosku pytaniu. Poprzez zadane pytanie Wnioskodawca chce uzyskać wiedzę, czy zakup od kontrahenta niemającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu prawa do odwołania się do Danych niezbędnych do rejestracji Substancji, bez prawa do wglądu ani jakiegokolwiek dysponowania nimi, podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła, zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.
Przechodząc do oceny stanowiska Spółki w tym zakresie należy wskazać, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 przychodów:
Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym należy podkreślić, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.
W art. 21 ustawy o CIT, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.
W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.
Jak stanowi art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:
Jednocześnie, na podstawie art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:
Kolejne przepisy, tj. art. 26 ust. 7b - 7j określają szczegółowe reguły składania tego rodzaju oświadczeń.
Nadmienić należy, że zgodnie z § 4 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 31 grudnia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2545 ze zm.) wyłącza się stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy w przypadku dokonywanych do dnia 31 grudnia 2021 r. wypłat należności innych niż określone w § 2 ust. 1 pkt 7-9 na rzecz podatników, o których mowa w § 2 ust. 2, jeżeli istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników.
Z opisu sprawy wnika, że na podstawie umowy kontrahent lub jego podmiot powiązany z siedzibą w Wielkiej Brytanii, będzie dostarczać Spółce substancję czynną do produkcji i sprzedaży Produktów. Spółka posiada wiedzę i doświadczenie niezbędne do wytwarzania Produktów przy użyciu Substancji oraz przeprowadziła badania związane z Produktem oraz prowadzi dalsze badania nad rozwojem kolejnych Produktów. Jednak warunkiem rozpoczęcia dostaw Substancji jest uzyskanie przez Spółkę odpowiednich certyfikatów umożliwiających dopuszczenie i obrót na Terytorium Produktu przy użyciu Substancji. W związku z powyższym, Kontrahent umożliwił Spółce odwołanie się do Annex II Data i Annex III Data, które odnoszą się do danych i/lub badań niezbędnych do zatwierdzenia Substancji. Zgodnie z zawartą umową, odwołanie to następuje na podstawie Letter of Access, co oznacza oryginalny dokument wydany i podpisany przez Kontrahenta (lub jego Podmiot powiązany), umożliwiający Spółce odniesienie się do Danych, bez prawa do wglądu do tych Danych. Odwołanie się do Danych nie daje Spółce żadnego prawa do przeglądania lub uzyskiwania jakichkolwiek kopii Danych od Kontrahenta, Podmiotu powiązanego lub jakiegokolwiek organu regulacyjnego na Terytorium. Strony zgodnie stwierdziły, że zgoda na odwołanie się do Danych w drodze LOA nie jest formą jakiejkolwiek licencji ani prawa do korzystania z Danych przez Spółkę dla celów innych niż służących spełnieniu wymogów administracyjnych organów regulacyjnych i jest niewyłączna i niezbywalna. Zakres Danych obejmuje tylko te badania, których Kontrahent jest właścicielem, współwłaścicielem lub w inny sposób uprawniony. Powyższe oznacza, że Spółka nie będzie miała wglądu w dane i nie będzie mogła w inny sposób z nich skorzystać niż w celach rejestracji.
Zgodnie z umową, za wyjątkiem własnych podmiotów powiązanych, LOA dla Danych nie może być przez Spółkę rozszerzany, cedowany ani przeniesiony osobom trzecim.
Strony uzgodniły, że Spółka zapłaci Kontrahentowi rekompensatę w formie ryczałtu za koszty poniesione w związku z badaniami. Po dokonaniu wpłaty, Spółka samodzielnie przeprowadzi rejestrację Produktu na Terytorium, z odwołaniem się do LOA. Następnie Spółka na podstawie posiadanej receptury/specyfikacji technicznej umożliwiającej jej produkcję, ma możliwość produkcji i dystrybucji Produktu na Terytorium oraz tworzenia innych produktów, których składnikiem będzie Substancja.
Strony umowy zgodnie potwierdziły, że żadne postanowienie umowy nie przyznaje Spółce żadnych praw do jakichkolwiek praw własności intelektualnej, a w szczególności licencji do dokumentacji, informacji zawartych w dokumentach, ani też do Substancji lub produktów drugiej Strony (łącznie z ich etykietami, opakowaniem i dokumentacją). Spółce nie będą przysługiwać żadne roszczenia do korzystania z Danych w jakikolwiek sposób i formie.
Wnioskodawca wskazał również, że zgodnie z LOA, prawo odwołania do Danych, realizowane jest pod następującymi warunkami i na następujących zasadach:
Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji Kontrahenta od którego zakupił prawa do odwołania się do danych niezbędnych do rejestracji Substancji, o których mowa we wniosku oraz będzie posiadał certyfikat rezydencji Podmiotu Powiązanego (również rezydenta podatkowego Wielkiej Brytanii).
Odnosząc wyżej cytowane przepisy prawa podatkowego do opisu sprawy stwierdzić należy, że zakup od zagranicznego kontrahenta prawa do odwołania się do Danych niezbędnych do rejestracji Substancji, bez prawa do wglądu ani jakiegokolwiek dysponowania nimi, nie spełnia przesłanek uznania go za należność wymienioną w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.
Z wyżej cytowanych przepisów prawa wynika, że obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych wynikający z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Wobec powyższego, nie obejmuje on swoją dyspozycją Wnioskodawcy, gdyż należność uiszczana przez Spółkę na rzecz zagranicznego kontrahenta za prawo do odwołania się do Danych niezbędnych do rejestracji Substancji, bez prawa do wglądu ani jakiegokolwiek dysponowania nimi, o których mowa we wniosku, nie zostało wymienione jako podlegające opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.
Tym samym, Wnioskodawca uiszczając należność za zakup prawa do odwołania się do Danych niezbędnych do rejestracji Substancji (w przedstawionych w opisie sprawy okolicznościach), nie jest zobowiązany do poboru podatku u źródła od płatności dokonywanych na rzecz zagranicznego kontrahenta na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili