INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 marca 2021 r. (data wpływu 23 marca 2021 r.) uzupełnionym pismem z 19 maja 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Dyskonto, Opłata Finansowa i Opłata Dodatkowa podlegają w Polsce zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu pobieranemu u źródła – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 23 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Dyskonto, Opłata Finansowa i Opłata Dodatkowa podlegają w Polsce zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu pobieranemu u źródła.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
1.1. Wnioskodawca (“A.”) jest spółką posiadającą siedzibę we Francji, działającą zgodnie z prawem francuskim oraz zarejestrowaną dla celów podatku VAT (podatek od towarów i usług) we Francji. A. jest rezydentem Francji w rozumieniu umowy z dnia 20 czerwca 1975 roku między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku („Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania”) oraz nie posiada w Polsce zakładu (w rozumieniu Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 poz. 106 ze zm., „Ustawa o VAT”).
1.2. A. dąży obecnie do ustanowienia, na rzecz różnych klientów w Polsce, programu finansowania istniejących lub przyszłych wierzytelności handlowych posiadanych przez tych klientów wobec dłużników („Program"). W tym celu A., jako nabywca, nabywać będzie niektóre z istniejących lub przyszłych należności handlowych wspomnianych klientów. Klienci są spółkami kapitałowymi posiadającymi siedzibę w Polsce i działającymi zgodnie z polskimi przepisami, a także zarejestrowanymi w Polsce dla celów VAT („Polscy Klienci”).
1.3. Zgodnie z określonymi umowami sprzedaży towarów lub umowami o świadczenie usług Polscy Klienci posiadają lub będą posiadali względem nabywców tych towarów lub usług („Dłużnicy”) wierzytelności handlowe wynikające z ceny sprzedaży towarów lub wynagrodzenia za świadczenie usług („Wierzytelności”).
1.4. W celu poprawy struktury bilansu i aktywów, uzyskania większej płynności i innych korzyści z tytułu upłynnienia Wierzytelności (takich jak poprawa zabezpieczenia finansowego przed niewypłacalnością i uwolnienie dostępnych środków na inwestycje i rozwój), Polscy Klienci zamierzają zawrzeć z A. ramową umowę zakupu wierzytelności („Umowa Ramowa”). Polscy Klienci nie są pełnomocnikami albo agentami zależnymi A. w rozumieniu odpowiednich przepisów Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
1.5. Zgodnie z Umową Ramową (i) A. ma nabywać określone Wierzytelności Polskich Klientów, (ii) Polscy Klienci będą w związku z powyższym otrzymywać cenę sprzedaży Wierzytelności, (iii) A. będzie uprawniona do otrzymania środków wypłacanych przez Dłużników w związku z Wierzytelnościami zbywanymi przez Polskich Klientów, zaś (iv) w odniesieniu do ryzyka kredytowego związanego z Dłużnikami A. nie będzie dysponował prawem regresu w stosunku do Polskich Klientów (ani w stosunku do któregokolwiek z aktywów Polskich Klientów).
1.6. Sprzedaż Wierzytelności przez Polskich Klientów na rzecz A. będzie dokonywana za cenę równą wartości nominalnej tych Wierzytelności pomniejszonej o dyskonto („Dyskonto”), tak aby zapewnić Polskim Klientom natychmiastowy przepływ wolnych środków pieniężnych i poprawić ich sytuację finansową. Dyskonto zostanie obliczone dla każdego Polskiego Klienta i będzie stanowić stały procent wartości nominalnej Wierzytelności.
1.7. Ponadto Polscy Klienci będą zobowiązani do zapłaty na rzecz A. opłaty finansowej („Opłata Finansowa”) odzwierciedlającej, w odniesieniu do każdego Polskiego Klienta, średnie opóźnienie wymagane do uzyskania spłaty przeniesionych Wierzytelności tego Polskiego Klienta. Opłata Finansowa jest obliczana jako iloczyn ceny zakupu Wierzytelności, okresu referencyjnego odpowiadającego opóźnieniu i określonej stopie procentowej na podstawie EURIBOR (dla Wierzytelności denominowanych w EUR) lub LIBOR (dla Wierzytelności denominowanych w dowolnej innej walucie). Ponadto, w zależności od warunków konkretnej umowy z Polskim Klientem, może on być również zobowiązany do zapłaty na rzecz A. opłaty dodatkowej obliczonej jako pewien procent wartości nominalnej każdej Wierzytelności („Opłata Dodatkowa"). Ponadto A. zachowa też rezerwy przy zakupie Wierzytelności zmniejszające cenę zakupu faktycznie zapłaconą w dniu zakupu, które zostaną zwolnione dopiero po uzyskaniu spłaty określonej Wierzytelności.
1.8. Do czasu uregulowania Wierzytelności sprzedaż Wierzytelności przez Polskich Klientów na rzecz A. nie będzie zgłaszana odnośnym Dłużnikom, zaś Polscy Klienci będą nadal podejmować zwyczajowe działania związane z obsługą i uzyskaniem spłaty Wierzytelności. W szczególności A. nie będzie angażować się w żadne czynności związane z obsługą Wierzytelności, o ile będą one regulowane przez Dłużników w odpowiednim terminie. Ponadto, nie zostało ustalone jakiekolwiek wynagrodzenie dla Polskich Klientów za obsługę Wierzytelności, ponieważ wykonują oni tę funkcję wyłącznie we własnym interesie, jest ona nieodłącznie związana z właściwym dochodzeniem Wierzytelności, a w każdym razie obsługa Wierzytelności przez Polskich Klientów jest już odpowiednio uwzględniona przez strony w ogólnym bilansie praw i obowiązków umownych wynikających z Programu oraz w wysokości wynagrodzenia należnego A.
1.9. Jeżeli jednak poszczególne Wierzytelności nie zostaną spłacone, dany Dłużnik zostanie powiadomiony o wcześniejszej sprzedaży Wierzytelności na rzecz A., Polscy Klienci nie będą już obsługiwać Wierzytelności, a Dłużnicy, zamiast kontynuować płatności na rzecz Polskich Klientów, będą zobowiązani do płatności z tytułu Wierzytelności bezpośrednio na rachunek bankowy wskazany przez A.
1.10. Jedynie Wierzytelności spełniające określone kryteria zostaną objęte zakresem Umowy Ramowej i będą nabywane przez A. W szczególności Umowa Ramowa nie będzie obejmować Wierzytelności, w stosunku do których Dłużnik znajdowałby się w zwłoce już w momencie nabycia Wierzytelności przez A. lub które już w tym momencie byłyby sporne.
1.11. Wierzytelności będą nabywane przez A. bez prawa regresu w odniesieniu do ryzyka kredytowego danego Dłużnika, co oznacza, że A. nie będzie zasadniczo mógł zgłaszać jakichkolwiek roszczeń wobec Polskich Klientów, jeżeli dany Dłużnik był wypłacalny w momencie sprzedaży i przeniesienia odnośnej Wierzytelności na rzecz A., zaś ryzyko kredytowe dotyczące danego Dłużnika zmaterializowało się dopiero później, skutkując brakiem wykonania przez tego Dłużnika płatności wynikających z powyższej Wierzytelności.
1.12. W celu zapewnienia trwale pozytywnego wpływu na sytuację finansową Polskich Klientów strony zamierzają zawrzeć Umowę Ramową na czas nieoznaczony lub dłuższy czas oznaczony, przekraczający jeden rok. Co więcej, Umowa Ramowa zawarta na czas oznaczony będzie mogła zostać rozwiązana w tym okresie wyłącznie w przypadku naruszenia lub w innych okolicznościach wyraźnie wskazanych w Umowie Ramowej. Oznacza to, że na podstawie Umowy Ramowej Wierzytelności będą stale sprzedawane na przestrzeni dłuższego okresu przez Polskich Klientów na rzecz A. Ponadto Umowa Ramowa będzie podlegać automatycznemu przedłużeniu na dodatkowe okresy roczne, co może jeszcze bardziej wydłużyć okres finansowania Polskich Klientów.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
- Czy w opisanych okolicznościach nabycie Wierzytelności przez A. od Polskich Klientów, dokonane w ramach wsparcia finansowego udzielanego przez A. na rzecz Polskich Klientów, będzie uważane za usługę w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.; „Ustawa o VAT”), a jeśli tak, to czy A. będzie podatnikiem VAT podlegającym podatkowi VAT w Polsce z tytułu tej usługi zobowiązanym w Polsce do jego rozliczenia?
- Zakładając, że spełnione są wszelkie inne wymogi dla uznania, że sprzedaż Wierzytelności przez Polskich Klientów na rzecz A. podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, czy słuszne jest stwierdzenie, że sprzedaż Wierzytelności przez Polskich Klientów na rzecz A., dokonana w ramach wsparcia finansowego udzielonego przez A. na rzecz Polskich Klientów, nie będzie podlegać w Polsce podatkowi od czynności cywilnoprawnych na mocy art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r., poz. 815 ze zm., „ustawa o PCC (podatek od czynności cywilnoprawnych)")?
- Czy Dyskonto, Opłata Finansowa i Opłata Dodatkowa podlegają w Polsce zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu pobieranemu u źródła?
Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych oraz podatku od towarów i usług wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.
Zdaniem Wnioskodawcy, Dyskonto, Opłata Finansowa i Opłata Dodatkowa nie będą podlegały w Polsce zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu pobieranemu u źródła.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy z dnia 20 czerwca 1975 roku między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku („Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania”) zyski z przedsiębiorstwa spółki kapitałowej uznanej za rezydenta podatkowego we Francji podlegają opodatkowaniu tylko we Francji, chyba że spółka ta prowadzi działalność w Polsce za pośrednictwem zakładu położonego w Polsce.
Zgodnie z opisem stanu faktycznego przedstawionym w niniejszym wniosku A. jest rezydentem podatkowym we Francji oraz nie posiada w Polsce zakładu (w rozumieniu Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania). W rezultacie, wszelkie dochody, które A. osiągnie z tytułu Dyskonta, Opłaty Finansowej lub Opłaty Dodatkowej podlegać będą opodatkowaniu wyłącznie we Francji, pod warunkiem że dochód ten będzie kwalifikowany jako zysk z przedsiębiorstwa.
Zarówno Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak i krajowe przepisy podatkowe nie definiują pojęcia „zysku z przedsiębiorstwa”. W takim przypadku należy jednak, zgodnie z utrwaloną praktyką polskich organów podatkowych, odwołać się do Modelowej Konwencji OECD, a także do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, przewidujących ogólne wytyczne dotyczące interpretacji umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę.
Art. 3 ust. 1 lit. h) Modelowej Konwencji OECD wyraźnie stanowi, że pojęcie „przedsiębiorstwa” obejmuje świadczenie profesjonalnych usług i innych działań o charakterze niezależnym. W związku z powyższym, pomimo braku wyraźnej definicji terminu „zyski z przedsiębiorstwa” w Umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania termin ten należy traktować jako dochód przedsiębiorstwa umawiającego się państwa będącego stroną Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z tytułu świadczenia profesjonalnych usług przez to przedsiębiorstwo lub z tytułu innych działań o charakterze niezależnym podejmowanych przez to przedsiębiorstwo.
W związku z powyższym, jako że A. jest spółką kapitałową będącą rezydentem podatkowym we Francji i nieposiadającą zakładu w Polsce, zaś Dyskonto, Opłata Finansowa i Opłata Dodatkowa stanowią dochód z tytułu świadczenia przez A. usług finansowych świadczonych profesjonalnie i posiadających niezależny charakter, kwoty te zasadniczo kwalifikują się jako „zyski z przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 ust. 1 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Niezależnie od ogólnych zasad przedstawionych powyżej, art. 7 ust. 7 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi również, że w przypadku gdy w zyskach mieszczą się elementy dochodu, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dyspozycja art. 7 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (wskazujące zasady opodatkowania zysków z przedsiębiorstwa) nie narusza tych innych postanowień. Innymi słowy, art. 7 ust. 7 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania implikuje, że nawet w przypadku, gdy poszczególne pozycje zysku zasadniczo kwalifikują się jako zyski z przedsiębiorstw (co oczywiście ma miejsce w przypadku Dyskonta, Opłaty Finansowej i Opłaty Dodatkowej), mogą one jednak być objęte innymi przepisami Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, które bardziej szczegółowo odnoszą się do takich zysków i podlegać opodatkowaniu zgodnie z zasadami określonymi w tych innych przepisach.
Biorąc pod uwagę, iż działalność gospodarcza A. polega na świadczeniu usług finansowych, wydaje się, że jedyne przecięcie odrębnych reżimów traktatowych może powstać w odniesieniu do reguł ujętych w art. 7 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dotyczącym zysków z przedsiębiorstwa oraz reguł określonych w art. 11 tej umowy, który reguluje opodatkowanie odsetek.
Artykuł 11 ust. 2 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawiera definicję wspomnianych odsetek. Zgodnie z tym przepisem przez odsetki należy rozumieć dochody z wierzytelności wszelkiego rodzaju, tak zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub klauzulą udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych i skryptów dłużnych, w tym również premie i udziały związane z powyższymi tytułami. Zgodnie z powyższym przepisem kary za zwłokę nie są traktowane jako odsetki na gruncie Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
W ocenie A. przedstawiona powyżej definicja odsetek wymaga występowania obiektywnego elementu w postaci udzielenia dłużnikowi pożyczki w określonej kwocie nominalnej przez wierzyciela nabywającego zarazem roszczenie względem pożyczkobiorcy o zwrot tej kwoty nominalnej, jak również w postaci zapłaty przez pożyczkobiorcę na rzecz wierzyciela pewnej dodatkowej kwoty ponad wartość nominalną pożyczki, stanowiącej wynagrodzenie wierzyciela za udostępnienie kwoty nominalnej.
Takie okoliczności nie występują jednak w niniejszej sprawie.
Po pierwsze, wskutek realizacji transakcji na podstawie Umowy Ramowej A. nie nabywa żadnych roszczeń wobec Polskich Klientów (mimo że są oni odbiorcami usług finansowych świadczonych przez A.); wręcz przeciwnie, A. nabywa roszczenia Polskich Klientów wobec osób trzecich (Dłużników). W związku z tym A. nie posiada żadnych roszczeń o zwrot kwoty głównej stanowiącej przedmiot finansowania udzielanego klientowi nabywającemu od A. usługi finansowe i ponoszącemu ciężar Dyskonta, Opłaty Finansowej i Opłaty Dodatkowej. Kwoty te nie mogą być zatem uważane za uzyskane przez A. jako dochód z roszczeń posiadanych przez A. w stosunku do podmiotów je wypłacających (Polskich Klientów). Z tego już choćby względu nie można ich uznać za uzyskane przez A. z tytułu roszczeń względem strony ponoszącej ciężar tych kwot, a zatem nie można ich też zakwalifikować jako odsetki w powyższym znaczeniu.
Po drugie, A. nie pożycza Polskim Klientom żadnych nominalnych kwot, do których spłaty z nadwyżką zostaliby zobowiązani Polscy Klienci. Charakter umowy A. z Polskimi Klientami jest zupełnie inny - A. po prostu zgadza się na zakup od Polskich Klientów niektórych niematerialnych aktywów (Wierzytelności, jakie Polscy Klienci posiadają wobec podmiotów trzecich) i osiąga zysk (o ile taki w danym przypadku wystąpi) wyłącznie z tego powodu, że uwzględniając Dyskonto, Opłatę Finansową lub Opłatę Dodatkową, koszt nabycia tych aktywów jest dla A. niższy niż wpływy, jakie prawdopodobnie zostaną przez A. uzyskane w związku z tymi Wierzytelnościami. Istotą ekonomiczną usług finansowych A. świadczonych na rzecz Polskich Klientów jest zatem przyspieszenie i wsparcie Polskich Klientów w realizacji ich niepłynnych aktywów, takich jak Wierzytelności, poprzez wyrażanie przez A. zgody na przejęcie tych aktywów w zamian za kwoty pieniężne, w oczekiwaniu przepływów pieniężnych, które te aktywa prawdopodobnie wygenerują w kolejnych okresach.
Po trzecie, jak podano w opisie stanu faktycznego, Wierzytelności nabywane przez A. są należnościami handlowymi niezwiązanymi z naruszeniem lub zwłoką w wykonywaniu zobowiązań umownych, a zatem same w sobie nie generują nadwyżki ponad ich wartość nominalną („odsetek” w sensie ekonomicznym), lecz stanowią jedynie cenę sprzedaży towarów i usług dostarczanych Dłużnikom przez Polskich Klientów. Nawet w mniej prawdopodobnym przypadku braku zapłaty przez Dłużników w terminie, Wierzytelności te - jak w przypadku zwykłych roszczeń handlowych - doprowadzą do naliczenia co najwyżej opłat za zwłokę, które zgodnie z art. 11 ust. 2 in fine Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie są kwalifikowane jako odsetki w rozumieniu tej mowy (a w każdym razie jako element odrębny od Dyskonta, Opłaty Finansowej lub Opłaty Dodatkowej takie opłaty za zwłokę nie są objęte niniejszym wnioskiem).
Obrót Wierzytelnościami nie generuje zatem żadnych wpływów dodatkowych względem wpływów z należnych kwot nominalnych, a jedynie generuje (dla Polskich Klientów) koszty odpowiadające temu, że dostawca usług finansowych (A.) jest skłonny zaakceptować te Wierzytelności w zamian za zapłatę kwot pieniężnych ich pierwotnym wierzycielom (Polskim Klientom).
Po piąte, transakcyjne i operacyjne zaangażowanie A. w związku z realizacją Umowy Ramowej znacznie wykracza poza samo tylko pasywne zapewnienie wolnych środków finansowych w oczekiwaniu na ich zwrot z nadwyżką. Nie można zatem utożsamiać funkcji A. z pasywną rolą pożyczkodawcy, który jedynie udostępnia kapitał i oczekuje dochodów z odsetek. Przeciwnie, A. podejmuje szereg dodatkowych działań, takich jak choćby pozyskanie oraz koordynacja dostępności środków finansowych z potrzebami Polskich Klientów oraz obsługa administracyjna Programu.
Po szóste, nieodłączną cechą odsetek jest to, że odzwierciedlają one związane z niewypłacalnością pożyczkobiorcy ryzyko, jakie przyjmuje pożyczkodawca. Nie dotyczy to jednak Dyskonta, Opłaty Finansowej oraz Opłaty Dodatkowej, które w najlepszym wypadku mogą odzwierciedlać wyłącznie ryzyko niewypłacalności Dłużników i zasadniczo nie mają żadnego związku z ewentualnym ryzykiem niewypłacalności dotyczącymi Polskich Klientów.
Podsumowując powyższe, ponieważ Dyskonto, Opłata Finansowa i Opłata Dodatkowa nie są „dochodami z wierzytelności wszelkiego rodzaju” dochodzonymi od stron (Polskich Klientów) ponoszących te kwoty, a ponadto nie mieszczą się w żadnym z przykładów wymienionych w art. 11 ust. 2 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Dyskonto, Opłata Finansowa i Opłata Dodatkowa nie podlegają kwalifikacji jako odsetki w rozumieniu Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Należy zatem uznać, że należą one do ogólnej kategorii zysków z przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 ust. 1 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, uzyskanych przez A. będące francuskim rezydentem podatkowym nieposiadającym zakładu w Polsce, podlegających na mocy powyższego przepisu opodatkowaniu wyłącznie we Francji.
Ponadto, w świetle powyższych uwag, wobec braku odrębnej definicji „odsetek" w przepisach polskiego prawa krajowego oraz wobec zgodności rozumienia pojęcia odsetek na gruncie Modelowej Konwencji OECD oraz rozumienia tego terminu w polskiej praktyce podatkowej, Dyskonto, Opłata Finansowa i Opłata Dodatkowa nie stanowią także odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 roku (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm ).
Powyższe podejście jest także zgodne z ustaloną praktyką polskich organów podatkowych, o czym świadczą między innymi interpretacje indywidualne z dnia 18 listopada 2020 roku (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.457.2020.1.BK), z dnia 18 listopada 2020 roku (sygn. 0114-KDIP2.1.4010.323.2020.2.OK), z dnia 18 lutego 2020 roku (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.652.2019.1.BKD), z dnia 18 lutego 2020 roku (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.592.2019.2.PB), z dnia 26 września 2019 roku (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.317.2019.1.ŚS; zob. także orzecznictwo cytowane w niniejszej interpretacji), z dnia 30 maja 2019 roku (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.146.2019.1.BG), z dnia 19 października 2018 roku (sygn. 0111-KDIB1-3.4010.388.2018.1.AN), a także z dnia 13 września 2017 roku (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.118.2017.4.BD), z dnia 8 sierpnia 2017 roku (sygn. 0111-KDIB1-3.4010.151.2017.1.IZ), z dnia 29 października 2015 roku (sygn. IBPB-1-2/4510-516/15/BG), z dnia 6 października 2015 roku (sygn. IBPB-1-3/4510-388/15/IZ), z dnia 27 lutego 2014 roku (sygn. IPPB5/423-1011/13-3/AJ), z dnia 9 września 2014 roku (sygn. ITPB4/423-68/14/AM) lub z dnia 22 lutego 2013 roku (sygn. IBPBI/2/423-1545/12/BG).
Jako że ani Dyskonto, ani Opłata Finansowa czy Opłata Dodatkowa nie stanowią odsetek w rozumieniu Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub przepisów polskiego prawa krajowego, A. nie będzie w stosunku do tych kwot podlegać w Polsce podatkowi dochodowemu, w tym w formie zryczałtowanego podatku dochodowego pobieranego przez Polskich Klientów z kwot Dyskonta, Opłaty Finansowej lub Opłaty Dodatkowej.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Niniejsza interpretacja z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa dotyczy jedynie Wnioskodawcy, jako występującego z wnioskiem. Natomiast inne podmioty (płatnicy) chcąc uzyskać interpretację indywidualną winni wystąpić z odrębnym wnioskiem.
Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i tylko do nich się odnoszą; w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.