Wnioskodawca, Spółka z o.o., ma zaległości w zapłacie podatku od nieruchomości za okresy od sierpnia do grudnia 2017 roku, od maja do grudnia 2018 roku, a także za cały rok 2019 oraz 2020. Spółka zamierza przekazać na własność Gminie sieć kanalizacji deszczowej, aby wyeliminować swoje zaległości podatkowe. Organ podatkowy stwierdził, że przeniesienie własności sieci kanalizacji deszczowej na Gminę w zamian za umorzenie zaległości podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych po stronie Spółki, zgodnie z art. 14a ustawy o CIT. Organ uznał, że przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz jednostki samorządu terytorialnego, dokonane na podstawie art. 66 Ordynacji podatkowej, spełnia przesłanki art. 14a ust. 1 ustawy o CIT, co prowadzi do powstania przychodu podatkowego dla Spółki.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 listopada 2020 r., (data wpływu 1 grudnia 2020 r.), uzupełnionym 8 marca 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy czynność przeniesienia ze Spółki na Gminę własności sieci kanalizacji deszczowej w zamian za niezapłacony podatek od nieruchomości w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych po stronie Wnioskodawcy (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 1 grudnia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy czynność przeniesienia ze Spółki na Gminę własności sieci kanalizacji deszczowej w zamian za niezapłacony podatek od nieruchomości w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych po stronie Wnioskodawcy (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).
Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 8 lutego 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.498.2020.2.AM i 0111-KDIB3-1.4012.929.2020.3.KO wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 8 marca 2021 r.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca - Spółka z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) zalega z zapłatą podatku od nieruchomości za następujące okresy: od sierpnia 2017 roku do grudnia 2017 roku, od maja 2018 roku do grudnia 2018 roku oraz za pełen rok 2019 i cały rok podatkowy 2020.
Spółka planuje przekazać posiadaną na własność sieć kanalizacji deszczowej poborcy podatku - Gminie Miasta X (dalej: „Gmina”), celem wygaśnięcia zaległości podatkowej, przy czym Gmina jest jednocześnie jedynym wspólnikiem dłużnika. Przenoszona na własność wartość sieci bądź jej części będzie odpowiadała wartości zaległości, a wartość ta będzie potwierdzona operatem szacunkowym.
W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:
Czy czynność przeniesienia ze Spółki na Gminę własności sieci kanalizacji deszczowej w zamian za niezapłacony podatek od nieruchomości w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?
(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)
Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie sieci kanalizacji deszczowej na rzecz Gminy w zamian za wygaśnięcie zaległości podatkowej - podatku od nieruchomości - nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, gdyż art. 14a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy zobowiązań cywilnoprawnych i na jego podstawie nie powstaje przychód w związku z zawarciem umowy na zasadach określonych w art. 66 Ordynacji.
Zgodnie z art. 14a ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem. Przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Za przychód uważa się zatem zmniejszenie ciążących na podatniku zobowiązań. Natomiast przyjąć należy, że art. 14a ustawy o CIT dotyczy zobowiązań cywilnoprawnych, związanych z działalnością gospodarczą, a nie podatkowych, więc jego zastosowanie nie wygeneruje przychodu po stronie podatnika przenoszącego własność rzeczy w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego.
Na marginesie jedynie Wnioskodawca podnosi, iż jego zdaniem art. 12 ustawy o CIT oraz art. 14 ustawy o CIT także nie ma zastosowania na gruncie niniejszej sprawy. W art. 12 brak jest przesłanki wskazującej na przychód w opisanym stanie faktycznym, wszak regulowanie zobowiązań podatkowych nie prowadzi do przysporzenia majątku podatnika o charakterze trwałym, bowiem stanowi wypełnienie jego ustawowego obowiązku, a art. 14 dotyczy wyłącznie czynności odpłatnych, o których w zakresie egzekwowania dochodów publicznych nie można mówić.
Na gruncie podatku CIT powielić należy analizę dotyczącą Ordynacji podatkowej przedstawioną w punkcie 1 złożonego wniosku. Przewidziane przez ustawodawcę równorzędne tryby wygaśnięcia zobowiązania podatkowego powinny być tożsame w skutkach, niezależnie od szczególnych przesłanek do ich zastosowania - art. 66 Ordynacji podatkowej jest szczególnym mechanizmem poboru podatku, instytucją mającą pomóc podatnikowi w uiszczeniu zaległości podatkowych, niemniej istotą i celem nadal pozostaje wyłącznie zapłata podatku. Zatem nie sposób uznać, aby w opisywanej sytuacji Spółka uzyskała przychód. Tak samo niedopuszczalne wydaje się obciążenie podatnika dodatkowym podatkiem za uiszczenie przez niego wymagalności podatkowej w formie niepieniężnej.
Powyższe stanowisko potwierdza wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2018 r. sygn. akt II FSK 3509/16, wyrok NSA z dnia 29 listopada 2016 r. sygn. akt II FSK 3066/14, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 18 sierpnia 2016 r. sygn. akt I SA/Gl 553/16, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 18 sierpnia 2016 r. sygn. akt I SA/Gl 552/16, wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 maja 2014 r. sygn. akt III SA/WA 2666/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 sierpnia 2010 r. sygn. akt III SA/WA 2224/09, oraz interpretacja indywidualna z 28 lutego 2019 r. Znak: IBPB-1-2/4510-672/15-1/MS, interpretacja indywidualna z 13 kwietnia 2017 r. Znak: IPPB3/4240-91/13-15/17/S/EŻ.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
Ustawodawca w art. 12 ust. 1-3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), określa przykładowy katalog zdarzeń uznanych przez niego za przychody. Wykaz tych zdarzeń wskazuje, że co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego, o ile przysporzenie to nie jest wyłączone z przychodów na mocy art. 12 ust. 4 updop. Należy zaznaczyć, że przychód występuje nie tylko w sytuacji, gdy dojdzie do zwiększenia aktywów podatnika, ale również, gdy nastąpi zmniejszenie się zobowiązań (długów) podatnika.
Sposób ustalania wielkości przychodu będącego następstwem zbywania rzeczy lub praw majątkowych, a więc przenoszenia własności takich rzeczy lub praw majątkowych, wskazuje art. 14 updop. Stanowi on, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej.
Należy wskazać, że pojęcie „zbycie” nie oznacza tylko umowy sprzedaży w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), w której z jednej strony następuje wydanie rzeczy, a z drugiej zapłata ceny, tj. określonej kwoty pieniężnej. Cena nie zawsze musi być wyrażona w pieniądzu. Może również przybrać postać zwolnienia danego podmiotu (dłużnika) z ciążących na nim zobowiązań wobec innego podmiotu.
W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), w art. 66 uregulowany został szczególny sposób wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, który jest wyjątkiem od zasady, zgodnie z którą podatki są realizowane w formie pieniężnej. Jest to sposób opierający się na zaspokojeniu wierzyciela podatkowego świadczeniem w naturze, jakim jest przeniesienie własności rzeczy (praw) podatnika na jego rzecz. Samo wygaśnięcie zobowiązania następuje z dniem przeniesienia własności rzeczy lub prawa, co stwierdza się w decyzji organu podatkowego. Decyzja określa wysokość wygasłego zobowiązania.
Zgodnie z art. 66 § 1 Ordynacji podatkowej, szczególnym przypadkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jest przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz:
Stosownie do art. 66 § 2 Ordynacji podatkowej, przeniesienie następuje na wniosek podatnika:
Umowa, o której mowa w § 2, wymaga formy pisemnej. Starosta powiadamia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o zawarciu umowy, o której mowa w § 2, przesyłając jednocześnie jej kopię. Wyrażenie lub odmowa wyrażenia zgody, o której mowa w § 2 pkt 1, następuje w drodze postanowienia. W przypadkach wymienionych w § 1 za termin wygaśnięcia zobowiązania podatkowego uważa się dzień przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych. W przypadku zawarcia umowy, o której mowa w § 2, organ podatkowy pierwszej instancji wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Przepis art. 55 § 2 stosuje się odpowiednio (art. 66 § 3-5 Ordynacji podatkowej).
Zgodnie z powołanymi przepisami szczególnym przypadkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jest przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych w zamian za zaległości podatkowe, odpowiednio na rzecz Skarbu Państwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa, oraz gminy, powiatu lub województwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody ich budżetów.
Uregulowany w tym przepisie sposób wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jest wyjątkiem od zasady, zgodnie z którą podatki są realizowane w formie pieniężnej. Jest to sposób opierający się na zaspokojeniu wierzyciela podatkowego świadczeniem w naturze, jakim jest przeniesienie własności rzeczy (praw) podatnika na jego rzecz. Stąd też w komentowanym przepisie określany jest jako szczególny sposób wygaśnięcia zobowiązania podatkowego. Wygaśnięcie zobowiązania następuje w analizowanym przypadku w wyniku dokonania czynności cywilnoprawnej, tj. zawarcia umowy, na mocy której wierzyciel podatkowy nabywa własność rzeczy lub praw majątkowych. Zawarcie takiej umowy przez reprezentanta Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego nie jest czynnością administracyjną o charakterze władczym, lecz jest przejawem cywilnoprawnej swobody zawierania umów (wyrok NSA we Wrocławiu z 26.04.2000 r., I SA/Wr 31/99, M. Pod. 2000, nr 12, poz. 40)
Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny wyroku z 13 grudnia 2005 r., sygn. akt I FSK 373/05 NSA wyraził pogląd, że z treści art. 66 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa wynika, że wygaśnięcie zobowiązania podatkowego w przewidzianej w tym przepisie formie niepieniężnej następuje na podstawie umowy o przeniesieniu własności zawartej pomiędzy podatnikiem a organem reprezentującym państwo lub jednostkę samorządu terytorialnego. Ustawodawca określając, że wygaśnięcie zobowiązania podatkowego w tym przypadku następuje na podstawie umowy, wskazał zatem jednocześnie, że źródłem tego wygaśnięcia jest czynność cywilnoprawna kształtująca stosunek prawny charakteryzujący się równorzędnością stron (reguluje go umowa) i ekwiwalentnością świadczeń.
Zauważyć należy, że ocena skutków prawnych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych po stronie podatnika regulującego zobowiązania podatkowe zależy od formy zapłaty.
O ile zapłata zobowiązania w formie pieniężnej nie powoduje powstania przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym, zgoła odmienna sytuacja ma miejsce, gdy podatnik reguluje zobowiązanie dokonując przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych, co skutkuje wygaśnięciem zobowiązania podatkowego.
Stosownie do art. 7 ust. 2 updop, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.
Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1-3 i 3c i ust. 4b, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów podatkowych (art. 12 ust. 4 i ust. 4d cyt. ustawy).
Z dniem 1 stycznia 2015 r. do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dodana została nowa jednostka redakcyjna, precyzująca skutki uregulowania przez dłużnika zobowiązania w formie niepieniężnej (w naturze). W art. 14a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2021 r.), wskazano, że w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości albo w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), podziału pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki albo spółdzielni, przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.
Powyższe zasady stosuje się odpowiednio w przypadku wykonania świadczenia niepieniężnego przez spółkę niebędącą osobą prawną (ust. 2).
Zgodnie z wyrokiem NSA z 31.01.2019 r., II FSK 564/17, LEX nr 2636156, tylko zdarzenia opisane w tym przepisie rodzą przychód u wydającego towar: „Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.p.d.o.p. zasadą jest, że przedmiotem opodatkowania tym podatkiem jest rzeczywiście osiągnięty dochód. Aby można było mówić o dochodzie, musi wystąpić przychód. Wydanie rzeczy, pozbycie się jej – co do zasady nie może być uznane za przychód u tego, kto rzecz wydał. Tylko w bardzo specyficznej sytuacji – takiej między innymi, o jakiej mowa w art. 14a u.p.d.o.p. – wydanie rzeczy może rodzić przychód po stronie wydającego. Jest to jednak sytuacja wyjątkowa i może mieć miejsce w ściśle określonych w ustawie przypadkach, tj. gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie o określonej wysokości, a więc zobowiązanie o charakterze pieniężnym”. Zatem przychód przy wydaniu rzeczy wystąpi tylko wtedy, gdy podatnik ma zobowiązanie pieniężne i w zamian wydaje określone składniki majątkowe.
W przepisie art. 14a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca wymienił niektóre tytuły, które mogą być regulowane w drodze świadczenia niepieniężnego. Tytuły zawarte w tym przepisie mają charakter przykładowy o czym świadczy użyty w treści przepisu zwrot „w tym z tytułu”. Przepis art. 14a ust. 1 updop, swoją dyspozycją obejmuje zatem wszystkie przypadki uregulowania zobowiązania poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego, a nie tylko te które w przepisie tym zostały wymienione.
Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, wynika, że Wnioskodawca - Spółka z o.o. zalega z zapłatą podatku od nieruchomości za następujące okresy: od sierpnia 2017 roku do grudnia 2017 roku, od maja 2018 roku do grudnia 2018 roku oraz za pełen rok 2019 i cały rok podatkowy 2020. Spółka planuje przekazać posiadaną na własność sieć kanalizacji deszczowej poborcy podatku - Gminie celem wygaśnięcia zaległości podatkowej, przy czym Gmina jest jednocześnie jedynym wspólnikiem dłużnika. Przenoszona na własność wartość sieci bądź jej części będzie odpowiadała wartości zaległości, a wartość ta będzie potwierdzona operatem szacunkowym.
W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość czy czynność przeniesienia ze Spółki na Gminę własności sieci kanalizacji deszczowej w zamian za niezapłacony podatek od nieruchomości w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych po stronie Wnioskodawcy.
Zatem, jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca w związku z istnieniem zobowiązań podatkowych, z tytułu podatku od nieruchomości planuje ich wygaszenie w trybie art. 66 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, tj. poprzez przeniesienie własności sieci kanalizacji deszczowej na rzecz danej gminy w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatku od nieruchomości. Wykonanie zobowiązania w formie przeniesienia przez Spółkę własności kanalizacji deszczowej prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania Spółki. W ten sposób Spółka jako dłużnik zwalnia się z długu a jej składniki majątkowe zmieniają właściciela. W konsekwencji prowadzi to do powstania po stronie Spółki przychodu na podstawie art. 14a ust. 1 updop.
Przeniesienie własności składników majątkowych stanowi świadczenie zastępcze świadczenia pieniężnego i należy je traktować na gruncie updop na równi ze zbyciem prawa własności składników lub praw majątkowych. Sposób ustalania wielkości przychodu będącego następstwem zbywania rzeczy lub praw majątkowych, a więc przenoszenia własności takich rzeczy lub praw majątkowych, reguluje art. 14a updop.
Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej wypełnia hipotezę art. 14a ust. 1 updop.
Wobec powyższego w Spółce powstanie przychód podatkowy rozpoznany na podstawie art. 12 ust. 1 updop, w związku z art. 14a ust. 1 tej ustawy.
W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Odnosząc się do powołanych wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że nie są one wiążące dla organu podatkowego. Orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach wydane rozstrzygnięcia są wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.
Należy także zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny /zdarzenie przyszłe i stanowisko Wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tut. Organ nie jest nimi związany.
Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem (dot. pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 3) zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili