Spółka prowadzi działalność gospodarczą w Specjalnej Strefie Ekonomicznej (SSE) na podstawie kilku zezwoleń. Część procesu produkcyjnego realizuje we współpracy z kontrahentami spoza SSE, sprzedając im materiały produkcyjne do przetworzenia, a następnie odkupując przetworzone materiały. Spółka zapytała, czy przychody ze sprzedaży tych materiałów kontrahentom mogą korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (UPDOP), jako przychody związane z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie SSE. Organ podatkowy uznał stanowisko Spółki za prawidłowe. Przychody ze sprzedaży materiałów kontrahentom w celu ich przetworzenia na potrzeby dalszego procesu produkcji i sprzedaży wyrobów gotowych Spółki należy klasyfikować jako przychody związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę na terenie SSE, z której dochód podlega zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP. Sprzedaż materiałów kontrahentom stanowi element pomocniczej działalności Spółki, niezbędnej do realizacji jej podstawowej działalności produkcyjnej prowadzonej w SSE.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 sierpnia 2020 r., oddalającym skargę kasacyjną Organu wniesioną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 25 stycznia 2018 r., z wniosku z 9 sierpnia 2017 r., który wpłynął do Organu 16 sierpnia 2017 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy przychody uzyskane przez Spółkę, prowadzącą działalność na terenie SSE, korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
Dotychczasowy przebieg postępowania.
W dniu 16 sierpnia 2017 r., wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy przychody uzyskane przez Spółkę, prowadzącą działalność na terenie SSE, korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W dniu 2 października 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: 0111-KDIB1-3.4010.252.2017.1.JKT, w której uznał stanowisko Spółki w zakresie ustalenia, czy przychody uzyskane przez Spółkę, prowadzącą działalność na terenie SSE, korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za nieprawidłowe.
Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 5 października 2017 r. Pismem z 6 listopada 2017 r., które wpłynęło do tut. Organu 10 listopada 2017 r., wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej pismem z 8 grudnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.252.2017.3.JKT udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z 25 stycznia 2018 r., uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną w całości. Od ww. wyroku Organ wniósł skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 20 sierpnia 2020 r., przyznał rację Sądowi pierwszej instancji i oddalił skargę kasacyjną Organu.
Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 25 stycznia 2018 r., wraz z aktami sprawy wpłynął do Organu 20 października 2020 r.
W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.
We wniosku przedstawiono następujący stanu faktyczny i zdarzenie przyszłe:
Spółka z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”) na podstawie kilku zezwoleń, tj.:
Przedmiotem działalności gospodarczej na terenie SSE, wykonywanej przez Spółkę jest działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów wytworzonych i usług świadczonych na terenie SSE określonych w wyżej wskazanych Zezwoleniach. Spółka działa w branży motoryzacyjnej; prowadzi działalność w zakresie opracowania i produkcji podzespołów do karoserii i podwozi.
Zgodnie z treścią Zezwoleń, działalność Spółki na terenie SSE obejmuje działalność produkcyjną, handlową i usługową w zakresie w szczególności wyrobów i usług sklasyfikowanych w następujących pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego:
W związku z różnorodnością asortymentową i skalą produkowanych wyrobów gotowych proces produkcyjny prowadzony przez Spółkę może przybierać różną formę. W ramach procesu produkcyjnego Spółka może współpracować z kontrahentami zlokalizowanymi poza terenem SSE.
Jeden z możliwych schematów procesu produkcyjnego Spółki może kształtować się w następujący sposób:
W związku ze znaczącą ilością i kompleksowością asortymentową wyrobów gotowych oraz w związku z dostawami „just in time” to znaczy realizowanymi zgodnie z precyzyjnym planem wysyłek, możliwe jest, że pewne czynności ewentualnie operacje nie mogą być fizycznie zrealizowane przez Spółkę na terytorium SSE, np. z uwagi na brak stosownej mocy produkcyjnej w danym okresie czasu.
Zaangażowanie kontrahentów ma za zadanie zabezpieczyć i usprawnić proces produkcyjny. Umożliwia bowiem przeprowadzenie kompletnego procesu produkcyjnego (obejmującego dostosowanie materiałów produkcyjnych do specyficznych potrzeb związanych z produkcją konkretnych wyrobów gotowych charakteryzujących się określoną specyfiką) wówczas, gdy nie jest to możliwe wyłącznie w oparciu o zasoby Spółki na terenie jej zakładu (np. ze względów technologicznych, ograniczeń technicznych, awarii, zbycia środka trwałego oraz braku mocy produkcyjnej). Prace wykonywane przez kontrahentów na zlecenie Spółki polegają wyłącznie na przystosowaniu materiałów produkcyjnych do kolejnych etapów produkcji wyrobów gotowych Wnioskodawcy. Jednocześnie, pozostała, istotna część procesu wytworzenia wyrobów gotowych sprzedawanych przez Spółkę jako produkt finalny, jest dokonywana przez Spółkę w jej zakładzie produkcyjnym na terenie SSE.
Celem realizacji transakcji sprzedaży materiałów na rzecz kontrahentów nie jest generowanie zysków z tej sprzedaży, ale wyłącznie umożliwienie przeprowadzenia kompletnego procesu produkcyjnego, w sytuacji gdy nie jest to możliwe tylko przy zastosowaniu zasobów produkcyjnych Spółki. W tym celu, Spółka dokonuje sprzedaży materiałów na rzecz kontrahentów wg stałej ceny niepowiększanej o marżę i cena ta jest ustalona na potrzeby rozliczeń transakcji z kontrahentami w długim okresie. W konsekwencji, cena sprzedaży materiałów do kontrahentów jest, co do zasady, równa cenie zakupu tych materiałów przez Spółkę od dostawców zewnętrznych Wnioskodawcy.
Ustalenie opisanego powyżej mechanizmu rozliczenia transakcji sprzedaży materiałów z kontrahentami nie służy więc celom zarobkowym, a w szczególności jego celem nie jest generowanie zysku dla Spółki w długim okresie, w jakim są rozliczane są transakcje realizowane w ramach długoterminowej współpracy z kontrahentami.
Ustalenie zasad rozliczenia z kontrahentami w sposób opisany powyżej (tj. odpłatne przekazanie im materiałów oraz następnie zakup od nich przetworzonych materiałów), jest podyktowane przyczynami biznesowymi. W transakcji sprzedaży materiału do kontrahenta oraz w zakupie produktów w toku od kontrahenta nie są generowane marże, które mogłaby wpłynąć negatywnie na koszt wyrobu końcowego.
W szczególności, odpłatne przekazanie kontrahentom materiałów przyczynia się do ich zdyscyplinowania do wykonania powierzonych im prac na wysokim poziomie jakościowym. Dodatkowo, dzięki odkupieniu od tych podmiotów przetworzonych w ustalony sposób materiałów produkcyjnych, Wnioskodawca ma możliwość odrzucenia wadliwych materiałów, które byłyby nieprzydatne na dalszych etapach produkcji wyrobów gotowych Spółki. Takie rozliczenie umożliwia zatem zmniejszenie ryzyka prowadzenia działalności Spółki związanego m.in. z możliwymi stratami powstałymi na skutek niedokonania lub nierzetelnego dokonania prac na przekazanych kontrahentom materiałach. Rozwiązanie takie umożliwia dostawę materiałów do kontrahenta na czas, tj. bez zwłoki, która mogłaby spowodować opóźnienie całego procesu produkcyjnego. Obecnie bowiem, czas realizacji zamówienia surowców przez podmioty zewnętrzne wynosi około 22 tygodni. Tak ustalony mechanizm rozliczeń stanowi element strategii gospodarczej Spółki. Ponadto, kontrahenci są zobligowani do wykorzystania materiałów zakupionych od Spółki tylko dla celów zleconych im procesów przerobu, w szczególności nie mogą dokonać zbycia tych materiałów na rzecz innych podmiotów niż Spółka.
Niezależnie od tego, że część prac związanych z przystosowaniem materiałów do procesu produkcyjnego Spółki jest wykonywana przez kontrahentów zlokalizowanych poza SSE, czynności związane z przygotowaniem i przeprowadzeniem podstawowego procesu produkcyjnego, realizacją zamówień oraz sprzedażą i wysyłką wyrobów gotowych do odbiorców końcowych wykonywane są w zakładzie Wnioskodawcy na terenie SSE.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy przychody z tytułu sprzedaży materiałów produkcyjnych na rzecz kontrahentów w celu ich przetworzenia dla potrzeb dalszego procesu produkcji i sprzedaży wyrobów gotowych Spółki, podlegające odsprzedaży na rzecz Spółki, należy kwalifikować jako przychody związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę na terenie SSE, z której dochód podlega zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP?
Zdaniem Wnioskodawcy, przychody ze sprzedaży materiałów produkcyjnych na rzecz kontrahentów w celu ich przetworzenia dla potrzeb dalszego procesu produkcji i sprzedaży wyrobów gotowych Spółki, podlegające odsprzedaży na rzecz Spółki należy kwalifikować jako przychody związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę na terenie SSE, z której dochód podlega zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP.
Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 282 ze zm., dalej: „ustawa o SSE”), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.
Z kolei zgodnie z art. 12 ustawy o SSE, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.
Zgodnie z powyższym, ze zwolnienia podatkowego korzysta dochód osiągnięty z działalności prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, w zakresie określonym w zezwoleniu.
W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, aby podmiot mógł skorzystać ze zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP, musi w szczególności prowadzić działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia.
Biorąc pod uwagę powyższe, dla oceny możliwości zaliczenia przychodów ze sprzedaży materiałów kontrahentom do przychodów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę na terenie SSE, podlegającą zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP, istotne jest w ocenie Wnioskodawcy ustalenie charakteru sprzedaży tych materiałów w kontekście związku z działalnością podstawową w zakresie produkcji i sprzedaży elementów/podzespołów do karoserii i podwozi samochodowych w świetle modelu współpracy z kontrahentami, z uwzględnieniem czynności wykonywanych na tych materiałach na zlecenie Spółki z perspektywy możliwości kwalifikacji jako działalności pomocniczej, oraz w kontekście natury sprzedaży materiałów w świetle definicji działalności gospodarczej.
Przepisy ustawy o PDOP, jak i regulacje w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej na terenie SSE nie wprowadzają samoistnej definicji pojęcia „działalność gospodarcza”. Stąd, Wnioskodawca posłużył się definicją zawartą w art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z którą działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.
W świetle powyższego, należy zwrócić uwagę, że celem realizacji przez Spółkę transakcji sprzedaży materiałów na rzecz kontrahentów nie jest generowanie zysków z tej sprzedaży, ale wyłącznie umożliwienie przeprowadzenia kompletnego procesu produkcyjnego, w sytuacji, gdy nie jest to możliwe tylko przy zastosowaniu zasobów produkcyjnych Spółki. Ponieważ dla celów rozliczeń transakcji z kontrahentami ustalana jest stała cena (niepowiększona o marżę) stosowana w długim okresie, cena sprzedaży materiałów do kontrahentów jest, co do zasady, równa cenie zakupu tych materiałów przez Spółkę od dostawców zewnętrznych Wnioskodawcy. Nie można zatem stwierdzić, że celem transakcji dokonywanych przez Spółkę jest generowanie na sprzedaży materiałów zysku z tej sprzedaży (co skutkowałoby powstaniem dochodu w rozumieniu ustawy o PDOP). Zastosowanie przez Spółkę opisanej metodologii rozliczeń ma służyć wyłącznie usprawnieniu procesu produkcyjnego przy jednoczesnym neutralnym rozliczeniu zawieranych transakcji w długim okresie.
W konsekwencji, działalność ta nie ma charakteru zarobkowego dla Spółki, a jest elementem uzgodnionego modelu współpracy z kontrahentami (mającego zapewnić określone cele gospodarcze i biznesowe dla obu stron). Współpraca ta ściśle i bezsprzecznie jest związana z podstawową działalności Spółki w zakresie produkcji i sprzedaży elementów/podzespołów do karoserii i podwozi, gdzie dla wykonania przez Spółkę wyrobu gotowego niezbędne jest zaangażowanie kontrahentów (którzy wykonują określone procesy na materiale sprzedanym przez Spółkę, który wraca do Spółki w ramach niejako „odwrócenia” transakcji sprzedaży poprzez odkup tych materiałów, po cenie powiększonej o wynagrodzenie kontrahentów z tytułu wykonanych prac). W konsekwencji, ponieważ Spółka nie dokonuje sprzedaży materiałów w celu osiągnięcia zysku, a jedynie po to, by dokonać prac niezbędnych do przystosowania materiałów do dalszych etapów produkcji (których Spółka nie jest w stanie zrealizować na terenie zakładu m.in. z przyczyn technicznych i technologicznych), sprzedaż materiałów i prace kontrahentów należy uznać za uzupełniający element procesu produkcyjnego Spółki. Spółka jednocześnie zaznacza, że jej zapytanie dotyczy wyłącznie tych sytuacji, w których celem odprzedaży materiałów i rozliczenia transakcji zgodnie z przyjętym modelem nie jest generowanie zysku - a zatem, w przypadku, gdyby zaistniała sytuacja, w której odprzedaż materiałów i zastosowanie przyjętego rozliczenia byłyby dokonywane w celu wygenerowania zysku na tych transakcjach, indywidualna interpretacja wydana w oparciu o niniejszy wniosek nie będzie dotyczyła takiej sytuacji. Nie istnieje zatem obawa, że Spółka za pomocą ewentualnej pozytywnej interpretacji usankcjonuje brak opodatkowania dochodów z działalności o charakterze zarobkowym.
W związku z powyższym, skoro sprzedaż materiałów na rzecz kontrahentów w ww. określonych celach nie generuje zarobku dla Spółki, jako że stanowi jedynie przejaw organizacji określonej formy współpracy i rozliczeń, to nie należy takich transakcji traktować jako wykonywania odrębnej działalności gospodarczej. Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy sprzedaży materiałów nie należy postrzegać odrębnie od działalności w zakresie produkcji elementów/podzespołów do karoserii i podwozi - zasadne jest bowiem uznanie, że sprzedaż materiałów odbywa się jako forma działań pomocniczych, o czym świadczą poniższe okoliczności:
W tym miejscu Wnioskodawca również wskazał na pojęcie „działalności pomocniczej”, które jakkolwiek nie zostało zdefiniowane w przepisach UPDOP, oraz w przepisach regulujących prowadzenie działalności na terenie SSE, to Spółka posłużyła się definicją zawartą w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 696/93 z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie jednostek statystycznych do celów obserwacji i analizy systemu produkcyjnego we Wspólnocie (Dz.U. UE. L 93.76.1, dalej: „Rozporządzenie EWG”). Zgodnie z treścią Rozporządzenia EWG, działalność pomocnicza w ramach danej jednostki prowadzona jest w celu umożliwienia lub ułatwienia produkcji określonych towarów i usług przez daną jednostkę na rzecz stron trzecich. Produkty działalności pomocniczej nie są jako takie dostarczane stronom trzecim.
Dodatkowo, w świetle z pkt B pkt 1 Sekcji IV Rozporządzenia EWG, za działalność pomocniczą uznaje się taką działalność, która spełnia w szczególności następujące warunki:
Ponadto, zgodnie z pkt B pkt 1 Sekcji IV Rozporządzenia EWG, (`(...)`) regułą jest, że ponieważ procesy produkcyjne zwykle nie mogą istnieć bez wsparcia określonej liczby rodzajów działalności pomocniczej, te rodzaje działalności pomocniczej nie powinny być wydzielane w odrębne jednostki, nawet jeżeli są prowadzone przez odrębna osobę prawna lub w odrębnym miejscu i nawet gdy prowadzona jest dla nich odrębna rachunkowość. Ponadto działalność pomocnicza nie może być uwzględniana przy klasyfikacji działalności jednostki, przez którą ta działalność pomocnicza jest prowadzona (`(...)`).
Biorąc pod uwagę powyższą definicję działalności pomocniczej, w ocenie Spółki, czynności polegające na sprzedaży materiałów na rzecz kontrahentów w celu ich przetworzenia i dostosowania do potrzeb przeprowadzenia prawidłowego procesu produkcyjnego Spółki, mogą zostać uznane za działalność o charakterze pomocniczym.
Wnioskodawca podkreśla, że prowadzi działalność na terenie SSE w zakresie, jaki został wskazany w wydanych Spółce Zezwoleniach, a prace wykonane przez kontrahentów na zakupionych od Spółki materiałach stanowią nieodzowny etap procesu produkcji wyrobów gotowych, tj. są z nim nierozerwalnie związane. Jednocześnie czynności wykonywane przez kontrahentów są na tyle sprzężone z głównym procesem produkcji realizowanym przez Spółkę, że nie byłyby w ogóle realizowane, gdyby Spółka nie prowadziła podstawowej działalności produkcyjnej na terenie SSE. Kontrahenci zaś są angażowani w proces produkcji wyrobów gotowych w sytuacjach, kiedy nie jest możliwe wykonanie określonych prac w zakładzie Spółki na terenie SSE ze względów technicznych i technologicznych (w tym m.in. w przypadku braku odpowiedniej infrastruktury technicznej, awarii środków trwałych wykorzystywanych w procesie produkcyjnym, zbycia środka trwałego lub braku odpowiednich mocy produkcyjnych).
Dodatkowo, Wnioskodawca zaznacza, że cykl produkcyjny wyrobów gotowych zaczyna się i kończy na terenie SSE. Zaangażowanie kontrahentów, tj. sprzedaż na ich rzecz materiałów produkcyjnych w celu wykonania na nich konkretnych prac oraz następnie odkupienie przetworzonych materiałów przez Spółkę, jest elementem strategii gospodarczej i jest uzasadnione biznesowo. Jak wspomniano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, zaangażowanie kontrahentów w ramach przetworzenia materiałów wykorzystywanych do wytworzenia produktu gotowego usprawnia proces produkcyjny, a ustalenie zasad rozliczenia z kontrahentami w opisany sposób jest podyktowane przyczynami biznesowymi. W szczególności, obecny model rozliczeń został podyktowany racjonalnością prowadzenia działalności gospodarczej, ponieważ przyczynia się do zdyscyplinowania kontrahentów do wykonania powierzonych im prac na wysokim poziomie jakościowym, ogranicza ryzyko uszkodzeń oraz powstania ubytków wyrobów i ułatwia rozliczenia między stronami. Omawiany model współpracy realizuje funkcję gwarancyjną dla Spółki. System sprzedaży materiałów na rzecz kontrahentów efektywnie działa jak system kaucyjny, tj. Spółka otrzymuje zapłatę od kontrahentów za materiał im powierzony. Tym samym, zabezpiecza się przed ryzykiem związanym z niewłaściwą jakością/utratą/nieterminowością ze strony kontrahentów, którzy chcąc odzyskać taką niejako „kaucję” wykonują zlecone im usługi/procesy na rzecz Spółki i odzyskują kaucję, z wynagrodzeniem za swoje zaangażowanie w ramach transakcji odsprzedaży materiałów.
Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji wydanej przez Pierwszy Śląski Urząd Skarbowy w Sosnowcu z 23 grudnia 2005 r., sygn. PSUS/PB-RI-PDP/423/327/P/05/MD, w której organ podatkowy potwierdził, że: zarówno obróbka dokonywana przez kooperantów w formie, tj. ze sprzedażą materiałów i surowców kooperantom i następnie nabyciem od nich przez Spółkę wytworzonych na bazie tych materiałów i surowców półproduktów celem dalszej obróbki lub obrotu, jak i obróbka w formie, tj. w ramach usługi obcej bez przejściowej zmiany własności materiałów wykorzystywanych w procesie produkcyjnym - zawierają się w ramach całości procesu produkcyjnego, jako jego etap. Wobec tego trudno traktować taką obróbkę, jako działalność niezwiązaną z tą, która jako prowadzona na podstawie zezwolenia w specjalnej strefie ekonomicznej podlega zwolnieniu od opodatkowania. W pierwszym przypadku należy zgodzić się z argumentacja Wnioskodawcy, iż obrót materiałami i surowcami wykorzystywanymi w procesie produkcyjnym i w jego trakcie, choć stanowi działalność odrębną, to jednak pomocniczą i niezbędną do realizacji działalności objętej zezwoleniem i jako taka również podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób prawnych, co dotyczy także przychodów z tytułu sprzedaży materiałów i surowców kooperantom.
Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, przychody ze sprzedaży materiałów produkcyjnych na rzecz kontrahentów w celu ich przetworzenia dla potrzeb dalszego procesu produkcji i sprzedaży wyrobów gotowych Spółki, podlegające odsprzedaży na rzecz Spółki należy kwalifikować jako przychody związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę na terenie SSE, z której dochód podlega zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP.
Końcowo, Wnioskodawca wskazuje, że przyjęcie odmiennego stanowiska w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku, i tym samym uznanie, że przychód generowany przez Spółkę na transakcji sprzedaży materiałów na rzecz kontrahentów w celu ich przetworzenia dla potrzeb dalszego procesu produkcji stanowi przychód z działalności opodatkowanej, skutkowałoby niejako zniekształceniem tzw. współczynnika przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 w zw. art. 15 ust. 2a UPDOP, poprzez zawyżenie udziału kosztów uzyskania przychodu dla działalności opodatkowanej, w przypadku ponoszenia tzw. kosztów wspólnych (tj. względem których nie jest możliwe ustalenie w jakiej części dotyczą one działalności zwolnionej z opodatkowania lub działalności opodatkowanej).
W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 25 stycznia 2018 r., w świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania pierwotnej interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili