0111-KDIB1-1.4010.335.2020.2.NL

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 czerwca 2020 r. (data wpływu 18 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym 26 października 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do zaliczenia w całości odpisów amortyzacyjnych od samolotu, o którym mowa we wniosku do kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2020 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do zaliczenia w całości odpisów amortyzacyjnych od samolotu, o którym mowa we wniosku do kosztów uzyskania przychodu.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 12 października 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.335.2020.1.NL wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 26 października 2020 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polską Spółką z ograniczona odpowiedzialnością, zajmuje się m.in. działalnością deweloperską.

Spółka kupiła samolot model Extra 330 (dalej: „Samolot”) na podstawie umowy sprzedaży. Samolot zostanie uznany za środek trwały Spółki.

Samolot będzie wykorzystywany przez Spółkę w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej - samolot będzie wykorzystywany w celach reklamowych podczas publicznych pokazów oraz zawodów sportowych. Samolot będzie również wykorzystywany do ćwiczeń celem przygotowania do zawodów i pokazów.

Uczestnikami zawodów będą albo widzowie, którzy wykupią bilet albo nieograniczona liczba widzów - pokazy publiczne. Z tytułu uczestnictwa w pokazach i zawodach Wnioskodawca będzie uzyskiwał przychody wyłącznie od sponsorów/reklamodawców. Samolot będzie promował Spółkę np. poprzez logo lub opis jej działalności gospodarczej a sponsorów poprzez umieszczenie ich reklam na samolocie.

Spółka będzie pobierać opłaty od reklamodawców za umieszczenie reklam na samolocie. Na Samolocie będą umieszczone reklamy promujące reklamodawców. Wśród reklamodawców mogą być również spółki powiązane z Wnioskodawcą. Samolot będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę w działalności polegającej na reklamie, sponsoringu, pozyskiwaniu nowych klientów.

Opłaty będą stanowić przychód Wnioskodawcy. Wśród reklamodawców mogą być również spółki powiązane ze Spółką. Samolot będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę w działalności polegającej na reklamie, sponsoringu, pozyskiwaniu nowych klientów.

Na samolocie będą również umieszczone reklamy własne Spółki promujące jej działalność. W tym przypadku ich związek z przychodem Spółki będzie pośredni.

Spółka nie zamierza umożliwić nieodpłatnego korzystania z samolotu do celów prywatnych zarządu Spółki (ani ewentualnie innych osób). Samolot jest bowiem jednoosobowy tj. może w nim przebywać wyłącznie pilot.

Spółka posiada status czynnego podatnika podatku VAT (podatek od towarów i usług).

Wnioskodawca będzie zawierać osobne umowy (zakazujące wykorzystywania samolotu do celów prywatnych) z pilotami, którzy będą używać samolotu podczas zawodów i pokazów. Samolot będzie pilotował pilot z uprawnieniami. Może to być osoba powiązana kapitałowo lub osobowo ze Spółką natomiast niekoniecznie.

Wnioskodawca wskazuje, że w czasie, gdy samoloty nie są wykorzystywane podczas zawodów i pokazów, znajdują się one każdorazowo w miejscach przeznaczonych do ich przechowywania, które nie są własnością osób fizycznych, co dodatkowo potwierdza, że samoloty nie są wykorzystywane do celów innych niż udział w zawodach lub pokazach lub ćwiczeń.

Ponadto, Wnioskodawca podkreśla, że będzie wykonywał kontrolę nad przestrzeganiem wykorzystania samolotu wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą podatnika. W tym zakresie powstanie procedura, z której będzie wynikało przeznaczenie samolotu wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, ponadto samolot - z uwagi na swoją konstrukcję - nie będzie wykorzystywany do przewozu osób czy też innych celów. Nie będzie przeznaczony do celów prywatnych.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 22 października 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że:

• pokazy i zawody sportowe, o których mowa we wniosku to wszelkiego rodzaju Airshow organizowane w Polsce np. Małopolski Piknik Lotniczy. Mistrzostwa Polski, Puchar Polski, Mistrzostwa Europy, Mistrzostwa Świata. Samolot będzie pilotowany przez pilotów akrobacyjnych posiadających wymagane licencje, uprawnienia w zakresie akrobacji samolotowej i niezbędne endorsement;
• samolot będzie wykorzystywany w sponsoringu i pozyskiwaniu nowych klientów poprzez oklejenie go brandami oraz claim spółki oraz innych firm na podstawie stosownych umów. Samolot będzie prezentowany podczas pokazów lotniczych oraz zawodów sportowych w akrobacji samolotowej. Zdjęcia oraz filmy będą wykorzystywane w materiałach reklamowych spółki np. portale społecznościowe, katalogi firmowe, teczki, broszury etc. Sponsoring sportowy jest od bardzo dawna wykorzystywany do ocieplania wizerunku firm i produktów oraz do budowania wizerunku spółki odpowiedzialnej społecznej. Spółce zależy na budowaniu rozpoznawalności wśród szerokiego grona potencjalnych klientów oraz na budowaniu pozytywnego wizerunku jako dewelopera który angażuje się społecznie w tym w sponsoring sportowy;
• samolot będą pilotowali piloci o dużym doświadczeniu w akrobacji samolotowej i uznaniu w środowisku. Będzie to m.in. S. M. (podmiot powiązany), A. K. (podmiot niepowiązany), S. N. (podmiot niepowiązany). Wszystkie osoby pilotujące będą zawierały ze Spółką umowę dotyczącą korzystania z samolotu. Osoby pilotujące nie będą zatrudnione na umowę o pracę;
• kontrola nad przestrzeganiem wykorzystania samolotu wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą podatnika wykonywana będzie poprzez kontrole dokumentacji PDT (pokładowego dziennika technicznego). Samolot swoją charakterystyką samolotu akrobacyjnego nie pozwala na inne jego wy korzystanie. Nie będzie wykorzystany do celów przewozu osób;
• procedura (z której wynikać będzie przeznaczenie samolotu wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą) będzie polegała m.in. na obowiązku bieżącego wypełniania dokumentacji PDT oraz na ewidencjonowaniu każdego lotu i pilota. Zgodnie z procedurą każdy lot będzie ewidencjonowany. Kontrola przestrzegania procedury będzie przeprowadzana przez zarząd Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przysługiwać będzie prawo do zaliczenia w całości odpisów amortyzacyjnych od samolotu do kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będzie przysługiwać mu prawo do zaliczenia w całości odpisów amortyzacyjnych od samolotu do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Co do zasady, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych o przewidywanym okresie używania dłuższym niż 1 rok jako koszt podatkowy nie traktuje się wydatków na ich nabycie, lecz odpisy amortyzacyjne dokonywane według zasad określonych w ustawie.

Przy czym, niektóre z przepisów ograniczają możliwość uznawania w rachunku podatkowych dokonywanych odpisów amortyzacyjnych.

Jednym z takich przepisów jest art. 16 ust. 1 pkt 63 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto także inne przepisy art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują ograniczenia w możliwości uznawania za koszt podatkowy, dotyczy to odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych (art. 16 ust. 1 pkt 4) oraz odpisów od know-how (art. 16 ust. 1 pkt 64), czy też od środków trwałych, których nabycie zostało podatnikowi zrefundowane w jakiejkolwiek formie (art. 16 ust. 1 pkt 48).

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi żaden z ww. wyjątków.

Należy zwrócić uwagę, że do samolotów nie mają zastosowania przepisy ograniczające możliwość zaliczania odpisów amortyzacyjnych tak jak w przypadku samochodów (art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, w ocenie Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będzie przysługiwać mu prawo do zaliczenia w całości odpisów amortyzacyjnych od samolotu do kosztów uzyskania przychodu.

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w wydawanych interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Kwalifikowanie wydatków do kosztów uzyskania przychodów normują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
• został właściwie udokumentowany;
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z uwagi na to, że składniki majątku trwałego wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ww. ustawy;
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie;
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik;
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu;
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ww. ustawy.

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10.000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że skoro samolot, o którym mowa we wniosku, stanowił będzie środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej i wykorzystywany będzie w ramach tej działalności (tak jak wskazał we wniosku Wnioskodawca) w celach reklamowych podczas publicznych pokazów i zawodów sportowych, za co Wnioskodawca będzie pobierał opłaty od reklamodawców, to od wartości początkowej ww. samolotu Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Podkreślić bowiem należy, że warunkiem koniecznym dla uznania odpisów amortyzacyjnych od danego środka trwałego w postaci samolotu, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, iż wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy eksploatacją tego środka trwałego a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.