Spółka prowadzi działalność informatyczną, w ramach której tworzy unikalne i innowacyjne programy komputerowe na zlecenie głównego kontrahenta. Programy te są chronione prawami autorskimi, które Spółka nabywa od programistów, a następnie przenosi na swojego głównego kontrahenta. Dodatkowo, Spółka angażuje się w działalność badawczo-rozwojową, polegającą na tworzeniu i ulepszaniu tych programów, przy wykorzystaniu nowych technologii, języków programowania oraz narzędzi. Działalność ta ma charakter twórczy i systematyczny, co pozwala zakwalifikować ją jako prace rozwojowe zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z tym organ podatkowy uznał, że Spółka ma prawo do preferencyjnego opodatkowania dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej (tzw. IP Box) na zasadach określonych w art. 24d ustawy o CIT.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 marca 2020 r. (data wpływu 8 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przestawionym stanie faktycznym, w kontekście opracowania, wykonania i sprzedaży na rzecz głównego kontrahenta oprogramowania wraz z przeniesieniem prawa autorskiego do tego oprogramowania, Spółka ma prawo skorzystać z rozwiązania tzw. IP-BOX, o którym mowa jest w art. 24d ustawy – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 8 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, czy w przestawionym stanie faktycznym, w kontekście opracowania, wykonania i sprzedaży na rzecz głównego kontrahenta oprogramowania wraz z przeniesieniem prawa autorskiego do tego oprogramowania, Spółka ma prawo skorzystać z rozwiązania tzw. IP-BOX, o którym mowa jest w art. 24d ustawy.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Spółka prowadzi działalność gospodarczą od października 2018 r. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług). Podstawowym przedmiotem działalności są szeroko pojęte usługi informatyczne (sklasyfikowane pod PKD (Polska Klasyfikacja Działalności): 58.21.Z, 59.11.Z, 62.01 Z, 62.03.Z, 62.09.Z, 63.11.Z, 63.12.Z) oraz usługi w zakresie projektowania (PKD 74.10.Z) i pozostałej działalności profesjonalnej, naukowej i technicznej (PKD: 74.90.Z). Dodatkowo, w ograniczonym zakresie, Spółka prowadzi działalności edukacyjną (szkoła programowania) oraz gastronomiczną (herbaciarnia). W ramach działalności informatycznej, przeważająca część prac dotyczy projektowania, tworzenia i wdrażania oprogramowania komputerowego. Wykonane programy komputerowe wypełniają przesłanki do objęcia ich przedmiotowym zakresem prawa autorskiego i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów. Prace te wykonywane są na zlecenie podmiotu, który jest naszym głównym kontrahentem. Spółka nabywa majątkowe prawa autorskie do oprogramowania wykonanego przez konkretnego programistę na podstawie zawartych z nim umów. Programiści realizujący prace wytwórcze działają na rzecz Spółki w ramach umowy o dzieło z klauzulą przeniesienia praw autorskich do stworzonego programu na zamawiającego (Spółkę) po wykonaniu dzieła. Następnie, Spółka przenosi te prawa autorskie wraz z przekazanym wytworzonym oprogramowaniem na swojego głównego kontrahenta. Prawa IP Box są autorskimi prawami do programu komputerowego podlegającymi ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw, a konkretnie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i przedmiot ochrony został wytworzony przez Spółkę w ramach prowadzonej przez nią działalności badawczo-rozwojowej. Wydaje się, ż kwestia ta została dość jasno przedstawiona w poprzednich zdaniach, lecz podkreślam to wyraźnie po raz kolejny.
Jako ilustracja wykonanego oprogramowania wraz z zastosowaniem w nich nowatorskich rozwiązań, można podać następujące przykłady:
Oprogramowanie jest unikalne, każdorazowo wykonywane na potrzeby konkretnego odbiorcy. Przy jego opracowywaniu wykorzystywane są nowatorskie rozwiązania technologiczne (narzędzia programistyczne oraz nowe języki programowania). Oprogramowanie jest rozwijane i ulepszane przez Spółkę, stosownie do wymagań klienta, które często zmieniają się w fazie wdrażania tego oprogramowania u odbiorcy finalnego. Odbywa się to w ramach działalności badawczo-rozwojowej Spółki - Wnioskodawcy. Spółka w ramach działalności informatycznej prowadzi cały szereg działań badawczo-rozwojowych, w których uczestniczy osoba tworząca oprogramowanie, a mianowicie:
W ostatnim czasie narzędzia pracy ewoluowały i wykorzystywano już nie tylko język Java w ujęciu natywnym jak również i Kotlin. Wykorzystywane są również najnowsze technologie hybrydowe dedykowane aplikacjom mobilnym jak Flutter (wytwór Google’a), Xamarin (wytwór Microsoft) czy ReactNative (wytwór Facebooka),
Ponadto, programista jest członkiem zespołu deweloperskiego składającego się z przedstawicieli różnych współpracujących podwykonawców głównego kontrahenta i/lub jego pracowników, co pozwala mu empirycznie uczyć się również od innych i wspólnie opracowywać rozwiązania problemów programistycznych. Wydaje się, że powyższe wyliczenie jest wystarczającą ilustracją prac związanych z działalnością badawczo-rozwojową. Ponadto można dodać, że realizowane przez Spółkę prace mają charakter badawczo-rozwojowy i twórczy i zazwyczaj polegają na:
Wnioskodawca na bieżąco prowadzi ewidencję rachunkową, zgodnie z art. 24e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w przestawionym stanie faktycznym, w kontekście opracowania, wykonania i sprzedaży na rzecz głównego kontrahenta oprogramowania wraz z przeniesieniem prawa autorskiego do tego oprogramowania, Spółka ma prawo skorzystać z rozwiązania tzw. IP-BOX, o którym mowa jest w art. 24d ustawy?
Zdaniem Wnioskodawcy,
Zgodnie ze stanowiskiem Spółki, w stanie faktycznym opisanym w p. 74, odpowiedź na pytanie postawione w p. 75 jest twierdząca. Tak, Spółka ma prawo skorzystać z rozwiązania tzw. IP-BOX, o którym mowa jest w art. 24d ustawy. Stosownie do treści art. 4a pkt 28 ustawy sformułowanie „prace rozwojowe” oznacza prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, czyli: działalność obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług – z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń. Tworzone przez Spółkę autorskie programy komputerowe stanowią przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Realizowane projekty dotyczą różnych dziedzin i branż, ale łączy je wprowadzanie nowych rozwiązań, udogodnień i funkcjonalności, które usprawniają pracę ich nabywców. Do tworzenia programów komputerowych Spółka wykorzystuje zarówno powszechnie używane techniki jak i innowacyjne i niekonwencjonalne rozwiązania, nowe języki programowania i technologie, które pozwalają również na zmienianie i ulepszanie istniejących produktów (np. poprzez stworzenie automatycznych testów interfejsu użytkownika).
Realizowane przez Spółkę prace mają charakter twórczy i zazwyczaj polegają na:
Programista pracujący na rzecz Spółki nieustannie poszerza swoją wiedzę, m.in. poprzez udział w konferencjach technologii mobilnych. Prace badawczo-rozwojowe prowadzone są w sposób systematyczny. Każde otrzymane zlecenie jest nowym wyzwaniem wymagającym dogłębnej analizy i opracowania planu ulepszenia istniejących rozwiązań lub zaproponowania innowacyjnego rozwiązania, które w danej sytuacji najlepiej się sprawdzi. Wymaga to każdorazowo zapoznania się ze specyfiką branży, dla której realizowane jest zlecenie i zaproponowanie racjonalizujących działań lub produktów. Charakter działalności Wnioskodawcy niejako wymusza na nim ciągłe kształcenie, podwyższanie kompetencji, korzystanie z nowych technologii i rozwiązań, ponieważ tylko dzięki temu jest konkurencyjnym kontrahentem. W opinii Wnioskodawcy, realizowane przez niego Prace B+R stanowią prace rozwojowe, o których mowa powyżej, ponieważ wykorzystują dostępną wiedzę do tworzenia i projektowania nowych, zmienionych lub ulepszonych produktów. W związku z powyższym, należy uznać, że realizowane przez Wnioskodawcę prace rozwojowe stanowią działalność badawczo-rozwojową w rozumieniu art. 4a pkt 26 w związku z art. 4a pkt 28 ustawy. Użyty w przepisie art. 4a pkt 26 spójnik „lub” oznacza, że prowadzenie wyłącznie prac rozwojowych wypełnia dyspozycję tego przepisu. A to, z kolei, daje prawo Spółce do zastosowania rozwiązania określonego przepisami art. 24d ustawy.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Należy wskazać, że od 1 stycznia 2019 r. obowiązują przepisy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018, poz. 2193). Na podstawie regulacji wprowadzonych ww. ustawą zmieniającą do systemu prawa podatkowego implikowano przepisy dotyczące preferencyjnego rozwiązania w podatkach dochodowych - tzw. Innovation Box.
Powyższe zmiany wprowadzają korzystne rozwiązania podatkowe dla przedsiębiorców, którzy uzyskują dochody z komercjalizacji wytworzonych lub rozwiniętych przez nich praw własności intelektualnej. W tym zakresie wpisują się one w realizację „Planu na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju”, „Strategii na rzecz doskonałości naukowej, nowoczesnego szkolnictwa wyższego, partnerstwa z biznesem i społecznej odpowiedzialności nauki” oraz „Strategii na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju” w obszarze innowacyjności. Znowelizowane przepisy mają prowadzić do wzrostu zainteresowania pracami badawczo-rozwojowymi prowadzonymi w Polsce oraz stanowić swoiste „zamknięcie” łańcucha wartości związanego z procesem tworzenia i komercjalizacji innowacyjnych rozwiązań będących efektem prac badawczo-rozwojowych.
Zgodnie z art. 4a pkt 26 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „uCIT”), działalność badawczo-rozwojowa oznacza działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.
W myśl art. 4a pkt 27 uCIT, ilekroć w ustawie jest mowa o badaniach naukowych, oznacza to:
W myśl art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, badania naukowe są działalnością obejmującą:
Stosownie do treści art. 4a pkt 28 uCIT, ilekroć w ustawie jest mowa o pracach rozwojowych - oznacza to prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.
W myśl art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, prace rozwojowe są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.
Ustawodawca wprowadził definicję działalności badawczo-rozwojowej w art. 4a pkt 26 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), zgodnie z którą (jak już wyżej wskazano) przez działalność badawczo-rozwojową należy rozumieć działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.
Z ustawowej definicji wynika zatem, że taka działalność musi mieć charakter twórczy. Posłużenie się tym sformułowaniem wskazuje, iż działalność badawczo-rozwojowa to taka aktywność, która nastawiona jest na tworzenie nowych i oryginalnych rozwiązań, często o charakterze unikatowym, które nie mają odtwórczego charakteru. Po drugie, z art. 4a pkt 26
ustawy o CIT wynika, że działalność badawczo-rozwojowa musi być podejmowana w systematyczny sposób. Po trzecie, taka działalność musi mieć określony cel, tj. powinna być nakierowana na zwiększenie zasobów wiedzy oraz ich wykorzystanie do tworzenia nowych zastosowań.
Kluczowe, jest zawarte w definicji działalności badawczo-rozwojowej rozróżnienie, które wskazuje, że taka działalność obejmuje dwie rodzaje aktywności, tj.: (i) badania podstawowe i badania aplikacyjne zdefiniowane w art. 4 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy prawo o szkolnictwie wyższym i nauce oraz (ii) prace rozwojowe, o których mowa w art. 4 ust. 3 tej ustawy.
Należy zwrócić uwagę na podkreślone wyłączenie zawarte w art. 4a pkt 28 uCIT oraz art. 4 ust. 3 ustawy o szkolnictwie wyższym i nauce, mogące odnosić się do wielu przejawów aktywności podatnika. Zastrzeżenie zostało wprowadzone w celu wyeliminowania z zakresu ulgi na działalność badawczo-rozwojową tych przejawów aktywności podatnika, które pomimo ulepszenia istniejących usług oraz innych operacji w toku z uwagi na swoją cykliczność (okresowość) oraz brak innowacyjnego charakteru (rutynowość) nie mogą stanowić prac rozwojowych.
Regulacje dotyczące stosowania opisanej powyżej ulgi zostały odzwierciedlone w art. 24d – 24e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: „Ustawa o CIT”).
Zgodnie z art. 24d ust. 1 Ustawy o CIT podatek od osiągniętego przez podatnika kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.
Kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej w myśl art. 24d ust. 2 ww. ustawy są:
-podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.
W świetle powyższego, kwalifikowane IP to prawo własności intelektualnej spełniające łącznie trzy warunki:
Zatem, kwalifikowane IP musi zostać wytworzone, rozwinięte lub ulepszone w ramach prowadzonej przez podatnika działalności badawczo-rozwojowej. To oznacza, że zakres działalności badawczo-rozwojowej będzie zawsze obejmować całość działań podatnika zmierzających do wytworzenia, rozwinięcia lub ulepszenia kwalifikowanego IP, i że działania te nigdy nie będą wykraczać poza działalność badawczo-rozwojową.
Zgodnie z art. 24d ust. 3 Ustawy o CIT, podstawę opodatkowania stanowi suma kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym.
Sposób obliczenia wysokości kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej zawarty jest w art. 24d ust. 4 Ustawy o CIT. Zgodnie z treścią tego przepisu, wysokość kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej ustala się jako iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika obliczonego według wzoru (wskaźnik nexus):
(a + b) x 1,3 / a + b + c + d
w którym poszczególne litery oznaczają koszty faktycznie poniesione przez podatnika na:
Wyjaśnić należy, że podejście nexus koncentruje się na wykazaniu związku między:
Wskazać należy, że ta szczególna metoda ujmowania kosztów we wskaźniku ma zastosowanie jedynie dla celu jakim jest kalkulacja tego wskaźnika i nie zmienia zasad traktowania kosztów dla innych celów, w tym do obliczania dochodu, który jest przemnażany przez ten wskaźnik.
Stosownie do art. 24d ust. 5 Ustawy o CIT, do kosztów, o których mowa w ust. 4, nie zalicza się kosztów, które nie są bezpośrednio związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, w szczególności odsetek, opłat finansowych oraz kosztów związanych z nieruchomościami.
W przypadku gdy wartość wskaźnika, o którym mowa w ust. 4, jest większa od 1, przyjmuje się, że wartość ta wynosi 1 (art. 24d ust. 6 Ustawy o CIT).
Natomiast zgodnie z art. 24d ust. 7 Ustawy o CIT, dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest osiągnięty przez podatnika w roku podatkowym dochód (strata):
W myśl art. 24d ust. 10 updop, o wysokość straty z kwalifikowanych praw własności intelektualnej poniesionej w roku podatkowym obniża się dochód osiągnięty w najbliższych kolejno następujących po sobie 5 latach podatkowych z tego samego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, tego samego rodzaju produktu lub usługi lub tej samej grupy produktów lub usług, w których zostało wykorzystane kwalifikowane prawo własności intelektualnej.
Jednocześnie, jak stanowi przepis art. 24d ust. 11 updop, podatnicy korzystający z opodatkowania zgodnie z ust. 1 są obowiązani do wykazania dochodu (straty) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w zeznaniu za rok podatkowy, w którym osiągnięto ten dochód (poniesiono stratę).
Obowiązki podatników podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 24d zostały określone w art. 24e Ustawy o CIT. Art. 24e ust. 1 Ustawy o CIT stanowi, że podatnicy podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 24d są obowiązani:
Zgodnie z art. 24e ust. 2 Ustawy o CIT, w przypadku gdy na podstawie ewidencji rachunkowej nie jest możliwe ustalenie dochodu (straty) z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, podatnik jest obowiązany do zapłaty podatku zgodnie z art. 19.
Zgodnie z art. 24d ust. 1 ustawy o CIT podatek od osiągniętego przez podatnika kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania. Jak wynika z powyższych regulacji podatnicy, którzy opodatkowują dochody z kwalifikowanych IP stawką 5%, mają obowiązek prowadzenia wyodrębnionej ewidencji dla wszystkich operacji finansowych związanych z uzyskiwaniem tych dochodów. Przepisy o IP Box nie narzucają podatnikom konkretnej formy ewidencjonowania zdarzeń na cele stosowania preferencji IP Box. Jednak dla celów obliczenia dochodu z kwalifikowanego IP istotne jest, by ewidencja ta była prowadzona w sposób należyty tak, aby móc w rocznym zeznaniu podatkowym wykazać łączną sumę przychodów, kosztów podatkowych, dochodów, strat, dochodów podlegających opodatkowaniu stawką 5% oraz dochodu, który nie będzie podlegał preferencyjnemu opodatkowaniu.
Odnosząc cytowane powyżej przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, w kontekście opracowania, wykonania i sprzedaży na rzecz głównego kontrahenta oprogramowania wraz z przeniesieniem prawa autorskiego do tego oprogramowania, Spółka ma prawo skorzystać z rozwiązania tzw. IP-BOX, o którym mowa jest w art. 24d ustawy.
W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili