0111-KDIB1-2.4010.32.2020.2.SK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 stycznia 2020 r. (data wpływu 24 stycznia 2020 r.), uzupełnionym 24 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia SSE wydatków modernizacyjnych dotyczących istniejących środków trwałych nie uwzględnionych w biznes planie do wydanego Zezwolenia, w przypadku gdy wartość tych nakładów (w odniesieniu do poszczególnych środków trwałych) przekracza jak i nie przekracza w danym roku podatkowym kwotę 10.000 zł – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia SSE wydatków modernizacyjnych dotyczących istniejących środków trwałych nie uwzględnionych w biznes planie do wydanego Zezwolenia, w przypadku gdy wartość tych nakładów (w odniesieniu do poszczególnych środków trwałych) przekracza jak i nie przekracza w danym roku podatkowym kwotę 10.000 zł.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 6 marca 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.32.2020.1.SK wezwano do uzupełnienia braków formalnych wniosku, co też nastąpiło 24 marca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej również jako Spółka) podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą głównie na produkcji i sprzedaży wyrobów stolarskich i ciesielskich. Spółka posiada zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej jako: SSE), uzyskane w dniu 16 grudnia 2015 r. (dalej jako: Zezwolenie). Zezwolenie obejmuje działalność produkcyjną, handlową i usługową w zakresie wyrobów i usług wytworzonych na terenie Strefy, określonych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego jako:

• Sekcja C, Dział 16,
  • Klasa 16.23 - Pozostałe wyroby stolarskie i ciesielskie dla budownictwa
  • Klasa 16.24 - Opakowania drewniane
• Sekcja C, Dział 31,
  • Klasa 31.01 - Meble biurowe i sklepowe,
  • Klasa 31.02 - Meble kuchenne,
  • Klasa 31.09 - Pozostałe meble.
• Sekcja E, Dział 38,
  • Klasa 38.32 - Usługi w zakresie odzysku surowców z materiałów segregowanych; surowce wtórne.
• Sekcja H, Dział 52.10,
  • Klasa 52.10 - Magazynowanie i przechowywanie towarów.

Spółka wystąpiła z wnioskiem o zmianę zezwolenia w zakresie terminu poniesienia wydatków inwestycyjnych. Decyzją Ministra Rozwoju i Finansów z 10 października 2017 r., Zezwolenie zostało zmienione. Spółka zobowiązana została do poniesienia wydatków inwestycyjnych w rozumieniu § 6 Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz.U. z 2019 r. poz. 121, dalej jako: Rozporządzenie) w terminie do dnia 31 stycznia 2020 r.

W biznes planie dla projektu inwestycyjnego planowanego uruchomienia na terenie SSE (dalej: Biznes Plan) Spółka wskazała, iż poniesie wydatki inwestycyjne m.in. na zakup podstawowych urządzeń do produkcji ościeżnic regulowanych i stałych, które w przyszłości będą stanowiły integralną część silnie zautomatyzowanej linii do ich produkcji, wraz z ich dostawą, montażem i kosztami szkolenia przez producentów maszyn. Spółka miała ponieść również koszty związane z pracami montażowymi, zakupem urządzeń infrastrukturalnych oraz środków transportu do realizacji transportu wewnętrznego i zewnętrznego, wyposażenie biur oraz środków ochronnych. Biznes Plan przewidywał również poniesienie wydatków związanych z zakupem maszyn, poszerzaniem linii produkcyjnych, zakupem oprogramowania do maszyn oraz koszty dzierżawy hali produkcyjnej.

Spółka rozbudowała i zmodernizowała niektóre z należących do niej środków trwałych istniejących na terenie SSE (dalej: Projekt). Wydatki te nie zostały wprost wskazane w Biznes Planie, jednakże mają ścisły związek z działalnością prowadzoną na terenie SSE i dotyczą maszyn i urządzeń wymienionych w Biznes Planie jako koszty inwestycji.

Wydatki poniesione na przedmiotową rozbudowę i modernizację mieszczą się w limicie określonym dla zezwolenia na działalność gospodarczą w SSE. Konieczność ich poniesienia podyktowana była wymaganiami technologicznymi maszyn w procesie produkcyjnym oraz racjonalnością gospodarowania, gdyż w przypadku braku przeprowadzenia rozbudowy i modernizacji środki trwałe stopniowo zaczęłyby tracić swoją użyteczność i nie byłoby możliwe wykorzystanie ich potencjału zgodnie z wymaganiami obecnie stosowanymi na rynku technologii.

Wydatki na rozbudowę i modernizację obejmują m.in.:

• modernizację automatów strugająco-profilujących (frezy),
• modernizację sprężarek śrubowych (wykonanie odcinków instalacji i jej rozbudowa),
• modernizację okleiniarek,
• rozbudowę hali produkcyjnej (projekt budowlano-technologiczny),
• rozbudowę w celu poprawności szybkości działania terminala zasilaczy, skanerów, swichy,
• rozbudowę systemu telewizji przemysłowej,
• modernizację podajników do odpadków, kabin do maszyn STEMAS CLS, montaż opraw świetlówek, pomiar skuteczności zerowania obrabiarek,
• modernizację kabin dla maszyn Stemas CLF, zamknięcie maszyn w szczelnej obudowie celem wyciszenia, doświetlenie oraz poprawa skuteczności odpylania,
• rozbudowę zestawu terminali I. PLUS ADVANCE,
• inwestycję zmierzającą do automatyzacji zmiany poziomu obrabianego materiału,
• modernizację linii automatycznej (automatyczna zmiana położenia obrabianego elementu, automatyzacja procesu montażu uszczelki, stanowisko montażu, usprawnienie i automatyzacja prac ręcznych)),
• modernizację CNC do obróbki ościeżnic CLF (stanowisko montażu, usprawnienie i automatyzacja prac ręcznych).

Ww. wydatki pozostają w bezpośrednim związku z programem inwestycji sformułowanym w Biznes Planie, a ich poniesienie było niezbędne do finalizacji inwestycji.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że wydatki na rozbudowę i modernizację środków trwałych przekroczyły kwotę 10.000 zł w przypadku środka trwałego:

• Automat strugające - profilujący W. (ŚT 006),
• Sprężarki śrubowe K. (ŚT 003),
• Terminal I. Plus Advance (ŚT 082),
• Linia automatyczna - Centrum Obróbcze CNC (ŚT 103),
• CNC do obróbki ościeżnic CLF - Centrum obróbcze CNC (ŚT 101),
• Przenośniki paskowo-rolkowe Monawi - uszczelkownica (ŚT 106).

W przypadku poniższych środków trwałych wydatki na ich rozbudowę i modernizację nie przekroczyły kwoty 10.000 zł:

• Automat strugające - profilujący W. (ŚT 007),
• Okleiniarka D. Multiwrap Wood 400S (ŚT 008),
• Okleiniarka D. Multiwrap Wood 400S (ŚT 009),
• Budynek (ŚT 086),
• System Zabezpieczenia Technicznego (ŚT 090),
• Regały na rolki papieru (ŚT 094),
• Dell Poweredge R530 - Serwer (ŚT 123),
• Linia odylająca maszyny linii transportu - Nederman (ŚT 119),
• Centrum obróbcze ościeżnic Come (ŚT 071),
• Prasa Stemas (ŚT 104),
• Przenośniki paskowo-rolkowe - transport monawi (ŚT 109).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki inwestycyjne nie przewidziane wprost w Biznes Planie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą na terenie SSE wskazaną w Zezwoleniu i poniesione na opisaną powyżej rozbudowę i modernizację środków trwałych mogą zostać uznane za koszty kwalifikowane na potrzeby kalkulacji limitu pomocy publicznej w ramach Zezwolenia?
2. Czy ponoszenie wydatków wskazanych w Pytaniu 1 w przyszłości mogą zostać uznane za koszty kwalifikowane na potrzeby kalkulacji limitu pomocy publicznej w ramach Zezwolenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki inwestycyjne nie przewidziane wprost w Biznes Planie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą na terenie SSE wskazaną w Zezwoleniu i poniesione na opisaną powyżej rozbudowę i modernizację środków trwałych mogą zostać uznane za koszty kwalifikowane na potrzeby kalkulacji limitu pomocy publicznej w ramach Zezwolenia.

Podstawowym przepisem w kwestii zwolnień strefowych jest art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2019 r. poz. 482), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Zgodnie zaś z art. 17 ust. 4 ustawy o CIT zwolnienia podatkowe, o których mowa powyżej przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy lub na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Zgodnie z § 6 Rozporządzenia za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych.

Powyższy przepis pozwala na uznanie, iż aby dany wydatek mógł być zaliczony do wydatków kwalifikowanych, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• musi to być koszt inwestycji;
• musi być faktycznie poniesiony w trakcie obowiązywania zezwolenia;
• musi być poniesiony na terenie SSE;
• musi stanowić jedną z kategorii wydatków określonych w § 6 ust. 1 Rozporządzenia.

W świetle powyższego przepisu należy zatem uznać, że wydatki poniesione na rozbudowę lub modernizację istniejących środków trwałych w sposób jednoznaczny wchodzą w zakres wydatków kwalifikowanych do objęcia pomocą. Są to koszty inwestycji, które będą faktycznie poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia, dotyczą środków trwałych położonych na terenie SSE oraz są wydatkami wymienionymi w § 6 ust. 1 Rozporządzenia. Zdaniem Wnioskodawcy, wskazany przepis Rozporządzenia wskazuje przesłanki, które będą spełnione w odniesieniu do planowanych wydatków w ramach Projektu i nie wymaga on, aby wydatki te były wyszczególnione w Biznes Planie złożonym przy ubieganiu się o Zezwolenie.

Zgodnie z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że wydatki poniesione w ramach Projektu, które stanowić będą rozbudowę i modernizację środków trwałych a nie ujęte w Biznes Planie mogą zostać objęte pomocą publiczną i być uznane jako wydatki kwalifikowane, pod warunkiem spełnienia pozostałych wymaganych warunków.

Zdaniem Spółki, ponoszenie wydatków wskazanych w Pytaniu 1 w przyszłości mogą zostać uznane za koszty kwalifikowane na potrzeby kalkulacji limitu pomocy publicznej w ramach Zezwolenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „updop”), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2019 r. poz. 482), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Równocześnie, art. 17 ust. 4 updop, stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

W myśl art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 482, z późn. zm.), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych. Rodzaj tych wydatków został określony w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 465, dalej: „Rozporządzenie”). Zgodnie z § 3 ust. 1 Rozporządzenia, pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (…) stanowi regionalną pomoc inwestycyjną z tytułu:

1. kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona, jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6 lub
2. tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o składki obowiązkowe, takie jak składki na ubezpieczenie społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.

Przy czym, jak wynika z § 3 ust. 4 Rozporządzenia, przez nową inwestycję należy rozumieć inwestycję w środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne polegającą na utworzeniu nowego lub rozbudowie istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacji produkcji przedsiębiorstwa przez wprowadzenie nowych dodatkowych produktów bądź na zasadniczej zmianie dotyczącej całościowego procesu produkcyjnego istniejącego przedsiębiorstwa. (…)

Ponadto § 5 ust. 1 ww. Rozporządzenia stanowi, że zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej. Zgodnie z § 5 ust. 2 powołanego rozporządzenia, warunkiem korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w ust. 1, jest:

• utrzymanie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne – przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców – przez okres 3 lat, przy czym nie wyklucza się wymiany przestarzałych instalacji lub sprzętu w związku z szybkim rozwojem technologicznym;
• utrzymanie inwestycji w regionie, w którym udzielono pomocy, przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców – przez okres nie krótszy niż 3 lata.

Natomiast zgodnie z § 6 ust. 1 Rozporządzenia, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

1. ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego;
2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika;
3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych;
4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3;
5. kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli – pod warunkiem, że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji;
6. ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy.

Zgodnie z § 6 ust. 4 Rozporządzenia, cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Ww. przepisy określają następujące warunki do uznania wydatków za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą:

1. muszą to być koszty inwestycji,
2. muszą być poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia strefowego,
3. muszą być poniesione w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy,
4. muszą być przeznaczone na cele określone w § 6 ust. 1 Rozporządzenia,
5. wydatki muszą być zaliczone do wartości początkowej środków trwałych, przy czym należy przyjąć, że przez koszty inwestycji należy rozumieć koszty „nowej inwestycji”, o której mowa w § 3 ust. 4 Rozporządzenia.

Należy również zwrócić uwagę na § 6 ust. 7 Rozporządzenia, w myśl którego środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zakupione przez przedsiębiorcę innego niż mały i średni, mają być nowe. Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika że dotyczy on wydatków wskazanych w § 6 ust. 1 pkt 1 i 2 Rozporządzenia, a więc nie dotyczy pozostałych wydatków wskazanych w § 6 ust. 1 Rozporządzenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że od 16 grudnia 2015 r. Spółka posiada zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Spółka wystąpiła z wnioskiem o zmianę zezwolenia w zakresie terminu poniesienia wydatków inwestycyjnych. W biznes planie Spółka wskazała, iż poniesie wydatki inwestycyjne m.in. na zakup podstawowych urządzeń do produkcji ościeżnic regulowanych i stałych. Spółka miała ponieść również koszty związane z pracami montażowymi, zakupem urządzeń infrastrukturalnych oraz środków transportu do realizacji transportu wewnętrznego i zewnętrznego, wyposażenie biur oraz środków ochronnych. Biznes Plan przewidywał również poniesienie wydatków związanych z zakupem maszyn, poszerzaniem linii produkcyjnych, zakupem oprogramowania do maszyn oraz koszty dzierżawy hali produkcyjnej. Spółka rozbudowała i zmodernizowała niektóre z należących do niej środków trwałych istniejących na terenie SSE. W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, że część wydatków na rozbudowę i modernizację środków trwałych przekroczyła kwotę 10.000 zł, a część nie przekroczyła kwoty 10.000 zł. Wydatki te nie zostały wprost wskazane w Biznes Planie, jednakże mają ścisły związek z działalnością prowadzoną na terenie SSE i dotyczą maszyn i urządzeń wymienionych w Biznes Planie jako koszty inwestycji. Wydatki poniesione na przedmiotową rozbudowę i modernizację mieszczą się w limicie określonym dla zezwolenia na działalność gospodarczą w SSE. Konieczność ich poniesienia podyktowana była wymaganiami technologicznymi maszyn w procesie produkcyjnym oraz racjonalnością gospodarowania, gdyż w przypadku braku przeprowadzenia rozbudowy i modernizacji środki trwałe stopniowo zaczęłyby tracić swoją użyteczność i nie byłoby możliwe wykorzystanie ich potencjału zgodnie z wymaganiami obecnie stosowanych na rynku technologii.

Mając powyższe na względzie wskazać należy, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku istota zagadnienia sprowadza się do ustalenia czy nakłady poniesione na modernizację środków trwałych nie uwzględnionych w Biznes Planie Spółki, jednakże mające ścisły związek z działalnością prowadzoną na terenie SSE i dotyczące maszyn i urządzeń wymienionych w Biznes Planie jako koszty inwestycji, stanowić będą wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w ramach działalności w SSE, na podstawie § 6 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia, jako koszt rozbudowy lub modernizacji środków trwałych.

W świetle § 6 ust. 4 Rozporządzenia, właściwymi przepisami – w zakresie ustalania kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w ramach działalności w SSE – są przepisy ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 351 z późn. zm), w stosunku do ustalania wartości środków trwałych (oraz wartości niematerialnych i prawnych) zarówno w momencie ich nabycia/wytworzenia, jak i w momencie ich rozbudowy lub modernizacji.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 i 16 ustawy o rachunkowości, ilekroć w ustawie jest mowa o:

• środkach trwałych - rozumie się przez to, z zastrzeżeniem pkt 17, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:
  1. nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
  2. maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
  3. ulepszenia w obcych środkach trwałych,
  4. inwentarz żywy,
• środkach trwałych w budowie - rozumie się przez to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Zgodnie z kolei art. 28 ust. 8 ustawy o rachunkowości, cena nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych w budowie, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obejmuje ogół ich kosztów poniesionych przez jednostkę za okres budowy, montażu, przystosowania i ulepszenia, do dnia bilansowego lub przyjęcia do używania, w tym również:

1. niepodlegający odliczeniu podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy;
2. koszt obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu ich finansowania i związane z nimi różnice kursowe, pomniejszony o przychody z tego tytułu.

Ustawa o rachunkowości przewiduje także szczególną regulację związaną z dokonywaniem ulepszeń wartości początkowej środka trwałego.

Mianowicie, w myśl art. 31 ust. 1 ustawy o rachunkowości, wartość początkową stanowiącą cenę nabycia lub koszt wytworzenia środka trwałego powiększają koszty jego ulepszenia, polegającego na przebudowie, rozbudowie, modernizacji lub rekonstrukcji i powodującego, że wartość użytkowa tego środka po zakończeniu ulepszenia przewyższa posiadaną przy przyjęciu do używania wartość użytkową, mierzoną okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych przy pomocy ulepszonego środka trwałego, kosztami eksploatacji lub innymi miarami.

Mając na uwadze powyższe regulacje, należy wskazać, że jedyną przesłanką uzależniającą możliwość dokonania ulepszenia, które podwyższa wartość początkową środka trwałego jest wykazanie, iż wartość użytkowa środka trwałego po jego modernizacji przewyższa posiadaną przy przyjęciu do używania wartość użytkową. Jednocześnie, wartość ta może być mierzona okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych przy pomocy ulepszonego środka trwałego, kosztami eksploatacji lub innymi miarami.

Jeżeli zatem w świetle ww. rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej do ustalenia wysokości kosztów kwalifikowanych zastosowanie mają przepisy ustawy o rachunkowości, wydatki na modernizację środków trwałych poniesione w jednym roku podatkowym, mogą stanowić koszty kwalifikowane dla celów określenia wysokości zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Możliwość takiej kwalifikacji nie została ograniczona innymi warunkami m.in. tym, czy koszty te zostały, czy nie zostały przewidziane wprost w Biznes Planie.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca w ramach posiadanego Zezwolenia poniósł oraz będzie ponosił nakłady na rozbudowę i modernizację środków trwałych i nakłady te spowodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych to używania, to nakłady te jako wydatki modernizacyjne mogą/będą mogły być uznane za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w ramach zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca będzie zatem mógł ww. wydatki inwestycyjne, nie przewidziane wprost w Biznes Planie, uznać za koszty kwalifikowane na potrzeby kalkulacji limitu pomocy publicznej w ramach przysługującego Spółce limitu zwolnienia o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.