0111-KDIB1-2.4010.433.2019.2.AW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 października 2019 r. (data wpływu 30 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z 23 grudnia 2019 r. (data wpływu 24 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym, koszty nabycia znaków towarowych należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi, w konsekwencji czego odpisy amortyzacyjne będą stanowić koszty uzyskania przychodu, bez konieczności zastosowania wyłączenia, o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym, koszty nabycia znaków towarowych należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi, w konsekwencji czego odpisy amortyzacyjne będą stanowić koszty uzyskania przychodu, bez konieczności zastosowania wyłączenia, o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT.

Wniosek został uzupełniony pismem z 23 grudnia 2019 r. (data wpływu 24 grudnia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 12 grudnia 2019 r. znak 0111-KDIB1-2.4010.433. 2019.1.AW.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka zawiązana i funkcjonująca na gruncie prawa holenderskiego, pośredni udziałowiec (dalej jako „Udziałowiec”) polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością („Wnioskodawca”) pozostawała właścicielem praw do znaków towarowych, zarejestrowanych w UPRP („znaki towarowe”).

Wnioskodawca wyjaśnił, że uprzednio: 

1. Znaki towarowe zostały do Udziałowca wniesione przez osobę fizyczną pośrednio kontrolującą Udziałowca oraz Wnioskodawcę („Właściciel”).
2. Właściciel odziedziczył zaś wcześniej prawa do znaków towarowych oraz udziały w Spółce po zmarłym ojcu.

Dodatkowo – Właściciel posiadał prawa do innego znaku towarowego, których sprzedażą był zainteresowany w czerwcu 2019 r.

Wnioskodawca na podstawie Umowy licencji był uprawniony do używania Znaków towarowych Udziałowca dla celów prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za zapłatę opłat licencyjnych. Wykres - załącznik PDF str. 1

W czerwcu 2019 r. Udziałowiec sprzedał przysługujące mu prawa do znaków towarowych na rzecz Spółki, a Spółka dokonała zapłaty ceny sprzedaży.

Także Właściciel sprzedał prawa do znaku towarowego, których był właścicielem. Wykres - załącznik PDF str. 2

1. Znaki towarowe jako znaki słowno-graficzne (tak nabyte od Udziałowca, jak i Właściciela) są przez Wnioskodawcę wykorzystywane w szczególności do:
2. Oznaczania stacji paliw, pawilonów handlowych oraz innych miejsc prowadzenia działalności, których właścicielem pozostaje Wnioskodawca;
3. Oznaczania sprzedawanych produktów (przykładowo – kubki, płyny do spryskiwaczy) oraz świadczonych usług (myjnie);
4. Identyfikacji graficznej dokumentów, materiałów reklamowych oraz marketingowych generowanych przez Wnioskodawcę;
5. Identyfikacji w środkach komunikacji indywidualnej oraz komunikacji samochodowej.

W uzupełnieniu wniosku Spółka podała nazwę i numer NIP kontrahenta oraz informację dotyczącą wskazania kraju jurysdykcji podatkowej, który wydał numer NIP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, koszty nabycia Znaków towarowych należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi, w konsekwencji czego odpisy amortyzacyjne będą stanowić koszty uzyskania przychodu, bez konieczności zastosowania wyłączenia, o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy,

• jako że znaki towarowe są używane przez Wnioskodawcą bezpośrednio do prowadzenia działalności gospodarczej,
• w szczególności znaki towarowe wykorzystywane są do oznaczania posiadanych przez Wnioskodawcą stacji paliw,
• znaki towarowe umieszczane są na dokumentach oraz stosowane do identyfikacji Wnioskodawcy oraz produktów i usług Wnioskodawcy

-zastosowanie znajdzie w niniejszej sytuacji art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy o CIT, w konsekwencji czego – odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów, które ustawodawca wymienił w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Ustawodawca nie ustalił zamkniętej listy wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, wskazując natomiast cechy, jakim muszą łącznie odpowiadać wydatki podatnika, aby można je uznać za koszt uzyskania przychodu:

1. wydatek został poniesiony (co do zasady nie ma znaczenia faktyczne zapłacenie, ale poniesienie kosztu, czyli wystawienie faktury, ujęcie w księgach) przez podatnika,
2. celem poniesienia kosztu było osiągnięcie przychodów, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
3. koszt nie został wymieniony w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b Ustawy o CIT wskazuje natomiast, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Biorąc powyższe pod uwagę – wydatki związane z nabyciem znaków towarowych będą mogły podlegać amortyzacji, a odpisy amortyzacyjne będą stanowić koszty uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie znajdują zastosowania w analizowanym stanie faktycznym regulacje art. 16 ust. 1 pkt 64a Ustawy o CIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 73 Ustawy o CIT:

• Art. 16 ust. 1 pkt 64a Ustawy o CIT stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, jeżeli uprzednio te prawa lub wartości były przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną której jest wspólnikiem, nabyte lub wytworzone a następnie zbyte – w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich uprzedniego zbycia;
• Art. 16 ust. 1 pkt 73 Ustawy o CIT wskazuje natomiast, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, nabytych lub wytworzonych przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, a następnie zbytych – w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia.

Z uwagi na zmiany własnościowe dotyczące praw do znaków towarowych, żadna z powyższych regulacji nie znajdzie jednak zastosowania, bowiem nie spełnione zostaną przesłanki określone w powyższych przepisach:

• Znaki towarowe stanowiły własność Właściciela, który następnie przeniósł swe prawa na Udziałowca, podczas gdy obecnie prawa te zostały sprzedane na rzecz Spółki – podmiotu, który nigdy sam, ani przez podmioty, których udziały stanowią jego własność nie był podmiotem uprawniony do praw do tychże znaków towarowych.
• Znak towarowy sprzedawany obecnie przez Właściciela także nigdy nie stanowił własności Spółki ani innego podmiotu, którego Spółka pozostaje wspólnikiem.

Dodatkowo – istnieją także regulacje ograniczające koszty podlegające odliczeniu, w tym art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Przepis ust. 1 stosuje się do nadwyżki wartości kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11, przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwotę 3 000 000 zł.

Jednocześnie art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy o CIT wskazuje, że ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Jak wskazuje orzecznictwo: „O bezpośrednim związku kosztu z wytworzeniem lub nabyciem towaru bądź świadczeniem usługi można mówić jedynie w sytuacji, gdy koszt ten wprost oraz w dostrzegalny, możliwy do precyzyjnego określenia sposób przekłada się na cenę wytwarzanych lub nabywanych przez podatnika towarów bądź realizowanych przez niego usług”.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanego stanu faktycznego, Wnioskodawca podkreśla, że znaki towarowe są bezpośrednio związane ze świadczonymi przez Wnioskodawcę usługami oraz sprzedawanymi towarami, mając także wpływ na ich cenę.

W ocenie Wnioskodawcy, jako że znaki towarowe są używane przez Wnioskodawcę bezpośrednio do prowadzenia działalności gospodarczej, w tym wykorzystywane do oznaczania posiadanych przez Wnioskodawcę stacji paliw, umieszczane na dokumentach oraz stosowane do identyfikacji Wnioskodawcy oraz produktów i usług Wnioskodawcy, zastosowanie znajdzie w niniejszej sytuacji art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy o CIT, w konsekwencji czego – odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodu bez ograniczeń, określonych w art. 15 ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.; dalej: updop).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W świetle art. 15e ust. 1 updop podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Powyższy przepis ogranicza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, do wysokości określonego w nim limitu, wydatków związanych z usługami niematerialnymi świadczonymi przez podmioty powiązane w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 updop. Aby przepis ten znalazł zastosowanie muszą wystąpić następujące okoliczności:

1. musi dojść do wypłaty należności z tytułu usług niematerialnych wymienionych w tym przepisie,
2. wypłata musi być dokonana na rzecz podmiotu świadczącego usługę, który jednocześnie jest podmiotem powiązanym.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka zawiązana i funkcjonująca na gruncie prawa holenderskiego, pośredni udziałowiec Wnioskodawcy, pozostawała właścicielem praw do znaków towarowych, zarejestrowanych w UPRP. Wnioskodawca wyjaśnił, że uprzednio: 

1. Znaki towarowe zostały do Udziałowca wniesione przez Właściciela – osobę fizyczną pośrednio kontrolującą Udziałowca oraz Wnioskodawcę.
2. Właściciel odziedziczył zaś wcześniej prawa do znaków towarowych oraz udziały w Spółce po zmarłym ojcu.

Dodatkowo – Właściciel posiadał prawa do innego znaku towarowego, których sprzedażą był zainteresowany w czerwcu 2019 r.

Wnioskodawca na podstawie Umowy licencji był uprawniony do używania znaków towarowych Udziałowca dla celów prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za zapłatę opłat licencyjnych.

W czerwcu 2019 r. Udziałowiec sprzedał przysługujące mu prawa do znaków towarowych na rzecz Spółki, a Spółka dokonała zapłaty ceny sprzedaży.

Także Właściciel sprzedał prawa do znaku towarowego, których był właścicielem.

Znaki towarowe jako znaki słowno-graficzne (tak nabyte od Udziałowca, jak i Właściciela) są przez Wnioskodawcę wykorzystywane w szczególności do:

1. Oznaczania stacji paliw, pawilonów handlowych oraz innych miejsc prowadzenia działalności, których właścicielem pozostaje Wnioskodawca;
2. Oznaczania sprzedawanych produktów (przykładowo – kubki, płyny do spryskiwaczy) oraz świadczonych usług (myjnie);
3. Identyfikacji graficznej dokumentów, materiałów reklamowych oraz marketingowych generowanych przez Wnioskodawcę;
4. Identyfikacji w środkach komunikacji indywidualnej oraz komunikacji samochodowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym, koszty nabycia Znaków towarowych należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi, w konsekwencji czego odpisy amortyzacyjne będą stanowić koszty uzyskania przychodu, bez konieczności zastosowania wyłączenia, o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że do przedstawionego opisu sprawy art. 15e ust. 1 pkt 2 updop nie znajdzie zastosowania.

Zauważyć bowiem należy, że ograniczenie, o którym mowa w tym przepisie dotyczy wyłącznie opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, natomiast przedstawiony stan faktyczny dotyczy nabycia od podmiotów powiązanych znaku towarowego. W przedstawionym stanie faktycznym nie mamy zatem do czynienia z nabyciem usług niematerialnych wskazanych we wcześniej powołanych przepisach, ani z opłatą za korzystanie z wartości o jakich mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 updop. Z tej przyczyny art. 15e ust. 1 pkt 2 updop w rozpoznawanej sprawie nie znajdzie zastosowania.

Nabycie prawa majątkowego nie zostało objęte dyspozycją ww. przepisu. Oznacza to, że limit wynikający z art. 15e ust. 1 updop nie ma w ogóle zastosowania, gdyż odnosi się do innego stanu faktycznego niż opisany we wniosku.

Odnosząc się do możliwości amortyzowania znaku towarowego i możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od tych składników majątkowych należy wskazać, że zgodnie z art. 15 ust. 6 updop kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 64a updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, jeżeli uprzednio te prawa lub wartości były przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, nabyte lub wytworzone a następnie zbyte - w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich uprzedniego zbycia.

Art. 16 ust. 1 pkt 73 updop stanowi natomiast, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, nabytych lub wytworzonych przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, a następnie zbytych – w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 updop amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Nabyte od innego podmiotu prawa określone w ustawie z 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej w postaci znaków towarowych stanowią wartości niematerialne i prawne jeżeli – oprócz warunków wskazanych w ww. art. 16b ust. 1 pkt 6 updop – nie podlegają wyłączeniu z pkt 64a i 73 ust. 1 art. 16 updop.

Ponieważ nabyte przez Wnioskodawcę znaki towarowe nie były przez niego ani nabyte, ani wytworzone a następnie zbyte, ograniczenia wynikające z ww. norm prawnych nie znajdą w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Oznacza to, że dokonywane odpisy amortyzacyjne, zgodnie z art. 16a-16m z uwzględnieniem art. 16, mogą stanowić w całości koszty uzyskania przychodów.

Mając wszakże na uwadze, że w sprawie (wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy) nie znajdą zastosowania przepisy art. 15e ust. 1 updop, stanowisko Spółki należało ocenić jako nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…)za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.