0111-KDIB1-1.4010.486.2019.1.BS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 października 2019 r. (data wpływu 6 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy rozliczenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2016-2018 w drodze potrącenia z bieżącym zobowiązaniem stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w momencie potrącenia, a tym samym nie rodzi konieczności dokonania korekt podatku dochodowego od osób prawnych odpowiednio za lata 2016, 2017, 2018 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy rozliczenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2016-2018 w drodze potrącenia z bieżącym zobowiązaniem stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w momencie potrącenia, a tym samym nie rodzi konieczności dokonania korekt podatku dochodowego od osób prawnych odpowiednio za lata 2016, 2017, 2018.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. posiada siedzibę w Polsce, jest podatnikiem podatku CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) oraz czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług), w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się produkcją opakowań z tworzyw sztucznych.

Spółka nie korzysta ze zwolnienia w CIT. Spółka jest podatnikiem podatku od nieruchomości.

W latach 2016-2019 deklarowała do opodatkowania podatkiem od nieruchomości będące w jej władaniu nieruchomości – grunty, budynki i budowle, zlokalizowane w O., stanowiące miejsce prowadzenia przez nią działalności. Przyjęte podstawy opodatkowania i kwalifikacja poszczególnych obiektów do kategorii opodatkowania opierały się na wiedzy posiadanej przez Wnioskodawcę w momencie składania deklaracji podatkowych.

Wnioskodawca we wrześniu 2019 r. przeprowadził analizę prawidłowości i zasadności dotychczasowego sposobu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, w wyniku której uzyskał informacje i wiedzę o prawdopodobieństwie nieuzasadnionego zawyżenia podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości w kategorii budynków. Spółka weszła w posiadanie dokumentów uprawniających do zwolnienia z podatku od nieruchomości jednego z budynków. Na mocy § 2. 1. Uchwały Rady Miejskiej w O. nr (…) z dnia (…), która jest obowiązująca dla nieruchomości Wnioskodawcy, zwolnieniu z podatku od nieruchomości podlegają budynki i budowle poprzemysłowe, których stan techniczny wykluczający możliwość użytkowania jest potwierdzony ekspertyzą techniczną sporządzoną przez osoby do tego uprawnione. Taki sam zapis pojawiał się również w uchwałach Rady Miejskiej w O. w latach wcześniejszych. Wnioskodawca mógł zatem skorzystać z częściowego zwolnienia z podatku od nieruchomości od października 2016 r., gdyż ekspertyza techniczna stwierdzająca brak możliwości użytkowania poprzemysłowego budynku magazynowego została sporządzona we wrześniu 2016 r. Wnioskodawca nie mając jednak wiedzy o istnieniu uprawniającej do skorzystania ze zwolnienia ekspertyzy deklarował w składanych deklaracjach na podatek od nieruchomości i uiszczał kwoty podatku bez uwzględnienia zwolnienia jednego z budynków, a więc kwoty wyższe niż faktyczna należna wysokość podatku.

Podatek od nieruchomości wpłacany terminowo przez Wnioskodawcę w wysokościach wynikających ze złożonych pierwotnych deklaracji został uznany za koszt uzyskania przychodów w latach, których dotyczyły deklaracje na podatek od nieruchomości.

W związku z tym, że we wrześniu 2019 r. Spółka dokonała korekty zarówno bieżącej deklaracji podatku od nieruchomości za rok 2019 jak i korekt deklaracji za lata poprzednie 2016-2018 uwzględniających zwolnienie z podatku od nieruchomości jednego z budynków, powstała nadpłata podatku od nieruchomości. Wnioskodawca wystąpił do organu podatkowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2016-2019 oraz o możliwość potrącenia jej z raty podatku od nieruchomości za październik. Następnie zapłacił ratę za październik w zmniejszonej kwocie uwzględniającej zmniejszenie zobowiązania o wyliczoną nadpłatę. Oznacza to, że faktyczne rozliczenie stwierdzonej nadpłaty nastąpiło 15 października 2019 r.

Wnioskodawca na podstawie korekty deklaracji podatku od nieruchomości za bieżący rok 2019 zmniejszył koszty uzyskania przychodów z tytułu podatku od nieruchomości przypadające na ten rok, gdyż korekta dotyczyła trwającego roku podatkowego. Księgi rachunkowe Wnioskodawcy za lata 2016-2018 były zamknięte, a sprawozdania finansowe za te okresy zatwierdzone przez Zgromadzenie Wspólników zgodnie z przepisami przed złożeniem korekt deklaracji na podatek od nieruchomości. W związku z powyższym korekta kosztu za zamknięte lata nie była możliwa, a potrącenie nadpłaty za zamknięte wcześniej lata Spółka potraktowała jako przychód podatkowy w dacie potrącenia nadpłaty z bieżącym zobowiązaniem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy rozliczenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2016-2018 w drodze potrącenia z bieżącym zobowiązaniem stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w momencie potrącenia, a tym samym nie rodzi konieczności dokonania korekt podatku dochodowego od osób prawnych odpowiednio za lata 2016, 2017, 2018?

Zdaniem Wnioskodawcy, rozliczenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2016-2018 w drodze potrącenia z bieżącym zobowiązaniem z tytułu podatku od nieruchomości będzie stanowiło przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w momencie potrącenia. Tym samym nie będzie rodziło konieczności dokonania korekt podatku dochodowego od osób prawnych odpowiednio za wcześniejsze lata podatkowe.

W myśl art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się zwróconych, umorzonych lub zaniechanych podatków i opłat stanowiących dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego, nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że w przypadku, gdy podatki i opłaty o jakich mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, to ich zwrot będzie stanowił przychód w części, w jakiej zostały wcześniej uznane za koszty uzyskania przychodów. Momentem rozpoznania przychodu, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, będzie moment faktycznego otrzymania przez Spółkę zwrotu nadpłaconego podatku od nieruchomości. Wnioskodawca nie otrzymał fizycznie zwrotu nadpłaty na rachunek bankowy, jednak opłacił ratę bieżącego zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości w zmniejszonej o kwotę nadpłaty wartości, co jest tożsame z powstaniem przychodu z tytułu rozliczenia nadpłaty.

Zdaniem Wnioskodawcy, konsekwencją tego, że Spółka rozpoznaje przychód w momencie faktycznego potrącenia nadpłaconego podatku, jest brak obowiązku korygowania kosztów uzyskania przychodów w latach poprzednich. Wnioskodawca stoi więc na stanowisku, że korekta zeznań CIT-8 złożonych za lata 2016-2018 nie będzie w przedstawionej sytuacji konieczna.

Wnioskodawca wskazał, że jego stanowisko zostało potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 12 stycznia 2017 r., Znak: 0461-ITPB3.4510.614.1.AD oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 18 lipca 2014 r., Znak: IPPB5/423-388/14-2/IŚ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Należy zauważyć ze ustawodawca nie wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ogólnej definicji przychodu. W art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, wskazane zostały jedynie przykładowe przysporzenia zaliczane do tej kategorii.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się zwróconych, umorzonych lub zaniechanych podatków i opłat stanowiących dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten stanowi więc, że zwrócone, umorzone lub zaniechane podatki i opłaty – co do zasady – nie stanowią przychodu.

Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, w której podatki i opłaty o jakich mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o CIT, zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W takiej sytuacji zwrócone podatki i opłaty będą stanowiły przychód w części, w jakiej zostały wcześniej uznane za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 7 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się odsetek otrzymanych w związku ze zwrotem nadpłaconych zobowiązań podatkowych i innych należności budżetowych, a także oprocentowania zwrotu różnicy podatku od towarów i usług, w rozumieniu odrębnych przepisów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca w latach 2016-2019 deklarował do opodatkowania podatkiem od nieruchomości będące w jego władaniu nieruchomości – grunty, budynki i budowle, zlokalizowane w O., stanowiące miejsce prowadzenia przez nią działalności. Przyjęte podstawy opodatkowania i kwalifikacja poszczególnych obiektów do kategorii opodatkowania opierały się na wiedzy posiadanej przez Wnioskodawcę w momencie składania deklaracji podatkowych.

Wnioskodawca we wrześniu 2019 r. przeprowadził analizę prawidłowości i zasadności dotychczasowego sposobu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, w wyniku której uzyskał informacje i wiedzę o prawdopodobieństwie nieuzasadnionego zawyżenia podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości w kategorii budynków. Spółka weszła w posiadanie dokumentów uprawniających do zwolnienia z podatku od nieruchomości jednego z budynków. Na mocy § 2. 1. Uchwały Rady Miejskiej w O. nr (…) z dnia (…), która jest obowiązująca dla nieruchomości Wnioskodawcy, zwolnieniu z podatku od nieruchomości podlegają budynki i budowle poprzemysłowe, których stan techniczny wykluczający możliwość użytkowania jest potwierdzony ekspertyzą techniczną sporządzoną przez osoby do tego uprawnione. Taki sam zapis pojawiał się również w uchwałach Rady Miejskiej w O. w latach wcześniejszych. Wnioskodawca mógł zatem skorzystać z częściowego zwolnienia z podatku od nieruchomości od października 2016 r., gdyż ekspertyza techniczna stwierdzająca brak możliwości użytkowania poprzemysłowego budynku magazynowego została sporządzona we wrześniu 2016 r. Wnioskodawca nie mając jednak wiedzy o istnieniu uprawniającej do skorzystania ze zwolnienia ekspertyzy deklarował w składanych deklaracjach na podatek od nieruchomości i uiszczał kwoty podatku bez uwzględnienia zwolnienia jednego z budynków, a więc kwoty wyższe niż faktyczna należna wysokość podatku.

Podatek od nieruchomości wpłacany terminowo przez Wnioskodawcę w wysokościach wynikających ze złożonych pierwotnych deklaracji został uznany za koszt uzyskania przychodów w latach, których dotyczyły deklaracje na podatek od nieruchomości.

W związku z tym, że we wrześniu 2019 r. Spółka dokonała korekty zarówno bieżącej deklaracji podatku od nieruchomości za rok 2019 jak i korekt deklaracji za lata poprzednie 2016-2018 uwzględniających zwolnienie z podatku od nieruchomości jednego z budynków, powstała nadpłata podatku od nieruchomości. Wnioskodawca wystąpił do organu podatkowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2016-2019 oraz o możliwość potrącenia jej z raty podatku od nieruchomości za październik. Następnie zapłacił ratę za październik w zmniejszonej kwocie uwzględniającej zmniejszenie zobowiązania o wyliczoną nadpłatę. Oznacza to, że faktyczne rozliczenie stwierdzonej nadpłaty nastąpiło 15 października 2019 r.

Potrącenie nadpłaty za zamknięte wcześniej lata Spółka potraktowała jako przychód podatkowy w dacie potrącenia nadpłaty z bieżącym zobowiązaniem.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa oraz opisany we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że zwrócona nadpłata podatku od nieruchomości będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychód podatkowy stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w takiej części w jakiej wcześniej podatek od nieruchomości został zaliczony do kosztów uzyskania przychodu. Momentem rozpoznania przychodu, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będzie moment dokonania potrącenia przez Wnioskodawcę bieżącego zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości. Wnioskodawca nie będzie miał zatem obowiązku dokonywania korekty deklaracji CIT-8 za lata 2016-2018.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.