Interpretacja dotyczy ustalenia, czy Spółka ma prawo zaliczenia kosztu płatności na rzecz podmiotu trzeciego, który jest uprawniony do odbioru płatności na podstawie umowy cesji, przekazu lub innej podobnej umowy z wystawcą faktury, do kosztów uzyskania przychodu, pod warunkiem spełnienia przesłanek określonych w art. 15d ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Organ uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe. Zgodnie z uzasadnieniem, w przypadku płatności na rzecz podmiotu trzeciego, który ma prawo do odbioru płatności na podstawie umowy cesji, Spółka może zaliczyć ten koszt do kosztów uzyskania przychodu, jeśli płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców zostanie dokonana przez podatnika przelewem na rachunek tego podmiotu, który figuruje w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, na dzień zlecenia przelewu.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 października 2019 r. (data wpływu 11 października 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku dokonywania płatności na rzecz podmiotu trzeciego względem wystawcy faktury, który jest uprawniony do odbioru płatności na podstawie umowy cesji, przekazu lub innej podobnej umowy zawartej z wystawcą faktury, Spółka ma prawo zaliczenia tego kosztu do kosztów uzyskania przychodu, pod warunkiem spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 15d ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 11 października 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy w przypadku dokonywania płatności na rzecz podmiotu trzeciego względem wystawcy faktury, który jest uprawniony do odbioru płatności na podstawie umowy cesji, przekazu lub innej podobnej umowy zawartej z wystawcą faktury, Spółka ma prawo zaliczenia tego kosztu do kosztów uzyskania przychodu, pod warunkiem spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 15d ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca jest Spółką akcyjną, polskim rezydentem podatkowym, podlegającym na terytorium Polski opodatkowaniu od całości swoich dochodów.
Wnioskodawca jest operatorem systemu przesyłowego, określonym w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 755 z późn. zm.) (winno być: t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 755 z późn. zm.), jako przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem energii elektrycznej, odpowiedzialne m.in. za ruch sieciowy w systemie przesyłowym elektroenergetycznym, bieżące i długookresowe bezpieczeństwo funkcjonowania tego systemu, eksploatację, konserwację i remonty oraz niezbędną rozbudowę sieci przesyłowej, w tym połączeń z innymi systemami elektroenergetycznymi. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest zatem świadczenie usług przesyłania energii elektrycznej, przy zachowaniu wymaganych kryteriów bezpieczeństwa pracy Krajowego Systemu Elektroenergetycznego.
W toku prowadzonej przez siebie działalności, Wnioskodawca dokonuje zakupów energii z rynku bilansującego oraz innych towarów i usług, związanych z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą.
Z uwagi na znaczną ilość faktur zakupowych oraz wynikających z nich płatności, Spółka zamierza wdrożyć nową procedurę akceptacji płatności, uwzględniając konieczność dokonywania weryfikacji kontrahenta w wykazie prowadzonym przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, o którym mowa w art. 96b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm., dalej: „ustawa o VAT (podatek od towarów i usług)” oraz „Wykaz”).
Stosownie do założeń wdrażanej procedury, proces akceptacji płatności przebiegać będzie w Spółce według następującego modelu:
weryfikacja przez jednostkę organizacyjną, tj. weryfikacja i akceptacja faktur zakupowych z punktu widzenia merytorycznego, np. czy usługa i towar zostały dostarczone, czy faktura opiewa na odpowiednią kwotę itp.;
weryfikacja przez Departament Rachunkowości i Finansów, tj. weryfikacja ujęcia faktur zakupowych z punktu widzenia rachunkowo-podatkowego oraz finansowego, w tym weryfikacja samego kontrahenta. Jeżeli weryfikacja na tym etapie przebiegła pozytywnie i dokumentacja jest kompletna następuje pierwsza weryfikacja kont bankowych w Wykazie. Weryfikacja ta może zakończyć się na jeden z dwóch sposobów:
akceptacja przelewów przez upoważnione osoby, która według zakładanego modelu przebiega dwuetapowo, tj.:
Opisana powyżej procedura jest procedurą projektowaną, stąd w praktyce mogą pojawić się pewne odrębności. Niemniej jednak, cała procedura będzie kończyć się ostateczną akceptacją paczki przelewów przez upoważnionego pracownika Spółki, przez który Spółka rozumie złożenie do banku dyspozycji realizacji wskazanych w paczce przelewów.
Po zaakceptowaniu paczki przelewów na ostatecznym poziomie, tj. po złożeniu dyspozycji ich wykonania następuje realizacja przelewu przez bank. Standardowo, czas realizacji dyspozycji złożonej przez Spółkę i faktycznego wykonania przelewu przez bank nie jest zależny od Spółki, a wynika z działalności operacyjnej banku, np. godzin realizacji sesji przelewów, godzin pracy banku, dni pracujących oraz wolnych od pracy.
Obecnie, Spółka rozważa wprowadzenie dodatkowego poziomu weryfikacji płatności w celu jak najszerszego zabezpieczenia się przez ewentualnymi negatywnymi skutkami wykonania ich na niezweryfikowany rachunek bankowy. Po zrealizowaniu zlecenia przez bank miałaby być przeprowadzana także weryfikacja zrealizowanych już przelewów i jeżeli zajdzie taka konieczność, tj. rachunek kontrahenta nie będzie się znajdował w Wykazie na dzień realizacji przelewu, co z uwagi na opisaną powyżej procedurę weryfikacji nie powinno mieć miejsca lub dotyczyć przypadków szczególnych, przygotowywane jest zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r.
Opisany powyżej model płatności dotyczyć ma zarówno przelewów zwykłych, jak i przelewów (płatności) odroczonych. Przez przelewy odroczone, Spółka rozumie tu płatności, w stosunku do których w momencie składania dyspozycji przelewu Wnioskodawca określa ich konkretną datę wykonania (data przyszła, różna od daty złożenia dyspozycji przelewu).
Obok przedstawionego powyżej modelu płatności dotyczącego sposobu zlecania i akceptacji przelewów, w praktyce Spółka może regulować swoje należności także w inny sposób, tj. poprzez potrącenie (kompensatę) wzajemnych należności wymagalnych, cesję wierzytelności, kartą płatniczą (debetową lub kredytową) albo za pośrednictwem systemów obsługi płatności, takich jak np. PayU, Dotpay czy Przelewy24. Należności regulowane w ten sposób mogą opiewać na kwoty przekraczające 15.000 PLN lub ich równowartość.
W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:
Czy w przypadku dokonywania płatności na rzecz podmiotu trzeciego względem wystawcy faktury, który jest uprawniony do odbioru płatności na podstawie umowy cesji, przekazu lub innej podobnej umowy zawartej z wystawcą faktury, Spółka ma prawo zaliczenia tego kosztu do kosztów uzyskania przychodu, pod warunkiem spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 15d ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
(pytanie oznaczone we wniosku Nr 4)
Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku dokonywania płatności na rzecz podmiotu trzeciego względem wystawcy faktury, który jest uprawniony do odbioru płatności na podstawie umowy cesji, przekazu lub innej podobnej umowy zawartej z wystawcą faktury, Spółka ma prawo zaliczenia tego kosztu do kosztów uzyskania przychodu, pod warunkiem spełnienia przesłanek o których mowa w art. 15d ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W toku działalności Wnioskodawcy mogą wystąpić sytuacje, w których płatność z tytułu nabytych towarów i usług dokonywana będzie na rachunek podmiotu innego niż wystawca faktury. W szczególności dotyczyć to może przypadków zawierania przez sprzedawcę umów cesji, przekazu lub podobnych, na mocy których przelewa on swoją wierzytelność na rzecz innego podmiotu.
W ocenie Wnioskodawcy, w takich przypadkach, jeżeli płatność ta będzie spełniać warunki, o których mowa w art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców, Wnioskodawca ma prawo zaliczyć taką płatność do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 15d ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Weryfikacji poddawany jest wówczas rachunek odbiorcy płatności, a nie wystawcy faktury.
Jak wskazywano już powyżej, wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów zawarte w art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje przypadki, gdy płatność z tytułu transakcji, o której mowa w art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w Wykazie - w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.
W świetle powyższego przepisu, dla zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów istotne jest wyłącznie to czy rachunek, na który dokonywana jest zapłata znajduje się na dzień zapłaty w Wykazie, czy też nie, przy czym weryfikacja kontrahenta w Wykazie powinna zatem w tym przypadku obejmować wyłącznie odbiorcę płatności.
Powyższe stanowisko zostało wprost potwierdzone w uzasadnieniu projektu ustawy nowelizującej art. 15d ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdzie na str. 11 w odniesieniu do factoringu i umów podobnych wskazano wprost, że „na mocy tego rodzaju umów następuje przekazywanie praw do dokonania zlecenia przelewu związanych z fakturami wystawianymi przez dostawcę towarów lub usług innemu podmiotowi (np. faktorowi) będącego wierzycielem innego stosunku prawnego. Potrzeba takiej regulacji wynika z faktu, że w takiej sytuacji zlecenie przelewu jest dokonywane na rachunek innego podmiotu niż dostawca usługi lub towaru, co nie powinno powodować negatywnych skutków dla dłużnika, o ile przelew jest przekazywany na rachunek tego innego podmiotu, który jest uwidoczniony w wykazie”.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Na wstępie niniejszej interpretacji wskazać należy, że z pytania zawartego we wniosku wynika, iż intencją Wnioskodawcy jest uzyskanie interpretacji dotyczącej ustalenia, czy w przypadku dokonywania płatności na rzecz podmiotu trzeciego względem wystawcy faktury, który jest uprawniony do odbioru płatności na podstawie umowy cesji, przekazu lub innej podobnej umowy zawartej z wystawcą faktury, Spółka ma prawo zaliczenia tego kosztu do kosztów uzyskania przychodu, pod warunkiem spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 15d ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast we własnym stanowisku w sprawie Wnioskodawca odniósł się do spełnienia przesłanki, o której mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2 w świetle powyższego, niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy w ww. zakresie.
Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. art. 15d ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.) – wprowadzonym art. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r., poz. 780), podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz.U. poz. 646) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
Wprowadzony z dniem 1 stycznia 2017 r. do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, art. 15d zmierza do powiązania obowiązku dokonywania przez przedsiębiorców płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego z faktem, że działanie niezgodne z tym przepisem może wywoływać negatywne skutki nie tylko dla pewności obrotu gospodarczego, ale również dla realizacji szerokiego spektrum obowiązków podatkowych, w tym niewykazywania przez przedsiębiorców rzeczywiście osiąganych dochodów z prowadzonej działalności dla celów ich opodatkowania. Wprowadzona zmiana ma na celu ograniczenie zjawiska dokonywania płatności z pominięciem rachunku płatniczego (tak w uzasadnieniu do projektu ustawy – druk sejmowy nr 322).
W art. 15d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:
-w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
Powyższej wskazane przepisy art. 15d ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały znowelizowane na mocy art. 3 ustawy z dnia 12 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r., poz. 1018; dalej: „ustawa nowelizująca”) i zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy nowelizującej wejdą w życie z dniem 1 stycznia 2020 r.
I tak art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych otrzymuje brzmienie: Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców:
Z kolei znowelizowany art. 15d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1, podatnicy w tej części:
-w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego albo został zlecony przelew.
W myśl art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo Przedsiębiorców (t.j. Dz.U z 2019 r., poz. 1292), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:
Dodatkowo został wprowadzony art. 15d ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, przepisów ust. 1 pkt 2 i ust. 2 nie stosuje się, w przypadku gdy podatnik dokonujący płatności dokonał zapłaty należności przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i złożył zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.
Zgodnie z art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.; dalej: „ustawa VAT”) – w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r. – Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:
Wykaz jest udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych w sposób umożliwiający sprawdzenie, w tym automatycznie, czy podmiot znajduje się w wykazie na wybrany dzień, przypadający nie wcześniej niż w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym podmiot jest sprawdzany. Dane tego podmiotu są udostępniane według stanu na wybrany dzień, z wyjątkiem danych, o których mowa w ust. 3 pkt 1-3, które są udostępniane według stanu na dzień sprawdzenia (art. 96b ust. 2 ustawy o VAT).
Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy nowelizującej, przepisy art. 14 ust. 2h i 2i oraz art. 22p ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 12 ust. 4i i 4j oraz art. 15d ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mają zastosowanie do zapłaty należności w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2019 r.
Przepisów art. 22p ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 15d ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do płatności dotyczących kosztów zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przed dniem 1 stycznia 2020 r. (art. 10 ust. 2 ustawy nowelizującej).
Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (Druk nr 3301) celem projektowanej ustawy jest dalsze uszczelnienie systemu podatku od towarów i usług oraz zminimalizowanie ryzyka nieświadomego udziału podatników w karuzelach VAT.
W ostatnich latach zarówno w Polsce, jak i w innych państwach członkowskich Unii „Europejskiej obserwuje się niepokojące zjawisko wykorzystywania mechanizmów konstrukcji podatku VAT do uzyskiwania niezgodnych z prawem korzyści. Dotyczy to przede wszystkim uszczuplania należności budżetu państwa przez wyłudzanie nienależnego zwrotu tego podatku lub nieodprowadzanie należności podatkowych z tytułu VAT. (…) Z art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców wynika obowiązek korzystania przez przedsiębiorcę z rachunku płatniczego, w każdym przypadku gdy stroną transakcji jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15.000 zł lub równowartość tej kwoty. W art. 12 ust. 4j pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza się przepisy, które wyłączają skutki w postaci konieczności rozpoznania u podatnika przychodu, w sytuacji gdy płatność będzie wynikała z transakcji innej niż określona w art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców lub zostanie dokonana na inny rachunek niż zawarty w wykazie, pod warunkiem że podatnik złoży w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu zawiadomienie o tym rachunku do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury. Wzór zawiadomienia wraz z podstawowymi informacjami, które powinny być w nim zawarte, zostały określone w art. 117ba § 4 i 5 Ordynacji podatkowej. Wprowadzenie takiego przepisu zrównuje sytuację osób trzecich (np. faktora) z pozostałymi kontrahentami, którzy zgodnie z projektowanymi przepisami będą mogli zaliczyć wydatki do kosztów uzyskania przychodu mimo dokonania zapłaty na rachunek, który nie figuruje w wykazie, jeżeli zawiadomią o tym rachunku naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury”.
W art. 2 i art. 3 projektowanej ustawy wprowadzono zmiany w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którymi podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części (lub zmniejszają wysokość kosztów), w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub została dokonana na rachunek inny niż zawarty w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT – w przypadku transakcji z podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.
W powyższym zakresie zmiana ta poszerza zakres już istniejących przepisów dotyczących płatności gotówkowych w ramach transakcji przekraczających kwotę 15.000 zł.
Zatem stwierdzić należy, że od 1 stycznia 2017 r. przy transakcjach, w których stronami są przedsiębiorcy, obowiązuje limit 15.000 zł dla płatności gotówkowych, a transakcje powyżej wskazanej kwoty muszą być dokonywane za pośrednictwem rachunku płatniczego jeżeli podatnik chce uniknąć konsekwencji w postaci utraty możliwości zaliczenia w podatku dochodowym od osób prawnych wydatku do kosztów uzyskania przychodów (art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców).
Natomiast przepisy art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., dotyczą sankcji w postaci utraty możliwości zaliczenia do kosztów wydatków przez podatników, którzy dokonają zapłaty (powyżej 15.000 zł) na rachunek spoza wykazu w sytuacji, gdy dostawa towarów lub świadczenie usług są potwierdzone fakturą i zostały dokonane przez podatników VAT czynnych.
Wskazać zatem należy, że sytuacja wymieniona w art. 15d ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi odrębną kategorię niż te wymienione w pkt 2 tych przepisów. Jak wskazano powyżej sytuacja wymieniona w pkt 2 skierowana jest do płatności dokonywanych na rzecz dostawcy lub usługodawcy będącym podatnikiem VAT czynnym. W takim przypadku płatność powinna być zawsze dokonana na rachunek zawarty w wykazie. Dokonanie płatności w tej sytuacji na rachunek płatniczy, który nie jest zawarty w wykazie będzie traktowane jako działanie niezgodne z wprowadzonymi przepisami i oznaczać będzie zastosowanie przewidzianych sankcji.
Podsumowując powyższe, stwierdzić należy, że przepis art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od 1 stycznia 2020 r. zostanie rozszerzony i zgodnie z art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie każda płatność przekraczająca kwotę 15.000 zł dokonana przelewem na rachunek bankowy będzie stanowić koszt uzyskania przychów.
W przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług potwierdzonych fakturą i dokonanych przez podatników VAT czynnych, aby móc zaliczyć płatność (przekraczającą 15.000 zł) do kosztów uzyskania przychodów niezbędnym jest jej dokonanie na rachunek zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku dokonania przelewu na rachunek, który na dzień zlecenia przelewu nie znajduje się w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca przewidział możliwość zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem dokonania zgłoszenia, o którym mowa w art. 15d ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. złożenia zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.
Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i art. 16 ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.). I tak, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Zatem warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:
Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów - z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodów.
Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy w przypadku dokonywania płatności na rzecz podmiotu trzeciego względem wystawcy faktury, który jest uprawniony do odbioru płatności na podstawie umowy cesji, przekazu lub innej podobnej umowy zawartej z wystawcą faktury, Spółka ma prawo zaliczenia tego kosztu do kosztów uzyskania przychodu, pod warunkiem spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 15d ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Odnosząc się do powyższych wątpliwości Wnioskodawcy, wskazać należy na uzasadnienie do projektu ustawy nowelizującej z dnia 12 marca 2019 r. (Druk Sejmowy nr 3301), w którym wskazano, że „Odrębną regulację wprowadzono dla zlecenia przelewu związanego z tzw. factoringiem i umów podobnych. Na mocy tego rodzaju umów następuje przekazywanie praw do dokonania zlecenia przelewu związanych z fakturami wystawianymi przez dostawcę towarów lub usług innemu podmiotowi (np. faktorowi) będącego wierzycielem innego stosunku prawnego. Potrzeba takiej regulacji wynika z faktu, że w takiej sytuacji zlecenie przelewu jest dokonywane na rachunek innego podmiotu niż dostawca usługi lub towaru, co nie powinno powodować negatywnych skutków dla dłużnika, o ile przelew jest przekazywany na rachunek tego innego podmiotu, który jest uwidoczniony w wykazie”.
Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w przypadku dokonywania płatności na rzecz podmiotu trzeciego względem wystawcy faktury, który jest uprawniony do odbioru płatności na podstawie umowy cesji, przekazu lub innej podobnej umowy zawartej z wystawcą faktury, Spółka będzie miała prawo zaliczenia tego kosztu do kosztów uzyskania przychodu, jeśli płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców, zostanie dokonana przez podatnika na rzecz podmiotu trzeciego przelewem na rachunek tego podmiotu zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.
Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.
Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili