0111-KDIB1-1.4010.421.2019.2.MF

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 września 2019 r. (data wpływu 4 października 2019 r.), uzupełnionym 17 grudnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka postąpi prawidłowo, uwzględniając wypłacone odszkodowanie w kosztach uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka postąpi prawidłowo, uwzględniając wypłacone odszkodowanie w kosztach uzyskania przychodów.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 29 listopada 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.421.2019.1.MF wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 17 grudnia 2019 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) wchodzącą w skład grupy podmiotów powiązanych, jednym z czołowych producentów taboru szynowego w Polsce, stale realizującym jednocześnie wiele projektów o zróżnicowanym procesie produkcyjnym.

W przeszłości Spółka podjęła współpracę z firmą logistyczną (dalej: Dostawca) w przedmiocie dostawy materiałów wykorzystywanych do produkcji taboru szynowego.

Fakt, iż Spółka realizuje wiele zróżnicowanych projektów jednocześnie powoduje, że musi ona zabezpieczyć odpowiedni poziom materiałów niezbędnych do produkcji. Materiały wykorzystywane w procesie produkcyjnym muszą spełniać odpowiednie normy jakościowe, jak również muszą być dostarczone w odpowiednim punkcie czasowym aby nie powodować przestojów produkcyjnych, jak również nie zwiększać nadmiernie poziomu zapasów, co wiązałoby się z podwyższonymi kosztami magazynowania. Dla spełnienia przez Spółkę obowiązków wynikających z zawartych kontraktów z odbiorcami, zapewniona musi być ciągłość produkcji oraz ciągłość dostaw materiałów produkcyjnych zgodnie z zaplanowanym harmonogramem.

W związku z powtarzającymi się opóźnieniami dostaw lub brakami poszczególnych materiałów, Spółka wielokrotnie wzywała Dostawcę do prawidłowego wykonania ciążących na nim obowiązków i była zmuszona obciążyć Dostawcę karami umownymi wynikającymi z przyjętych przez strony zasad współpracy, które Dostawca przyjął potwierdzając ich zasadność. W konsekwencji, Spółka zdecydowała się zakończyć współpracę z Dostawcą, która generowała podwyższone ryzyko opóźnień w realizacji kontraktów z odbiorcami Spółki i tym samym narażała Spółkę na zapłatę kar z tytułu opóźnień w dostawach i/lub zmniejszenie przychodu Spółki poprzez brak możliwości sprzedaży produktu wytwarzanego przez Spółkę.

Następstwem rozwiązania współpracy jest konieczność zapłaty przez Spółkę na rzecz Dostawcy odszkodowania dotyczącego nieodebranych materiałów.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 1 grudnia 2019 r., Wnioskodawca uzupełnia opis zdarzenia przyszłego:

1. Odszkodowanie będące przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy materiałów, których dostępność zgodnie z postanowieniami umownymi Dostawca miał zapewnić na określonym przez Wnioskodawcę poziomie, a które nie zostały przez Wnioskodawcę odebrane w związku z podjęciem decyzji o zakończeniu współpracy. Zakończenie współpracy było konieczne z uwagi na fakt, iż dalsza współpraca z Dostawcą mogłaby wiązać się możliwością wystąpienia zmniejszonych przychodów w wyniku rozwiązania kontraktów realizowanych z opóźnieniami lub też niezawierania kontraktów w przyszłości z tymi samymi Odbiorcami.
2. Konieczność zapłaty przedmiotowego odszkodowania wynika z zawartej z dostawcą ugody, na mocy której Wnioskodawca zobowiązany był do tejże zapłaty za niepobrany materiał w związku z zakończeniem współpracy.
3. Wysokość odszkodowania ustalona została w wysokości wartości nieodebranych materiałów, które zostały zapewnione przez Dostawcę zgodnie ze zgłoszonym zapotrzebowaniem oraz nieodebrane przez Wnioskodawcę w związku z zakończeniem współpracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Spółka postąpi prawidłowo, uwzględniając wypłacone odszkodowanie w kosztach uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty poniesione w związku z odstąpieniem od umowy z Dostawcą i zapłatą na jego rzecz odszkodowania mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 16 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych. (winno być: „ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych”, dalej: „u.p.d.o.p.”)

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (`(...)`).

Z kolej art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych usług.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

1. poniesiony wydatek musi mieć wpływ na powstanie przychodu lub zabezpieczenie źródła przychodu,
2. wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy,
3. musi być właściwie udokumentowany.

Zdaniem Spółki pierwszy warunek jest spełniony. Rozwiązanie umowy z Dostawcą było warunkiem koniecznym, aby zmniejszyć ryzyko opóźnień w produkcji i opóźnień w realizowaniu dostaw na rzecz odbiorców Spółki. Kontynuacja współpracy mogła z dużym prawdopodobieństwem doprowadzić do konieczności zapłaty kar umownych z tytułu opóźnień w dostawach. Zmniejszenie takiego ryzyka niewątpliwie przyczynia się do zabezpieczenia źródła przychodów, jakim są realizowane przez Spółkę kontrakty z odbiorcami. Dalsza współpraca z Dostawcą mogłaby wiązać się możliwością wystąpienia zmniejszonych przychodów w wyniku rozwiązania kontraktów realizowanych z opóźnieniami lub też niezawierania kontraktów w przyszłości z tymi samymi Odbiorcami.

Podjęcie przez Spółkę decyzji o zakończeniu współpracy i zapłacie odszkodowania stanowiło wybór korzystniejszego wariantu, a nie było koniecznością na którą Spółka nie ma wpływu. Działanie to ukierunkowane było na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Okoliczności powodujące podjęcie przez Spółkę takiego wyboru nie wynikały z jej winy, a podyktowane były niezależnymi czynnikami zewnętrznymi leżącymi po stronie Dostawcy. Zapłata kary umownej ogranicza konieczność ponoszenia innych wydatków przez podatnika i ma wpływ na racjonalność alokacji wydatków w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem wydatek taki należy uznać za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., który definicję kosztów uzyskania przychodu wiąże z zabezpieczeniem bądź zachowaniem źródła przychodu.

Jeżeli poprzez zabezpieczenie źródła przychodów należy rozumieć poniesienie kosztów na ochronę istniejącego źródła przychodów, to ograniczenie strat finansowych w postaci uniknięcia możliwego wydatku (możliwych kar umownych z tytułu opóźnień w dostawach dla odbiorców realizowanych przez Spółkę kontraktów), pomimo poniesienia pewnych kosztów, służy właśnie temu celowi. W dynamicznej rzeczywistości gospodarczej, zapłata kary umownej niewyłączonej z kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. ograniczy straty, które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. W podejmowanych decyzjach gospodarczych Spółka dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów, ale i minimalizacji strat. Podobne stanowisko prezentuje NSA w wyroku z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 86/16.

Również drugi warunek zdaniem Spółki nie budzi wątpliwości. Art. 16 ust. 1 pkt 22 wyłącza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych usług. W opisanym stanie faktycznym odszkodowanie będące przedmiotem wniosku nie wiąże się z wadami dostarczonych towarów, wykonanych robót lub usług. Odszkodowanie wypłacane jest dostawcy w związku z umową zakupu materiałów i nie dotyczy dostawy towarów ani wykonania robót lub usług na rzecz otrzymującego odszkodowanie.

Dla odpowiedniego udokumentowania wydatku Spółka otrzyma notą księgową wystawioną przez Dostawcę w wysokości ustalonej kwoty odszkodowania, zaakceptowanej przez obie strony. Co więcej, dla uniknięcia wszelkich nieporozumień strony podpisały porozumienie potwierdzające zakończenie współpracy i określające wysokość odszkodowania. Zdaniem Spółki taka forma udokumentowania wydatku pozwala na jego uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, Spółka prosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska wyrażonego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych z ich źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie zachować należy rozumieć dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast zabezpieczyć oznacza uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów z przychodami, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Przywołana regulacja art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego (co do zasady) poniesienia wydatku oraz
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą ponoszonego wydatku nie ujęto w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami być mogą. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu z jego źródła (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu). Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu ze źródła przychodów lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, wynika że Wnioskodawca w przeszłości podjął współpracę z firmą logistyczną w przedmiocie dostawy materiałów wykorzystywanych do produkcji taboru szynowego. Spółka realizuje wiele zróżnicowanych projektów jednocześnie powoduje, że musi ona zabezpieczyć odpowiedni poziom materiałów niezbędnych do produkcji. Materiały wykorzystywane w procesie produkcyjnym muszą spełniać odpowiednie normy jakościowe, jak również muszą być dostarczone w odpowiednim punkcie czasowym aby nie powodować przestojów produkcyjnych, jak również nie zwiększać nadmiernie poziomu zapasów, co wiązałoby się z podwyższonymi kosztami magazynowania. Dla spełnienia przez Spółkę obowiązków wynikających z zawartych kontraktów z odbiorcami, zapewniona musi być ciągłość produkcji oraz ciągłość dostaw materiałów produkcyjnych zgodnie z zaplanowanym harmonogramem.

W związku z powtarzającymi się opóźnieniami dostaw lub brakami poszczególnych materiałów, Spółka wielokrotnie wzywała Dostawcę do prawidłowego wykonania ciążących na nim obowiązków i była zmuszona obciążyć Dostawcę karami umownymi wynikającymi z przyjętych przez strony zasad współpracy, które Dostawca przyjął potwierdzając ich zasadność. W konsekwencji, Spółka zdecydowała się zakończyć współpracę z Dostawcą, która generowała podwyższone ryzyko opóźnień w realizacji kontraktów z odbiorcami Spółki i tym samym narażała Spółkę na zapłatę kar z tytułu opóźnień w dostawach i/lub zmniejszenie przychodu Spółki poprzez brak możliwości sprzedaży produktu wytwarzanego przez Spółkę.

Następstwem rozwiązania współpracy jest konieczność zapłaty przez Spółkę na rzecz Dostawcy odszkodowania dotyczącego nieodebranych materiałów.

Odszkodowanie będące przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy materiałów, których dostępność zgodnie z postanowieniami umownymi Dostawca miał zapewnić na określonym przez Wnioskodawcę poziomie, a które nie zostały przez Wnioskodawcę odebrane w związku z podjęciem decyzji o zakończeniu współpracy. Zakończenie współpracy było konieczne z uwagi na fakt, iż dalsza współpraca z Dostawcą mogłaby wiązać się możliwością wystąpienia zmniejszonych przychodów w wyniku rozwiązania kontraktów realizowanych z opóźnieniami lub też niezawierania kontraktów w przyszłości z tymi samymi Odbiorcami.

Konieczność zapłaty przedmiotowego odszkodowania wynika z zawartej z Dostawcą ugody, na mocy której Wnioskodawca zobowiązany był do tejże zapłaty za niepobrany materiał w związku z zakończeniem współpracy.

Wysokość odszkodowania ustalona została w wysokości wartości nieodebranych materiałów, które zostały zapewnione przez Dostawcę zgodnie ze zgłoszonym zapotrzebowaniem oraz nieodebrane przez Wnioskodawcę w związku z zakończeniem współpracy.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconego przez niego na rzecz Dostawcy odszkodowania za niepobrany materiał w zw. z zakończeniem współpracy.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy odnieść się do negatywnego katalogu wydatków określonego w art. 16 ustawy o CIT, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w szczególności do art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, który wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W sprawie będącej przedmiotem wniosku mamy do czynienia z odszkodowaniem dotyczącym nieodebranych materiałów, których dostępność zgodnie z postanowieniami umownymi Dostawca miał zapewnić na określonym przez Wnioskodawcę poziomie, a które nie zostały przez Wnioskodawcę odebrane w związku z podjęciem decyzji o zakończeniu współpracy.

Z powyższego wynika zatem, że ww. odszkodowanie nie będzie odszkodowaniem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ponieważ nie dotyczy odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Skoro zatem odszkodowanie wypłacone przez Wnioskodawcę nie jest wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, to należy odnieść się do ogólnych przesłanek, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, warunkujących możliwość zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu i zbadać czy te przesłanki zostały spełnione w stosunku do wydatku poniesionego przez Wnioskodawcę. Przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, to poniesienie wydatku w celu osiągnięcia przychodu ze źródła przychodu lub w celu zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodu. Ważne jest więc aby dany wydatek został powiązany z przychodem z określonego źródła lub z zachowania albo z zabezpieczenia tego źródła.

Odnosząc się do kwestii powiązania opisanego przez Wnioskodawcę wydatku z osiąganiem przychodów – wskazać należy, iż koszty poniesione na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej to wydatki związane z samym funkcjonowaniem podmiotu jako całości. Do kosztów podatkowych można zaliczyć te koszty zachowania i zabezpieczenia przychodów, które są wynikiem gospodarczych potrzeb źródła przychodów, związanych z jego eksploatacją w sferze materialnej i organizacyjnej, tak aby utrzymać ciągłość tego źródła przychodu w znaczeniu zapewnienia podatnikowi możności osiągania z niego trwale zysków. Do tej grupy kosztów można zaliczyć wszelkie wydatki na ubezpieczenia, doradztwo, badania rynkowe, usługi księgowe, usługi prawne, wydatki na przekształcenia gospodarcze i wiele innych. Zatem koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

Organ interpretacyjny zauważa, że koszty związane z zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów to wydatki ponoszone na ogólne funkcjonowanie działalności gospodarczej, które z racji swojej niedookreśloności nie można powiązać bezpośrednio lub też nawet pośrednio z konkretnym przychodem. Do kosztów związanych z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów można zaliczyć jedynie te wydatki, które odnoszą się do tego źródła jako całości.

Natomiast źródłem konieczności zapłaty przedmiotowego odszkodowania jest konkretny stosunek prawny (tj. zawarta ugoda), nie zaś abstrakcyjna konstrukcja „ogólnej działalności gospodarczej podmiotu”. Stosunek obligacyjny, będący podstawą roszczenia o zapłatę określonej kwoty indywidualizuje przedmiotową należność, przekreślając tym samym możliwość nadawania jej ogólnego charakteru.

Jak wskazuje się w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (cytat) „Nie wszystkie zatem wydatki związane z działalnością gospodarczą podatnika, nawet gdy są racjonalnie i ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. Pogląd przeciwny, zgodnie z którym do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 16 u.p.d.o.p.), jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. celu poniesienia kosztu. W rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, że gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie.” (NSA w wyroku z dnia 28 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 3197/12).

Wnioskodawca wskazuje, że odszkodowanie dotyczy materiałów, których dostępność zgodnie z postanowieniami umownymi Dostawca miał zapewnić na określonym przez Wnioskodawcę poziomie, a które nie zostały przez Wnioskodawcę odebrane w związku z podjęciem decyzji o zakończeniu współpracy. Zakończenie współpracy było konieczne z uwagi na fakt, iż dalsza współpraca z Dostawcą mogłaby wiązać się możliwością wystąpienia zmniejszonych przychodów w wyniku rozwiązania kontraktów realizowanych z opóźnieniami lub też niezawierania kontraktów w przyszłości z tymi samymi Odbiorcami, niemniej argument ten w ocenie organu nie uzasadnia związku poniesionego wydatku z powstaniem przychodu lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Ponadto jak wskazał Wnioskodawca konieczność zapłaty przedmiotowego odszkodowania wynika z zawartej z dostawcą ugody, na mocy której Wnioskodawca zobowiązany był do tejże zapłaty za niepobrany materiał w związku z zakończeniem współpracy, natomiast wysokość odszkodowania ustalona została w wysokości wartości nieodebranych materiałów, które zostały zapewnione przez Dostawcę zgodnie ze zgłoszonym zapotrzebowaniem oraz nieodebrane przez Wnioskodawcę w związku z zakończeniem współpracy.

W związku z powyższym trudno uznać za racjonalne działanie Wnioskodawcy polegające na zapłacie odszkodowania w wysokości wartości materiałów i nieodebranie tych materiałów, które mogłyby służyć prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Ponadto wskazać należy, że warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych jest wykazanie jego związku ze spodziewanymi przychodami, jakkolwiek przychody te nie muszą zostać zrealizowane, ewentualnie, że celem poniesienia kosztów jest zachowanie lub zabezpieczenie źródeł przychodów. Odnosząc to do analizowanego zdarzenia przyszłego nie można racjonalne powiązać wydatków poniesionych na wypłatę odszkodowania na mocy zawartej ugody z tytułu nieodebranych materiałów, jakie Spółka zamierza osiągnąć w przyszłości bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodów.

Na mocy zawartej ugody Wnioskodawca płaci bowiem odszkodowanie dostawcy za materiał którego nie odebrał i w związku z tym nie będzie już wykorzystywał go w prowadzonej działalności, a tym samym nie osiągnie już przychodu z tego tytułu. Wydatek z tytułu ww. odszkodowania nie będzie również związany z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów ponieważ Wnioskodawca zakończy współpracę z Dostawcą.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z zapłatą na rzecz Dostawcy odszkodowania z tytułu nieodebranych materiałów, nie spełnia przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie może być uznany za koszt uzyskania przychodów.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Odnosząc się zaś do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych, Organ zauważa, że wyroki sądowe rozstrzygają w indywidualnych sprawach, w konkretnym, indywidualnie określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i wiążą tylko strony postępowania. Jednocześnie należy zauważyć, że w obiegu prawnym funkcjonują wyroki potwierdzające prawidłowość stanowiska zaprezentowanego przez tut. Organ, powołane powyżej w uzasadnieniu stanowiska organu podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym (opisem zdarzenia przyszłego) przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.