0111-KDIB1-1.4010.412.2019.2.AB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 września 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP w tym samym dniu), uzupełnionym 2 i 5 grudnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy przychodem będzie otrzymane od usługobiorcy wynagrodzenie w kwocie brutto,tj. razem z niemieckim podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) należnym,
• czy kosztem uzyskania przychodów będzie niemiecki podatek VAT należny, zarówno odprowadzany do niemieckich organów podatkowych, jak również wykazywany w deklaracji składanej w Niemczech i pomniejszany o kwotę niemieckiego podatku VAT naliczonego związanego z zakupem towarów i usług w Niemczech

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przychodem będzie otrzymane od usługobiorcy wynagrodzenie w kwocie brutto, tj. razem z niemieckim podatkiem VAT należnym oraz czy kosztem uzyskania przychodów będzie niemiecki podatek VAT należny, zarówno odprowadzany do niemieckich organów podatkowych, jak również wykazywany w deklaracji składanej w Niemczech i pomniejszany o kwotę niemieckiego podatku VAT naliczonego związanego z zakupem towarów i usług w Niemczech (dotyczy pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 2). Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 listopada 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.412.2019.1.AB, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 2 i 5 grudnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest spółką z o.o. z siedzibą w Polsce. Spółka podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie realizacji prac budowlanych i remontowych. Spółka świadczy swoje usługi w Polsce i zagranicą. Świadczenie usług zagranicą ma miejsce m.in. na rzecz podmiotów z Niemiec. Świadczenie usług na terytorium Niemiec podlega opodatkowaniu niemieckim podatkiem od wartości dodanej (dalej: „niemiecki podatek VAT”). Jest on odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług uregulowanego w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „polski podatek VAT”). W ramach wynagrodzenia Spółka otrzymuje od usługobiorcy kwotę brutto, na którą składa się zapłata za usługę oraz niemiecki podatek VAT należny. Niemiecki podatek VAT należny jest odprowadzany do niemieckich organów podatkowych albo pomniejszany o kwotę niemieckiego podatku VAT naliczonego związanego z zakupem towarów i usług w Niemczech. Spółka rozlicza niemiecki podatek VAT zgodnie z przepisami obowiązującymi w Niemczech. Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik VAT. Spółka jest zarejestrowana w Niemczech jako podatnik niemieckiego podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy dla Wnioskodawcy przychodem będzie otrzymane od usługobiorcy wynagrodzenie w kwocie brutto, tj. razem z niemieckim podatkiem VAT należnym?
2. Czy dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów będzie niemiecki podatek VAT należny, zarówno odprowadzany do niemieckich organów podatkowych, jak również wykazywany w deklaracji składanej w Niemczech i pomniejszany o kwotę niemieckiego podatku VAT naliczonego związanego z zakupem towarów i usług w Niemczech?
3. W którym momencie Wnioskodawca powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niemiecki podatek VAT należny, zarówno odprowadzany do niemieckich organów podatkowych, jak również wykazywany w deklaracji składanej w Niemczech i pomniejszany o kwotę niemieckiego podatku VAT naliczonego związanego z zakupem towarów i usług w Niemczech?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, zasady opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych określa ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: „u.p.d.o.p.”). Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p., do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług. Z art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. wynika, że pojęcie przychodu jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze, z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest kwota należnego podatku od towarów i usług. Na podstawie art. 4a pkt 7 u.p.d.o.p., ilekroć mowa jest o ustawie o podatku od towarów i usług, rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „u.p.t.u.”). Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p. należy interpretować razem z przepisami u.p.t.u. Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.p.t.u., ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 11 u.p.t.u., ilekroć w ustawie jest mowa podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej. Z przepisów tych jednoznacznie wynika, że sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obwiązującego wyłącznie w Polsce. Tym samym, nie można go utożsamiać z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym zagranicą, w tym w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Podatek od towarów i usług, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p., to wyłącznie polski podatek VAT rozliczany zgodnie z przepisami u.p.t.u. Stanowisko takie potwierdzają liczne interpretacje organów podatkowych wydane w podobnych stanach faktycznych. Przykładowo, w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 22 kwietnia 2016 r., Znak: ITPB1/4511-109/16/MPŁ, dotyczącej analogicznych przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzono: Odnosząc się do powyższego, należy stwierdzić, że w świetle uprzednio przedstawionych przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Wnioskodawczynię przychody z tytułu działalności handlowej pomniejszać o zapłacony na terytorium Niemiec podatek od wartości dodanej, bowiem, jak wskazano, podatek ten nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Także cytowany uprzednio art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej. Wobec powyższego, zapłacony przez Wnioskodawczynię na terenie Niemiec podatek od wartości dodanej nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej. Zatem, Wnioskodawczyni zobowiązana jest wykazywać przychody uzyskane ze sprzedaży towarów na terytorium Niemiec w wartości brutto, a więc bez ich pomniejszenia o podatek od wartości dodanej.

W związku z powyższym należy uznać, że przychodem Wnioskodawcy będzie otrzymane od usługobiorcy wynagrodzenie w kwocie brutto, tj. razem z niemieckim podatkiem VAT należnym. Art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p., nie ma bowiem zastosowania do niemieckiego podatku VAT. Reasumując, dla Wnioskodawcy przychodem będzie otrzymane od usługobiorcy wynagrodzenie w kwocie brutto, tj. razem z niemieckim podatkiem VAT należnym.

Ad. 2

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Na podstawie tego przepisu w doktrynie i w orzecznictwie wskazuje się na warunki, jakie muszą być łącznie spełnione, aby wydatek stanowił dla podatnika koszt uzyskania przychodów.

Są to następujące warunki:

1. wydatek musi być faktycznie poniesiony przez podatnika,
2. celem poniesienia wydatku jest osiągniecie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
3. wydatek nie może być wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p).

Zdaniem Wnioskodawcy, niemiecki podatek VAT należny spełnia wszystkie te warunki, a więc powinien być kosztem uzyskania przychodów. Po pierwsze, wydatek ten zostanie faktycznie poniesiony. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego Spółka odprowadzi ten podatek do niemieckich organów podatkowych, a więc dokona faktycznej zapłaty tego podatku. Również sytuacja, w której Spółka kwotę niemieckiego podatku VAT należnego pomniejszy o kwotę niemieckiego podatku VAT naliczonego związanego z zakupem towarów i usług w Niemczech należy uznać za faktyczne poniesienie kosztu. Jest to bowiem jedynie uproszczenie rozliczenia z zastosowaniem mechanizmu potrącenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, co nie zmienia faktu, że podatek należny uznaje się wówczas za faktycznie zapłacony przez Spółkę. Po drugie, celem poniesienia wydatków będzie osiągniecie przychodów. Spółka będzie płaciła niemiecki podatek VAT w związku ze świadczeniem usług, a więc w związku z uzyskiwaniem przychodów ze świadczenia usług. Zapłata podatku od wartości dodanej w Niemczech jest realizacją publicznoprawnego obowiązku nałożonego na podatnika. Spółka musi realizować ten obowiązek, aby móc świadczyć usługi, a w konsekwencji uzyskiwać przychody. Trzeci warunek przewiduje, że kosztem uzyskania przychodów nie są wydatki wskazane w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym, że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym w odpowiedzi na pytanie pierwsze, sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obwiązującego wyłącznie w Polsce. Tym samym, nie można go utożsamiać z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Podatek od towarów i usług, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p., to wyłącznie polski podatek VAT rozliczany zgodnie z przepisami u.p.t.u. Wykładnię taką potwierdza interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 maja 2017 r., Znak: 0113-KDIPT-1.4011.65.2017.1.MAP, dotycząca analogicznych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w której czytamy: W świetle przedstawionych przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane na terytorium Słowacji przychody pomniejszać o zapłacony tam podatek od wartości dodanej, bowiem jak wskazano podatek ten nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, przytoczone uprzednio uregulowania prawne - w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo literalnej wykładni przepisów podatkowych - przesądzają bowiem, że na gruncie przedmiotowej sprawy zasada neutralności podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania podatku od towarów i usług w systemie krajowym. W konsekwencji, cytowane dyspozycje art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług nie są tożsame. Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych podatek od wartości dodanej nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Słowacji nie może być więc utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług. Zatem, ograniczenia w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od towarów i usług nie dotyczą sytuacji opisanej we wniosku. Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że podatek od wartości dodanej zapłacony w Słowacji, nie pomniejsza przychodu uzyskanego ze świadczenia usług na terytorium Słowacji podlegającego opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Jednakże, zapłacony w Słowacji podatek od wartości dodanej, stanowi koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej zapłaconego za usługi wykonane przez Niego na terytorium Słowacji.

Ponadto, stanowisko Wnioskodawcy potwierdza np. interpretacja:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 września 2017 r., Znak: 0114-KDIP3-1.4011.259.2017.1.IF,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 22 czerwca 2016 r., Znak: ILPB1/4511-1-353/16-3/KS,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 30 maja 2016 r., Znak: 1061-IPTPB1.4511.475.2016.1.MM,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 6 lutego 2015 r., Znak: IPTPB1/415-638/14-4/ASZ.

Reasumując, dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów będzie niemiecki podatek VAT należny, zarówno odprowadzany do niemieckich organów podatkowych, jak również wykazywany w deklaracji składanej w Niemczech i pomniejszany o kwotę niemieckiego podatku VAT naliczonego związanego z zakupem towarów i usług w Niemczech.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 updop, do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 updop przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 updop wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

• podatek naliczony:
  • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
  • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
• podatek należny:
  • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
  • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
  • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości.

Przepisy updop nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 4a pkt 7 updop, ilekroć mowa jest o „ustawie o podatku od towarów i usług” rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.). Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b updop, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa nie wchodzące w skład terytorium Wspólnoty.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego sprawy wynika, że Wnioskodawca podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka świadczy usługi w zakresie realizacji prac budowlanych i remontowych w Polsce i zagranicą. Świadczenie usług zagranicą ma miejsce m.in. na rzecz podmiotów z Niemiec. Świadczenie usług na terytorium Niemiec podlega opodatkowaniu niemieckim podatkiem od wartości dodanej. W ramach wynagrodzenia Spółka otrzymuje od usługobiorcy kwotę brutto, na którą składa się zapłata za usługę oraz niemiecki podatek od wartości dodanej. Niemiecki podatek VAT należny jest odprowadzany do niemieckich organów podatkowych albo pomniejszany o kwotę niemieckiego podatku VAT naliczonego związanego z zakupem towarów i usług w Niemczech. Spółka jest zarejestrowana w Niemczech, jako podatnik niemieckiego podatku VAT i rozlicza ten podatek zgodnie z przepisami obowiązującymi w Niemczech. Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik VAT.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość czy przychodem będzie otrzymane od usługobiorcy wynagrodzenie w kwocie brutto, tj. razem z niemieckim podatkiem VAT należnym oraz czy kosztem uzyskania przychodów będzie niemiecki podatek VAT należny, zarówno odprowadzany do niemieckich organów podatkowych, jak również wykazywany w deklaracji składanej w Niemczech i pomniejszany o kwotę niemieckiego podatku VAT naliczonego związanego z zakupem towarów i usług w Niemczech. W ocenie Wnioskodawcy, podatek od wartości dodanej rozliczany na terytorium Niemiec winien zwiększać Jego przychody i koszty uzyskania przychodów. Powyższe stanowisko Wnioskodawca opiera na stwierdzeniu, że ustawa VAT rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. W jego ocenie, nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych – podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11: mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego na gruncie tej ustawy przez „podatek od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie „podatek od towarów i usług”. Spółka, w oparciu o błędną wykładnię językową art. 2 pkt 11 u.p.t.u. próbuje w drodze rozumowania systemowego wykazać, że ww. regulacja przemawia za przyjęciem, że podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Nie dostrzega jednak, że definicja legalna zwarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej. Tym samym, wbrew poglądom Spółki, należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie „podatek od wartości dodanej” (…).

Tak też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 maja 2018 r., sygn. akt 926/16, w którym stwierdzono, że: definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej. (…) skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym.

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15 skład orzekający wskazał, że: nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy „podatek od towarów i usług” oraz „podatek od wartości dodanej” nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. W tym ujęciu, podobnie jak stwierdził to NSA w przytaczanym już wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Mając na uwadze, że art. 2 pkt 11 ustawy o VAT konstruuje definicję legalną, zasadnym jest przy tym wzięcie pod uwagę racji jej wprowadzenia - a jedną z podstawowych z nich jest osiągnięcie jasności znaczeniowej. Gdy mowa jest o „podatku od wartości dodanej”, odnieść go należy do podatku nakładanego na terytorium państwa członkowskiego, gdy zaś chodzi o ten sam podatek, nadkładany jednak ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r., adekwatne jest określenie go jako „podatek od towarów i usług”. Wspomniane wyżej zabiegi harmonizacyjne sprzyjać mają ujednolicaniu przedmiotowego podatku w Polsce i państwach członkowskich, tj. czynieniu go czymś jednorodnym (z zachowaniem na uwadze, że jest to pewnego rodzaju dążność, która w sposób całkowity nie może być zrealizowana). Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o VAT.

Z powyższego wynika więc, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Wnioskodawcę przychody, wynikające z faktur wystawionych za świadczone usługi na terenie Niemiec, powiększać o podatek od wartości dodanej rozliczany na terytorium Niemiec. Jak wskazano powyżej, podatek rozliczany na terytorium Niemiec jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 updop. Tym samym, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, Wnioskodawca powinien uwzględniać w przychodów podatkowych wartość faktur wystawionych dla kontrahenta z Niemiec w kwocie netto, tj. bez podatku od wartości dodanej, bowiem znajduje tutaj zastosowanie art. 12 ust. 4 pkt 9 updop.

Analogicznie należy postępować w zakresie przyjętych rozwiązań w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych regulujących kwestię kosztów uzyskania przychodów. Dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy będzie wartość wynikająca z faktur dokumentujących koszty poniesione na terytorium Niemiec w kwocie netto, gdyż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wyklucza możliwość zaliczania do kosztu uzyskania przychodów podatku od towarów i usług oraz tożsamego z nim podatku od wartości dodanej nakładanego na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do wydatków ponoszonych na terenie Niemiec zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 1 updop. W konsekwencji, jeżeli spełnione zostaną warunki wynikające z art. 15 ust. 1 updop, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na terytorium Niemiec, w kwocie netto, tj. pomniejszonej o podatek od wartości dodanej.

Reasumując, niemiecki podatek od wartości dodanej, będzie dla Wnioskodawcy obojętny podatkowo. Tym samym, Wnioskodawca nie rozpoznaje z tego tytułu przychodu podatkowego oraz kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

W związku ze wskazaniem, że w sytuacji opisanej we wniosku niemiecki podatek od wartości dodanej, będzie dla Wnioskodawcy obojętny podatkowo, tj. nie będzie stanowił przychodu i kosztów uzyskania przychodów, bezprzedmiotowe stało się rozstrzyganie w kwestii dotyczącej momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego podatku (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3).

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, bowiem powołane interpretacje nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Jednocześnie wskazać należy, że odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia w indywidualnej sprawie podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Ponadto, wskazać należy na generalną zasadę, że nawet gdyby w odniesieniu do innych podatków lub innych okresów rozliczeniowych, organy podatkowe wydały odmienne rozstrzygnięcia, to nigdy nie może to stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie (wyrok WSA w Gliwicach z 14 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 848/07). Podobnie stwierdził WSA w Łodzi w orzeczeniu z 18 listopada 2008 r., sygn. akt I SA/Łd 907/08.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.