0111-KDIB1-3.4010.314.2017.1.MBD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 sierpnia 2017 r. (data wpływu 22 września 2017 r.), uzupełnionym 17 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze zorganizowaniem siłowni dla pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze zorganizowaniem siłowni dla pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest częścią międzynarodowego koncernu działającego w przemyśle tytoniowym. Spółka prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której zajmuje się produkcją i dystrybucją na terytorium Polski papierosów, wyrobów tytoniowych oraz komponentów do produkcji wyrobów tytoniowych.

Spółka stale prowadzi rekrutację pracowników, która jest jednak utrudniona ze względu na odległość zakładu pracy od większych miejscowości, co powoduje konieczność dojazdów, które mogą być czasochłonne i uciążliwe dla pracowników. W związku z tym, Wnioskodawca podejmuje różnego rodzaju działania na rzecz pracowników i zapewnia im świadczenia zmierzające do zwiększenia atrakcyjności Spółki jako pracodawcy. Działania Spółki zmierzają zarówno do pozyskania nowych pracowników jak i do utrzymania/zachowania obecnej załogi.

W ramach ww. działań Spółka zorganizowała w jednym z budynków fabryki siłownię dla pracowników, z której mogą oni korzystać nieodpłatnie. Spółka poniosła ze środków obrotowych wydatki związane z przystosowaniem pomieszczeń do tej funkcji (np. malowanie, montaż oświetlenia itp.) i wyposażeniem ich w odpowiedni sprzęt do ćwiczeń (np. maszyny treningowe, hantle, maty), a także ponosi koszty trenera personalnego, który przeprowadza wstępne szkolenia z obsługi sprzętu dla nowych użytkowników siłowni (ze względu na przepisy BHP).

Siłownia w miejscu zatrudnienia nie jest typowym świadczeniem zapewnianym przez pracodawców, tym samym pozytywnie wyróżnia Spółkę na konkurencyjnym rynku pracy. Ponadto, sprzyja integracji pracowników, a także utrzymaniu ich zdrowia i kondycji fizycznej, co wpływa na ich zdolność do pracy i zaangażowanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wydatki związane ze zorganizowaniem siłowni dla pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wydatki związane ze zorganizowaniem siłowni dla pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z ugruntowaną praktyką organów podatkowych przyjmuje się, że w celu zakwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodów musi on spełniać następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu kosztów wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Do takich kosztów zaliczyć można tzw. koszty pracownicze. Obejmują one nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników czy świadczenia medyczne. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownie, pływalnie, korty tenisowe, fitness oraz opłaty za korzystanie z innych obiektów sportowych, a także inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników. Każdorazowo są to świadczenia związane ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą. Jednakże w każdym przypadku trzeba sprawdzić cel poniesienia wydatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na siłownię dla pracowników mieszczą się w kategorii kosztów pracowniczych i spełniają kryteria do uznania ich za koszty uzyskania przychodu. Nie ulega bowiem wątpliwości, że zostały one poniesione w trosce o obecnych oraz w celu pozyskania nowych pracowników. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, organizacja siłowni dla pracowników w zakładzie pracy pozytywnie wyróżnia Wnioskodawcę na lokalnym rynku pracy. Tym samym, zwiększa przywiązanie pracowników do pracodawcy oraz umożliwia pozyskanie nowych członków załogi. Co więcej, pracownicy korzystając wspólnie z siłowni mają okazję do integracji, co pozytywnie wpływa na komunikację wewnątrz firmy i przekłada się na zwiększenie efektywności i jakości pracy. Nie bez znaczenia jest również fakt, że korzystanie z siłowni wpływa pozytywnie na zdrowie pracowników, a w konsekwencji na ograniczenie ich absencji. Powyższe przesłanki przyczyniają się pośrednio do zwiększenia osiąganych przez Spółkę przychodów.

Wobec powyższego, Spółka stoi na stanowisku, że koszty związane z organizacją siłowni spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy, a tym samym mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych, przykładowo:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 24 czerwca 2016 r. (sygn. IBPB-1-3/4510-398/16/AW) wskazał, że: (`(...)`) wydatki na rzecz pracowników w postaci zakupu świadczeń sportowych (karnety na siłownie i karty multisport) ponoszone przez Spółkę ze środków obrotowych, są pośrednio związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń służy integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej pracowników, sprzyja zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, zintegrowaniu pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów;
• w interpretacji indywidualnej z 4 grudnia 2015 r. (sygn. ILPB3/4510-1-427/15-5/JG), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w pełni zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: (`(...)`) wydatki na rzecz pracowników w postaci zapewnienia dostępu do usług medycznych i sportowych ponoszone przez Spółkę ze środków obrotowych, są pośrednio związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Zapewnienie pracownikom Spółki możliwości korzystania z dodatkowych świadczeń zwiększa atrakcyjność ofert pracy w Spółce co sprawia, że zatrudnienie cały czas rośnie, (`(...)`), co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. (`(...)`) Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów;
• również w interpretacji indywidualnej z 24 lipca 2015 r. (sygn. IBPB-1-2/4510-121/15/BD), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wskazał, że: (`(...)`) wydatki na rzecz pracowników w postaci zakupu dodatkowych świadczeń pozapłacowych ponoszone przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych, mają pośredni związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń służy integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej pracowników, sprzyja zwiększeniu zaangażowania w wykonywaną pracę oraz umacnianiu relacji pomiędzy pracodawcą, a pracownikiem. Natomiast, w odniesieniu do samego pracownika dodatkowe świadczenia są formą dbałości o kondycję psychofizyczną i zdrowie pracowników, mają wpływ na zapewnienie ciągłości wykonywanej pracy poprzez zmniejszenie częstotliwości absencji chorobowych (`(...)`). Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wydatki związane ze zorganizowaniem siłowni dla pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości. Generalnie można więc przyjąć, że kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, w tym także dla zagwarantowania jego funkcjonowania.

Wymieniony w art. 16 ust. 1 updop katalog kosztów niestanowiących kosztów podatkowych nie oznacza bowiem, że inne koszty w nim nie wymienione tymi kosztami nie mogą być. W takim przypadku należy badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodów (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu. Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości. Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

1. został poniesiony przez podatnika,
2. jest definitywny, a więc bezzwrotny,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że wydatki związane ze zorganizowaniem siłowni dla pracowników Spółki, przyczynią się do przywiązania pracowników do pracodawcy, a także umożliwią pozyskanie nowych pracowników. Pracownicy korzystając wspólnie z siłowni mają okazję do integracji, co pozytywnie wpływa na komunikację wewnątrz firmy i przekłada się na zwiększenie efektywności i jakości pracy, a także sprzyja utrzymaniu ich zdrowia i kondycji fizycznej, co wpływa na ich zdolność do pracy i zaangażowanie, co w konsekwencji przyczyni się do wzrostu przyszłych zysków osiąganych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółki.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że wydatki poniesione na zorganizowanie siłowni dla pracowników Spółki stanowią/będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

Tym samym, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.