0114-KDIP2-3.4010.225.2017.1.JBB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2017 r. ( data wpływu 23 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie konsekwencji podatkowych z tytułu zawartej umowy sprzedaży wierzytelności pożyczkowych.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzącą działalność gospodarczą na terytorium Polski, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na udzielaniu pożyczek osobom fizycznym (konsumentom) i jest instytucją pożyczkową określoną przez art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim (ukk). Wnioskodawca spełnia warunki określone przez przepisy rozdziału 5a ukk.

W związku z działalnością wnioskodawcy powstają należności z tytułu udzielonych pożyczek, opłat i odsetek, które są obsługiwane z opóźnieniami bądź nieobsługiwane całkowicie przez pożyczkobiorców.

W ramach ramowej umowy o współpracy zawartej z zamkniętym funduszem inwestycyjnym wnioskodawca zbywa roszczenia o zwrot pożyczek w pakietach firmie inwestycyjnej.

Przedmiotem transakcji jest równowartość kapitału pożyczki powiększona o zależną od czasu trwania pożyczki i jej wartości premię.

Wnioskodawca postępując zgodnie z zawartą umową ramową ewidencjonuje kwotę stanowiącą ekwiwalent pożyczki na jej zmniejszenie, a pozostałą część jako przychody operacyjne uznając dokonywany obrót wierzytelnościami za część normalnej działalności gospodarczej.

Zawarta z funduszem umowa przewiduje przelew praw do wierzytelności z tytułu pożyczek i nie stanowi umowy subpartycypacji.

Zgodnie z opisaną umową przewidującą przelew wierzytelności do przelewu dochodzi ze skutkiem powodującym powstanie po stronie funduszu obowiązku zwrotu kapitału zbywanych wierzytelności (ekwiwalentu kwoty głównej) oraz kwoty określonej jako cena za oczekiwane korzyści (w zależności od czasu trwania pożyczki i jej wielkości od 9 do 35 % wartości nominału). Sprzedaż wierzytelności pożyczkowych następuje niezwłocznie po ich udzieleniu, jeszcze zanim stanie się wymagalna pierwsza rata wymagalnej spłaty pożyczki.

Oczekiwaną korzyścią funduszu są odsetki i opłaty ponoszone przez pożyczkodawcę w czasie spłaty rat pożyczki.

Wnioskodawca wskazuje, że otrzymał interpretację indywidualną 0114-KDIP2-3.4010.136.2017.1.JBB, zgodnie z którą jest zobowiązany zaliczać do przychodów z działalności kwotę otrzymaną jako zapłatę za sprzedawaną wierzytelność w pełnej wysokości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

• Czy Wnioskodawca prawidłowo zaliczy do kosztów podatkowych ze zbycia wierzytelności nominalną wartość udzielonych pożyczek (nominał pożyczek następnie zbytych) ?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo zaliczał będzie do kosztów kwotę wydatkowaną na nabycie prawa majątkowego jakim jest nominał niespłaconej na dzień zbycia kwoty pożyczki. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 .

Nie ulega wątpliwości, iż wydatki na nabycie prawa majątkowego zbywanego następnie z zyskiem stanowią koszt uzyskania przychodów, a wydatki opisane we wniosku powyżej nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1.

Wnioskodawca zaznacza jednak, ze w przypadku zbycia wierzytelności ze stratą, czyli poniżej kwoty niespłaconej nominalnej wartości pożyczki, strata ta nie będzie kosztem z uwagi na ograniczenie zawarte w art. 16 ust.1 pkt 39.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę z złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.