0111-KDIB1-3.4010.55.2017.1.PC

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 13 kwietnia 2017 r. (data wpływu 19 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia momentu utraty status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych przez podatkową grupę kapitałową (pytanie oznaczone we wniosku numerem 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2017 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia momentu utraty status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych przez podatkową grupę kapitałową.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Podatkowa Grupa Kapitałowa (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „PGK”) jest podatkową grupą kapitałową w rozumieniu art. la ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. W skład PGK wchodzą: „GC” oraz spółki zależne od GC, zwane dalej łącznie: „Spółkami”.

PGK została utworzona na okres 3 lat podatkowych. Rokiem podatkowym PGK jest rok kalendarzowy, przy czym pierwszy rok podatkowy PGK rozpoczął się 1 stycznia 2017 r. GC zostało wyznaczone na spółkę reprezentującą PGK.

Mając na uwadze fakt, że weryfikacja rynkowości transakcji nie jest kwestią w pełni obiektywną, Wnioskodawca nie może wykluczyć sytuacji, w której w odniesieniu do transakcji lub innej czynności przeprowadzonej/przeprowadzonych w okresie funkcjonowania PGK pomiędzy podmiotem lub podmiotami wchodzącymi w skład PGK, a podatnikiem podatku dochodowego niewchodzącym w skład PGK organ podatkowy uzna, że ustalone lub narzucone zostały warunki odbiegające od rynkowych. W konsekwencji, Wnioskodawca podjął wątpliwość dotyczącą prawidłowego określenia momentu oraz skutków podatkowych ewentualnej utraty statusu podatnika przez PGK.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

W którym momencie Wnioskodawca utraci status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych w przypadku naruszenia warunku, o którym mowa w art. la ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku numerem 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku naruszenia warunku wskazanego w art. la ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy o CIT, PGK utraci status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych w momencie:

• niewykazania lub wykazania zaniżonego dochodu albo zawyżonej straty wynikającej z transakcji/czynności z podmiotem powiązanym przeprowadzenie, której spowodowało zaistnienie okoliczności o których mowa w art. 11 ustawy o CIT, w zeznaniu podatkowym lub
• w dacie upływu ustawowego terminu na złożenie przedmiotowego zeznania.

Status podatkowej grupy kapitałowej na gruncie ustawy o CIT.

Na wstępie Wnioskodawca wskazuje, że podstawę prawną funkcjonowania podatkowej grupy kapitałowej stanowi art. la ustawy o CIT. Zgodnie z brzmieniem art. la ust. 1 ustawy o CIT, podatnikami mogą być również grupy co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które pozostają w związkach kapitałowych, zwane dalej „podatkowymi grupami kapitałowymi”.

Należy ponadto zauważyć, że podatkowa grupa kapitałowa jest podatnikiem, jeżeli spełnione są łącznie warunki enumeratywnie wymienione w art. la ust. 2 pkt 1-4 ustawy o CIT.

W celu zachowania statusu podatnika podatkowa grupa kapitałowa musi m.in. spełnić warunek, o którym mowa w art. la ust. 2 pkt 3 lit. b. Zgodnie z treścią powołanego przepisu podatkowa grupa kapitałowa jest podatnikiem jeżeli po utworzeniu grupy kapitałowej spółki tworzące tę grupę nie pozostają w związkach powodujących zaistnienie okoliczności, o których mowa w art. 11, z podatnikami podatku dochodowego niewchodzącymi w skład podatkowej grupy kapitałowej.

Z kolei przepis art. 11 ustawy o CIT, reguluje sytuacje, w których w wyniku określonych tam powiązań zostaną między podmiotami ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały. W takiej sytuacji dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Należy nadmienić, że konsekwencje naruszenia przez podatkową grupę kapitałową lub spółki wchodzące w jej skład warunków, o których mowa w art. la ust. 2 ustawy o CIT zostały określone w art. la ust. 10 ustawy o CIT. Zgodnie z powołanym przepisem, w razie gdy w okresie obowiązywania umowy wystąpią zmiany w stanie faktycznym lub w stanie prawnym, zależne od którejkolwiek ze stron umowy, które naruszają warunki uznania podatkowej grupy kapitałowej za podatnika podatku dochodowego, dzień naruszenia któregokolwiek z tych warunków oznacza zasadniczo utratę statusu podatnika oraz koniec jej roku podatkowego. Wyjątek od tej zasady został wprowadzony w odniesieniu do naruszenia warunku osiągania przez podatkową grupę kapitałową za każdy rok podatkowy udziału dochodów w przychodach, określonego zgodnie z art. 7a ust. 1 ustawy o CIT, w wysokości co najmniej 3%. W przypadku niedochowania wskazanego wymogu, zgodnie z art. la ust. 12 ustawy o CIT, za dzień utraty statusu podatnika przez podatkową grupę kapitałową uznaje się ostatni dzień miesiąca, w którym złożono zeznanie podatkowe, nie później jednak niż dzień, na który zgodnie z art. 27 ust. 1 przypada termin złożenia tego zeznania.

W myśl art. 7a ust 1 ustawy o CIT, w podatkowych grupach kapitałowych przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym, obliczanym zgodnie z art. 19, jest osiągnięty w roku podatkowym dochód stanowiący nadwyżkę sumy dochodów wszystkich spółek tworzących grupę nad sumą ich strat. Jeżeli za rok podatkowy suma strat przekracza sumę dochodów spółek, różnica stanowi stratę podatkowej grupy kapitałowej. Dochody i straty spółek oblicza się zgodnie z art. 7 ust. 1-3. Powyższe oznacza, że dokonując rozliczenia dla celów podatkowych, poszczególne spółki wchodzące w skład podatkowej grupy kapitałowej muszą uwzględnić wszystkie uzyskane w danym roku podatkowym przychody oraz koszty ich uzyskania, mając na uwadze przepisy art. 12 i art. 15 ustawy o CIT.

Z kolei zgodnie z brzmieniem art. 27 ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, co do zasady, są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego.

Rok podatkowy podatkowej grupy kapitałowej

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o CIT, rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników i zawiadomi o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych.

Jednocześnie zgodnie z art. 8 ust. 7 ustawy o CIT, przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatkowych grup kapitałowych. Dla poszczególnych spółek tworzących grupę:

1. dzień poprzedzający początek roku podatkowego przyjętego przez grupę jest dniem kończącym rok podatkowy tych spółek;
2. dzień następujący po dniu, w którym upłynął okres obowiązywania umowy lub w którym grupa utraciła status podatkowej grupy kapitałowej, jest dniem rozpoczynającym rok podatkowy tych spółek.

Moment utraty statusu podatnika przez podatkową grupę kapitałową w wyniku naruszenia warunku, o którym mowa w art. la ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy o CIT.

W przypadku wystąpienia okoliczności, które doprowadziłyby do naruszenia jednego z warunków, o których mowa w art. la ust. 2 ustawy o CIT, istotnym jest precyzyjne zdefiniowanie momentu, w którym dochodzi do zakończenia bytu podatkowo - prawnego podatkowej grupy kapitałowej.

Podstawą do określenia daty utraty statusu podatnika przez podatkową grupę kapitałową w takim przypadku jest przepis art. la ust. 10 in fíne ustawy o CIT, zgodnie z którym dzień naruszenia któregokolwiek z warunków uznania podatkowej grupy kapitałowej za podatnika podatku dochodowego, z zastrzeżeniem ust. 12 oznacza utratę statusu podatnika oraz koniec jej roku podatkowego. W tym kontekście istotne jest prawidłowe zdefiniowanie pojęcia „dzień naruszenia warunku uznania za podatkową grupę kapitałową”.

Jak już wskazano wcześniej, jedną z przesłanek utraty przez podatkową grupę kapitałową statusu podatnika jest dokonywanie transakcji przez spółkę/spółki wchodzące w skład podatkowej grupy kapitałowej z innym podmiotem powiązanym na warunkach odbiegających od warunków rynkowych jeżeli w rezultacie powyższego dojdzie do niewykazania albo do zaniżenia dochodów.

W ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z zasadami wykładni literalnej przepis art. la ust. 10 ustawy o CIT, należy w tym przypadku interpretować łącznie z przepisem art. la ust. 2 pkt 3 lit. b oraz art. 11 ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, mając na uwadze, że:

• zgodnie z art. la ust. 10 ustawy o CIT, za dzień utraty statusu podatnika przez podatkową grupę kapitałową należy uznać dzień naruszenia warunku uznania za podatkową grupę kapitałową, a jednocześnie
• na gruncie interpretacji przepisu art. la ust. 2 pkt 3 lit. b oraz art. 11 ustawy o CIT, należy wskazać, że jedyną z okoliczności powodującą przedmiotowe naruszenie jest dokonanie transakcji lub innej czynności z podmiotem powiązanym niewchodzącym w skład podatkowej grupy kapitałowej na warunkach nierynkowych w wyniku której podatkowa grupa kapitałowa nie wykaże dochodów albo wykaże dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały

należy wskazać, że momentem utraty podmiotowości podatkowej przez podatkową grupę kapitałową jest moment, w którym podatnik ten nie wykaże dochodów albo wykaże dochody niższe od oczekiwanych w związku z przeprowadzoną transakcją/wykonaną czynnością.

W związku z tym należy zauważyć, że zgodnie z art. 7a ustawy o CIT, w podatkowych grupach kapitałowych przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym, obliczanym zgodnie z art. 19, jest osiągnięty w roku podatkowym dochód stanowiący nadwyżkę sumy dochodów wszystkich spółek tworzących grupę nad sumą ich strat.

Jednocześnie, na gruncie art. 27 ustawy o CIT podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. l, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a i przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru o wysokości dochodu osiągniętego w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

W konsekwencji, zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu ustawy o CIT, momentem wykazania dochodu przez podatnika jest dzień, w którym wskazuje on wartość wygenerowanego dochodu w zeznaniu rocznym.

W tym miejscu Wnioskodawca również wskazuje, że termin „wykazania” przez podatnika określonych wartości, został użyty również w innych przepisach ustawy o CIT, przykładowo:

• w art. 18da ust. 3 ustawy o CIT - w odniesieniu do kwoty odliczeń wykazanej przez podatnika w zeznaniu:
• w art. 16e ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT - w odniesieniu do konieczności wpłaty odsetek od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok i naliczoną kwotę odsetek oraz wykazania ich w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1:
• w art. 18 ust. 1g ustawy o CIT - w odniesieniu do obowiązku wykazania w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, kwoty przekazanej darowizny w przypadku podatników korzystających z odliczenia darowizn;
• w art. 25 ust. 6 ustawy o CIT - w zakresie sposobu kalkulacji zaliczek wpłacanych w formie uproszczonej ustawodawca referuje do podatku należnego wykazanego w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1.

W konsekwencji, wychodząc z założenia o racjonalności prawodawcy, skoro czynność „wykazania” określonych wartości wpływających na zobowiązanie podatnika każdorazowo związana jest z czynnością jej ujęcia w zeznaniu podatkowym, w ocenie Wnioskodawcy, w analogiczny sposób należy identyfikować moment „wykazania/nie wykazania dochodów” lub „wykazania dochodów niższych od oczekiwanych” dla celów wskazania momentu, w którym dochodzi do utraty bytu podatkowo-prawnego podatkowej grupy kapitałowej.

Z uwagi na powyższe rozważania Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym zawarte w art. la ust. 10 ustawy o CIT sformułowanie „dzień naruszenia warunku uznania za podatkową grupę kapitałową” należy interpretować łącznie z treścią przepisów art. 7a, art. 11 oraz art. 27 ust. 1 ustawy o CIT. Mając na uwadze fakt, że w przypadku zaistnienia okoliczności o których mowa w art. la ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy o CIT, Wnioskodawca nie wykaże dochodu lub wykaże dochód w wysokości zaniżonej w momencie składania zeznania podatkowego za dany rok podatkowy, za dzień naruszenia warunku uznania Wnioskodawcy za podatkową grupę kapitałową w tym wypadku należy uznać dzień złożenia zeznania podatkowego za dany rok podatkowy lub ostatni dzień terminu w którym zeznanie to, zgodnie z terminami ustawowymi, powinno być w imieniu Wnioskodawcy złożone.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie znajduje potwierdzenie w stanowisku przedstawicieli doktryny prawa podatkowego (zob. R. Jurkiewicz, T. Szczepanik, Opodatkowanie podatkowych grup kapitałowych - wybrane zagadnienia. Prz. Podatkowy 2009 nr 10 s. 22-28.)

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku naruszenia warunku wskazanego w art. la ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy o CIT, PGK utraci status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych w momencie:

• wykazania w zeznaniu podatkowym zaniżonego dochodu albo zawyżonej straty wynikającej z transakcji/czynności z podmiotem powiązanym przeprowadzenie której spowodowało zaistnienie okoliczności o których mowa w art. 11 ustawy o CIT lub
• w dacie upływu ustawowego terminu na złożenie przedmiotowego zeznania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W polskim prawie podatkowym przepisy traktują podatkową grupę kapitałową jako podmiot podatku dochodowego od osób prawnych. Pomimo, że podatkowa grupa kapitałowa nie posiada osobowości prawnej, to zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nadany jej został status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych. Utworzenie podatkowej grupy kapitałowej jest możliwe, gdy zostaną spełnione łącznie wszystkie ustawowe warunki formalne.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), podatnikami mogą być również grupy co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które pozostają w związkach kapitałowych, zwane dalej „podatkowymi grupami kapitałowymi”.

Należy zauważyć, że członkowie podatkowej grupy kapitałowej, tak jak inne spółki kapitałowe podlegają przepisom updop i rozliczają się na tych samych zasadach, z niektórymi wyjątkami, ściśle określonymi w ustawie.

Na podstawie art. 7a ust. 1 updop, w podatkowych grupach kapitałowych przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest osiągnięty w roku podatkowym dochód stanowiący nadwyżkę sumy dochodów wszystkich spółek tworzących grupę nad sumą ich strat. Jeżeli za rok podatkowy suma strat przekracza sumę dochodów spółek, różnica stanowi stratę podatkowej grupy kapitałowej. Dochody i straty spółek oblicza się zgodnie z art. 7 ust. 1-3.

Z treści tego przepisu wynika, że każda ze spółek wchodzących w skład podatkowej grupy kapitałowej podlega przepisom updop. Wszystkie elementy składowe dochodu służące obliczaniu wysokości podatku określa się najpierw na poziomie poszczególnych, wchodzących w skład grupy spółek, a następnie tak ustalone dochody lub straty sumuje się na poziomie całej podatkowej grupy kapitałowej.

Wymogi, jakie kumulatywnie musi spełniać podatkowa grupa kapitałowa, aby posiadać status podatnika na gruncie omawianej ustawy zostały określone w art. 1a ust. 2 updop.

W myśl art. 1a ust. 2 updop, podatkowa grupa kapitałowa jest podatnikiem, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1. podatkową grupę kapitałową mogą tworzyć wyłącznie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, mające siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli:
   1. przeciętny kapitał zakładowy, określony w sposób, o którym mowa w ust. 2b, przypadający na każdą z tych spółek, jest nie niższy niż 1 000 000 zł,
   2. jedna ze spółek, zwana dalej „spółką dominującą”, posiada bezpośredni 95% udział w kapitale zakładowym lub w tej części kapitału zakładowego pozostałych spółek, zwanych dalej „spółkami zależnymi”, która na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji nie została nieodpłatnie lub na zasadach preferencyjnych nabyta przez pracowników, rolników lub rybaków albo która nie stanowi rezerwy mienia Skarbu Państwa na cele reprywatyzacji,
   3. spółki zależne nie posiadają udziałów w kapitale zakładowym innych spółek tworzących tę grupę,
   4. w spółkach tych nie występują zaległości we wpłatach podatków stanowiących dochód budżetu państwa;
2. spółka dominująca i spółki zależne zawarły, w formie aktu notarialnego, umowę o utworzeniu, na okres co najmniej 3 lat podatkowych, podatkowej grupy kapitałowej i umowa ta, zwana dalej „umową”, została zarejestrowana przez naczelnika urzędu skarbowego;
3. po utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej spółki tworzące tę grupę spełniają warunki wymienione w pkt 1 lit. a-c, a ponadto:
   1. nie korzystają ze zwolnień od podatku dochodowego na podstawie odrębnych ustaw,
   2. nie pozostają w związkach powodujących zaistnienie okoliczności, o których mowa w art. 11, z podatnikami podatku dochodowego niewchodzącymi w skład podatkowej grupy kapitałowej;
4. podatkowa grupa kapitałowa osiągnie za każdy rok podatkowy udział dochodów w przychodach, określony zgodnie z art. 7a ust. 1, w wysokości co najmniej 3%.

Stosownie do art. 1a ust. 10 updop, w razie gdy w okresie obowiązywania umowy wystąpią zmiany w stanie faktycznym lub w stanie prawnym, zależne od którejkolwiek ze stron umowy, które naruszają warunki uznania podatkowej grupy kapitałowej za podatnika podatku dochodowego, dzień naruszenia któregokolwiek z tych warunków, z zastrzeżeniem ust. 12, oznacza utratę statusu podatnika oraz koniec jej roku podatkowego.

Z powyższego wynika, że ustawodawca w sposób precyzyjny określił moment utraty przez podatkową grupę kapitałową statusu podatnika. Jest nim dzień naruszenia któregokolwiek warunku istnienia podatkowej grupy kapitałowej. Jedynym wyjątkiem od reguły jest warunek 3% dochodowości. Stosownie bowiem do art. 1a ust. 12 ustawy o pdop, w przypadku niezachowania warunku, o którym mowa w ust. 2 pkt 4, za dzień utraty statusu podatnika przez podatkową grupę kapitałową uznaje się ostatni dzień miesiąca, w którym złożono zeznanie podatkowe, nie później jednak niż dzień, na który, zgodnie z art. 27 ust. 1, przypada termin złożenia tego zeznania.

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, ustalenia momentu w którym PGK utraci status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych w przypadku naruszenia warunku o którym mowa w art. 1a ust. 2 pkt 3 lit. b updop.

Cytowany powyżej art. 1a ust. 2 pkt 3 lit. b updop, formułuje negatywną przesłankę uniemożliwiającą funkcjonowanie PGK w sytuacji, w której pomiędzy członkami PGK, a spółkami powiązanymi z tymi członkami, ale niewchodzącymi w skład PGK zrealizowane są przesłanki uzasadniające zastosowanie m.in. procedury „szacowania dochodu” opisanej w art. 11 updop.

W tym miejscu wskazać należy, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 7 czerwca 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.54.2017.1.PC zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że do naruszenia warunku wskazanego w art. 1a ust. 2 pkt 3 lit. b updop, dojdzie w sytuacji, w której zostaną łącznie spełnione następujące okoliczności:

• Spółka lub Spółki dokonają transakcji lub innej czynności z podmiotem powiązanym niewchodzącym w skład PGK i
• jeżeli w wyniku powiązań pomiędzy tymi podmiotami, dojdzie do przyjęcia warunków odbiegających od rynkowych i
• jeżeli w wyniku tego PGK nie wykaże dochodów albo wykaże dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały.

Zatem, jeżeli zaistnieją okoliczności, o których mowa w art. 11 updop, tj. doszło pomiędzy Spółką lub spółkami do transakcji ze spółkami niewchodzącymi w skład PGK w wyniku których zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego nie wykażą dochodów albo wykażą dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały, to dniem utraty statusu podatnika będzie dzień naruszenia ww. zakazu. W żadnym wypadku nie będzie to moment wykazania w zeznaniu podatkowym zaniżonego dochodu albo zawyżonej straty lub dzień upływu ustawowego terminu na złożenie zeznania, jak twierdzi Wnioskodawca, albowiem nie jest to dzień tożsamy z dniem naruszenia warunku niepozostawania z podatnikiem spoza grupy w związkach, powodujących wystąpienie okoliczności o których mowa w tym artykule. Do naruszenia ww. warunku dochodzi bowiem w momencie przeprowadzenia transakcji z podmiotem zdefiniowanym w tym przepisie w wyniku której PGK nie wykaże dochodów albo wykaże dochody w zaniżonej wysokości, a nie w momencie wykazania bądź niewykazania dochodu z takiej transakcji.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku numerami 1 i 3 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.